Een niet bijzondere liefdesgeschiedenis

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat ik al heel vroeg wist dat Grote Pol de ware voor mij was. Hij kwam regelmatig bij ons thuis over de vloer. Kwam niet voor mij, hoor, maar voor mijn ouders, voor mijn oudere broer. En dat ik er ook was, dat was dan wel gezellig. Meer niet. Grote Pol was en is een echte grapjas, en ik hield wel van zijn grapjes!

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat ik toen ik een jaar of negen, tien was en hij nog een piepjong meestertje op een lagere school was, voor hem een sinterklaasgedichtje mocht overschrijven. Voor een kind uit zijn klas. En in ruil voor die dienst schreef Grote Pol in mijn poesie-album een schoolmeesterachtig gedichtje.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat ik meezong in het kinderkoortje dat hij leidde. En dat ik later, als groot kind, ook een keer mocht meespelen op mijn harp. Daar doe je harpmeisjes een groot plezier mee!

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat hij me wel eens een 'cadeautje' gaf. Een gekrompen SnoopyT-shirt dat ik graag droeg. Een ijsje nadat we een eindje in zijn nieuwe auto hadden gereden en een wandelingetje hadden gemaakt.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat ik in gezamenlijk bezochte christelijke vakantieweken hele dagen achter hem aanliep, ging zitten waar hij zat, ging luisteren naar waar naar hij naar luisterde, ging meepraten waar hij over meepraatte, ging lachen waar hij om lachte, ging luisteren naar wat hij zong en speelde, ging zingen wat hij zong, ging corveeën waar hij corveede, ging kijken naar waar hij naar keek. En ik was dertien, veertien, vijftien en het werd steeds erger. En hij was 27, 28, 29 en op zoek naar een levenspartner. Niet naar een meisje, naar een dwepend kind, een bakviskalfje met vlindertjes in haar buik. Het moest eens afgelopen zijn met die fixatie van mij. Dus dat werd mij even verteld. Maar Grote Pol was stiekem lekker tóch wel mijn toekomstige man. En hij vond me nog best wel een leuk kind, hoor.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan toen we samen met mijn ouders en oudste broer in de kerstvakantie een weekje naar Texel gingen. En ik kon ongestoord een week lang naar hem kijken, met en om hem lachen, samen wandelen, eten, praten, zitten, zingen en genieten van zijn aanwezigheid. Ik leerde een beetje gitaar spelen van hem. We sliepen zelfs in één (stapel)bed. Al heb ik hem die vakantie, zeer puberaal, wel 123.732 keer uitgemaakt voor 'ouwe zeur'.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat ik hem in een tussenuur met een schoolvriendinnetje een brief schreef en hij een brief terug schreef. En nog eens een grappig kaartje en nog eens en nog eens.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan toen ik zestien werd en hij nog veel meer, vaker en langer bij ons over de vloer kwam, ik groter werd. En wijzer. En leuker. En natuurlijk wat ervaringen met jongensvriendjes had gehad. En probleempjes. En ik deelde ze met hem. En we gingen wandelen. En praatten er wat over. En we lachten samen. We leerden elkaar echt kennen. Grote Pol werd verliefd op me. En hij vertelde me dat op een snikhete dag, op een strandje waar we lagen te zonnen na wat loom in het lauwe water gezwommen te hebben. We vertelden het mijn ouders en we noemden onze relatie uiteindelijk verkering.

Het was niets bijzonders.
Behalve dan dat mijn ouders geen bezwaar hadden. We deden het rustig aan. Schreven elkaar brieven en gekke kaartjes, belden (denk om de telefoonrekening!), maakten op de computer documenten voor elkaar die we nog niet konden versturen want internet was nog niet uitgevonden. We zagen elkaar eerst om het weekend, later ieder weekend en vaker. Maar na een tijdje trouwden we en ik was nog negentien en hij was 33.

En het was goed. En het is goed.

Niets bijzonders.
Toch?