Niet zo mieren, kweek meer spieren

Onder het motto: blijf niet mieren, kweek meer spieren fietste ik eens een keertje niet, maar liep ik naar en van mijn werk. Onderweg ervaar je alles dan net een beetje anders. Je ziet meer, je denkt eens wat, je denkt eens even helemaal niet, je bloed stroomt lekker door, je ademhaling wordt dieper en je voelt de cadans van je eigen ritme.
Ik zag een grote boom waaromheen in opperste schutkleur wel honderd grote, bruine paddenstoelen zich verdekt hadden opgesteld.
Ik gluurde stiekem een beetje binnen in wat huizen (ik ben toch niet de enige die dat doet?).
Ik kwam langs het terrein van Maatschappelijk Werk waar allochtone vrouwen fietsles kregen. Geweldig om te zien! Het was duidelijk één van de eerste lessen in iets wat voor ons zo'n vanzelfsprekende vaardigheid is. Het leek op het zetten van de eerste wankele stapjes van een baby. Er klonk vrolijk gegil en gelach, maar er werd tegelijkertijd verbeten strijd gevoerd tegen de zwaartekracht. Hoe zet je de trappers handig klaar? Hoe stap je op en kom je vervolgens meteen vooruit? Hoe stuur en trap je tegelijk? En hoe moet je ook alweer remmen?
Vandaag toetste ik wat kinderen uit groep 3, die een vergelijkbare verbeten strijd voeren met letters en woorden. Het gaat nog weleens mis, want al die kriebelletters onderscheiden en herkennen en daar de goede klanken bij zoeken en dan heel snel alles aan elkaar plakken, van links naar rechts, da's knap lastig.

Blij dat ik dat al kan! En dat ik kan fietsen.
Maar ik heb geen rijbewijs. En bovenstaande gezien en overdacht hebbende, laat ik dat ook maar even zo!

Geen gemier, ik kweek spier!