Schele hoofdpijn en wat geblabla

Gisteravond kwam ie opzetten. 't Ging gepaard met lichtflitsen en interne donderslagen. Met steken en bonken, met een prutoog en een verstopt rechterneusorgaan. De schele hoofdpijn. Holladiejee.
Ik eet het maximum toegestane aantal paracetamollen,
drink me een waterdelirium,
zet bril op,
ruk bril weer af,
doe dutjes,
droom vervolgens de raarste dingen (ik legde in één zo'n koortsachtige droom uit aan een ruitgerokt meisje dat voor het geld wel draagmoeder wil zijn hoe een zwangerschapstest werkt),
draai m'n nek in alle denkbare richtingen,
leg m'n koele hand op m'n voorhoofd,
leg een hete doek op m'n slaap,
ontspan en span mijn schouders, m'n nek, m'n kaakspieren en wat er nog meer aan betrokken spierbundels zit
en voer nog veel meer creatieve en gangbare acties uit,
maar niets helpt.

Laatst las ik dat een heet voetenbad kan helpen. Dat heb ik nog niet geprobeerd.

Gelukkig is hoofdpijn een incidentele kwaal van me geworden. Vroeger had ik het chronisch, nu heb ik iets anders dat chronisch is. Ik weet niet wat ik liever heb. Of liever: ik weet bést wat ik liever heb, maar dat kan ik me nu, met die schele, felle pijn, even niet voorstellen.

Maar wat ik hier eigenlijk mee zeggen wil? We eten vandaag geen barmhartige taart, noch patat, maar soep. Grote Pol is namelijk ook al niet in topconditie.
Soep met stokbrood. Soep én stokbrood uit een zák. Gemakkelijker kunnen we het niet maken.
Kunstpol houdt niet van soep. Dus geen foto. Helaas. Want Kunstpol is geweldig. Maar dat wist u al. Er moet alleen wel een goede aanleiding zijn om hem zomaar hier op het wereldwijde web te slingeren. Vind ik. En hij ook. Want meneer wordt kritisch.

Ik ga even een afwasteiltje vullen. Met heet water. Holladiejee!