Stemverbod of niet

Ik twijfel en wik. Zwalk heen en weer tussen twee uitersten:

het ene moment snák ik naar een algeheel stemverbod hier in Huize Pollenstein, het andere moment kan er wat mij betreft niet genoeg gepraat, gegeind, gezongen, gelachen en/of anderszins met een stem geluid gemaakt worden.

Het ene moment word ik gék van al het gezwets, gebazel, geneurie en onnodig geklets, het andere moment lach ik me een kriek om de grappen van Parapol. Of ben ik vertederd door de moeizaam of juist trefzeker uitgesproken diepe gedachten van Kunstpol. Of luister ik graag naar Grote Pols wijsheden. Maar ook heel vaak verlang ik naar stilte. Rust. Gewoon NIETS aan mijn hoofd.

Dat komt door een overdosis aan praatgrage Pollen hier in huis, maar ook aan mijn conditie. Van luisteren word ik ook al moe en ik wás al zo moe. Ik lijk wel een heel oud mens. Kan geen twee gesprekken in één ruimte meer verdragen, kan me niet meer afsluiten voor bepaalde geluiden (álles hoor en zie ik, tenzij het me lukt - heel incidenteel - om me helemaal af te sluiten, maar dan ben ik ook compleet van de wereld).

Maar sommige dingen wil ik, ondanks het verlangen naar stilte, dus echt niet missen. De humor van Parapol, daar kan ik echt zoooooo hard om lachen, dat doet een mens als ik echt goed:

De telefoon gaat. Parapol neemt op.

- Nee, mijn vader is er niet.
- Ja, isss goed.
- Ja, dag!
Parapol legt de telefoon weer neer en zegt: 'Dat was Harry. Hij belt later terug.'
Vijf minuten later gaat de telefoon weer. Parapol loopt er quasi mopperend heen en zegt met clowneske stem, vóór hij opneemt: 'Zeg, Harry, heb je last van je kortetermijngeheugen?'

Ja, als je het hier zo leest, is het vast niet leuk. Maar ik vind het dus wel leuk. Zo leuk dat ik degene (niet Harry) die dus voor mij belde amper te woord kon staan: typisch geval van slappe lach.

En Kunstpol dan. Ik zeg tegen depuberale Parapol dat hij Kunstpol niet zo moet tergen, zegt Kunstpol later: 'Hij zit me weer te tergeren.'

Ik vind het prachtig.

En wat is er mooier dan een Grote Pol, die zegt: 'Ik hou van jou'? Al zie ik dat ook best in zijn ogen, zo af en toe mag hij dat best zeggen van mij.

Als hij ook zo af en toe maar gewoon zijn mond houdt. Dan hou ik nóg net iets meer van hem!
Hoogstwaarschijnlijk. Want ik hou al zo vreselijk veel van hem, namelijk.