Lieve puber

Ze zijn misschien zeldzaam, maar ze bestaan. En wij hebben vet geluk, want minstens één zo'n coole gast woont in Huize Pollenstein!

Vanochtend werd het niet wat met me. Ontstoken oog. Hoofdpijn van achter m'n ogen via achter m'n oren tot in m'n nek. En moe. Te moe om 'pap' te willen zeggen.
Ik sliep uit. Nam een pil. Douchte uitgebreid. Nam de rest van mijn dosis ochtendpilletjes. En nog wat paracetamolletjes. Las een boek uit. Zat op de bank en vatte opeens moed. Doktersadvies: bewegen. Veel bewegen. Toch bewegen, ook al voel je je doodop.
Ik zou naar de bieb. Lopend. Via een mooi omweggetje. En dan op de terugweg wat kleine boodschapjes doen. Een zo natuurlijk mogelijk haarverfje kopen. En een bosje bloemen (van de bloemenbon die ik van Grote Pol voor onze trouwdag kreeg, de slimmerik). En nog iets cup-a-soup-achtigs, maar dan gezond en minder zout bij de natuurvoedingswinkel.
Da's bij elkaar zo'n anderhalf uur lopen, heen en terug.

Parapol keek me eens goed aan en zei: 'Zou je dat nou wel doen? Je voelt je vandaag niet erg lekker en je ziet er zo moe uit.' We spraken af dat ik een mobieltje zou meenemen en hem zou bellen als het niet ging. Dan zou hij me met alle liefde en plezier ophalen op de fiets.
Wat een schatje, hè, die Parapol. Bijna vijftien en (vandaag) zo lief en zorgzaam...
Da's nou onze oudste zoon. We houden van hem.