Uitgelezen 2019

zaterdag 26 september 2015

Reünie en mijn geheugen

Gisteren naar een reünie geweest. De school waar ik bijna twaalf jaar werkte, bestaat 25 jaar. Net zoals het huwelijk van Grote Pol en mij, over twee weken.
Ik had echt niet gedacht dat de leerlingen die mij in groep 1 of 2 als leerkracht hadden mij nog zouden herkennen. Ik denk dat soort dingen trouwens vaker. Het ligt blijkbaar aan mij. Ik denk dat ík mensen wél herken, maar zij mij niet. Omdat ik te onbelangrijk voor ze ben geweest en omdat ik een belachelijk goed geheugen heb. Meestal. Ik denk altijd dat zij grotere indruk op mij maakten dan andersom. Ben soms verbaasd als ze mij vriendelijk bij mijn naam noemen, een praatje beginnen en dingen over mij weten die ik niet meer wist.
Maar goed. De kinderen herkenden mij dus wel, voordat ik hen herkende. Maar dat is logisch: die jongens die niet uit de bouwhoek weg te slaan waren of buiten altijd op de grote stuurkar zaten, hebben nu baarden en zware stemmen en leren voor leuke beroepen als loodgieter, podotherapeut en retailmanager.
En de meiden die in de huishoek prinsesje, ziekenhuisje, kapstertje of vaderenmoedertje speelden, zijn nu écht verpleegkundige, kapster of moedertje. Nee. Dat laatste nog niet. Voor zover ik weet. Er zaten trouwens ook andere beroepen tussen, hoor, maar die ingewikkelde namen van opleidingen van tegenwoordig onthoud zelfs ik niet meer 1-2-3. Mijn geheugen valt in dit stukje dus behoorlijk door de mand.

Toen ik hen vroeg wat ze nog van mij wisten, zei er één: 'U had vroeger bruin haar.'
Ja, dat weet ook ik me nog te herinneren...