Bloed en tranen

Vanmorgen kwam ik weer eens met bijna drie liter zorgvuldig opgespaarde urine in het ziekenhuis aan (dorstig dagje gisteren) (Wilt u weten hoe ik dat verzamel? Lees dan nog eens dit hilarische berichtje van een jaar en wat geleden). Dat vocht zou ik ze weer eens lekker laten analyseren en ook mochten ze weer vijf buizen vol kostbaar bloed gaan aftappen om daar van alles mee te doen.
Maar er stond een meterslange rij voor de balie van het laboratorium, tot ver in de hal van het ziekenhuis. Heel het in- en uitvoegend verkeer van Vleugel A moest omlopen of -rollen vanwege deze lange file vol welwillende bloedaderen, nuchtere magen en urineblazen. Zoveel mensen die hun bloed wilden laten aftappen, dat snap je toch niet. En dat met dat mooie weer.
Wat dan ook nog het stomme is: die rij wás dus heel lang, maar dat overkomt mij nu altijd: ik bleef lange tijd de laatste in de rij. Echt waar. Sta je daar met je zware bokaal vol pies. Zonder iets om tegenaan te hangen. Ja, mensen, ik sta daar ook niet voor mijn zweetvoeten te wachten, ik heb Een Nare Ziekte en ik heb dus behoefte aan een steunpilaar. Kan dat niet geregeld worden?
Ik had dus net zo goed een half uur later van huis kunnen weggaan. Minimaal.
Toen ik eindelijk aan de beurt was, kwam pas het volgende patiëntje aan. Een huilend meisje van een jaar of zeven. Met een heel passieve moeder. Het meidje werd niet getroost, noch gerustgesteld, noch bestraffend toegesproken. Ze jankte steeds hysterischer om zo min of meer bewust bij zichzelf een paniekaanval te forceren.
Toen greep de verpleegkundige achter de balie deskundig in. Ze sprak enkele goede woorden op de juiste toon, gaf het kind een boekje mee naar de wachtruimte en vertelde de wanhopige moeder wat ze moest doen. Namelijk samen het boekje lezen.
Nou, en dat werkte, mensen. Het leek wel een wonder! Met foto's en tekstjes werd de gang van zaken van het bloedprikken stap voor stap inzichtelijk gemaakt en het meisje werd acuut compleet rustig. En dat wekte de vertedering van de bloedpriksters op. Plus van mij vertedering voor het meisje en bewondering voor dat boekje. Hoe belangrijk kan goede en eerlijke informatie zijn!

En nu wil ik ook zo'n boekje. Hoe kan ik rustig en ontspannen in de Ziektewet verkeren? Sterker nog: hoe kan ik rustig en ontspannen met deze ziekte omgaan? Wat gaat er allemaal nog gebeuren? Zit ik al in de wachtkamer, of sta ik nog maar in de rij? Hoe strak gaat de band knellen? Wat doet het meest pijn en wanneer? Hoe lang gaat het duren? Komt er ook een hele slimme dokter die naar mijn bloed kijkt en daaraan kan zien hoe het werkelijk met me gaat? En heeft ie er dan ook een goed pilletje voor? Welke pleister krijg ik op mijn wonde? En krijg ik ook een plaatje als alles weer voorbij is?