Moordaanslag

Parapol heeft vanmorgen een moordaanslag overleefd.
Volgens hem, dan. Of, nou ja... Poging tot doodslag mag je het ook noemen.
Volgens de rest van ons gezin was het gewoon een simpele aanrijding door een wat versufte bestuurder van een klein, blauw autootje. Parapol verloor zijn evenwicht eventjes, maar viel net niet. Hij had gelukkig geen letsel, alleen nog een rammelend fietsonderdeeltje erbij.

Grote Pol belde de politie vanmiddag toch maar eens en vertelde wat er gebeurd was. We waren vooral verbijsterd omdat de automobilist gewoon doorreed: hij/zij zag de Polletjes, keek toen weg en verleende gewoon geen voorrang. Terwijl dat dus wel hoorde. Boem. Autootje reed door, Polletje viel bijna. Autootje stopte een paar meter verder zo'n twee seconden en tufte toen doodleuk verder. Ik stak met veel dramatiek in een pathetisch gebaar en met vertwijfeld gezicht mijn arm omhoog in de richting van het blauwe karretje.
Dat hielp niets.
Grote Pol was Realistisch en Daadkrachtig en bekeek het nummerbord. Maar nu twijfelen we weer: was het nu 67 of 76?
De politie vertelde dat doorrijden in dit geval een strafbaar feit was en adviseerde aangifte te doen. En dat maakt bij de Polletjes nog meer indruk dan de aanrijding zelf.
Parapol is vooral geïnteresseerd in de hoogte van de boete.
'Weet je dan hoeveel? Komt ie in de gevangenis? Papa, jij kijkt toch altijd naar Blik op de weg? Waarom weet je dan niet hoeveel ie moet dokken?'

Soms zijn zelfs vijftienjarige Polletjes nog heel naïef.
Maar wij maken ook nooit wat mee. We leven in een provinciaals gemeentetje waar verder nooit wat gebeurt. Dit delict is eigenlijk al een eervolle vermelding waard op de voorpagina van het plaatselijke sufferdje. Vandaar.