Stonecoles English

Op de school waar ik werk gaan we Vroeg Engels geven. Op een leuke en speelse manier beginnen we voorzichtig in de kleutergroepen en bouwen dat langzaam uit naar de middenbouw. De bovenbouw doet allang aan Engels. De leerkrachten krijgen na- en bijscholing. Dit jaar te beginnen bij de mensen van de groepen 1 en 2. En ik doe ook mee. Zo'n cursus is voor mij en veel collega's hard nodig, want wij hebben het spreken in andere talen niet zo bijgehouden. Dat hoefde eigenlijk ook niet. We giechelen wat af en generen ons rot. Maar het is really fun als je de dremple weer over bent.
We krijgen ook huiswerk. Dinsdag moeten we ieder drie verhaaltjes vertellen, twee waargebeurde en een verzonnen. Ik slaap de laatste tijd weer erg slecht, dus in bed oefen ik mijn conference. En dan ben ik toch leuk, mensen! Brigitte Kaandorp is er niets bij. Aanstaande dinsdag raffel ik die drie verhalen af en ik denk dat iedereen dan allang weet welke true waren en welke false. En dan ben ik ongeveer net zo grappig als Angela Merkel. Om te oefenen typ ik ze hier maar zo'n beetje neer. Er zitten vast veel fouten in. Verbeter ze maar, kan ik dinsdag de blits maken.

When I was about four years old, my life was very exiting en funny and I enjoyed it very much. I'm gonna tell you three little stories, so you can hear what a wonderful and special child I was.
1. My parents and I went out shopping in the city of Arnhem. Suddenly I said to my mom: 'Mama, I need to go.... now!' That was our language: we didn't have to go to the toilet, or the loo, we needed to go...
But there was no toilet. Not nearby, anyway. My parents thought I had to urinate, to pee, so they said to me to pee in the corner of the little nice and proper place we were. So I quickly lifted up my skirt, I always wore skirts and dresses, pushed down my slip and made a big, fat .... (drol - wie weet hoe je dat vertaalt?). My parents were in shock when they saw what I had produced in that split second and gave me some paper handkerchiefs, but I wanted real toiletpaper. They were laughing and laughing and tears came rolling over their faces. But I didn't understand and the only thing I wanted was our own grey, rough toiletpaper.
2. My father doesn't have a driver's license, but he did have a motor-license. He had a motor and I loved to go with him on the motorcycle. We went on the motor to the swimmingpool and the family doctor, whose practice was on the Zijpendaalseweg on the other side of Arnhem, Trijnie, one of my collegues, knows that, so she can confirm it.
I liked to play with my dolls and pretended I also was able to ride on the motor, standing next to the motor, holding the driving-wheel and making brrrrr-noises etc. One day the motor stood outside in the garden. My doll had to visit the family doctor, immediately, and I got some rope and bound my doll on the saddle of the motorcycle. Then I made the noises, but my doll really needed to go to the doctor, so I got the key of the motor out of the kitchen, put it in the contact and wanted to sit down on the motor and really gaz. One of the neighbours saw it happen and she warned my mum. She was, again, in shock and punished me. I had to go to my bedroom for one hour. But I had a great time with my other dolls. They were not ill.
3. I enjoyed the kindergarten. I wanted to be a teacher already in those days. One day we were playing outside. There was a lot of space and possibilities. There was a kind of stage and with my little boyfriend Mark and some other children we played little red riding hood. I was little red riding hood, Mark was the wolf. And we sang: 'Hey, little red riding hood where are you going, so alone, so alone...' I danced and sang and was very very happy. Mark was an incredible wolf and I was very in love with him. So we didn't hear the teachers clapping their hands, we didn't see the other children going into the classroom. No, we played on and on. Suddenly we woke up and ran to the door of the school, it was closed and we were frightened. The teacher came and she was angry at us. I was ashamed and turned one of the buttons of my coat round and round during the speech. It went of my coat and I was deeply impressed. That was the first and the last time a teacher was angry at me. Really!

Weten jullie welk verhaal niet waar is? Naaste familieleden mogen niets verklappen!!! En heb je suggesties voor mijn steenkolenengels?

Uitzicht

Ons huis is allerminst comfortabel, niet groot, maar klein (of knus? ja! dat klinkt beter) en niet energiezuinig (nee, zeg maar tochtig, vochtig en koud). Maar ons uitzicht maakt veel goed. Nee, het overcompenseert zelfs... Deze foto's zijn gewoon vanuit huiskamer en keuken gemaakt. Wat hebben we dit jaar overigens een prachtige herfst, hè?
We volgen de seizoenen hier op de voet en het is elke dag weer genieten geblazen. Zelfs in november is het mooi, als de dagen koud, nat en mistig zijn. De boomstammen zijn dan groen-, grijs-, bruin- en zwartgekleurd, er valt een voortdurende regen aan warmbruine en goudgele blaadjes en de eekhoorns kunnen zich niet meer verstoppen achter de groene bladerzee. We zien de mooiste vogeltjes en weten bijna al hun namen. Het krookworsje (= Pollentaal voor roodborstje), de pimpelpaarsmees, hordes koolmezen, dikke dollies, de kraaienbende met o.a. Kwark, Sjonnie, Bitchy en Blackie en de boomkruiper en -klever, maar wie nou wie is onthouden we nooit. Laatst plofte er zelfs een houtsnip neer. Die beesten ploffen, ja. Ze zijn nogal lomp. Krullevaren hebben we nog niet gespot en Karel met de houten poot zit hier ook niet.
Maar sinds dit jaar zitten er hier ook weer musjes, en daar ben ik nog wel het meest blij mee! Dat vind ik echt de vogel der vogels.

Uitverlangd

Ben bezig met een verlanglijstje. Maar ik heb maar heel weinig (materiële) verlangens. Ik kraak mijn hersens, ik tob wat af, maar het moet uit mijn tenen komen. Kan gewoon (bijna) niets bedenken. Heerlijk toch?

Vroeger, tóen wilde ik nog wel eens wat. Ik produceerde, ruim op tijd (in augustus, september) in rap tempo lange lijsten met minstens dertig waardevolle cadeausuggesties. Maar met 95% daarvan werd niets gedaan. En toch was ik altijd tevreden. Behalve met de stinkende deodorantstick die ik op m'n 13e kreeg van Kleine Broer.

Parapol is ook alvast begonnen, hij wordt in december 15. Hij heeft nog geen moeite met verlanglijstjes maken. Netjes schrijven, daar heeft ie dan weer wel moeite mee. Nee, ík heb er moeite mee, Parapol niet.
Als ie maar krijgt wat ie vroeg.

Puberlogica

- Zeg Parapol, je mond staat open, is de film zo spannend?
- Daar is geen verband tussen.

- Papa, mag ik een snoepje?
- Nee, we gaan zo eten.
- Daar is geen verband tussen.

- Je mond staat open en je ziet wat witjes. Ben je moe van dat kamp?
- Daar is geen verband tussen.

- Hé, Parapol, wat een mooi cijfer heb je gehaald. Zie je nou wel? Als je even wat meer tijd investeert bij het leren, dan levert dat echt wel wat op.
- Daar is geen verband tussen.

"Ook het denken van pubers is aan verandering onderhevig. Ze kunnen wat beter verbanden leggen zonder dat ze alles moeten zien en horen. (...) Dit heeft allemaal te maken met de rijping van de hersenen."

Democratie

Kunstpol deed een serieuze gooi naar het klassenvertegenwoordigerschap. De kandidaten hielden een betoog en zetten hun plannen uiteen. Kunstpol profileerde zich vooral als bemiddelaar en luisterend oor. Op de basisschool had Kunstpol geen schijn van kans gehad, op de middelbare gooide hij toch hoge ogen: acht of negen stemmen had ie. Maar dat was niet genoeg, want A. kreeg er meer. A. had blijkbaar meer charisma en ook fantastische ideeën: nooit meer huiswerk, minder lesuren, lekkere (gratis) snacks in de kantine, meer feesten en als klap op de vuurpijl: een blote vrouwendag!
Daar kon Kunstpol niet tegenop. Maar waar hij echt niet bij kon, was dat er zelfs meisjes hun stem op A. hadden uitgebracht. Tja, dat snap ik ook niet.

Dubbel glas

Zaterdag heb ik, met het oog op de naderende winter, dubbel glas gezet! En 'k vind het zooo leuk...

'k Weet alleen niet hoe het moet als Grote Pol de ramen weer eens gaat lappen.

Even heel eerlijk

Ik kreeg van Mirjam en Willy een award, die voor mijn idee iedereen in blogjesland alláng had, dus dat geeft te denken. Hij is voor mensen 'who express themselves and write/blog from their heart & soul'.

Ik mag 'm weer doorgeven en dat doe ik met alle liefde! Jacq (verjaardagscadeautje!), Tricky, Nicolette en Madelief: alsjeblieft, doe er wat leuks mee! Volgens mij hadden jullie 'm nog niet gehad...

Maar je moet er natuurlijk wel wat voor terugdoen. Tien persoonlijke, nog niet gedeelde, dingen onthullen.Hier, op het wereldwijde web. Hah!

Hier komen mijn onthullingen:

1. Ik ben graag alleen. Rust, stilte, gewoon doen waar ik zin in heb op mijn zelf gekozen tijd.

2. Ik lees in bed. Liefst tot heel laat, of tot het boek uit is. Maar de laatste tijd val ik steeds in slaap na een bladzijde of twee en zo komen de boeken nooit uit. Grote Pol doet heel lief het licht voor me uit en legt het boek weg als ik dat nog krampachtig in mijn hand geklemd heb. Ik doe namelijk graag net of ik nog wakker ben.

3. Ik doe vaker net alsof. Net alsof ik het allemaal wel aankan. Of ik nergens mee zit. Ik heb daarom ook een hekel aan de vraag: 'hoe gaat het?' - voor mijn idee mag ik daar alleen een eerlijk antwoord op geven, maar dat antwoord is dan altijd complex en nooit leuk en gezellig: 'goed!'

4. Ik wilde vroeger juf, moeder en boerin worden. Liefst gecombineerd. En ik wilde trouwen met David. Want hij wilde boer worden. Ik vind het nog steeds heerlijk om met rubberlaarzen door de modder te banjeren, of om de put voor het huis uit te baggeren; hij raakt regelmatig verstopt.

5. Ik heb daarnet weer een plasje in een geel-bruine bokaal gedaan. Moet vandaag 24-uurs urine verzamelen. Stiekem drink ik net wat meer en eet ik wat minder dropjes (=zout!) dan anders.
6. Rood is mijn absolute lievelingskleur, met stip. En oranje en paars mogen een beetje meedoen.
7. Ik heb een hekel aan telefoneren en ben eigenlijk heel verlegen: als ik bepaalde vage of minder vage bekenden tegenkom doe ik soms net of ik ze niet zie.. Maar soms ligt dat niet aan verlegenheid, maar erger nog, dan heb ik er gewoon geen zin in om een praatje te moeten maken!
8. Ik wil wel graag (weer) harples, zangles, fietsenreparatieles, edelsmeedles, boetseerles, kleinkunstles, glas-in-loodles, presenteerles én schilderles.
9. Ik houd heel erg (te) veel van heel oude kaas, gerookte zalm, geitenkaas en tomaat. En chocola. Maar dat spreekt vanzelf.
10. Ik ben blij dat ik tien onthullingen heb bedacht die ik durf te delen, zodat ik mijn enge en geheime geheimen lekker voor me kan houden!

Zure wasmasjien

Zonder blikken of blozen hebben ze me gisteren laten deporteren. Wat een vernedering, na al die jaren waarin ik hen geduldig de opperste dienstbaarheid betoonde. De vieste klusjes heb ik voor ze opgeknapt, 24 jaar lang. Ladingen bescheten katoenen luiers (de zunigerds, pseudomilieufreaks) waste ik weer sneeuwwit. Modderbroeken van dat opgeschoten pubertuig, 'verrijkt' met zand, steentjes en complete heideplantjes, inclusief penetrante brandlucht door dat obsessieve fikkies stoken, kwamen weer toonbaar uit de machine. Hele dekbedden van minstens 5 cm3 hebben ze in me gepropt, terwijl ik maar vier kilo verdragen kan, maar gehoorzaam heb ik ze schoon en fris gewassen.
De eerste jaren waren een makkie. Grote Pol was alleen en ik was blij als er weer eens in de week een onderbroek of zeven, een handdoekje, een theedoek, een vaatdoek (ja, echt, hij kon gemakkelijk meer dan een week met een zo'n doekje doen!), een overhemd en broek en zo heel af en toe ook een hoeslaken en laken in mij werd gegooid. Grote Pol was nog van de oude stempel voor die Purperpol roet in zijn eten gooide. Toen zij erbij kwam, verschenen er in ieder geval een stuk meer en leukere kledingstukken, fleurige dekbedhoezen, meer theedoeken, elke dag weer een nieuwe vaatdoek en bh's die ze niet eens in een zakje deed (dat dát al die jaren goed ging heeft ze mooi aan mijn oplettendheid te danken - een paar jaar geleden werden ze opeens wijzer, toen gingen naast die bh's ook de sokken in zo'n waszak, ik had het ook een paar keer goed in de soep laten lopen, 'k was het zat).

Maar toen die spugende, kwijlende, schijtende en piesende Polletjes werden geboren kreeg ik het dus pas echt druk. Avond na avond draaide ik gehoorzaam al hun bacteriën weg.
De Pollen hebben avondstroom, da's goedkoper, de gierigaards, maar ik vond het niet prettig - wilde ook wel eens een avond vrij hebben. Ben dus steeds meer herrie gaan produceren. Konden ze lekker niet bij inslapen. En mijn toerental ligt op 800, da's al niet veel, maar ik snoepte er telkens stiekem wat vanaf. Hah. De laatste jaren duurde het steeds langer voor de was droog was. De vrekken wilden ook geen wasdroger kopen. Moesten ze het zelf maar weten. Kwam ook de geur van hun wasgoed niet ten goede. 'k Weet niet wat het was, maar ik was de laatste tijd ook niet meer lekker fris. Misschien hadden ze m'n uitlaatklep eens moeten bekijken, daar lag een lekkere verrassing voor ze klaar: flink wat zeepresten, schroefjes en militair metaal, gewikkeld in een flinke dot haren van Purperpol - die had ze ook maar bij zich moeten houden, vind ik persoonlijk.

Maar nu ben ik dus gedeporteerd. En het meest schandalige is wel de hoogte van de verwijderingsbijdrage. €5,-. Da's niets voor zo'n genereus, zichzelf wegcijferend ding als ik.
Schaamteloze Pollen. 'k Had 100 keer liever bij de familie Trafassi gewerkt.

Spuugles

In de keuken produceert Kunstpol de vreselijkste geluiden. De geluiden worden afgewisseld met aanwijzingen van Parapol. Iets in de trant van:
- sprghghghghah
- iets harder!
- hhhhoeewachhhhh
- nee, meer vanuit je keel!
- ggggggggggspruccccch
- ja, 't komt al in de richting, nu nog met je tong meer naar je verhemelte -- jaaaaaah, góed zo!
- wwwrrrsplashgrwhuh

Ik ben moe (IKEA's schuld en nee, nog geen chipsbak - 'k ben echt te kritisch) en kan het nog net opbrengen om: 'Nah!' te roepen. Meestal is dat bij De Polletjes natuurlijk ruim voldoende om abrupt te stoppen met hun storende gedrag en lief en stil te gaan spelen in een hoekje, of zo. Maar dit keer niet, de oergeluiden en aanmoedigingen houden onverminderd aan.
Ik roep nog eens getergd: 'Nah! Wat ís dit?'

Het was Parapol die Kunstpol spuugles gaf. Ja, nou! Dat werd inderdaad de hoogste tijd. Dat ik dat ook niet meteen begrepen had.

Taalfanaten 3

Volgende opdracht alweer. De Polletjes konden niets met de vorige. Ik wel. Bij het werkwoord willen en zijn bijvoorbeeld. Ik word er blij van, De Polletjes chagrijnig. En da's nu net niet de bedoeling.
Deze opdracht is luchtiger. Verzin een zo lang mogelijke zin waarbij elk woord met de volgende letter van het alfabet begint. Je mag bij elke letter van het alfabet beginnen. Ik bedacht vannacht deze positieve zin:
Als Ben Clownt Denkt Een Franse Grimeur: Heb Ik Je Kin Lekker Met Nagellak Overdekt, Protserige Querulant, Secreet, Trotse Uitslover!

Mind the light

Dit is een raar, klein verhaaltje, 't lijkt eigenlijk nergens op. Maar toch. Ik vind het een lichtpuntje!

Gistermiddag maakte ik een foto van een fontein, zie wat berichtjes hieronder. Omdat er zo'n mooie regenboog in te zien was. Ik dacht eigenlijk dat die foto mislukt was, maar hij bleek veel mooier dan verwacht.
Ook gistermiddag kocht Grote Pol een wasmachine. Hij kreeg er gratis (nou ja, gratis, die wasmachine was al duur zat...) twee van die steeklampjes met zonnecellen voor in de tuin bij. Grote Pol zei nog eerlijk: 'We hebben helemaal geen tuin.' Maar de verkoper was een vasthoudend typje en splitste de lampies Grote Pol zo ongeveer in de maag. We hadden natuurlijk liever nog wat meer korting gehad, of een gratis nieuw fornuis, had ook leuk geweest.
Gisteravond waren we bij vriendinnetje H. En H. heeft altijd allerlei verhalen te vertellen. Er lag een pen op tafel met Mind the light-opdruk. Vriendinnetje H. had er een heel verhaal bij dat ze uitgebreid vertelde.
Vandaag gingen we naar vriendjes G. en M. Zij hebben een tuin. Dus 1+1=2. We dachten: we nemen die lampies mee, want weg is weg. En we gaven die lampies een beetje besmuikt om de gratisheid van dit geschenk. Grote Pol grapte nog dat ze €1126,50 hadden gekost (tja, we kochten een Miele, vandaar). Maar 'toevallig' hadden G. en M. gisteren nog gezegd: 'We moeten wat met die tuin, het is er 's avonds veel te donker. Laten we van die steeklampies kopen met zonnecellen!' Maar we waren ze ruimschoots voor.
En 's middags reden we weer naar huis en ik dacht eindelijk: 'Mind the light, oooooooooooh jaaaaa!'
Toeval?

Taalfanaten 2

Vandaag een nieuwe opgave.
Bedenk een werkwoord waarvan minstens drie vervoegingen ook nog een andere betekenis hebben (homoniem: zelfde woord, andere betekenis) als het woord niet als werkwoord wordt gebruikt.
Bijvoorbeeld:
missen: ik mis (niet raak), hij mist (weersgesteldheid), wij missen (schoonheidskoninginnen), jullie missen (r.k. erediensten).

Ze pijnigden zeker een halve minuut hun hersentjes. En toen wist Parapol er één: ik pindakaas, wij pindakazen, wij hebben gepindakaast. Huhhuh, huhhuh. Lachen man.
Vervolgens kwam het gesprek op synoniemen voor poepen, dat was tenminste een stuk gemakkelijker. Een drukje doen (dat vinden wij viezer klinken dan gewoon poepen). Even naar de W.
En ik zat nog lekker mijn ontbijtje te eten. Het leven valt soms ook niet mee als je pubers in huis hebt.

Ontsluiting

Kuier ik met een vriendin door het wondermooie Sonsbeek in Arnhem. Ritst ze haar te dikke, maar mooie nieuwe winterjas steeds een stukje verder open. Vraag ik, het floept er zo uit: 'En? Hoeveel centimeter ontsluiting heb je nu?'

Taalfanaten

Wij van De Pollen zijn taalfanaten. Grote Pol en ik in ieder geval. We verbeteren wat af. Kunstpol is erg creatief en brouwt misschien ook daarom de vreemdste zinnen. 'Ik heb niet zin in iets veels, maar in iets weinigs - chips of een snoepje.' Hij heeft een goed excuus: 'Ja, maar ik heb dyslecdinges, hoor!', maar dat is nog niet officieel bevestigd en als hij dat onverhoopt toch niet heeft, dan is ie wel dusluuktisch. Maar hij heeft tóch een behoorlijk taalgevoel. En Parapol ook best. Maar de juiste werkwoordspelling gebruiken is in de ogen van De Polletjes onbelangrijk. En dat is ons, volwassen Pollen, een doorn in het oog.

Ik vertelde dat ik in groep 7 een snoepje had beloofd aan diegene die een werkwoord kon verzinnen waarbij de hij-vorm in de tegenwoordige tijd niet op een t eindigt. Naast hij is, natuurlijk, want dat zou te simpel zijn. En jawel hoor, er zijn best werkwoorden die dan niet op een t eindigen. Kunstpol, jaja Kunstpol!, riep er meteen één: hij wil.

Maar er zijn er meer. En Parapol komt er maar niet op. Hij komt met oplossingen als: 'Hij komt voor. Mama ergert zich. Hij word.' Dus hij krijgt nog lang geen snoepje. Integendeel. Gnagna. Ik hou van dat soort wedstrijdjes. Morgen verzin ik weer een ander.

Update: net aan tafel verzonnen ze er zomaar nog drie bij, na de Jaap Kooiman-grapjes (Toen was geluk): 'Waar de man woon, draag hij de kroon,' en: 'Ik ben een man en een man snúrk.'

Vijf werkwoorden, waarbij de hij-vorm t.t. niet op een t eindigt. Verzameld door De Polletjes. Ik ben trots... Fanatiek trots...
Gek mens ben ik, hè?

Ik geloof het wel

De Polletjes gingen zondag naar Daddycated, zo worden de jeugddiensten in de kerk genoemd. Kunstpol gaat er al langer graag heen en Parapol was er dit keer voor het eerst (aan zijn lijf geen polonaise: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg en 'ik geloof tóch wel').
Parapol snapte nu wel waarom Kunstpol er zo graag heengaat: ze hebben er chips. En Kunstpol doet bijna een moord voor chips.
Er wordt gezongen onder begeleiding van een flitsende jeugdband, er wordt kort of niet gepreekt, er is meestal iets te winnen (via vooraf uitgespeelde ingewikkelde waterpistoolgevechten of ter plekke met SMS-votings of -acties) en er worden leuke Youtubefilmpjes gebruikt om iets duidelijk te maken. Afgelopen zondag deze:

Parapol deed het bijna in z'n broek van het lachen nadat hijzelf Rowan Atkinson imiteerde aan tafel.

Zo'n jeugddienst staat in schril contrast met die ene jeugddienst van vroeger die ik me nog kan herinneren. Samen met mijn brommende broer en nog twee pubers mocht ik het speciaal voor de gelegenheid herschreven 'Af en toe gaan pa en moe met ons naar de kerruk toe', zingen. Bij de piano, die bespeeld werd door een absoluut onhippe, zwaarbebaarde muziekdocent annex theoloog met ribbroek, sandalen en geitenwollen sokken. Verder kan ik me niet herinneren dat er in die dienst iets anders was dan anders. Maar ik geloofde toch al. Gelukkig maar, want als ik het van die jeugddiensten moest hebben, was er niks van terecht gekomen.

Haar haar

't Was even zoeken naar de goede foto's die ik vervolgens heel knullig met ons goedkope cameraatje met kuren herfotografeerde, maar hier zie je in vogelvlucht mijn 'haarontwikkeling', tot ik ongeveer 23 jaar was. Met sprongen van een jaar of vier, vijf zie je het veranderen. Een foto van de situatie van nu wil ik niet eens maken, laat staan publiceren. Mijn dikke, gemakkelijke, krullerige haar, waar ik altijd blij mee was, is in rap tempo veranderd in een dun, pluizig, grijzig en vormloos bosje. Leve prednison en consorten! Hieperdepiep hoera.
Het doet echt pijn, maar er is kans dat dit alles weer herstelt. Voorlopig slik ik nog wel jáááren die pillen en moet ik maar hopen dat er nog wat haren overblijven en dat ik dan niet al helemaal grijs ben geworden. Alhoewel, grijs haar kan ook heel mooi zijn.
Ondertussen probeer ik er niet te veel aan te denken, sleep ik mezelf af en toe naar de kapper en masseer ik me arm aan crèmespoeling en hair-repair en meer van dat soort goedjes. Maar dat helpt natuurlijk niets.

Maar ach, het is maar haar. Het kan nog veel erger. Ik ken zat vrouwen (en mannen) met minder haar. Met meer pijn en verdriet. Er is zoveel moois en goeds in mijn leven. En o ja, het gaat niet om het uiterlijk, maar om het innerlijk. Maar toch. Maar toch.

Ik houd me vast aan de belofte voor de toekomst: het lijden van de tegenwoordige tijd weegt echt niet op tegen de heerlijkheid die komt. En dat helpt echt beter dan de duurste crèmespoeling!

Oei, zij groeien en ik krimp!

Hoe komt het toch dat een weekendje spartaans kamp een groeispurtje veroorzaakt? Parapol kwam een stuk wijzer, groter en, mmm tja, ook puberaler terug. En inderdaad: hij had het erg naar z'n zin gehad! Er valt nog een mooi verhaal te vertellen over een dropping met politie- en boswachterstoestanden en boze teleurgestelde kampleiding, maar ach, de hiergenoemde ingrediënten verraden het hele avontuur al zo ongeveer.

Hoe komt het toch dat een bezoekje aan Blokjesland - een gave tweedehands legowinkel hier ter plaatse- een ontwikkelingssprong teweeg brengt? Kunstpol ging er zaterdagochtend alleen heen, hij betaalde er €1,45 voor ongeveer 48 minuscule, zorgvuldig uitgezochte legosteentjes, kwam uren later terug en voelde zich het hele weekend de koning te rijk!

En hoe komt het toch dat ik me ieniemienieklein voel worden als het me niet eens lukt een simpel luxaflexje op te hangen? Ik probeer dapper gaatjes te boren en doe net of ik handig en technisch aangelegd ben, maar het worden joekels van gaten en ik kom niet verder dan een centimeter diep, dan stuit ik op iets onbestemds hards waar de boor niet doorheen komt.

En de wasmachine doet raar en het fornuis heeft kuren en de computer doet vreemde dingen en ik kan het allemaal niet maken. En Grote Pol ook niet, voor het geval je dat dacht. Grote Pol kan veel, maar alleen met zijn hoofd en zijn hart. Hij moet maar even een flink potje van me houden, dan groei ik misschien ook weer een beetje terug in de goede richting.

Ik ga de oude, vieze, vette luxaflex maar weer ophangen en wacht geduldig op mijn lievelieve pappie die alles vast wel maken kan.

Bananenallerlei

Dit wordt een rommelig blogje. Maar in huis raakt het al een beetje opgeruimd. Vandaag eens goed begonnen met de boel uitmesten.

Je komt in een huishouden met pubers soms wel rare, vieze dingen tegen. Zoals deze gymtas met inhoud van een van De Polletjes. Wel bijzonder.

Wisten jullie overigens dat apen bananen niet bij het 'steeltje' openmaken, maar aan de 'bloemkant'? Is veel gemakkelijker. Had ik veel eerder moeten weten, heel handig in een kleutergroep. Kunstpol geeft een demonstratie, maar hij moet er nog een beetje meer bedreven in worden...

Ik ben ondertussen ook onze receptenmap aan het opschonen. Eigenlijk horen daar alleen dingen in die we soms maken, maar hij zit nu volgepropt met losse knipsels van dingen die we nooit zullen eten. Dan moet je realistisch zijn en een recept voor spruitjes, lamsvlees, oesterzwammen en blauwaderkaas in rode wijn weggooien.

Wat we wel vaak maken is hartige taart met chinese kool en banaan. Da's gewoon heel erg lekker, maar het ziet er niet zo mooi uit. Hier een foto van het recept dat we al negentien jaar gebruiken, maar ik maak het inmiddels nooit meer precies zo. Nog een paprika erbij, taugé eraf bijvoorbeeld. En meer banaan. Erboven het recept voor het deeg, maak ik altijd in de keukenmachine. Als je belangstelling hebt voor het recept, moet je me maar even mailen, want vergroten wil Blogger opeens niet. (Ik vind Blogger soms echt onnavolgbaar...) En eronder nog een recept voor uien-worteltaart. Ook heel lekker, maar wel apart.

(straf)kamp

Parapol is dit weekend op kamp. De pubers die meegingen moesten hun mobieltje (heeft Parapol niet eens, geen behoefte aan - ja, inderdaad, héél bijzonder) en horloge inleveren. Vervolgens werden ze een paar uur geleden op de hei gedropt om zelf hun weg te vinden naar de camping waar ze in weer, wind en totale duisternis nog hun tentjes moesten opzetten. Ik hoop dat ze nu aan hun natúúrlijk meegenomen chips, cola en snoep zitten. Slapen zullen ze voorlopig nog niet. En als Parapol dan eindelijk in zijn tentje ligt, ligt ie op zo'n militair matje, zo'n-plat-als-een-dubbeltje-ding. Bovendien heeft ie vast zijn militaire zakmes, m. knijpkat, m. aansteker, m. kompas en m. headlight meegenomen. En wat dies meer zij. Morgen staan er vast weer van die vre-se-lijke dingen op het programma.
Ik ken Parapol een beetje, hij vindt dit alles vast leuk.

Ik niet.
Ik hoef nóóit meer op kamp.
En dat vind ik héérlijk.

Conditieoefeningen

Jiehaa! De herfstvakantie is begonnen. Ik ga natuurlijk elke dag lekker uitslapen. Uren maken. En verder ook rustig aan doen. En actief worden. Ik moet trainen! Elke dag een stukkie lopen. Ons vaste bosrondje (we wonen op een steenworp afstand) van pak 'm beet 2,5 kilometer was afgelopen dinsdag al bijna te veel. Bij het van school naar huis fietsen moet ik oppassen dat mijn achterwiel bij de laatste heuveltjes niet per ongeluk over mijn tong rijdt. Lijkt me erg pijnlijk.

Verder wil ik natuurlijk ook deze vakantie weer álle kasten in huis uitmesten. Grote Pol was vandaag even bij de buurman, die heeft zo ongeveer NIETS in de woonkamer staan, hangen, liggen of slingeren, wij zo ongeveer ALLES! Ik tel negen kasten!!! Legio boeken, muziekinstrumenten, krukjes, stoelen, mandjes en doosjes. En op de tafel, een krukje, tegen de kasten aan, op en onder de kasten liggen ook nog hele stapels zooi. En dat wil ik dus niet. Helaas ben ik de enige hier die dat niet wil, geloof ik. Maar we moeten nu wel, want in de volgende vakantie gaan we, onder de bezielende leiding van Grote Broer, laminaten. En met voorwerk kun je niet vroeg genoeg beginnen... Of zouden we tegen de kerstvakantie alles nóg een keer moeten doen? Zit er dik in.

En ik ga naar IKEA, da's ook al goed voor mijn conditie: ik cross gewoon de hele winkel door. Da's ook al gauw 2,5 kilometer. Voor één chipsbak. Maar IKEA kennende wordt dat wel wat meer. Bij het opruimen hier in huis kom ik er vast achter dat één of andere Zweedse opberger wel errug handig zou zijn in dit geval. Voor Kunstpol bijvoorbeeld, die zelf geen systeem kan of wil aanbrengen in zijn opbergsysteem (lees: opbergchaos).
En we moeten een nieuwe wasmachine. Nou, al die witgoedzaken door en verkooppraatjes aanhoren is voor mij ook al voldoende conditietraining voor één dag.

Nadat we een wasmachine hebben gekocht, trakteer ik mezelf op voor de 73e keer naar de film Amélie kijken. Dat heb ik dan wel verdiend.

En we gaan natuurlijk nog wat leuks en actiefs met De Polletjes doen. Whatever that may be, want gezamenlijke interesses hebben we niet (meer), maar we hóuden wel van elkaar, hoor. Misschien een bezoekje bij Sneagol op de grote stille heide afleggen.

Iemand nog tips voor de rest van de week?

Gekakel

Ik kreeg van Zeeuwse mama een heuse award omdat ze mijn blog waardeert en ik mag 'm op mijn beurt weer doorgeven. Vreselijk moeilijk natuurlijk. Ik lees inmiddels dagelijks een flinke portie blogs en die zijn stuk voor stuk leuk, leerzaam en/of mooi. Maar ik wist toch al heel snel zeker dat ik deze award weg wil geven aan Willy. Ze heeft haar blog Gekakel genoemd, maar ik kan je vertellen dat Willy niet kakelt, noch bazelt, noch kraait, noch blaft. Maar ze daft wel. En ze doet nog veel meer leuke dingen. Dingen die ikzelf overigens ook heel vaak leuk vind, of ze denkt en voelt dingen die ik ook vaak zo denk en voel.
En dus is Willy heel leuk, want ik ben ook heel leuk. Op papier/scherm dan. Want je zou me eens in het echt moeten zien en horen, dat valt tegen, hoor!
Maar ik weet zeker dat Willy in het echt niet tegenvalt. En ook haar blog valt niet tegen: never a dull moment. En nu is ze vandaag ook nog een serie 30 days of happiness gestart! Het kan niet op! Dus alsjeblieft lieve, leuke Willy: hij's voor jou!

Mijn eigen prof. dr. ir. Akkermans

Grote Pol is gevraagd! Wij hebben hier in huis onze eigen prof. dr. ir. P. Akkermans rondlopen, die dus ook om de klipklap roept: 'Ik bén gevraagd!'
Het is een eer in zijn nabijheid te mogen verkeren, op elk moment van zijn deskundigheid te kunnen profiteren en, ja, het is een groot genoegen zelfs in zijn armen in te mogen slapen. (Doe ik overigens nooit, veel te onhandig.., maar ach, het ís mogelijk!)

Zaterdag zal hij op het Lees- en luisterfestival in De Reehorst in Ede zijn opwachting maken. Allereerst als interviewer van de wereldberoemde Susanne Wittpennig, schrijfster van de razendpopulaire reeks over Maaike en Domenico, daarna ook nog als lid van Het Forum dat zal discussiëren over een aantal prikkelende stellingen over het christelijke kinderboek.

Overigens zijn de overeenkomsten tussen de 'echte' professor Akkermans en Grote Pol ver te zoeken... Gelukkig.

Hier nog maar eens een foto uit de oude doos die dat verschil tussen hen goed illustreert.

De opvoedpapegaai - deel 2

Soms moet je ook álles 583 x zeggen...

• dat je 114 Franse woordjes en de vervoeging van l'imparfait niet voldoende beheerst als je de stof één keer vluchtig hebt doorgelezen.



• dat het niet zo'n verstandig plan is een adder mee naar school te nemen.



• nee, ook niet als je het beestje in z'n nasibakje al die tijd (zeven uur) in je kluisje zet.



• dat het verboden is een adder mee naar school te nemen.



• dat je met je mond dicht moet eten, ook als je later op de avond in je eentje nog een toetje neemt.



• dat je élke keer als je later op de avond nog een toetje neemt je leeggeschraapte bakje even onder water moet zetten.



• dat je fiets 's nachts áltijd in de berging hoort en niet voor het grijpen voor het huis.



• dat je élke dinsdagavond moet douchen (en meer van dat soort hygiëne-dingetjes)

• nog 347 van dat soort papegaaienzinnen
• ... en dat je oneindig veel van ze houdt! Maar dat zeg ik het liefst wel tot aan de maan en terug keer 583!!!

Oktoberherfst

Oktoberherfst is mooi. Van novemberherfst word ik vaak mistroostig. Het is dan zo snel mistig, vochtig, nattig, koud.

In de oktoberherfst geniet ik van het lopen met laarzen en schoppen door hopen droogritselende blaadjes. Van het fietsen over knapperende beukennotenschilletjes en krakende lindebolletjes. Van de vallende eikels die keihard op de daken van de geparkeerde auto's knallen. Het liefst 's avonds en 's nachts als ik in mijn warme bedje lig en de wind woeiwaait door de takken.

Ik smelt bij het zien van felgekleurde beuken, van de onafgebroken regen van vallende eikenblaadjes, van de zon die gouden stralen schijnt door de bladeren heen. Van de kunstige spinnenwebben (leuk om met jonge kinderen die te ontdekken door met een plantenspuit tussen spijlen van hekjes en prikkeldraad te sproeien!).Van de stiekem-in-een-uurtje opgekomen paddenstoelen, in alle vormen en maten. Adembenemend soms.

En die lucht! Die zompige, schimmelige, gore bosgeur die zooooo lekker ruikt!

Ik krijg zin in stoofvlees met pompoen, in met heel veel champignons gevulde herfstsoep met zelfgebakken stokbrood met van allerlei lekkers door het deeg.

Ik krijg zelfs weer zin in een knutselmiddag met onwillige Polletjes, cocktailprikkers, eikels, slierterige, klitterige wol en kastanjes. Met De Polletjes maakte ik een paar keer van klei en beukennootjes een kandelaar. Kon niet mislukken. Balletje klei, kaars erin en met beukennotenschilletjes volprikken. Kaars niet op laten branden, want vuur en beukennotenschilletjes gaan te goed samen - ruikt wel lekker!

Een mooie oktoberherfst gewenst! Geniet ervan!

Laatste Sneagolnieuws

Sneagol wordt zo spoedig mogelijk teruggezet op de grote stille heide, want Sneagol behoort tot een Beschemd Dierenras. En daar heeft zelfs Parapol geen weerwoord op. Het wordt vast een plechtige afscheidsceremonie.
Maar ter compensatie gaan T. en Parapol een hagedisje of salamanders of een ander klein slangetje of zo kopen. Want zonder Sneagol voelen zij zich zo eenzaam. En alleen. Hun leven zal anders zo leeg en doelloos worden.

Sneagol de huisadder

De Polletjes vonden vanmiddag op de hei een heus addertje. Na alle hagedissen, hazelwormen, muizen, herten, zwijnen en talloze vogelsoorten was dit weer een geheel nieuwe sensatie. De adder zou het op de grote, stille heide niet overleven, dachten De Polletjes beslist. En ze stopten hem in een emmer en brachten hem naar Parapols vriend T. Die mag blijkbaar allerlei dieren thuis houden en is nu officieel tot hoofdverzorger benoemd. Parapol blijft de bewindvoerder.
Ik heb eens even gegoogled op 'adder' en ben van de noodzaak van die beschermende houding van De Polletjes niet overtuigd. Ik acht de overlevingskans op de hei groter dan in een ouwe emmer met wat hooi, gras, meelwormen en een hamsterhuisje. En ik ben achteraf blij dat er niets is gebeurd want de jongens hebben het beestje gewoon vastgepakt en op hun hand laten kronkelen. Adders schijnen toch nog best te kunnen bijten namelijk, zover zijn ze nog niet verveluwenaliseerd.

Parapol noemde het kleine addertje overigens Sneagol, nadat hij de naam Genesis 3:1 verworpen had. Dat bekte niet zo lekker.

Evolutionaire foto

Kunstpol hoorde op school van alles over evolutie en stelt er thuis allerlei vragen over. Zijn leraar denkt er iets anders over dan wij, vermoeden we en Kunstpol weet misschien even niet meer precies wat ie nou moet geloven.

Een paar jaar geleden waren we in Luxemburg en maakten we deze foto in het prachtige natuur-historische museum in Luxemburg-stad. Ik moet elke keer weer lachen als ik 'm zie!

Chipsbak

Vandaag zijn Grote Pol en ik negentien jaar getrouwd. Volgend jaar vieren we een wat grootser feest, want dan zijn we op 10-10-'10 20 jaar getrouwd. En dan word ik ook nog eens op 11-11 40 jaar.

Dit jaar wilde ik Grote Pol een cadeautje geven. Want ik hou van hem. En hij van mij. Nog steeds, ja. En dat mag beloond worden. Maar poeh hé, een cadeau verzinnen voor Grote Pol, da's moeilijk!

Ik dacht aan port, bier of wijn - te afgezaagd,
aan sokken, zakdoeken of onderbroeken - te vaderdagachtig,

aan een ballonvaart of parachutesprong - hoogtevrees,

aan iets voor op z'n fiets of in z'n auto - geen behoefte aan,

aan een bijzonder sieraad - meer iets voor volgend jaar,

aan een weekendjeweg.nl - misschien boek ik dat en dan is het zo'n SLE-weekend van bed-bank-stoel -bed-bank-stoel,

aan bloemen - koopt ie vast al voor mij,

aan boeken of muziek - koopt ie al genoeg voor zichzelf,

aan een messenblok met scherpe, mannelijke koksmessen - te onhygiënisch,

aan aftershave of mannenzeep - nog een te grote voorraad,

aan een bioscoop- of een saunabezoek - hou ikzelf niet van, en van dat laatste hij denk ik ook niet,

aan nog legio andere dingen - te koud, te nat, te vies, te duur, te goedkoop, te raar, te gek, te gewoon en nog veel meer excuses...

Maar gisteren deed Grote Pol zelf een fantastische suggestie: hij wilde een chipsbak. Hij vist, als hij vrijdagavond laat thuis komt, altijd achter het net. De chipsbakken zijn dan allemaal al in gebruik, want, zoals u misschien nog weet, wij eten allemaal onze eigen vrijdagavondmelange. Dat moet in een individuele chipsbak. En daarvan zijn er maar drie. En we zijn met vier.

Dus ging ik vanmorgen op zoek naar een leuke chipsbak. Maar nergens een geschikte chipsbak te vinden, hoor. Dus die heeft ie nog van mij te goed. Romantisch, hè?

Ik vind er geen bal aan

Mag ik me even voorstellen? Ik ben een voetbal. De voetbal van De Polletjes. Lekkere combinatie, maar niet heus.
Daar lig je dan, oud, lek en afgetrapt. Ergens in een stoffige, roestige vuurkorf, tussen de zooi voor het huis. Je zult maar voetbal zijn en van De Polletjes zijn. Ze hebben echt niets met voetbal, hun ouders ook niet. Echt dankbaar werk doe ik. Geeft bijzonder veel voldoening. Not. Ha Ha.
Kunstpol en Purperpol doen nu net even net-alsof, met die AH-voetbalpuzzel. Maar ik verdenk ze er gewoon van dat ze dat alleen voor 'de heb' doen. Die Purperpol, da's gewoon een controlfreak, die kan er niet tegen als iets half af is. Ze moeten nog vijf stukkies, maar als die puzzel compleet is, verdwijnt ie net als ik in d'een of d'andere hoek en wordt er nooit meer naar omgekeken. Ze weten niet eens wat voor voetballers erop staan. Interesseert ze ook geen bal.
Ja. Parapol had in de zomervakantie even een manie. Wou-ie me opeens kunnen hooghouden. Purperpolletje wist eerst niet eens wat dat is, hooghouden. Ze snapt er ook geen bal van, van dat hele voetbalgebeuren. De Pollen kijken niet eens naar EK's en WK's. Als heel Nederland oranje kleurt, blijven De Pollen gewoon grijze muizen. Nou, Kunstpol zou misschien wel wat meer willen, maar hij krijgt de kans niet binnen het keurslijf van dat gezin.
't Is een wonder dat ik er nog zo afgetrapt uitzie. Zoveel trappen heb ik niet gehad. En lek ben ik doordat de dolle buurhond me te grazen nam. Nee, niet die ADHD-hondjes van de andere buurman, die zijn daar veel te schijterig voor. Die zijn zelfs nog bang voor een stuiterende pingpongbal. Net als De Polletjes zelf, denk ik soms. Maar dat is een beetje overdreven.
De Polletjes zijn momenteel helemaal wild van modelbouw. Ze hebben ontdekt dat er van alles in WO-II uitvoering te koop is en zijn nu bezig 51 minuscule Britse soldaatjes te verven. Dan volgen de WO-II jeepjes, de WO-II pantservoertuigjes, de scheepjes, de tankjes en de vliegtuigjes en
dat allemaal in Britse, Duitse, Poolse, Amerikaanse, Franse en Canadese uitvoering.
Moet je die vingers zien, het lijken wel van die kunstenaarstypes. Fijngebouwde pianovingertjes hebben ze.

Nee, echte mannen zullen het op die manier niet worden. Of toch?

Moppen helpen soms best wel (eventjes)

Vandaag sleepte ik mijzelf van bed, naar bank, naar stoel, naar bed, naar bank, naar stoel. Het werd maar niet wat. De dag duurt lang op die manier. Het was mijn wekelijkse ziekteverlofdag, de dag waarop ik altijd lekker even wat energie bijtank voor de rest van de week, maar ik heb zo m'n twijfels of het wel genoeg is.
Ik waagde net maar eens een poging toch nog wat nuttigs te doen, want al die lamlendigheid kan het best doorbroken worden door gewoon actief te worden. Ik ging oude Word-bestanden weggooien, want binnenkort gaan we waarschijnlijk een nieuwe laptop kopen en dan beginnen we graag met een schone lei.
In mijn privémapje kwam ik allerlei leuks tegen en ik kon maar moeilijk iets in de prullenbak gooien. Eén van de leuke dingen was een moppenboekje dat De Polletjes (toen 12 en 9 jaar) me dicteerden toen mijn vader bijna drie jaar geleden 70 werd. En het doorlezen daarvan vrolijkte me gelukkig weer wat op. Een kleine selectie in de hoop dat jullie er ook van opvrolijken!

Voorwoorden:

Kunstpol:
Mijn opa is jarig. En toen moesten we iets maken van mijn vader en moeder. En toen hebben we een moppenboek gemaakt. Omdat hij van moppen houdt, of zo.
Ik weet eigenlijk niet hoe oud hij is. 64? Nee, dan zou die in de Tweede Wereldoorlog geboren zijn. Dus dat niet.

Dit boek hebben we voor jou gemaakt.
Ik hoop dat u nog heel lang blijft leven, omdat ik dan langer plezier van u heb. En uzelf ook. En de rest van de familie en zo ook. En kennissen.

Parapol:
Ik weet niks. Eh. Wat moet ik zeggen? Van harte gefeliciflapsteerd. En dat ie er om kan lachen.

Parapol:
Het is Tweede Wereldoorlog. Twee verzetsleden komen op verboden terrein. Er komt een Duitse patrouille langs. Ze springen gauw in de bosjes. De officier zegt: 'Wer da?' 'Woef, woef!' Zegt de Duitse officier: 'O, eine Hund.' Dan trapt de ander op een tak. Zegt de Duitse officier weer: 'Wer da?' Zegt het verzetslid: 'Nog ein Hund.'

Kunstpol:
De (blinde) opa van Jaël en Ruben gaat naar de winkel. Met een geleidehond. Hij gaat met de roltrap naar de tweede verdieping. Daar pakt ie de hond bij z’n staart en draait hem door de lucht in het rond. De mensen kijken gek. Er komt een man van de winkel op af. Die zegt: wat ben je aan het doen? Dan zegt de opa van Jaël en Ruben: ik kijk alleen maar een beetje rond!

Kunstpol:
Een groepje wetenschappers die hadden ontdekt dat ze God niet meer nodig hadden. En eentje moest dus vertellen aan God dat ze God niet meer nodig hadden. Toen zei God: zullen we een mensen-maken-wedstrijdje doen?
Ja!
God zegt: maar dan wel op dezelfde manier als bij Adam en Eva. En de wetenschapper zei: geen probleem. Hij pakte een handvol aarde. Nee, nee, nee, zei God. Je moet je eigen aarde maken.

Kunstpol:
Ton en Joke zitten in de gevangenis. Ze moesten over honderd muren heen om vrij te komen. Dus toen gingen ze een kuil maken onder de muren zodat ze erdoor konden. Op de 99e muur zei Joke: ik ga terug, ik ben moe.

Parapol:
Een dronken man komt binnen, roept zijn vrouw van boven: Ton, ben je daar? Ze hoort niks. Ze roept nog een keer: Ton, ben je daar? Ze hoort glasgerinkel. Ze roept: Ton, wat doe je? Zegt de dronken man: ik leer de goudvis af dat ie niet telkens moet blaffen als ik binnenkom.

Parapol:
Hitler en Mussert en een officier van Hitler houden een weddenschap. Wie kan het langst met een wilde vos in één kamer blijven?
De officier moet eerst en komt na 5 minuten naar buiten. Dan komt Mussert, die houdt het 10 minuten uit. Dan is Hitler aan de beurt. Dan komt na 3 minuten de vos de kamer uit….

Kunstpol:
Ton en Joke gingen naar de markt. Ze kochten daar een gatenkaas. Toen ze teruggingen zei Joke: ik neem de gaten, en jij neemt de kaas.

Uit de diepten

Op de school waar ik werk zitten twee kinderen die leukemie hebben. Het gaat slecht met ze en ik ben er verdrietig om. Soms kan het je opeens weer zo aanvliegen. Het is zo'n diep dal voor hen, voor hun ouders, broers en zussen. Zoveel pijn, misselijkheid, depressie, vermoeidheid, spanning, telkens weer opnieuw.

En dan is er psalm 130, in de uitvoering van Psalmen voor nu, die woorden geeft aan je gevoel, aan het woordenloze gebed dat je zo graag zou willen kunnen uitspreken. 'Nu ik schor gebeden fluister...', is bijvoorbeeld zo'n zin met diepe ware lading die uiting geeft aan je machteloosheid, aan je afhankelijkheid en verdriet.
Deze psalm was ook zo dichtbij me toen ik nachtenlang wakker lag, nadat de diagnose SLE was gesteld. En hij maakte dat ik die lange nachten ervaarde dat ik in de directe nabijheid en liefde van God mocht zijn. En dat wens ik iedereen toe en in het bijzonder natuurlijk de twee kinderen en hun ouders. Dat noch dood, noch leven, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer!

Dag van de leraar

De Polletjes hebben mij vandaag plechtig beloofd (...) elke docent innig dankbaar de hand te schudden, te refereren aan de Dag van de Leraar, hen te danken voor de reeds gegeven lessen, voor het vlotte nakijken van hun toetsen, voor de gedegen voorbereiding op de lessen en het verdiepen in de persoonlijkheid van elke individuele leerling, vervolgens hen nog vele jaren vakplezier te wensen, dat ze nog vele jaren vele leerlingen voorspoedig mogen begeleiden op het grillige puberpad naar de toekomst en ook zelf nog vele jaren van persoonlijke ontwikkeling en groei mogen doormaken. Daarna bieden ze elke docent een boekenbon aan (natuurlijk betaald uit eigen zak) teneinde een bijdrage te leveren aan het intense geluk dat de leraar op de Dag van de Leraar ten deel valt.
Op die manier lopen De Polletjes natuurlijk grote kans morgen de Leerling van de Dag te zijn.

Bas en Joep

In het kader van dierendag maar eens een blogje over huisdieren. Die komen er bij ons niet meer in. Welk dier we ook voorstellen (een lief klein bruin konijntje, een zindelijke, rustige, aanhankelijke, gesteriliseerde poes, een waterschildpad, een of twee zebravinkjes of een goudvis), Grote Pol ziet het niet zitten. Het liep een jaar of acht geleden ook gigantisch uit de klauwen...

Ooit hadden wij twee huisdieren. Maar niet lang, want het waren wandelende takken en die schijnen mannelijk, vrouwelijk (de zogenaamde takkenwijfjes) en/of beide te zijn, waardoor ze zich altijd kunnen voortplanten. Dus ook als je denkt dat het twee mannetjes zijn. En dat dachten we. Waarom? Weet ik ook niet. Ze waren van Parapol en hij noemde ze Bas en Joep. Waarom? Bas was onze grote buurjongen en functioneerde lange tijd als rolmodel voor Parapol. Stoer, sterk, avontuurlijk en vriendelijk. Net zoals Parapol dat nu is in de ogen van de kleinere buurjongetjes. Heeft ie dus van Bas. Met mij zou Parapol trouwen, maar op Bas was hij voor het eerst verliefd.
En Joep? Geen idee waarom hij Joep Joep noemde, maar Joep deed floep en Bas ook en toen waren er drieëntwintig wandelende takken. En toen zesenveertig. Die kleine takjes vingen we en brachten we naar de dierenwinkel die er blij mee was, want de losrondlopende leguaan lustte er wel pap van. Alleen vingen we ze niet alle zesenveertig, want sommige takken liepen te snel weg en gingen in de kamerplanten zitten doen alsof ze takken waren. En dat waren ze natuurlijk ook. De takkeneitjes raapten we elke morgen, maar die zijn minuscuul en onze ogen schoten schromelijk tekort.
Dus leefden later wel honderdveertien takken in harmonie in dat bakkie. Een week verder waren het er vierhonderdzevenennegentig. Ze knaagden collectief het gaas door en gingen aan de wandel. Logisch, want wandelende takken houden van wandelen. Het zit in hun natuur. Toen was Parapol een beetje uitgekeken op zijn takken. Bas en Joep waren inmiddels overleden en hun nakomelingen waren toch minder lief en mooi. Hij kon er maar geen band mee opbouwen.
En toen deden we een goede daad. We lieten de takken vrij. Buiten. Wij wonen in een soort CenterParc (dat zeiden de dakdekkers van de week nog, toen ze bijna struikelden over de gevallen eikels), dus er waren genoeg bomen en die konden best nog wat takken herbergen.
Ik heb de takken nooit meer teruggezien. Maar ze verstopten zich natuurlijk voor me. Ook dat zit in hun natuur.

Je zou er hoogbegaafd van worden

Vandaag flink veel tijd besteed aan het schrijven van een stuk over hoogbegaafdheid,voor mijn werk. Je zou er bijna zelf hoogbegaafd van worden. Daarom ter ontspanning maar wat leuke cartoons opgezocht, om wat tegenwicht te bieden.

Even kijken of deze ook wil...

Nou ja, ik ben dus nog niet hoogbegaafd genoeg om al die cartoons leesbaar te plaatsen. Op de deur van de school van de bovenste cartoon staat dus 'trekken', en bij de onderste schrijft het rechterjongetje een heel moeilijke wiskundige formule op het bord en zegt de juf: 'Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je niet vooruit mag werken.'

Ik ga nog maar even wat breintraining doen.

Zweet

De Polletjes hebben nooit veel reclame op tv gezien. We waren en zijn er fel op tegen om (jonge) kinderen bloot te stellen aan reclamegeweld en consumentisme in het algemeen. Nog steeds zappen we deze zaken het liefst weg. Ook al zijn er erg leuke en creatieve filmpjes te zien. Inmiddels zien De Polletjes toch wel het een en ander voorbijkomen, maar ze hebben nu ook wel een beetje geleerd om verstandig met die overdosis aan beweging, geluid, beeld en verleiding om te gaan. Ze houden ervan om dingen in het belachelijke te trekken en dat kan naar hartelust bij reclame.
Deze is momenteel favoriet bij De Polletjes, eigenlijk alleen om de ogen, niet om het 'gedoe' met meisjes:

Parapol kreeg jaren geleden al deodorantspul, maar gebruikt het niet. Meestal heeft ie het ook (nog) niet nodig. Kunstpol vindt het wel interessant worden (zeker bij het zien van dit filmpje, ja zoiets geks spreekt hem wel aan) en wil nu ook z'n eigen luchie, maar ik betwijfel het of ie het wel gaat gebruiken, die jongen vergeet nog wel eens wat. Maar daar gaat het nu niet over.

Ik heb momenteel mijn spuiterd hard nodig. Mijn conditie is weer helemaal op niveautje 0,1. Zomaar, binnen een week tijd. Geen idee hoe het komt.
De weg van werk naar huis is dan erg lang. Ik fiets elke dag keurig die 2 x 4,5 km, maar als ik thuis aankom heb ik een hartslag van minstens 150 slagen per minuut, een ademhaling in hyperventilatiefrequentie, steken in mijn zij en het zweet loopt tappelings over mijn rug en eindigt in twee plasjes in de kuiltjes (kuilen) op mijn onderrug. Lekker fris, hè?
En dan denk ik dus.
Moet ik dan toch maar gaan fitnessen?
En dan denk ik dus weer. Boehaaaaaa. Blèèèèèh. Grrrrmpffffff.
Dat soort gedachtes. Gedachtes die niet in woorden te vatten zijn.
En ik denk nog maar even verder. Tot mijn conditie vanzelf verbeterd is. Kan ik wachten tot ik een ons weeg.

Het H-woord

De Polletjes hingen op de bank. Ze verveelden zich. En ze verveelden. Stierlijk vervelend werden ze. Ik bekeek ze eens onderzoekend.
Toen dropte ik een woord.
Een verboden woord blijkbaar.
'HUISWERK.'
Waarop Parapol opveerde uit de passiefste houding die je maar bedenken kunt en energiek en gepassioneerd reageerde: 'Wááát? Weet je wel wat je zegt? Daar moet je echt geen grapjes over maken!'
Ik keek hem andermaal onderzoekend aan. En hij sprak in klare taal: 'Ik geef nu mijn grens aan.'