Moppen helpen soms best wel (eventjes)

Vandaag sleepte ik mijzelf van bed, naar bank, naar stoel, naar bed, naar bank, naar stoel. Het werd maar niet wat. De dag duurt lang op die manier. Het was mijn wekelijkse ziekteverlofdag, de dag waarop ik altijd lekker even wat energie bijtank voor de rest van de week, maar ik heb zo m'n twijfels of het wel genoeg is.
Ik waagde net maar eens een poging toch nog wat nuttigs te doen, want al die lamlendigheid kan het best doorbroken worden door gewoon actief te worden. Ik ging oude Word-bestanden weggooien, want binnenkort gaan we waarschijnlijk een nieuwe laptop kopen en dan beginnen we graag met een schone lei.
In mijn privémapje kwam ik allerlei leuks tegen en ik kon maar moeilijk iets in de prullenbak gooien. Eén van de leuke dingen was een moppenboekje dat De Polletjes (toen 12 en 9 jaar) me dicteerden toen mijn vader bijna drie jaar geleden 70 werd. En het doorlezen daarvan vrolijkte me gelukkig weer wat op. Een kleine selectie in de hoop dat jullie er ook van opvrolijken!

Voorwoorden:

Kunstpol:
Mijn opa is jarig. En toen moesten we iets maken van mijn vader en moeder. En toen hebben we een moppenboek gemaakt. Omdat hij van moppen houdt, of zo.
Ik weet eigenlijk niet hoe oud hij is. 64? Nee, dan zou die in de Tweede Wereldoorlog geboren zijn. Dus dat niet.

Dit boek hebben we voor jou gemaakt.
Ik hoop dat u nog heel lang blijft leven, omdat ik dan langer plezier van u heb. En uzelf ook. En de rest van de familie en zo ook. En kennissen.

Parapol:
Ik weet niks. Eh. Wat moet ik zeggen? Van harte gefeliciflapsteerd. En dat ie er om kan lachen.

Parapol:
Het is Tweede Wereldoorlog. Twee verzetsleden komen op verboden terrein. Er komt een Duitse patrouille langs. Ze springen gauw in de bosjes. De officier zegt: 'Wer da?' 'Woef, woef!' Zegt de Duitse officier: 'O, eine Hund.' Dan trapt de ander op een tak. Zegt de Duitse officier weer: 'Wer da?' Zegt het verzetslid: 'Nog ein Hund.'

Kunstpol:
De (blinde) opa van Jaël en Ruben gaat naar de winkel. Met een geleidehond. Hij gaat met de roltrap naar de tweede verdieping. Daar pakt ie de hond bij z’n staart en draait hem door de lucht in het rond. De mensen kijken gek. Er komt een man van de winkel op af. Die zegt: wat ben je aan het doen? Dan zegt de opa van Jaël en Ruben: ik kijk alleen maar een beetje rond!

Kunstpol:
Een groepje wetenschappers die hadden ontdekt dat ze God niet meer nodig hadden. En eentje moest dus vertellen aan God dat ze God niet meer nodig hadden. Toen zei God: zullen we een mensen-maken-wedstrijdje doen?
Ja!
God zegt: maar dan wel op dezelfde manier als bij Adam en Eva. En de wetenschapper zei: geen probleem. Hij pakte een handvol aarde. Nee, nee, nee, zei God. Je moet je eigen aarde maken.

Kunstpol:
Ton en Joke zitten in de gevangenis. Ze moesten over honderd muren heen om vrij te komen. Dus toen gingen ze een kuil maken onder de muren zodat ze erdoor konden. Op de 99e muur zei Joke: ik ga terug, ik ben moe.

Parapol:
Een dronken man komt binnen, roept zijn vrouw van boven: Ton, ben je daar? Ze hoort niks. Ze roept nog een keer: Ton, ben je daar? Ze hoort glasgerinkel. Ze roept: Ton, wat doe je? Zegt de dronken man: ik leer de goudvis af dat ie niet telkens moet blaffen als ik binnenkom.

Parapol:
Hitler en Mussert en een officier van Hitler houden een weddenschap. Wie kan het langst met een wilde vos in één kamer blijven?
De officier moet eerst en komt na 5 minuten naar buiten. Dan komt Mussert, die houdt het 10 minuten uit. Dan is Hitler aan de beurt. Dan komt na 3 minuten de vos de kamer uit….

Kunstpol:
Ton en Joke gingen naar de markt. Ze kochten daar een gatenkaas. Toen ze teruggingen zei Joke: ik neem de gaten, en jij neemt de kaas.