Ik heb het niet zo op souvenirs. Ik koop ze nooit, zou ook niet weten wie ik er een plezier mee zou kunnen doen. Vakantieherinneringen bewaar ik van binnen, ik maak zelfs zelden foto's, die worden toch nooit zo mooi als het echte plaatje. Tenminste, niet die foto's die ik maak.
De meeste souvenirs hier in huis kreeg ik van mijn moeder. Die had er blijkbaar wel lol in om wat voor me uit te zoeken en ik vond het fantastisch. Dat blijkt, want ik heb ze allemaal bewaard, niet in een of andere doos in de berging, ze liggen voor het grijpen.
Een minipaartje klompjes dat ik kreeg toen mijn ouders, volgens mij, voor de eerste keer een paar dagen zonder de kinderen weggingen. Een kralenkettinkje met slofjes van echt leer (uit Tecklenburg, ik weet zelfs nog waar ze heen gingen, moet rond 1978 zijn geweest). Een stel heel kleine Franse vaasjes met een prachtige kleur.
Een minipaartje klompjes dat ik kreeg toen mijn ouders, volgens mij, voor de eerste keer een paar dagen zonder de kinderen weggingen. Een kralenkettinkje met slofjes van echt leer (uit Tecklenburg, ik weet zelfs nog waar ze heen gingen, moet rond 1978 zijn geweest). Een stel heel kleine Franse vaasjes met een prachtige kleur.
Van mijn oma kreeg ik deze liniaal toen ze op vakantie naar Zwitserland was geweest. Ik vond hem prachtig. Plaatjes van de bergen, de strakblauwe lucht, ik zag mijn oma al wandelen. Mooiste foto was die van slot Neuschwanstein, daar wilde ik later wel gaan wonen.
Ik heb 'm al zo'n veertig jaar en gebruik hem bijna elke dag in mijn praktijk. Beschadigd, de kleuren vaal geworden, onhandig, want er staan ook inches op, maar mijn leerlingen vinden hem stuk voor stuk nog steeds wunderschön. En als ik dan vertel dat ie al zo oud is en dat ik hem van mijn oma kreeg die nu allang dood is, stijgt de liniaal in hun ogen nog meer in waarde. Bijna zou ik op onze volgende vakantie ook zo'n prutding kopen. Zouden mijn kinderen er dan ook zo lang plezier van hebben? Mwah. Ik denk het niet.
(Ik probeer weer eens wat leven in dit blog te brengen. Vandaag deel 1 van de dingetjes-serie.)
10 opmerkingen:
Schloss Neuschwanstein is toch heus in Bayern en niet in Zwitserland hoor! :)
houd er ook niet van.
Heb ook nog iets van mijn oma, een etui uit Canada. Wow, echt leuk. Helemaal van daar!! Nu is het mijn thuisland.en ik heb de etui ook nog.
Groet, Wilma
Hier in Denemarken, op het eiland Langeland, is iemand een souvenier museum begonnen. Mensen, wat leuk om daar rond te kijken!! Molentjes met melodietjes, tulpen met lichtjes, ezeltjes met sigaretten uit hun k..., spaanse danseresjes, mooi en vreselijk lelijk. Maar nog uit de tijd dat vakantiereisjes lang niet voor iedereen waren.
Leuke dingetjes! Ik houd er wel van om iets moois (maar dan ook iets moois...) voor iemand uit te zoeken, bijv. de buurvrouw die op de plantjes past. Iets krijgen - alleen als iemand er echt haar / zijn best voor heeft gedaan om iets uit te zoeken speciaal voor mij, dan vind ik het leuk.
Leuk dat je weer wat leven blaast in je blog :-)
Leuk Lydia, heb me eindelijk ingelogd. Ik lees met plezier je blog. Er staat zo'n mooie foto op....
He nu sta ik (Willemien) als anoniem. Eens kijken hoe ik dit weer verrander...
Hoi Lydia,
Nog gefeliciteerd met je zilveren huwelijk!!!
Het is toch heerlijk als je van die souveniers nog kan genieten! Nu gaat iedereen zo vaak op vakantie, en je kunt overal zoveel souveniers kopen, dat het niets bijzonders meer is; eigenlijk jammer hè?
Ik probeer altijd iets gewoners mee te nemen van een vakantie, wat je in het dagelijks leven kunt gebruiken; of mooie stenen, die leg ik allemaal in de tuin; daar worden ze tenminste niet stoffig en liggen niet in de weg! Soms neem ik zelfs stekjes mee en hoop dat ze in mijn tuin gaan groeien. Als ik door mijn tuin loop wordt ik door veel planten aan leuke bezoeken, lieve mensen en mooie vakanties herinnert.
Groetjes,
jojo uit berlijn
Oh.....gelukkig.....je leeft nog! Ik dacht al: waar blijft dat purperpolblog toch?
Ik ben benieuwd wat voor dingetjes je allemaal hebt om over te vertellen, volgens mij kan je wel weer even vooruit met die dingen alleen.......heb je daar wel tijd voor??
Ik had veel buitenlandse leerlingen en allemaal moesten ze zo nodig iets voor me meenemen uit hun thuisland. Ik heb heel wat rotzooi gekregen in de loop der jaren. En ik moest het allemaal een plekje in de kamer geven omdat ze dat dan wekelijks konden zien. Op een gegeven moment was ik het zat en zei dat ik geen souvenirtjes meer wilde, maar dat ik koelkastmagneten met plaatsnamen wilde sparen. Die hebben dus nu allemaal een veilig plaatsje op de koelkast in de bijkeuken, uit het zicht.
Een reactie posten