Gisteren naar een reünie geweest. De school waar ik bijna twaalf jaar werkte, bestaat 25 jaar. Net zoals het huwelijk van Grote Pol en mij, over twee weken.Ik had echt niet gedacht dat de leerlingen die mij in groep 1 of 2 als leerkracht hadden mij nog zouden herkennen. Ik denk dat soort dingen trouwens vaker. Het ligt blijkbaar aan mij. Ik denk dat ík mensen wél herken, maar zij mij niet. Omdat ik te onbelangrijk voor ze ben geweest en omdat ik een belachelijk goed geheugen heb. Meestal. Ik denk altijd dat zij grotere indruk op mij maakten dan andersom. Ben soms verbaasd als ze mij vriendelijk bij mijn naam noemen, een praatje beginnen en dingen over mij weten die ik niet meer wist.
Maar goed. De kinderen herkenden mij dus wel, voordat ik hen herkende. Maar dat is logisch: die jongens die niet uit de bouwhoek weg te slaan waren of buiten altijd op de grote stuurkar zaten, hebben nu baarden en zware stemmen en leren voor leuke beroepen als loodgieter, podotherapeut en retailmanager.
En de meiden die in de huishoek prinsesje, ziekenhuisje, kapstertje of vaderenmoedertje speelden, zijn nu écht verpleegkundige, kapster of moedertje. Nee. Dat laatste nog niet. Voor zover ik weet. Er zaten trouwens ook andere beroepen tussen, hoor, maar die ingewikkelde namen van opleidingen van tegenwoordig onthoud zelfs ik niet meer 1-2-3. Mijn geheugen valt in dit stukje dus behoorlijk door de mand.
Toen ik hen vroeg wat ze nog van mij wisten, zei er één: 'U had vroeger bruin haar.'
Ja, dat weet ook ik me nog te herinneren...
7 opmerkingen:
Mooi om te lezen, en bijna herkenbaar. Mocht ik ooit ook op zo'n reünie komen, zou het zéker herkenbaar zijn. En als ik juf was geweest. Maar dat is niet zo. Dus.
Dat heb ik ook lange tijd gedacht, maar de werkelijkheid is echt anders. 2 jaar geleden werd ik echter herkend aan mijn stem, door mijn docente klassieke talen. We waren in een museum in een stad waar mijn school niet stond en waar we beiden niet in de buurt woonden. Ik kletste met mijn jongste dochter over wat we zagen en zij hoorde mij en wist meteen dat ik het was. En dat 20 jaar na mijn eindexamen!
Proficiat met jullie a.s. zilveren huwelijksfeest!
Groetjes Liesbeth
Wie herkent jou nou niet ?....hihihihihi...fijne zondag liefs Ria x
Alvast gefeliciteerd met jullie zilveren bruiloft!
Zelf word ik vaak herkend door mensen die ik zelf niet herken; ik denk dan maar dat het deels komt omdat mijn uiterlijk maar langzaam verandert - dat is volgens mij wel aan te tonen met foto's -. en deels is het omdat ik langzamerhand heel veel mensen heb ontmoet in heel veel verschillende contexten, en mijn geheugen voor de combinatie gezicht en naam is niet zo best, en wordt er in de loop der jaren ook bepaald niet beter op.
Heb ik jou ook op die reunie gezien? Ik geloof het wel hè....maar ik herkende je niet zo gauw......
Wat was het toch leuk om die kinderen weer te spreken! En al die oud-collega's weer te zien maar wat waren er toch weinig....jammer hoor!
Toevallig heb ik gisteren ook een post gemaakt over de reunie.....alleen een beetje langer verhaal!
25 jaar doet wat met je ....ehhh.... haarkleur blijkbaar! :-D
Ik vind schoolreünies altijd iets triests hebben. Het is een grote concurrentiestrijd wie het beste of interessantste beroep heeft, wie er het meest verdiend, wie er de leukste kinderen heeft, wie er het verst weg woont enz. En gelukkig is er dan altijd wel iemand die het nog minder ver geschopt heeft dan jij.
Een reactie posten