Mooie Thijs

Vieze petareuten zijn mooie mensen. Ik zag er vandaag een stuk vijf. En ze waren allemaal mooi. Maar de mijne was nog het mooist. Thijs heet ie. Dan krijg je dat. Ik ken geen lelijke Thijsen.
Ik zag vandaag ook een stuk of vijftien patiënten die net als ik in de fitnessruimte van het gezondheidscentrum aan het zweten en ploeteren waren. En dat waren over het algemeen geen mooie mensen. Om te zien dan. Ik bedoel: ze waren niet knapmooi. Van binnen waren ze vast prachtig. Ik zag wel dat ze allemaal wat hadden. En dan zit ik me dus, al duwend en trekkend aan rare toestellen, af te vragen wát ze dan hebben. En voelen. Dan raak ik zelfs een beetje geëmotioneerd. Da's dom, want zo verlies je de tel. Dus heb ik in plaats van 3x15 keer minstens 3x20 keer mijn hamstrings getraind. En dat voel ik nu al.
Mijn buikspieren voel ik niet. Maar die voelde ik al niet bij die buikspieroefening. Die dee ik vast te veel met m'n rug. Want die is sterk, mijn buik niet. Daar zit vast wel het een en ander aan spiercellen, maar héél diep weggestopt. Die spieren willen eigenlijk niet weten dat ze er zijn. En ze willen vooral niet dat ik daar achterkom. Maar ik heb ze wel door. Vrijdag ga ik ze vinden en eens goed aanpakken. Want dan word ik misschien wel net zo knap als Thijs. Van buiten dan.