Mijn ouders hebben nooit langer dan een minuut naar voetbal gekeken. Nooit. Tenminste, niet waar ik bij was. Voetbal is thuis ook nevernooitniet een gespreksonderwerp geweest.
Nooit.
Ooit, toen ik zeven of acht was, had ik een plakboek met voetballers van de eredivisie. Daar plakte ik in totaal zes plaatjes in, de plaatjes die je er gratis bij kreeg. De rest moest je kopen, maar ik kocht liever andere dingen bij de sigarenboer (snoep). Ik herinner me dat ik een voetballer van Willem II (kan dat? bestaat die club?) de knapste vond. Dus ik was voor Willem II. Maar dat was dan ook alles. Ook mijn broers moesten niets van voetbal hebben. Tenminste, ik heb het nooit gemerkt. En ik merk véél op...
Als ik mee mocht doen met voebelen op het poepveldje met de kinderen uit de buurt, gilde Arjan altijd snel: 'Lydia doet voor spek en bonen mee!' Ik vond het allang goed, want spek met bonen vond ik best lekker. Een soort eretitel was het. En als je voor spek en bonen speelde, telde skoru lekker tóch, behalve als ik dat tussen de verkeerde doelpalen (boom en jas) deed. Dan gilde Arjan: 'Da's nie eerluk, dat was eigudoel, maar ze deetochvoorspekenbonenmee, dusdateltnie.' Geen idéé had ik wat dat nou weer betekende, eigen doel. Klonk juist wel extra goed.
Maar goed. Mijn ouders zijn verhuisd en hun huidige buurtjes houden blijkbaar ook wel van voetbal. Tenminste, dat weet je nooit in deze tijd, want een groot deel van de natie doet maar alsof, of laat zich intimideren en meeslepen. Dan hebben ze zo'n kunstmatig wij-gevoel, ('Wij hebbu gewonnu,' zeggen ze dan, maar daar bedoelen ze elf zwetende mannen mee, ergens in Afrika) terwijl ze nog geen bal kunnen raken, niet weten wat buitenspel, een hattrick of een Branco-trap is. Net zoals ik, maar ik kom er gewoon eerlijk voor uit.
Die buren van mijn ouders hebben ook een goed ontwikkeld saamhorigheidsgevoel, zo saampjes in een nieuw appartementencomplex. Ze hebben vorige week alvast de hele galerij versierd met hard wapperende oranje vlaggetjes. Dus ook het gedeelte voor het huis van mijn ouders. Mijn ouders hebben ook een prima gemeenschapsgevoel, het zijn sociale mensen, maar niet als het om iets met voetbal gaat. Echt niet. Ze hopen zelfs dat het Nederlands elftal niet gaat skoru, of in eigudoel schiet, want dan kunnen ze eindelijk weer rustig slapen, zonder die herrie van die plastic flappen.
Ik hoop overigens van harte dat onze buren niet op hetzelfde idee komen als de buren van mijn ouders. Tenzij er in het Oranje-elftal een speler van Willem II meespeelt. Dan mag het wel.
7 opmerkingen:
Ik heb gehoord dat die voetbalgekte bij jullie echt neig is bij momenten.
'k Ben best benieuwd aangezien we nu op een camping in Nederland zitten en dit dus een eerste keer gaan meemaken. Man en ik zijn ook geen voetballiefhebbers. We kijken nooit!
wat een grappig stukje. Ik heb ook weinig met voetbal, ook al heb ik vroeger zelf wel gevoetbald. Hier geen oranjegekte in de straat. Gelukkig niet!
Ooh ja hier in de buurt ook voetbalgekte. En wapperende vlaggen die je weken uit je slaap houden....Maar toch vind ik het wel wat hebben hoor die oranje koorts.
wij kijken hier ook never voetbal hoor en dus ook gene kind dat voetbalgek is met 2 jaar...ben benieuwd of dat nog verandert als hij op de basisschool zit....dus nu genieten we nog even van niet voetbal kijken...ben benieuwd hoe de buurt hier is met Voetbal. in Den haag hoorden we de mensen in de buurt wel juichen als er gescoord was..en hier???eens zien!
Grappig stukje!
De oranjekoorts heerst hier IN huis, de kamer van zoonlief is helemaal oranje. Het liefst versiert hij buiten ook, maar dat heb ik tegengehouden (voor de buren? ja, ach, ook voor mezelf, want dat vind ik geen gezicht). Laat ze eerst maar eens in de finale komen, dan praten (onderhandelen) we wel verder...
ik ben dol op voetbal, maar ik kan niet tegen die oranje straten! vreselijk vind ik dat....ik kijk gewoon wel binnen in mijn zwarte rokje met paars t-shirt.
Ik ben ook dol op voetbal. Kan me echt verheugen op een potje voetbal kijken (of liever nog: zelf spelen!). Maar dat oranje in de straat. Neeeee
Onze jongens vinden dat maar raar. We kijken toch graag waarom is onze straat nog niet oranje? Ik vind die vlaggetjes ook zo net-niks zeg maar. Als je het goed wilt doen moet je gewoon je hele huis een oranje verfbeurt geven. Das pas lef! Of heet dat overmoedig? ;-)
Een reactie posten