Op de school waar ik werk zitten twee kinderen die leukemie hebben. Het gaat slecht met ze en ik ben er verdrietig om. Soms kan het je opeens weer zo aanvliegen. Het is zo'n diep dal voor hen, voor hun ouders, broers en zussen. Zoveel pijn, misselijkheid, depressie, vermoeidheid, spanning, telkens weer opnieuw.
En dan is er psalm 130, in de uitvoering van Psalmen voor nu, die woorden geeft aan je gevoel, aan het woordenloze gebed dat je zo graag zou willen kunnen uitspreken. 'Nu ik schor gebeden fluister...', is bijvoorbeeld zo'n zin met diepe ware lading die uiting geeft aan je machteloosheid, aan je afhankelijkheid en verdriet.
Deze psalm was ook zo dichtbij me toen ik nachtenlang wakker lag, nadat de diagnose SLE was gesteld. En hij maakte dat ik die lange nachten ervaarde dat ik in de directe nabijheid en liefde van God mocht zijn. En dat wens ik iedereen toe en in het bijzonder natuurlijk de twee kinderen en hun ouders. Dat noch dood, noch leven, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer!
9 opmerkingen:
Vreselijk, die zieke kindertjes. Het doet je weer beseffen dat we oorspronkelijk niet geschapen zijn om dood te gaan.. Ziekte en verdriet is soms zo lastig te aanvaarden hè? Je merkt dan juist weer dat het leven zo breekbaar is.
(PS Hierboven heb ik m'n reaktie weggehaald, ik trad in herhaling en dat staat weer zo suf. ;)
http://www.youtube.com/watch?v=z__ERaNRx60
een uitvoering van Sons of Korah
gr. Inge
Ik zal heel eerlijk zijn, Purperpol... Ik heb niet zo heel veel met psalmen en het geloof... Maar ik geloof weer wel dat er 'iets' is dat over ons waakt, dat ons kracht geeft en rust schenkt in roerige tijden. Ik bid dan misschien niet, maar 'praat' weer wel met iemand in mezelf. Wie dat is, weet ik niet, maar het helpt mij vaak wel.
Ik kan me voorstellen dat je bij dit soort heftige dingen terugvalt op een psalm. Ik val terug op 'de stem' in mezelf. En beiden hopen we daar rust uit te putten... Sterkte met dit allemaal! Want dit is heftig!!
Heel mooi, ontroerend.
Maomi
Wondelgijn kon mijn gevoel niet beter verwoorden. Soms zou ik een rotsvast geloof willen hebben, helaas zit ik niet zo in elkaar.
Hoi Purperpol!
Wat mooi dat je dat nu net schrijft nu onze dochter vandaag haar 8ste verjaardag viert! Zij heeft leukemie gehad toen ze anderhalf was en is wonderbaarlijk genezen! Laat dat een lichtpuntje zijn voor de zieke lotgenootjes...
Hartelijke groet!
Nelleke
Dat wens ik die 2 kinderen, ouders, maar jou ook toe! Ooit zal er geen ziekte en pijn meer zijn en tot die tijd zal niets jou of mij kunnen scheiden van zijn Liefde! Een rotsvast weten, juist ook de laatste 15 maanden zonder m'n papa... Als alles wankelt en ik niet verder kan, weet ik dat er een betere tijd komt.
Zo'n mooi lied!!
Een reactie posten