Bas en Joep

In het kader van dierendag maar eens een blogje over huisdieren. Die komen er bij ons niet meer in. Welk dier we ook voorstellen (een lief klein bruin konijntje, een zindelijke, rustige, aanhankelijke, gesteriliseerde poes, een waterschildpad, een of twee zebravinkjes of een goudvis), Grote Pol ziet het niet zitten. Het liep een jaar of acht geleden ook gigantisch uit de klauwen...

Ooit hadden wij twee huisdieren. Maar niet lang, want het waren wandelende takken en die schijnen mannelijk, vrouwelijk (de zogenaamde takkenwijfjes) en/of beide te zijn, waardoor ze zich altijd kunnen voortplanten. Dus ook als je denkt dat het twee mannetjes zijn. En dat dachten we. Waarom? Weet ik ook niet. Ze waren van Parapol en hij noemde ze Bas en Joep. Waarom? Bas was onze grote buurjongen en functioneerde lange tijd als rolmodel voor Parapol. Stoer, sterk, avontuurlijk en vriendelijk. Net zoals Parapol dat nu is in de ogen van de kleinere buurjongetjes. Heeft ie dus van Bas. Met mij zou Parapol trouwen, maar op Bas was hij voor het eerst verliefd.
En Joep? Geen idee waarom hij Joep Joep noemde, maar Joep deed floep en Bas ook en toen waren er drieëntwintig wandelende takken. En toen zesenveertig. Die kleine takjes vingen we en brachten we naar de dierenwinkel die er blij mee was, want de losrondlopende leguaan lustte er wel pap van. Alleen vingen we ze niet alle zesenveertig, want sommige takken liepen te snel weg en gingen in de kamerplanten zitten doen alsof ze takken waren. En dat waren ze natuurlijk ook. De takkeneitjes raapten we elke morgen, maar die zijn minuscuul en onze ogen schoten schromelijk tekort.
Dus leefden later wel honderdveertien takken in harmonie in dat bakkie. Een week verder waren het er vierhonderdzevenennegentig. Ze knaagden collectief het gaas door en gingen aan de wandel. Logisch, want wandelende takken houden van wandelen. Het zit in hun natuur. Toen was Parapol een beetje uitgekeken op zijn takken. Bas en Joep waren inmiddels overleden en hun nakomelingen waren toch minder lief en mooi. Hij kon er maar geen band mee opbouwen.
En toen deden we een goede daad. We lieten de takken vrij. Buiten. Wij wonen in een soort CenterParc (dat zeiden de dakdekkers van de week nog, toen ze bijna struikelden over de gevallen eikels), dus er waren genoeg bomen en die konden best nog wat takken herbergen.
Ik heb de takken nooit meer teruggezien. Maar ze verstopten zich natuurlijk voor me. Ook dat zit in hun natuur.