Geen poep-, wel piesverhaal

Dit wordt een piesverhaal. Dus je hoeft niet verder te lezen, je mist niets, als je niet van pies houdt. Of pies vies vindt. En als je er wel van houdt, mis je waarschijnlijk ook niets. Gewoon een piesverhaal. Heb ik zin in.
Morgen mag ik weer naar de nefroloog (= internist met nierspecialisatie). Die man wil me dan graag vertellen hoe het nu werkelijk intern met me gaat. Daarom moest ik vorige week zondag al mijn pies opsparen en dat ’s maandags inleveren. Samen met een flinke dosis bloed.
Voor die pies krijg je vooraf van de immer vriendelijke laborante ;-( van het ziekenhuis óf een Geel-Bruinige, óf een Bruin-Gelige Bokaal. Dit keer kreeg ik de Bruin-Gelige variant. Er kan ruim 2 ½ liter in, dus ik dacht die dag maar een kopje thee extra te drinken. Want de internist had al gezegd dat álle vrouwen áltijd veel te weinig drinken. Dat zou mij niet overkomen.
Die Bokaal moest tussendoor telkens in de koelkast. Daar stond mijn pies af te koelen tussen de melk en de sinaasappelsap. In bijna net zo’n bokaal. En nee, we hebben ons geen enkele keer vergist.
Van de nervositeit moest ik ook al wat vaker. Dus telkens Bokaal uit koelkast, naar de wc boven, piesje doen, piesje overgieten, naar koelkast beneden, Bokaal in koelkast. Boven stond een handig opvang-Johma-huzarensalade-bakje en dat goot ik telkens leeg in De Bokaal. Was erg goed voor de wederopbouw van mijn conditie.
Maandagochtend was de laatste keer. Ochtendpies, da’s nog een fikse pies, hoor! D’r kan veel in zo’n blaas. En het paste nét in De Bokaal. Sticker met mijn persoonlijke streepjescode erop en hop, op de fiets met de pies. Bokaal in een zakkie aan het stuur. Het klotste lekker. Bokaal ingeleverd bij de nog immer vriendelijke laborante ;-( en toen nog wat buizen bloed laten aftappen.
Laatste opdracht van de internist: vlak vóór de afspraak een potje ochtendpies inleveren. Liefst nog lekker warm. Daar kon ik hem nou echt blij mee maken, zei-die nog. Dat wilde ik vanmorgen doen. Grote Pol had potje gisteravond goed zichtbaar klaargezet, opdat ik vanmorgen in nog half-comateuze slaaptoestand in het potje zou piesen, mij daarna fluks zou aankleden (alles lag klaar), een bammetje naar binnen kon werken, schielijk wat vrolijk gekleurde pilletjes zou slikken, lenzen indoen (lukt nu meestal binnen drie minuten, ik ga vooruit) en op de fiets kon springen met het potje warme pies.
Maar. Vanaf drie uur lag ik in heldere waaktoestand met een blaas die leeg wilde. Telkens draaide ik me maar weer om, Want Het Mocht Niet. Ochtendpies moet ochtendpies zijn. Warm, veel en geel. Om half zeven hield ik het niet meer en ben toen maar gewoon lekker gaan piesen op de wc en niet in het potje. Morgenochtend doe ik het echt in het potje.
En vanavond drink ik niets meer.