Pinksteren 2010

Soms is het zo klaar als een klontje.
Besef je iets niet alleen met je hoofd, maar opeens, of misschien langzamerhand, ook met je hart.
Of andersom: af en toe bereikt een nieuw of beter inzicht eerder je hart dan je hoofd eraan wil.

Maar daarna moet het nog naar je handen. Je moet met dat inzicht ook kunnen gaan handelen.
En daar gaat het om bij revalideren. Maar ook bij leven in het algemeen.
Iets weten, of kennen, is nog weer heel wat anders dan iets in je hart sluiten.
Iets in je hart sluiten is weer anders dan er daarna ook mee kunnen omgaan.

Overal zitten luikjes, sluipweggetjes, vluchtwegen en blokkades. Zonder dat je het wist, maak je er gebruik van. Of misbruik. Zodat wat in je hoofd zit toch niet je handen bereikt. Of wat in je hart leeft, niet je hoofd of je handen bereikt.

't Is allemaal wat cryptisch, ik weet het. Maar tegelijkertijd is het ook zo eenvoudig. Als je dingen maar los durft te laten, of je durft over te geven. Niet heel hard werken, maar juist ontvangen.
En dat heeft weer alles met Pinksteren te maken. Want uit mijzelf lukt het me niet. In elk geval niet goed genoeg. Daar heb ik Iemand bij nodig. Iemand die in mijn hart leeft, die mijn gedachten kan leiden en mijn handen en voeten het juiste kan laten doen. En daar word ik niet armer van, of minder mezelf, of een slaaf, een marionet of een vreemde clown. Daar word ik mezelf van. En dat is goed.

Vorig jaar schreef ik met Pinksteren dit berichtje. Die duif hangt weer voor ons raam. En dat is goed. Want het hoeft niet groots en vreselijk krachtig, met veel vuur en wind en drukte en toestanden, maar het mag klein.
Het voelt soms alsof er een klein, sneeuwwit duifje op mijn schouder zit. En dat is goed.