Aan tafel was het weer ouderwets gezellig. WANT we aten kip, patat en appelmoes met grote klodders mayonaise... ( = een liedje van Kinderen voor Kinderen dat De Polletjes op het lijf geschreven is.) Toen ze thuis kwamen van een heerlijk potje oorlogje in het bos zagen ze van verre de frituurpan al staan dampen. En het normaal zo bezwaarde gemoed van De Polletjes voor etenstijd werd in een oogwenk enorm verlicht.
Het gesprek aan tafel sprong van de hak op de tak. We spraken over M. die beide Polletjes wel kennen van de basisschool. M. heeft een visuele handicap. Hij ziet heel weinig (10% geloof ik) en is duidelijk herkenbaar aan zijn dunne, witte haar, aan zijn bijzondere ogen en gelaatstrekken. Maar Kunstpol weet van niets. Hij heeft werkelijk geen idee over wie het gaat.
Parapol stelt dan vertwijfeld de retorische vraag: 'Maar hij zit bij jou op fitness! Hoeveel kinderen die slecht zien zitten er nu bij jou op fitness?'
Waarop Grote Pol snedig antwoordt: 'Twee!'
5 opmerkingen:
Geweldig antwoord van jouw Parapolletje. Heerlijke puber(s).
Hahaha, lang leve GP :)
Hier is de (míjn) meest gevreesde vraag: wat eten we, mam?
oh, wat ziet dat er ongelooflijk lekker uit, oh nostalgie naar de kindertijd...
bij jou ben ik nog niet helemaal bijgelezen, amai, jij bent wel productief hé! dus ik kom later nog wel es terug!
Tja, en daar zit je dan met je goed gedrag! Hahahaha
O ja, dat nummer ken ik nog wel. Precies uit de tijd dat ik altijd Kinderen voor Kinderen luisterde.
Een reactie posten