De Polletjes gingen zondag naar Daddycated, zo worden de jeugddiensten in de kerk genoemd. Kunstpol gaat er al langer graag heen en Parapol was er dit keer voor het eerst (aan zijn lijf geen polonaise: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg en 'ik geloof tóch wel').
Parapol snapte nu wel waarom Kunstpol er zo graag heengaat: ze hebben er chips. En Kunstpol doet bijna een moord voor chips.
Er wordt gezongen onder begeleiding van een flitsende jeugdband, er wordt kort of niet gepreekt, er is meestal iets te winnen (via vooraf uitgespeelde ingewikkelde waterpistoolgevechten of ter plekke met SMS-votings of -acties) en er worden leuke Youtubefilmpjes gebruikt om iets duidelijk te maken. Afgelopen zondag deze:
Parapol deed het bijna in z'n broek van het lachen nadat hijzelf Rowan Atkinson imiteerde aan tafel.
Zo'n jeugddienst staat in schril contrast met die ene jeugddienst van vroeger die ik me nog kan herinneren. Samen met mijn brommende broer en nog twee pubers mocht ik het speciaal voor de gelegenheid herschreven 'Af en toe gaan pa en moe met ons naar de kerruk toe', zingen. Bij de piano, die bespeeld werd door een absoluut onhippe, zwaarbebaarde muziekdocent annex theoloog met ribbroek, sandalen en geitenwollen sokken. Verder kan ik me niet herinneren dat er in die dienst iets anders was dan anders. Maar ik geloofde toch al. Gelukkig maar, want als ik het van die jeugddiensten moest hebben, was er niks van terecht gekomen.
2 opmerkingen:
Prachtig beschreven die onhippe muziekdocent. Ik zie hem voor me staan.
De kerk begint aardig zijn best te doen in te spelen op het jongere publiek.
Grappig filmpje! Maarruh...ik moet er niet aan denken daar ooit terecht te komen. En dan voor áltijd....brrr nee hoor! ;-)
Een reactie posten