Weldoener

Parapol vervult vandaag de rol van weldoener. Hij heeft Kunstpol  €25,- gegeven, van de eindejaarsfooi van zijn folderwijk, om o.a. vuurwerk van te kopen. Kunstpol voelt zich verder gelukkig steeds wat onafhankelijker van Parapol, maar met zo'n machtige sponsor lijkt me dat knap lastig vol te houden voor K-Pollie.
Parapol heeft zelf voor een dikke €40,- vuurwerk gekocht en vermaakte daarmee vanmiddag de kleinere jongens uit de straat. Hij is voor hen echt de held, hun rolmodel. De jochies renden de hele middag in opperste staat van opwinding en paraatheid door de straat heen en weer en hielden daarbij de acties van Parapol goed in de gaten.
Vanavond is het zaak de boel goed te plannen. Parapol heeft zoveel vuurwerk dat het nog flink doorwerken is om alles op tijd afgestoken te krijgen.
En pa en moe zitten voor de tv, kijken naar een filmpje, een conferencetje, een journaaltje en moe breit in rap tempo het voorpand van de trui voor Grote Pol af. Kan ik met frisse moed volgend jaar aan de mouwen beginnen.
En af en toe werpen we een blik naar buiten en doen net of we het vuurwerk prachtig vinden. En we bieden ze van tijd tot tijd een warming-up met oliebol aan. Als echte weldoeners.

Een vreugde- en liefdevol nieuw jaar gewenst!

Het verband tussen zwanenhalzen en kokhalzen...

... is mij vandaag heel duidelijk geworden.

Het verband van het gemis van ook maar een spránkje technisch inzicht en het nodig hebben van een aardbeienjampot (om te bepalen hoe we die zeven (!) dingen los moesten draaien) is ook logisch.

Toch?

En het verband tussen übervrolijke Polletjes en hun buit van vandaag is ook heel duidelijk.

Ze leefden het hele jaar er al naar toe.
Wij niet.
Wij houden niet vuurwerk.
Maar we houden wel van onze Polletjes.

En ach. Het is geen alcohol. En het zijn ook geen drugs. Of sigaretten.
Het schijnt over te gaan.

Over een jaar of twintig.

Of eerder.
Misschien.

Sprakeloos in Sonsbeek

Puberaliteiten

Parapol als hij even iets naar boven moet brengen: 'Ik dacht dat de slavernij al was afgeschaft.'

Er moeten weleens vaker dingen gedaan worden. Bijvoorbeeld iets van de vloer oprapen. Maar: 'Maar ik heb vá-kán-tie, hoor...'

Parapol geeft jarig vriendje T. precies 1 cent meer dan hijzelf kreeg van vriendje T op zíjn verjaardag. Hij neemt geen moeite om het geld in een envelop te stoppen en roept zelfs hoogstverbaasd, alsof ik stapelmesjokke ben: 'In een envelóp????'

We proberen erachter te komen, samen met opa en oma, welk Polletje ooit heeft gezegd: 'Opa en oma zijn volgens mij arm.' We komen er niet achter, en ook niet waarom het Polletje dat toen, lang geleden, zei. Mompelt Parapol: 'Volgens mij bedoelden we arm van geest.' Opa en oma konden er gelukkig hard om lachen.

Gemiddelde conditie. Yes!

Mooie Thijs, de vieze petareut, blijkt ook erg aardig te zijn. Hij vindt dat ik een gemiddelde conditie heb. Tadaaaa! Dus!
Ondertussen loop ik daar twee keer per week een kwartier dom op een loopbandje te snelwandelen, terwijl het natuurlijk veel beter, leuker en gezelliger is dat in het bos om de hoek te doen.
Of ik fiets op level 7 (van 30) rustig wat kilometertjes weg op een nepfiets, terwijl ik net in reality weer straf heb doorgetrapt om ondanks de tegenwerkende stoplichten op tijd bij de vieze petareut aan te komen.
Of ik trek en duw aan wat gewichten, met benen, armen, buik en rug, terwijl ik me net in alle bochten heb gewrongen om de ruimte onder onze werkplank eens flink te soppen.
En als ik dat dan allemaal in zo'n ruimte doe met
1. allemaal mooie vieze petareuten om me heen én
2. mannen met een afgetraind sportlichaam maar vast met een of andere marginale blessure weet-ik-waar én
3. meisjes van vijftien met een wat kromme rug, maar met een buik zo plat als een ouderwets dubbeltje....
vraag ik me af waarom ík, als enige human being, daar zo'n purperrood hoofd van krijg.
En waarom mijn zweet de laatste tijd nog erger stinkt dan de putlucht die opstijgt uit onze plotseling van tijd tot tijd eng borrelende en blurpende gootsteen die in verbinding staat met het overbelaste riool.
En waarom, terwijl ik toch zo relaxt mogelijk m'n stapjes zet, mijn hartslag binnen no-time op 160 bpm zit.
En waarom ik opeens hoge koorts lijk te hebben, terwijl de thermometer als ik me thuis rot, warm en moe voel hooguit 37,6 aangeeft.

Maar ik heb dus een gemiddelde conditie. Práchtig compliment.

En toen was er eindelijk weer gewoon pizza

Parapol smeekt al weken om pizza. Het liefst eet hij de goedkoopste diepvriespizza uit de winkel, met alleen kaas en tomaat, maar veel liever maak ik ze zelf. Na al het ongewone eten van de afgelopen dagen was het er vandaag echt tijd voor, ook omdat het zondag is. We zijn zunigerds; we hebben een dubbele electriciteitsmeter, dus de oven wordt alleen op feestdagen en in weekends gebruikt.
Ik was een paar jaar lang (en dat is láng!) vergeten dat het wel errug handig is om een nat vaatdoekje onder de bakplaat te leggen bij het uitrollen van de lap deeg. Dat ik dat zo erg was vergeten, was al die jaren vreselijk onhandig en niet erg bevorderlijk voor mijn goede humeur. Vandaag herinnerde ik het me opeens weer en mijn stemming bleef dus prettig.
Zo prettig dat ik meteen maar een drie-smaken-pizza maakte. De twee onderste smaken voor de volwassenen (zalm met geitenkaas en ansjovis, beide met veel meer groenten in de saus), het bovenste deel met veilige spulletjes voor de Polletjes (kaas, tomaat, erwtjes en salami). Voor elk wat wils dus, óók erg bevorderlijk voor een goede stemming aan tafel.
Deze foto is van voor de kaasstrooierij en bakkerij, anders zou je alleen een saaie goudgele rechthoek zien. En da's ook niet wat.

Ik zag dat Karien vandaag hatseflats heeft gegeten. Ook eens proberen...
En? Hebben jullie ook eindelijk weer 'normaal' gegeten vandaag?

Gezel(lig)schapsspelletjes!

In huize Pollenstein worden maar weinig gezelschapsspelletjes gespeeld. Parapol houdt er namelijk niet van. Waarom niet? Nou, dat heeft ie zo besloten en dus ís het zo.
Grote Pol houdt ook niet van spelletjes en dat heeft ongetwijfeld ook een grote rol gespeeld bij het wilsbesluit van Parapol.
Kunstpol vindt het wél leuk om spelletjes te spelen. En ik ook wel, maar niet te lang en te vaak.
En ik heb last van twee (min of meer onbewuste) overtuigingen:
1. Een kenmerk van goed en harmonieus gezin is dat er gezamenlijk spelletjes gespeeld worden en dat het dan ook nog altijd gezellig is.
2. Ik vind dat spelletjes uitgelegd moeten worden door een ervaren speler. Pas dan kan een spel goed gespeeld worden. De handleiding kan en wil ik niet begrijpen.

Tja.
We zijn een harmonieus gezin, behalve als er spelletjes worden gespeeld. Dan zitten we hier met een mokkende puber, een balende vader, een overfanatieke ander pubertje en een over-gespannen moeder (het-moet-goed-gaan-het-moet-gezellig-zijn-anders-zijn-we-niet-gelukkig-en-harmonieus-niet-gelukkig-en-harmonieus).

Maar toch probeer ik het telkens weer. Ach, ik ben ook een aartsoptimist.
Een paar jaar geleden kocht ik voor een zacht prijsje Monopoly, dit jaar kocht ik voor vijf euro Risk (met afgebeeld kanon op de doos, dat moest Parapol toch wel aanspreken, dacht ik nog naïef), maar in huize Pollenstein worden nog steeds geen spelletjes gespeeld. De handleiding van Monopoly en Risk begrijp ik niet. Risk blijk je met meer dan twee spelers te moeten spelen, wil het leuk zijn.
Ik zal eens een vriendje van de Polletjes uitnodigen om het een en ander uit te leggen. Misschien trekt hij ook Parapol wel over de streep.

In het kerstpakket van Grote Pol zat dit jaar een goedkope uitvoering van Jenga. Dat spel begrijp ik tenminste. Zelfs door de handleiding te lezen. Maar we hebben het nog maar één keer gespeeld zoals het hoort.
De Polletjes hebben de blokjes geconfisqueerd om er deze kerstdagen eindeloos bouwwerken van te bouwen die ze vervolgens met een of ander legokanonnetje kapot bombarderen.

Gezellig.

Ik zal in de berging eens op zoek gaan naar de zak met oude houten blokjes. Wordt het vast nog gezelliger. Of ik laat ze onderstaand filmpje zien. Hebben ze weer wat te doen in deze saaaaaaaaaaaie vakantie, want de sneeuw is nóg niet gesmolten en er mag nóg steeds niet over vuurwerk gesproken worden.
Arme Polletjes...

Kerstmis of Kerst Mis?

Kerstfeest. Kerstboom. Kersttak. Kerstbal. Kerstbel. Kerstbol. Kerstkaars. Kerstlichtje. Kerstklokje. Kerststukje. Kerstkrans. Kerstster. Kerstroos. Kerstlint. Kersthuisje. Kerstherberg. Kerststal. Kerstfiguur. Kerstengel. Kerstkind.
Kerstmaaltijd. Kerstontbijt. Kerstbrunch. Kerstlunch. Kerstbuffet. Kerstborrel. Kerstdis. Kerstdiner. Kerstamuse. Kerstvoorgerecht. Kersthoofdgerecht. Kerstnagerecht. Kerstdessert. Kerstkater.
Kerstboodschappen. Kerstbrood. Kerstboter. Kersthagel. Kerstvlaai. Kerstkransjes. Kerstkoekjes. Kerststol. Kerststaaf. Kerstcake. Kersttompouce. Kersttaart. Kerstchocolade. Kerstsoep. Kerstpasta. Kerstkalkoen. Kerstkip. Kerstvissticks. Kerstaardappelkroketjes. Kerstvla. Kerstpudding. Kerstboomijsjes.
Kerstmenu. Kerstservet. Kerstservies. Kerstschotel. Kersttafelkleed. Kerstversiering. Kerstverlichting. Kerstverpakking. Kerstonderzetters. Kerstplacemats. Kerstvormpjes. Kersttheelichtjes.
Kerstconcert. Kerstgezang. Kerstsamenzang. Kerst sing-in. Kerstcantate. Kerstuitvoering. Kerstoptreden. Kerstspel. Kerstliedjes.
Kerstmarkt. Kerstafdeling. Kerstaanbieding. Kerstprijs. Kerstvoordeel. Kerstkoopje. Kersttopper. Kerstknaller.
Kerstprogramma. Kerstvoorstelling. Kerstuitzending. Kerstlezing. Kerstwandeling. Kerstarrangement. Kerstevenement. Kerstgala. Kerstspecial. Kerstfilm. Kerstshow. Kerstcircus.
Kerstavond. Kerstnacht. Kerstochtend. Kerstdag. Kerstweek. Kersttijd. Kerstkalender. Kerstkaart. Kerstzegel. Kerstgroet.
Kerstdagen. Kerstbijdrage. Kerstbijlage. Kersteditie. Kerstuitgave. Kerstnummer. Kerstpuzzel. Kerstquiz. Kerstbingo.
Kerstdienst. Kerstmis. Kerstnachtmis. Kerstnachtdienst. Kerstnachtviering. Kerstviering. Kerstsamenzijn. Kerst-inn. Kerstmeeting. Kerstopvoering. Kerstvertelling. Kerstpreek. Kerstspel.
Kersttoespraak. Kerstboodschap. Kerstverhaal. Kerstwens. Kerstvrede. Kerstbestand. Kersttraditie. Kerststemming. Kerstgedachte. Kerstgevoel. Kerstidee. Kerstsfeer. Kerstwarmte. Kerstmuts.
Kerstactie. Kerstdrukte. Kerststress. Kerstman. Kerstcadeau. Kerstgeschenk. Kerstpakket. Kerstpret. Kerstsneeuw. Kerstplaatje. Kerstpraatje. Kersttafereel. Kerstdecoratie. Kerstillustratie. Kerstfranje. Kerstkleuren. Kerstgeuren. Kerstvakantie. Kerstfeestelijkheden. Kerstcollecte. Kerstgift. Kerstknuffels. Kerstkleurplaat. Kerstboek. Kerstmuziek. Kerstcd. Kerstsingle. Kerstjingle. Kersthit. Kerst shit.

Ik wens jullie een Waar Feest van Het Licht toe. Dat Vrede moge heersen in jullie huizen en in jullie harten.

Wat doe je als je niets te doen hebt

Parapol is dwars. Zo'n kerstvakantie duurt lang als je niets te doen hebt. Want Parapol had bedacht de hele vakantie te gaan crossen op z'n nieuwe fietsie en dat gaat niet in de sneeuw. Dus heeft ie niets te doen. Helemaal niets. En die glimp van volwassenheid van een paar dagen geleden, die is zowat uitgedoofd. Is bijna niets meer van te zien.
Wat doet Parapol dan zoal als hij niets te doen heeft?
- zeuren om pizza.
- languit liggen voor de kachel, op de bank, op een stoel.
- tegen de kachel hangen.
- op de bank hangen en naar buiten staren en om de minuut diep zuchten.
- zeggen dat hij ziek is.
- mekkeren als hij iets moet doen.
- twee minuten op z'n keyboard spelen.
- alles wat ie ook nog zou kunnen/moeten doen en zelfs ook leuk vindt om te doen eindeloos uitstellen.
- overal commentaar bij leveren.
- Kunstpol uitdagen.
- Kunstpol plagen.
- zeggen dat hij hoopt dat er een brandende ufo langskomt die alle sneeuw in een nanoseconde kan laten smelten.

En dat laatste vind ik wel weer een creatieve gedachte.

Ach, ik hou zo van Parapol.

(Uitzicht vanuit) Bed & Breakfast

Ontdekkingsreisje

Grote Pol en ik zijn een paar dagen weg. We zitten in een fantastisch B&B in Duitsland, net over de grens bij Nijmegen. We genieten van de rust, van het prachtige landschap, van de dorpjes (Beek is echt een ontdekking, keigaaf!), van het verwend worden, van het niets doen en vooral van elkaar.
Ik heb net mijn echte lievelingsgeur ontdekt, we waren in Nijmegen, en die ga ik dus kopen, als Grote Pol dat niet snel genoeg al voor mij doet.
Verder ontdekken we nog veel aan elkaar. Ik heb sterk de indruk dat ik Grote Pol helemaal door en door ken. Hij trouwens ook. Ik weet vaak al wat ie wil gaan zeggen, wat ie denkt, wat ie wel of niet gaat verstaan (hij is op een bepaalde manier doof, of juist heel horend), of zien (hij is op een bepaalde manier blind, of juist heel ziend), of voelen (hij is op een bepaalde manier olifantenhuiderig, of juist heel hoogsensitief).
Ikzelf ben lastiger te doorgronden... daar heb ik zelfs nog moeite mee, ik verbaas mijzelf nog regelmatig.
Herkennen mijn lezertjes dat? Dat mannen hun vrouwen over het algemeen minder goed doorgronden dan vrouwen hun mannen?

Straks gaan we weer eens uit eten. Dan is er weer alle tijd voor een goed gesprek... Ik zal eens een potje mezelf laten zien. Misschien ontdekken we dan wel dat we nog meer van elkaar houden dan we al dachten...

Een teken van ontluikende volwassenheid

Laten we het maar niet over gisteren hebben. Of toch wel? Eventjes dan.

Gisteren zouden we namelijk weg. Voor twee dagen, naar een B&B, Grote Pol en ik. En de Polletjes zouden gaan logeren. Maar dat ging dus niet door. Ik ben een echte bange schijterd in het verkeer en het weeralarm kwam me eigenlijk wel heel goed uit....

En toen hadden we geen eten in huis. Dus baggerden we door de sneeuw naar een restaurant. We bestelden en Parapol nam voor het eerst géén kindermenu. Hij at zijn bord helemaal leeg, op de groente na, natuurlijk, en nam ook nog een nagerecht... Ik stond perplex.

Tijdens de maaltijd voerden we daar weer ons standaardwinterrestaurantgesprek, onderwerp: waar gaan we komende zomervakantie heen op vakantie? De meningen waren zoals gewoonlijk weer zeer verdeeld.

Kunstpol herhaalde ongeveer 563 keer dat hij naar Normandië wil (D-day!),

Parapol wilde naar iets met een riviertje met stenen,

Grote Pol wil niet ver weg, hij moet rijden (ik heb geen rijbewijs maar kan wel heel goed fietsen) en houdt niet van al dat ge-avontuur,

en ik wil eigenlijk wel een keer naar Engeland.

Maar goed. Dáár wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Ik wil iets kleins melden. Iets héél kleins dat me opviel. En waar ik blij van werd. Een teken van ontluikende volwassenheid. In mijn ogen dan. Namelijk (denk hier tromgeroffel bij):

Parapol reikte, zonder nadenken, het bord van Kunstpol en nog wat dingetjes aan de serveerster aan.

!!!! (Denk hier trompetgeschal bij)

Dus!

Cadeautje 2

Ik ben echt geen tuttebel of kakmadam, maar toch speel ik
af en toe
als ik zin heb
en tijd
en energie
en het is hier rustig
en er staat nog geen muziek op
en de televisie is uit
(dus bijna nooit....)
wat op mijn harp. Het is een criminele harp, maar da's een lang verhaal. Schrijf ik nog wel eens als ik tijd heb, en zin, en energie, en het is hier rustig enzo.
Op MP vond ik deze kaart uit 1947 en ik kocht 'm voor mezelf. Cadeautje dus!

Op de achterkant, onder het adres, stond nog iets raars. Geen idee wat het betekent:
Trein 8.28.
Zou de geadresseerde in een trein wonen? Of zouden de afzenders denken dat je alleen je naam en 'Daag' links mag schrijven? En dan toch willen doorgeven dat ze 's morgensvroeg de trein al namen om op verjaarsvisite te komen?

Gaaf, hè? En oooh, die poststempel! Ook al zo gaaf.

Tjonge, wat ben ik er blij mee! Ik stráál gewoon een beetje....

Update:
Trein 8.28 verwijst naar een kinderhuis!

Cadeautje

Staat Grote Pol bij de kassa bij Appie, ongetwijfeld met sombere blik, want zo kijkt hij nu eenmaal vaak, komt er een grote kerstkabouter* binnen, loopt naar de kassa waar Grote Pol net onze boodschapjes in een keurig geordend ensemble op de band had gelegd en rekent met een pinpas Grote Pols boodschappen af.
Jammer dat het 'maar'  €19,75 was.
Het was een actie van de winkeliersvereniging, maar ik bespeur zelfs door het duidelijk er vanaf druipende commerciële belang iets van een moderne kerstgedachte. Of is dat nu toch weer te optimistisch?

* Pollentaal voor mannen in een groot pluizig rood-wit pak, evt. met bel en/of arrenslee.

Vandaag, 17 december:

... Moet ik 's nachts een plas maar wil niet uit mijn warme bed want ik moet piesen in een bakje en dat dan overgieten in een bokaal en dat vind ik dan te veel gedoe.
.... Lig ik een halve, kwart, achtste nacht te bedenken wanneer ik dan wel écht naar de wc zal gaan.
.... Ga ik toch maar naar de wc, slaap ik daarna weer helemaal lekker in.
.... Word ik opeens toch weer wakker en denk ik: had ik nu maar meteen naar de wc gegaan.
.... Zwabber ik vanmorgen over de onbestrooide wegen met in de ene fietstas pakken goudgele appelsap en in de andere fietstas een bokaal met ruim twee liter zuinig opgespaarde goudgele urine.
.... Bied ik mijn mooiste bloedvat aan aan de laborante, prikt ze d'r faliekant een meter of zo naast en zit ik met een acute giga blauwe bloeduitstorting.
.... Meld ik op mijn werk trots dat ik gisteren maar elf fouten had in het Groot Dictee en haal vervolgens een dom foutje uit een eerder geschreven teksd.
.... Vergeet ik jarig dinnetje I. te bellen of te mailen, maar maak ik dat ruimschoots goed.
.... Vergeet ik bijna verjaardag dinnetje T. weer, maar ga straks (met lege handen, maar met een goed plannetje voor een leuk uitje) gezwind naar haar toe.
.... Doet Grote Pol aangifte van de moordaanslag (zie blogje van zondag), blijkt de dader een zielige oude man van 86 te zijn.
.... Ben ik ondanks de spekgladde wegen op de heenweg en de blubberige straten terug niet gevallen. Maar Parapol en Kunstpol dan weer wel. En Grote Pol niet. Maar die valt nooit. Grote Pol staat zijn mannetje wel!
.... Ruikt het huis vanaf zes uur al naar zuurkool, waar ik al weken naar verlang, rammelt mijn maag onbedaarlijk, komt Parapol pas om kwart voor zeven thuis.
.... Is de wereld wit, maar zie ik het allemaal nog wel een beetje zwart in. Maar wel alweer wat lichter dan gisteren en eergisteren....

Waar de randjes van een kouwe kruik 's nachts ook op kunnen lijken

Heel wat tranen later...

Op sommige dagen valt het leven me zwaar en moeilijk. Vandaag is het zo'n dag. De tranen zitten hoog. Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, hou ik het niet meer.
De bedrijfsarts zei vandaag tegen me: 'Rottig, hè?' 'Mmm,' mompelde ik beleefd. En ik kon mijn tranen maar amper tot later bedwingen. Inmiddels is het heel wat huilbuitjes en wegslikpartijtjes later en zit ik hier met een houten kop een therapeutisch stukkie te tikken. Ik accepteer die emoties inmiddels en probeer die lastige druppels uit mijn ogen gewoon te laten stromen. Ga straks nog maar weer een koppie thee drinken en leg alvast een kruik in bed. Ik heb nog chocola van zuster M., voor noodgevallen. Luister misschien nog naar een cd, want die geeft woorden aan een gebed, dat ik nu zelf niet echt kan uitspreken....

Mooie Thijs

Vieze petareuten zijn mooie mensen. Ik zag er vandaag een stuk vijf. En ze waren allemaal mooi. Maar de mijne was nog het mooist. Thijs heet ie. Dan krijg je dat. Ik ken geen lelijke Thijsen.
Ik zag vandaag ook een stuk of vijftien patiënten die net als ik in de fitnessruimte van het gezondheidscentrum aan het zweten en ploeteren waren. En dat waren over het algemeen geen mooie mensen. Om te zien dan. Ik bedoel: ze waren niet knapmooi. Van binnen waren ze vast prachtig. Ik zag wel dat ze allemaal wat hadden. En dan zit ik me dus, al duwend en trekkend aan rare toestellen, af te vragen wát ze dan hebben. En voelen. Dan raak ik zelfs een beetje geëmotioneerd. Da's dom, want zo verlies je de tel. Dus heb ik in plaats van 3x15 keer minstens 3x20 keer mijn hamstrings getraind. En dat voel ik nu al.
Mijn buikspieren voel ik niet. Maar die voelde ik al niet bij die buikspieroefening. Die dee ik vast te veel met m'n rug. Want die is sterk, mijn buik niet. Daar zit vast wel het een en ander aan spiercellen, maar héél diep weggestopt. Die spieren willen eigenlijk niet weten dat ze er zijn. En ze willen vooral niet dat ik daar achterkom. Maar ik heb ze wel door. Vrijdag ga ik ze vinden en eens goed aanpakken. Want dan word ik misschien wel net zo knap als Thijs. Van buiten dan.

Moordaanslag

Parapol heeft vanmorgen een moordaanslag overleefd.
Volgens hem, dan. Of, nou ja... Poging tot doodslag mag je het ook noemen.
Volgens de rest van ons gezin was het gewoon een simpele aanrijding door een wat versufte bestuurder van een klein, blauw autootje. Parapol verloor zijn evenwicht eventjes, maar viel net niet. Hij had gelukkig geen letsel, alleen nog een rammelend fietsonderdeeltje erbij.

Grote Pol belde de politie vanmiddag toch maar eens en vertelde wat er gebeurd was. We waren vooral verbijsterd omdat de automobilist gewoon doorreed: hij/zij zag de Polletjes, keek toen weg en verleende gewoon geen voorrang. Terwijl dat dus wel hoorde. Boem. Autootje reed door, Polletje viel bijna. Autootje stopte een paar meter verder zo'n twee seconden en tufte toen doodleuk verder. Ik stak met veel dramatiek in een pathetisch gebaar en met vertwijfeld gezicht mijn arm omhoog in de richting van het blauwe karretje.
Dat hielp niets.
Grote Pol was Realistisch en Daadkrachtig en bekeek het nummerbord. Maar nu twijfelen we weer: was het nu 67 of 76?
De politie vertelde dat doorrijden in dit geval een strafbaar feit was en adviseerde aangifte te doen. En dat maakt bij de Polletjes nog meer indruk dan de aanrijding zelf.
Parapol is vooral geïnteresseerd in de hoogte van de boete.
'Weet je dan hoeveel? Komt ie in de gevangenis? Papa, jij kijkt toch altijd naar Blik op de weg? Waarom weet je dan niet hoeveel ie moet dokken?'

Soms zijn zelfs vijftienjarige Polletjes nog heel naïef.
Maar wij maken ook nooit wat mee. We leven in een provinciaals gemeentetje waar verder nooit wat gebeurt. Dit delict is eigenlijk al een eervolle vermelding waard op de voorpagina van het plaatselijke sufferdje. Vandaar.

Puberverjaardag

Parapol vierde gisteravond zijn vijftiende verjaardag met een stel vrienden. Leuke gozers allemaal, die zich prima gedroegen, op de boeren die ze lieten na (gewoon negeren). Maar er werd dan ook behoorlijk wat cola gedronken. Geen meisje nog te bekennen, overigens. In de verste verte niet.

Van tevoren vroeg vriendje T. aan Parapol wat hij eigenlijk wilde hebben.

'Geld.'

'Alléén geld?'

'Ja, alleen geld.'

Waarop vriendje T. vroeg: 'Hoeveel?' 

De avond was opgebouwd uit drie componenten. Eten, dvd's kijken en vuurwerk afsteken. Eten en dvd's kijken gaan prima samen. Parapol zorgde ervoor dat in straf tempo alle gekochte etenswaren erdoorheen gejaagd werden. De jongens aten wel door. Het begon met een grote slabak vol zoute stokjes en tucjes. Daarna kwamen de M&M's.
De boys dronken er dus koffie en vooral cola bij. Tegelijkertijd keken ze met veel pubergegrinnik en -gelach naar Fawlty Towers en iedereen had het leuk!
Het overgebleven siervuurwerk (drie stuks) van afgelopen oud en nieuw werd nog even afgestoken (spannend!) en na de pizza's en de derde aflevering Fawlty Towers (Don't mention the war) werd het tijd voor chips en iets héél anders... Een film. Het werd, na enige onderhandelingen Oh brother, where art thou? Gave film. Parapol kan hem wel dromen, want hij heeft 'm al vaak gezien. Gelukkig maar, want over het algemeen houdt ie er niet van als er doorheen gepraat wordt. Maar ook dat viel mee. Er werd vooral veel, héél veel gelachen. Parapol heeft leuke vrienden.
De jongens die vergeten waren hun cadeautje te geven, doneerden op het laatste nippertje ook nog even hun geldelijke bijdrage en toen was het alweer tijd en de jongens namen netjes afscheid, stoeiden nog wat, lachten nog wat, pochten nog wat en waren vertrokken. Zonder snoepzak. En er waren zelfs nog twee zakken chips over, concludeerde Kunstpol tevreden.

Ik moet zeggen dat ik zo'n puberverjaardag stukken leuker vind dan een kinderfeestje. Ik kon er zelfs echt van genieten. En dat had ik bij kinderfeestjes nou nooit. Daar was ik te veel juf voor!

16.54 uur

Huize Pollenstein, situatie ter plaatse:

Kunstpol leest.

Parapol probeert zijn lekke crossfietsband te plakken (nadeeltje van zo'n cadeau: fietsreparatie is niet onze sterke kant).

Grote Pol helpt Parapol maar heeft ook twee linkerhanden.

Purperpol zit dit blogje te tikken, maar voelt dat ze moet gaan helpen. Ze is de enige in huis met wat praktisch inzicht en creatief denkvermogen. De hulpeloosheid druipt ervanaf bij deze mannen.
En Purperpols tegenzin is groot. Heel groot.

En Kunstpol leest. Onverstoorbaar. 'Grijze Jager', door John Flanagan, dan krijg je dat.

Geef mij ook zo'n boek.

Beroepen die totaal niet bij je passen (en collega M.)

Ik had vandaag weer een cursusmiddag Vroeg Engels. Ik was moe en niet gemotiveerd. Mijn gedachten dwaalden behoorlijk af en tijdens de les ontwierp ik mentaal een lijstje van beroepen die nu totaal niet bij me passen. Waarom ik daarop kwam weet ik ook niet. Ik ben een gek mens. Soms. Iedereen denkt altijd dat ik plichtsgetrouw ben en leergierig en serieus. Maar niet dus. Val ík even tegen...

1. Cursusleidster Vroeg Engels in de basisschool

2. Pianostemmer

3. Benzinepompmedewerker

4. Hondentrimster
5. Schoonheidsspecialiste

6. Styliste (mode, interieur)

7. Boekhouder

En wat ik nu weer wel leuk zou vinden, als ik het zou kunnen:

1. Boerin
2. Rookworstverkoopster (voor één dag)

3. Speltherapeute

4. Huisarts (of doktersassistente)
5. Slaapspecialiste
6. Timmerman
7. Kleinkunstenaar (of iemand die interessante workshops kan geven)

En nu speciaal voor jaloerse collega M. (zie foto hieronder), die vandaag dólgraag bij die cursus had willen zitten, want zij is wél leergierig, plichtsgetrouw en serieus, een link naar een gedicht (het bovenste van de pagina) klikkklik dat je maar eens hardop moet uitspreken. Zie je wel dat het niet gek is dat ik niet gemotiveerd was? Engels is veuls te moeilijk voor mij...

Stok achter de deur

Allemaal cadeautjes

Op 8 december 1994 kregen Grote Pol en ik deze:

Op 8 december 1995 kreeg Parapol deze:

Op 8 december 1996 kreeg Parapol deze:

En nu maken we een grote sprong in de tijd. Parapol kreeg op 8 december 2009 deze (tóch een crossfiets!):

Grote Pol en ik zijn (nog steeds) dol op Parapol, Parapol is dol op zijn fiets. En volgens mij houdt Parapol ook best wel een beetje van zijn ouders... Zeker nu we hem die fiets gaven ;)

Conversatie

Parapol (vandaag jarig): Vind je een metaaldetector nog steeds een dom cadeau?

Purperpol: Ja, écht zielig.

Parapol: Hoezo dan?

Purperpol: Die gebruiken domme mensen die eindeloos naar iets zoeken en dat is gewoon erg zielig.

Parapol: Hoezo dan?

Purperpol: Je hoeft toch helemaal niet naar iets te zoeken.

Parapol: Hoezo dan?

Purperpol: Iets zoekt jou al.

Parapol, met stomheid geslagen: .... Pffff. Sjónge.... Pfffff...... Het is geen gelóófskwestie of zo...

Uitgelichte cadeaus

1. Kunstpol kreeg gisteren een skinny jeans van Sintpurperpol. Die was al zo slim geweest die broek in een maatje kleiner te kopen dan normaal, maar wil een skinny jeans op Kunstpols lijfje ook echt skinny lijken, moet je 'm minstens drie maten te klein kopen. Iets minder skinny staat ie ook best. Mits Kunstpol eindelijk eens leert altijd een riem te dragen! De surprise voor jongste van Gekakel had Kunstpol ook niet misstaan!

2. Paton kreeg stoofpeertjes! Wat een verrassing... Bijna had de lieve man van ons allevier peertjes gekregen. De Polletjes hadden voor dat doel al (hand)peren gekocht om ze een keer in een pan met kokend water te mikken, maar Grote Pol was ons alledrie voor.

3. Maomi kreeg een doosje dat ook echt open kon. Vol spiegeltjes en kraaltjes. Daar houdt Maomi van. Ze had beter ergens aan de kust in Afrika kunnen wonen, daar is het bovendien altijd lekker warm en daar houdt Maomi van.

4. Parapol kreeg een vuurpijl met vuurwerkbon. En dat is een grote overwinning voor de gever die zelf vuurwerk haat uit de grond van zijn hart. Dat hij zúlke zonen zou krijgen, dat had ie in z'n zwartste dromen niet genachtmerried. De Polletjes houden vanwege een vreemde genetische afwijking van vuurwerk, fikkies stoken en militaire aangelegenheden. En Grote Pol houdt daar dus in het geheel NIET van... En ze zijn niet van de melkboer. Dus.

5. Grote Pol kreeg zijn felbegeerde persoonlijke chipsbak en een fles likeur. Sinterklaas had een speciaal speculaas-amandellikeurtje uitgezocht en wil er zelf ook wel graag een slokje van proeven!

6. En ikzelf kreeg een bol prachtige wol waar ik er graag meer van wil hebben, Maomi. Maar eerst moet die trui voor Grote Pol van superdunne wol met Noors ingewikkeld inbreipatroon af. En ik kreeg boekjes. De nieuwe Joke van Leeuwen voor volwassenen: Alles Nieuw. Ik hou van de boeken, de tekeningen, de humor en creativiteit van Joke van Leeuwen. Haar kinderboeken zijn verplichte kost voor elk kind, vind ik. We hebben ze de Polletjes met de paplepel ingegoten, vandaar dat het zulke leuke jongens zijn geworden!

En als iemand weet hoe ik die foto's nu op een nette manier kan plaatsen ben ik helemaal blij...

PakjesMIDDAG dan maar

Met de vrouwen ging het vandaag alweer wat beter - mijn moeder (Maomi) was gisteren ook al hondsberoerd - dus gingen we vanmiddag maar aan de zware klus om bij opa en oma alle pakjes uit te pakken en gedichten voor te lezen.
Elk jaar denken we weer dat we dít keer toch echt niet zoveel cadeaus hebben, maar dat valt elk jaar weer vies tegen. Dit jaar waren we weer dik anderhalf uur bezig. Er leek geen einde aan te komen. Er waren ook weer erg mooi dingen in elkaar gefrutseld.

Paton hield de gang er overigens goed in door elke keer als het vorige cadeautje zo'n beetje was uitgepakt en bewonderd het volgende pakje snel aan te bieden aan de volgende patiënt. Ja, het is echt een man met grote daadkracht. (Maomi noemt dat 'ongeduldig'.)

Parapol houdt niet van vitamientjes, maar kreeg modelbouwverf, verpakt in uitgehold fruit. Hijzelf en Kunstpol verwenden iedereen met leuke cadeaus, inclusief surprise 'light' en gedicht. Zo leuk om te zien dat je kinderen creatief zijn en zich echt kunnen verdiepen in de ander en zijn of haar wensen en karaktertrekken.
Een stukje uit het gedicht van de Polletjes voor Grote Pol:

Papa's hoofd bevat normaal een aureool

maar hij wil een blad met de naam van een pistool (revolver)

Vader is verder erg gelovig

alleen zijn zonen vinden 2 x per dag naar de kerk overbodig

Hij slurpt grote hoeveelheden Bavaria (klopt niet, af en toe een Hertog Jan)

maar zijn zonen gunt hij niet eens militaria.

Wat konden we weer genieten van elkaar. Alle zorg, aandacht, liefde en warmte die er was voor elkaar, toevallig nu ook uitgedrukt in gedichten en cadeaus, was gewoon GOED! Ik hoop dat de Polletjes de herinnering aan dit soort dagen bewaren in hun hart en er ook, net als ik dat soort momenten van vroeger koester, nog lang met liefde aan terugdenken!

Blues

Purperpol zit in een dip
maar produceert toch in een wip
wel vijf korte sintgedichten
- daartoe liet ze zich verplichten...

De kwaliteit van dat gerijm
is spiegel van haar zielenpijn.
She's got the blues, man, she's got the blues
en niet in staat tot feestgeroes.

Pakjesavond uitgesteld
idealen bijgesteld.
En het mensje is zo moe
gaat weer naar haar dekentje toe.

Sixpack zonder gêne

Kunstpol had op de club een sintdoorgeefspel gedaan en kwam dolblij met drie nieuwe schatten thuis.
1. Een flesje Tipp-ex. Erg handig voor als je wel eens een foutje maakt. Maar dat doet Kunstpol natuurlijk nooit.
2. Zo'n plastic zwaaibuis waar een vreselijk irritant fluitgeluid uitkomt.
3. En de absolute klapper: een hoelarokje!
Onze Kunstpol houdt nogal van een geintje, dus hij heeft zich snel verkleed en kwam joelend en zwaaiend met de buis, de Tipp-ex in zijn hand en gekleed uitsluitend in rokje (met onderbroek) de kamer binnendansen. Zodat we allemaal konden genieten van onze eigenste Tarzan. Onze gespierde spijker.

Kunstpol is trots op zijn sixpack. Het schijnt er echt te zitten. Maar ik heb 't nog niet ontdekt, ik heb daarvoor blijkbaar echt te slechte ogen, het zal aan mij liggen. Pak een vergrootglas en laat u imponeren. (En val niet flauw!)

Dan heb je het maar vast gehad

Ik belde dan wel dapper voor een afspraak, maar nu moet de goede vieze petareut nog terugbellen. Zo eentje die gespecialiseerd is in mijn geval. Zo gaat dat tegenwoordig, blijkbaar. Eerst vragen ze je telefonisch het hemd van je lijf, tot je denkt dat ze nu toch álles van je weten en je bloeddruk tot een nieuw hoogtepunt is gestegen, je hart als een aflopende tijdbom in je keel slaat en je helemaal klaar bent voor een ontspannende massage als beloning voor goed gedrag, moet je nóg weer dagen wachten op een ander die dan nóg weer een paar dagen later live alles van je wil weten en zien. Aaaaaaaaaaargh.
Daar kan ik dus niet tegen. Het moet dan ook maar weer klaar zijn. Achter de rug en geen gedoe. Amper zwanger van De Polletjes wilde ik het liefst ook maar meteen bevallen. Toen ze een week oud waren, wilde ik eigenlijk dat ze al konden lachen. Toen ze dat deden, moesten ze weer zo snel mogelijk kunnen rollen. En zo voort. En zo voort.
En nu wil ik dus eigenlijk maar meteen sinterklaasavond maar gehad hebben, tig behandelingen van de vieze petareut achter de rug, een conditie á la Roger Federe en een slank lichaam á la Daphne Bunskoek.

En wat ik vooral ook NU wil:
Parapol was vandaag op de Hogeschool Arnhem-Nijmegen en voelde zich best aangetrokken tot de studie Sociaal-Pedagogisch werker. Dat ie zich nu vast aanmeldt. Stukken beter dan het Korps Mariniers en een missie naar Uruzgan, of erger.

Yes! I did it!

Telefoongesprek met de vieze petareut*

* Pollentaal voor 'fysiotherapeut'.

Drempelvrees

Nou? Wat houd je nu tegen? Pak me dan! Ik bijt niet, ik ben niet eng, ik ben alleen een heel handig apparaatje. En jij blijft weigeren me te gebruiken. Purperpol, je weet dat het de hoogste tijd is. Als je over een maandje weer bij die dokter zit en hij vraagt je of je al begonnen bent, wil je niet 'nee' moeten zeggen.
NEE, dat wil je NIET. Dus... Kom op!
Hier, het nummer, staat zo op internet. En van de tandarts weet je het uit je hoofd, maar daar heb ik het nu nog niet eens over. Doe het nu gewoon. Maak een afspraak en ga ervoor. En echt geen smoesjes meer. Je hebt wél tijd, gewoon iets minder blogjes meelezen, of zo.
En het is wél nodig, dat weet je best. Op je werk is het áltijd druk, dus wen er maar aan. Bijna niemand vindt het leuk zichzelf bloot te geven, daar is zo'n man echt alláng aan gewend en die gaat daar heel professioneel mee om.
Het gaat je zelfs energie opleveren. Dat zeggen ze allemaal dus dat zal dan wel echt zo zijn.
Toe dan!
Pak me dan!

Je stelt me zwaar teleur, meisje.
Nee, ik ben niet boos. Wel verdrietig.

Hier: fysiotherapeut, telefoonnummer: 123456.
NU! Druk die toetsen in!
NUUUUUUUUUU!!!!!

Aaaaaaarghhhhh.....

Sintleed

We gaan sinterklaas-nieuwe-stijl vieren bij mijn ouders. Het was even zoeken naar een geschikte vorm. We wisten vooral goed wat we niet wilden:
geen surprises - kost te veel creativiteit en tijd,
geen doorgeefspel - te veel frustraties,
geen honderdduizend pakjes voor de kleintjes - daar worden De Polletjes een beetje te groot voor. Vinden wij. Zijzelf overigens niet.
Maar wat dan wel? Ieder koopt voor iedereen een klein, leuk, goedkoop cadeautje, flanst daar eventueel een gedichtje bij, verpakt het leuk - dan wordt het alsnog een soort ieniemieniesurprise en klaar is Kees. Maar we lopen toch nog tegen wat probleempjes aan.

Probleem 1. Wat doen we met (o)pa?
Opa wil eigenlijk maar een paar dingen. Lezen. Ongestoord, veel en lang. En boeken haalt ie uit de 'leeszaal'. (Ieder ander zegt daar gewoon bibliotheek tegen. Hij niet. Maar opa's mogen dat gerust blijven zeggen, vinden we. We zijn coulant.)
En schrijven, maar dat doet ie al eeuwen met zijn eeuwige pen. Op gebruikte enveloppen of ander tweedehands papier.
Hij heeft dus eigenlijk niets nodig. Dus geven we hem elk jaar maar weer een potje zure haring. Of een doosje dadels, is ie ook blij mee. Of een boek, dat ie dus anders uit de leeszaal zou lenen.
Dit jaar kwamen we alle Pollen op hetzelfde idee. En daar kwamen we net héél toevallig achter. Da's ook wat, had die goede man bijna vier kilo van hetzelfde goedje gekregen. Welk goedje dat is, verklap ik niet, want opa leest niet alleen boeken, neehee, hij leest dit blog ook. Dagelijks. Dus...
Ik zal het goedje voor het gemak en de verrassing maar even winterpeen noemen. Grote Pol kocht een kilo om er hutspot voor zijn schone pa van te maken, ik was hetzelfde van plan, tot ik de winterwortels van Grote Pol zag liggen. Maar De Polletjes hadden dus ook hetzelfde idee en die doen samen. Maar ze weten nog niet van de hoed en de rand van hutspot. Vrijdag kochten ze bij Appie een kilo verse bospeentjes, za'k maar zeggen. Die wilden ze zo, ongeschrapt, in een pan water gooien, urenlang laten koken, wat ui erop strooien en dan inpakken en geven. Hutspot á la Polletjes, zeg maar. De peentjes bleken nu al zacht en buigzaam. En laten De Polletjes nu zelf ab-so-luut geen peentjes lusten. Dus de komende dagen spelen Grote Pol en ik verplicht voor konijn!

Probleem 2. Verf plakt (zie vorig blogje)
Dit probleem is gelukkig al opgelost. Met een mesje. Het leverde maar een paar beschadiginkjes op. Maar een zeker iemand weet dus nu al wat hij/zij gaat krijgen. Domme Purperpol ook. Ik zet ook álles op dit blog. Dus moet ik nóg iets bedenken. Maar dat is gelukkig voor dit zekere iemand niet zo'n probleem, want hij/zij heeft veel noten op zijn/haar zang. O nee, ik bedoel, hij/zij is altijd dankbaar voor alles. Zelfs met een dooie mus. O nee, ik bedoel een beeldje van een mus. O, hè, nou verklap ik al bijna wie ik bedoel met dat zekere iemand. Hè. Nou.

Probleem 3. De onzelfstandigheid van een zeker Polletje
Een zeker Polletje kan niets doen, zonder dat hij eerst vijf keer om hulp vraagt. En dat zekere Polletje moet ook nog voor een klasgenoot een surprise maken. Die klasgenoot wist niets te vragen. Hij vulde in: hobby's: verschillend, cadeau: maakt niet uit. Van dat alles wordt ons Polletje onmetelijk onzeker. En van het gepruts en gevraag word ik momenteel behoorlijk gillend gek.

Probleem 4. Het kleine huis
We zitten in ons gezellige, doch ieniemieniekleine huisje behoorlijk op elkaars lip en ik moet dus álle spaarzame allenige momenten thuis met beide handen aangrijpen om iets stiekems te doen. Terwijl ik dan juist graag lees, in een boek van de bieb. De Polletjes verkeren graag in de directe nabijheid van de pápa en de máma. En telkens wegsturen wil je ook niet. Ook omdat je weet dat het maar zó afgelopen kan zijn met die knusserige neigingen.

Surprise!!!

Beschilder ik uiterst creatief een houten doosje voor een zeker iemand voor een zeker traditioneel feest dat we over een zeker aantal dagen vieren, is het daarna met geen mogelijkheid meer open te krijgen.

Nu moet ik weer iets heel anders verzinnen...

Stand up for your wife

Kunstpol is fan van Bob Marley. Die man heeft positieve én negatieve invloed op Kunstpol.
Ik begin met de negatieve:
Kunstpol verklaarde gisteren ook wel te willen 'roken', net als Bob. Want dan werd je ook zo lekker relaxt en ging je ook zo gaaf dansen. En hij deed meteen wat danspogingen. Hij kwam behoorlijk in de buurt van wat authentieke rastafaripassen. Kunstpol houdt van dansen, maar hij schaamt zich rot als er derden toekijken. Misschien gaat dat inderdaad over met een joint en volgens mij danst hij dan minstens net zo relaxt en soepeltjes als Bob himself.
En dan nu het positieve: Kunstpol verstaat Bob nog niet altijd even goed en zingt uit volle borst: Get up, stand up, stand up for your wife. En daar kan ik het natuurlijk alleen maar heel erg mee eens zijn!

Vurige organisator

Maandenlang verheugde Kunstpol zich er al op. Hij wil altijd wel vuurtjes stoken, maar nu stookten wat buurtjes hem op het een en ander te organiseren voor 'de hele flat'. En Kunstpol was daar wel voor te porren, het is een echte scout. We wonen in een maisonnetteflat met twintig adressen, een flink stuk grond eromheen dat als gemeenschappelijke tuin wordt gebruikt en vooral vroeger leek het hier soms net een commune.
Kunstpol maakte een weergaloze uitnodiging die hij verspreidde onder de bewoners. Hij bietste bij de techniek- en handvaardigheidsleraar ladingen resthout, sprokkelde hier en daar het een en ander en sloeg alles droog op in het groene huisje. Voordat dat opgestookt is, is het lang en breed zomer, hoop ik.
Ondanks het feit dat hij van ons niet de organisator mocht zijn, wij vinden dat gemeenschappelijke soms wat lastig, vanwege bepaalde buren, za'k maar zeggen, is hij op dit moment nu druk doende het feest te starten. Midden in de winter. Want vandaag is het De Dag, jippiejee. En de regen is toch nog gestopt, hiephiephoera. En de knakworsten en afbakbroodjes zijn gekocht, holladiejee.

Het feest kan beginnen, want alles is binnen.
Kunstpol is de gangmaker, hij is nu Echt BeLangRijk en geniet met volle teugen.
Er is alleen nog geen kip op komen dagen. Ik werp me, na het plaatsen van de foto's maar op als vrijwilliger en zal mijn uiterste best doen te genieten van het vuur, de goedkope knakworsten en de euroshopperbroodjes. Van Kunstpol geniet ik overigens bijna altijd wel!

De leukste schooldag van het jaar

'Juf de Purperpol, dit is écht de leukste dag!' Het kwam uit de grond van zijn hart. De pieten waren vannacht geweest, hadden de hele school op de meest verschrikkelijke manier verrommeld (heerlijk om te doen!), alle klassenboeken meegenomen en bordtekeningen met 'Bedankt juf!', schoencadeautjes en zakjes met strooigoed achtergelaten.
Dit kind ging zo ook nog 's pietengym doen dacht ie, en hij vertrouwde me toe: 'Ik wil later ook zwarte piet worden en ik ben er al heel goed in.' Ik zie het hem wel doen, het is nu al zo'n boef.
Om 8.45 uur stond de postbode voor de schooldeur en omdat ik op vrijdag én portier én afwashulp én telefoniste én administratief medewerkster én oja, ook nog IB'er ben, deed ik de deur open. De postbode overhandigde me zomaar alle verdwenen klassenboeken. De pieten schenen ze meegenomen te hebben en ik bezorgde ze maar snel terug in de klassen. De kinderen waren al erg verontrust na de ontdekking dat Het Boek van de juf verdwenen was (één van de kinderen heeft eens opgeschreven in een soort afscheidsboekje voor mij aan het eind van het schooljaar dat mijn lievelingsboek De Blauwe Map was (inderdaad het gewichtige klassenboek waarin ik erg vaak en veel schreef en las)) en waren erg blij dat alle gegevens weer terecht waren en er weer gewoon lesgegeven kon worden.
Maar hoe het kon dat de postbode ermee aan kwam, daar snapten ze ook niets van. Maar ach, sommige dingen zijn gewoon niet te verklaren.... Vooral niet rond 5 december.
En hoe het kwam dat één leerling 'nee' zei, toen de juf vroeg of hij ook wat in zijn schoen had gehad? Dat ligt gewoon aan het feit dat deze autistische jongen een cadeautje ónder zijn schoen had gehad. Dat was dus weer heel gemakkelijk te verklaren.

Handjevol dagelijkse snoepjes (???? !!!!)

Welgelukzalige Pollentaal en dergelijke. Tering zeg!

De Polletjes discoverden iets. Discovery Channel.

Helaas.

Ik vind het hijgerige pulp. Echt een mánnenzender (hoor je het denigrerend ondertoontje?). De stoere acties (torens opblazen) worden tot in het kleinste detail in beeld gebracht, alsof het om wereldnieuws gaat, voortdurend voorzien van commentaar. Uitgesproken door een mannenstem, die wel zou  móeten horen bij een uitzonderlijk deskundige bouwkundig ingenieur, die in élke zin mínstens dríe woorden voorziet van een prángende klémtoon, indrukwekkende stiltes laat vallen....... en elke hoofd- en bijzin afsluit met driedubbele uitroeptekens!!!
Maar zoals ik mag smullen van mijn Ingang Oost-achtige programma's, moet ik hen maar laten genieten van deze nutteloze, onzinnige, sensationele buisvulling. Vinden zij. En zeggen zij. Want mondig zijn ze ook al.
Ze vinden het vet chill.

Tering zeg.

Trouwens: tering. Ik hoorde het laatst als bijvoegelijk naamwoord gebruiken, door leeftijdsgenoten van De Polletjes. 'Dit is echt een tering kortere weg naar hockey!' zeiden ze tegen elkaar. 'Ja, chillen man, die andere weg is echt een tering omweg.'

Ik ben tering blij dat De Polletjes dat soort woorden niet gebruiken.

Vandaag las ik aan tafel de behoorlijk schuine taal van een koning voor. Maar onze lieve Polletjes, nog zo groen als gras, hóórden het niet eens! (1 Koningen 12: 10)

Welk een gelukzaligheid, nochtans.

Waarom

Waarom heb je op de heenweg altijd hardere wind tegen dan op de terugweg wind mee?
Waarom krijg je een mooi boek altijd pas uit vlak voor je echt moet gaat slapen?
Waarom duren sommige boeken niet eindeloos?
Waarom is streng lijnen veel gemakkelijker dan 'een beetje rustig aandoen met eten en dan toch gestaag afvallen'?
Waarom is het zo moeilijk om op tijd te beginnen met sinterklaasaankopen en surprises maken?
Waarom lijkt last-minutewerk vooraf altijd zo aantrekkelijk?
Waarom lukt het maar zo'n 3 1/2 dag de stapels truien/T-shirts/broeken in je toch ruime kledingkast netjes te houden?
Waarom moeten pubers altijd praten als een beetje rust prettig zou zijn?
Waarom zwijgen pubers als het graf als ze eens wat zouden moeten vertellen?
Waarom worden badkamers / gootstenen / vensterbanken / ... zo snel weer vuil?

Wie heeft antwoorden? Wie heeft aanvullingen?

Scroogenomics

Parapol heeft wensen. Dat komt mooi uit, want hij is bijna jarig. Maar hij heeft zoveel wensen dat we niet gemakkelijk kunnen kiezen. We weten wel wat we niet willen geven: militaria in het algemeen, een welbike in het bijzonder. Wat dat is? Geen idee ook. 'Check Google,' adviseert Parapol ons vriendelijk.
Hij vraagt gelukkig nog meer. We twijfelen nog tussen een cajon en een crossfiets (een tweedehandsje, via Marktplaats). Maar het kan ook nog iets heel anders worden.
Een cajon is natuurlijk leuk in ons huishouden vol muziek(instrumenten), maar ik had al medelijden met de buurman en dat wordt met zo'n ding in huis alleen maar erger. Het andere buurhuis staat al maanden te koop en ik begin langzaam te begrijpen waarom. Verstand komt met de jaren, dus ook bij mij. Gelukkig maar.

In Trouw stond vorige week een interessant artikel over cadeaus geven en de mate van tevredenheid die dat oplevert bij de ontvanger. Veel cadeaus vinden we minder waard dan de prijs die de gever ervoor heeft betaald. Joel Waldfogel beschrijft dit fenomeen in zijn boek 'Scroogenomics'. Hij heeft zelfs de gemiddelde waardevermindering per relatiegroep berekend. De gevoelswaarde van een geschenk geeft hij aan in euro- of dollarcenten. Broertjes en zusjes scoren het best: 99 cent tevredenheid per uitgegeven euro. Ouders scoren ook nog goed met gemiddeld 97 cent per euro, vrienden met 91 cent. Schoonouders scoren het slechtst.

Een pedagogisch verantwoord cadeau kan in eerste instantie een lage gevoelswaarde hebben, maar later het geld dubbel en dwars waard blijken, weet ik uit ervaring. Dus we gebruiken gewoon ons gezonde verstand.. Of we vragen Kunstpol wat hij zou geven, dat is volgens Waldfogel de meest betrouwbare graadmeter. Mmm. Ik twijfel nog. Ik ken Kunstpol.

Parapol is overigens helemaal niet zo met scroogenomics bezig. Misschien begint dat pas als hij schoonouders krijgt.

Diep!

De Polletjes kunnen, naast een hoop onzin en rimram, mooie, diepe dingen zeggen. Een paar uit de oude doos:

6-12-'98: 'Mag ik je helpen?' 'Nee, want ik ben druk.' 'Maar ik kan ook heel druk doen!'
31-12-'99: 'Je lichaam zit vast. Aan jezelf.'
06-01-'00: (neemt telefoon op) 'Met wie spreekt u?'
april '02: (moppert over de stomme werkjes die hij bij de kindernevendienst moet doen.) 'De Here God hoort mijn gemopper toch niet, want die is in de kerk.'
februari '05 - een nieuw gezegde: 'Nu gaat het vogeltje wel fluiten, hè???'

En vers van de pers:
21-11-09: 'Als ik er zin in had, had ik het best gewild.'

Verkooptechnieken

Kunstpol mocht met scouting gevuld speculaas verkopen. Deur-aan-deur. Hij zag er al weken naar uit, vanwege de fantastische ervaringen van vorig jaar. Toen had ie veel verkocht, maar tussendoor ook wel wat van dat lekkere spul naar binnen gewerkt. En dat laatste was natuurlijk het allerleukst.
Voor dit jaar had hij wat nieuwe verkooptechnieken ontwikkeld, vertelde hij. Je moest eerst goed kijken wat voor vlees je in de kuip hebt en daarna snel een van de volgende methodes kiezen:

1. Bij ouderwetse mensen moet je niet zeggen dat je van de scouting bent, maar van de padvinderij.
2. 'Gevuld speculaas kost twee euro zonder fooi.' Dat werkte ook goed, vooral bij mensen met pretoogjes.
3. Met twee speculaaspoppen in je hand zeggen: 'Ja, mevrouw, dit is het laatste wat we hebben, u heeft geluk!' En dan de voorraad ergens uit het zicht houden. Dat werkt weer bij vrekken met een zuinig trekje om de mond.

Maar de padvindsters hadden meer verkocht, dus de beste techniek voor volgend jaar is een rokje aantrekken, wat wiebelen op de elegante laarsjes met hakjes van mij (?), wat make-up van mij (?) aanbrengen en daarbij dan weer de geschikte bovenstaande methode kiezen.

Kunstpol beweert dat hij gisteravond tussendoor zo'n vier ons gevuld speculaas heeft gesnoept. Dat kwam omdat sommige mensen twee 2-euromunten gaven, i.p.v. twee 1-euromunten. En die vergissing moest natuurlijk meteen verzilverd worden. Hoezo eerlijke padvinders?

Van dat overmatige gesnoep plukten we vandaag nog de vruchten. Kunstpol at voor geen meter door.
Alhoewel? Met de pepernoten van vanmiddag had ie geen enkele moeite...
Ik denk dat we onze opvoedtechnieken nog wat moeten aanscherpen. Misschien heeft Kunstpol zelf goede raad!

En dan nu de hamvraag: wat eten we vandaag?

De moeder van een vriend van mij zei altijd: 'Gebakken vensterbank met zonnestraal.' Maar met zo'n antwoord nemen De Polletjes geen genoegen.

Ze willen het naadje van de kous weten.
En elke dag het neusje van de zalm eten (=patat+ frikandel).

Maar soms vinden ze het liefst de hond in de pot (bij spruitjes en champignons en nog véél meer).
Bij Grote Pol waren de rapen gaar, vanwege het dagelijks terugkerende gezeur en commentaar. Hij schrijft le menu du jour nu tout les jours op het whiteboard. Gesneden koek. En dat werkt. Structuur en duidelijkheid, daar doen alle kinderen het nu eenmaal goed op.

Nu moet Kunstpol alleen nog even leren dooreten en dan is ons geluk aan tafel compleet.

Zaterdag maar weer eens patat.