Kinderdag/Oepsvoeding

Vandaag was het kinderdag. De Polletjes vinden moeder- en vaderdag maar moeilijke fenomenen. Wijzelf begrijpen dat wel, ergens. Ze hebben ijzersterke argumenten en wij hebben moeite met het commerciële karakter dat die dagen hebben gekregen. Al wil ik zondag wel graag een leuk cadeautje... maar het gaat me er meer om dat ze moeite deden om wat moois voor me te zoeken, dan om het cadeautje zelf, natuurlijk. Jaaaha, écht waar. Ik meen dat echt...
Daarom hebben we vorig jaar kinderdag ingesteld. Op die samen nader te bepalen dag in het jaar hoeven de boys geen taken te doen (afdrogen etc.), krijgen ze ontbijt op bed, mogen ze bepalen wat er warm gegeten wordt en krijgen ze een klein cadeautje.
Dit jaar was het daar vandaag de uitgelezen dag voor. Na het ontbijt ging Grote Pol met De Polletjes naar Overloon, waar het Liberty Park is. Daar beleefden de mannen een mooie dag. Ik was er zelf niet bij, ik stond doodsangsten uit in de auto van vriendin I. die nét haar rijbewijs heeft en met mij naar Ikea ging, maar mij hoor je niet klagen, Ien, maar ik ben blij dat ik weer heelhuids thuis ben, had maar een haartje van een olifantenstaartje gescheeld....;-), maar ik neem het meteen aan.
In de Overloonse dumpzaak kochten De Polletjes maar weer eens een nieuwe legergroene trui (staat ze goed, hoor) en mochten ze zelf hun kinderdagcadeautje uitzoeken. Een bouwpakketje van een half-rupsvoertuig. Whatever that may be.
Van het geld dat de verkoop op de vrijmarkt opbracht, gingen we uit eten. Nog beter nog dan thuis het menu te mogen bepalen, is het om dat in een heus restaurant te mogen doen.
We zaten bijna achterin het restaurant en het was gezellig en lekker, we voerden een oppervlakkige én meer diepgaander conversatie. Het was goed.
Tot pal achter ons, in het verder inmiddels totaal verlaten restaurant, je snapt het niet, een oepsvoedinggezin neerstreek. Compleet met mobieltjes die aanbleven, afgingen, opgenomen werden en gebruikt werden om zo af en toe weer eens het blijkbaar broodnodige contact met de buitenwereld te leggen. Daarbij een leuk, in mijn ogen érg rustig, jongetje van een jaar of zeven dat níets kon doen of hij zou mee naar huis worden genomen zonder vreten en meteen in bed gelegd, pardon: geschopt, als hij nu niet meteen ophield met dat drukke gedoe (?) - 'ik ga nóóóóit meer met jou naar een restaurant, ik ben er helemaal klaar mee'. En een schattig meisje van één dat om de minuut te horen kreeg:
'B. ZIT-TEN!' (Ik zat er met mijn rug naar toe en vroeg me na de eerste keer dat ik dit commando hoorde echt af of er ook een hond bij was...)
Ze namen een voorgerecht én een hoofdgerecht én vast ook wel een nagerecht, maar toen waren wij al weg. Ik wens die kinderen alle dagen kinderdag toe. Met wat positieve, ongedeelde aandacht, een warme knuffel en indien mogelijk wat liefde. Maar misschien krijgen ze dat wel genoeg, behalve dan toevallig vanavond, tussen zeven en half negen...