Sintleed

We gaan sinterklaas-nieuwe-stijl vieren bij mijn ouders. Het was even zoeken naar een geschikte vorm. We wisten vooral goed wat we niet wilden:
geen surprises - kost te veel creativiteit en tijd,
geen doorgeefspel - te veel frustraties,
geen honderdduizend pakjes voor de kleintjes - daar worden De Polletjes een beetje te groot voor. Vinden wij. Zijzelf overigens niet.
Maar wat dan wel? Ieder koopt voor iedereen een klein, leuk, goedkoop cadeautje, flanst daar eventueel een gedichtje bij, verpakt het leuk - dan wordt het alsnog een soort ieniemieniesurprise en klaar is Kees. Maar we lopen toch nog tegen wat probleempjes aan.

Probleem 1. Wat doen we met (o)pa?
Opa wil eigenlijk maar een paar dingen. Lezen. Ongestoord, veel en lang. En boeken haalt ie uit de 'leeszaal'. (Ieder ander zegt daar gewoon bibliotheek tegen. Hij niet. Maar opa's mogen dat gerust blijven zeggen, vinden we. We zijn coulant.)
En schrijven, maar dat doet ie al eeuwen met zijn eeuwige pen. Op gebruikte enveloppen of ander tweedehands papier.
Hij heeft dus eigenlijk niets nodig. Dus geven we hem elk jaar maar weer een potje zure haring. Of een doosje dadels, is ie ook blij mee. Of een boek, dat ie dus anders uit de leeszaal zou lenen.
Dit jaar kwamen we alle Pollen op hetzelfde idee. En daar kwamen we net héél toevallig achter. Da's ook wat, had die goede man bijna vier kilo van hetzelfde goedje gekregen. Welk goedje dat is, verklap ik niet, want opa leest niet alleen boeken, neehee, hij leest dit blog ook. Dagelijks. Dus...
Ik zal het goedje voor het gemak en de verrassing maar even winterpeen noemen. Grote Pol kocht een kilo om er hutspot voor zijn schone pa van te maken, ik was hetzelfde van plan, tot ik de winterwortels van Grote Pol zag liggen. Maar De Polletjes hadden dus ook hetzelfde idee en die doen samen. Maar ze weten nog niet van de hoed en de rand van hutspot. Vrijdag kochten ze bij Appie een kilo verse bospeentjes, za'k maar zeggen. Die wilden ze zo, ongeschrapt, in een pan water gooien, urenlang laten koken, wat ui erop strooien en dan inpakken en geven. Hutspot á la Polletjes, zeg maar. De peentjes bleken nu al zacht en buigzaam. En laten De Polletjes nu zelf ab-so-luut geen peentjes lusten. Dus de komende dagen spelen Grote Pol en ik verplicht voor konijn!

Probleem 2. Verf plakt (zie vorig blogje)
Dit probleem is gelukkig al opgelost. Met een mesje. Het leverde maar een paar beschadiginkjes op. Maar een zeker iemand weet dus nu al wat hij/zij gaat krijgen. Domme Purperpol ook. Ik zet ook álles op dit blog. Dus moet ik nóg iets bedenken. Maar dat is gelukkig voor dit zekere iemand niet zo'n probleem, want hij/zij heeft veel noten op zijn/haar zang. O nee, ik bedoel, hij/zij is altijd dankbaar voor alles. Zelfs met een dooie mus. O nee, ik bedoel een beeldje van een mus. O, hè, nou verklap ik al bijna wie ik bedoel met dat zekere iemand. Hè. Nou.

Probleem 3. De onzelfstandigheid van een zeker Polletje
Een zeker Polletje kan niets doen, zonder dat hij eerst vijf keer om hulp vraagt. En dat zekere Polletje moet ook nog voor een klasgenoot een surprise maken. Die klasgenoot wist niets te vragen. Hij vulde in: hobby's: verschillend, cadeau: maakt niet uit. Van dat alles wordt ons Polletje onmetelijk onzeker. En van het gepruts en gevraag word ik momenteel behoorlijk gillend gek.

Probleem 4. Het kleine huis
We zitten in ons gezellige, doch ieniemieniekleine huisje behoorlijk op elkaars lip en ik moet dus álle spaarzame allenige momenten thuis met beide handen aangrijpen om iets stiekems te doen. Terwijl ik dan juist graag lees, in een boek van de bieb. De Polletjes verkeren graag in de directe nabijheid van de pápa en de máma. En telkens wegsturen wil je ook niet. Ook omdat je weet dat het maar zó afgelopen kan zijn met die knusserige neigingen.