Thunderbirds are go(ne)!

Toen Grote Pol nog een klein Polletje was, ging hij elke zaterdagmiddag bij buurjongen Jan B. kijken naar The Thunderbirds. Die hadden namelijk Een Televisie. The Thunderbirds, dat vond Kleine Grote Pol machtig mooi! De moeder van Kleine Grote Pol naaide een echt Thunderbirdskostuumpje, dus hij kon ook nog écht Thunderbirdje spelen. Maar aan zijn geluk kwam een eind toen het pak te klein werd en de uitzendingen stopten. Wat restte waren wat verschoten en beduimelde Thunderbirdskrantjes die uitgegeven werden door Albert Heijn. Maar och, wat wás het mooi...

Grote Pol was dan ook superblij toen de hele serie van The Thunderbirds begin jaren negentig weer werd uitgezonden. Elke uitzending zat hij weer klaar, voor onze eigen televisie, maar toen met mij erbij. Grote Pol vindt het fijn als ik hetzelfde mooi vind als hij. Daar doet hij veel voor. Ik ben alleen niet voor alles even ontvankelijk (meer), overigens. Bij sommige dingen heeft hij de moed inmiddels opgegeven.

Ook voor The Thunderbirds kon ik niet echt de liefde opbrengen waarop hij hoopte. Gelukkig werden na een jaar of wat Parapol en Kunstpol geboren die, toen ze oud genoeg waren, graag met Grote Pol meekeken en -speelden. De serie werd weer herhaald. Inmiddels hadden we ThunderbirdDVD's in huis en een Thunderbirdeiland en Thunderbirdpoppetjes en Thunderbirdkleurboeken en Thunderbirdstickers en Thunderbirdstripboeken en Thunderbirdsokken en ThunderbirdT-shirts en Thunderbirdonderbroekjes en Thunderbirdpuzzelboeken en Thunderbirdpoppen met echte Thunderbirdstemmen en Thunderbirdslogans ('F.A.B.', 'Every second counts' en 'Thunderbirds are go!') en Thunderbirdscreensavers en Thunderbirdrugzakjes en Thunderbirdvoertuigen.

En toen kwam er ook nog een echte speelfilm uit. Die zagen ze natuurlijk in de bioscoop en thuis op DVD. En het was goed en mooi en eigenlijk ook wel heel spannend. Vooral die explosies maakten veel indruk op Kunstpol die zeer ontvankelijk is voor spektakel, spanning en sensatie.

Grote Pol kon zijn geluk niet op. Gezegend met een lieve, liefhebbende vrouw, die hem ook nog twee zonen baarde, die vervolgens ook nog van The Thunderbirds gingen houden. Och, wat was dat een mooie tijd!

De Polletjes werden groter, het eiland verstofte, de poppetjes werden opgeborgen en de liefde doofde langzaam uit.

Deze week verveelden Parapol en Kunstpol zich. Dus ik moest iets verzinnen.
Ik verzon dat ze naar een oude DVD mochten gaan kijken en ze pakten zowaar een oude ThunderbirdDVD die ergens achterin de kast lag te wachten op hernieuwd enthousiasme.
Maar 12- en 14-jarigen bekijken zo'n aflevering toch heel anders dan jochies van 8 of 9 jaar.
Melig werden ze ervan. En flauw. En kritisch ('Dat kán helemaal niet: vuur onder water.' 'O, slecht voor het milieu...' (34 keer per uitzending)) En überpuberaal. En kijk, dat vind ik nou leuk...

In verband met de privacy van Parapol wil hij dat je dit filmpje bekijkt met een strookje zwart papier in je hand, dat je voor zijn ogen houdt zodra die in beeld komen. En met twee trechters in je oren tegen de stemherkenning. Beloof je dat?

Grote Pol moest eerst wel even slikken bij het zien van deze omslag. Maar hij begreep het wel. Hij wacht wel weer een jaar of wat. De Polletjes komen vast weer tot bezinning. Of ze krijgen zonen. Dat wordt dan de derde Thunderbirdgeneratie. Opa zal zijn liefde met alle plezier over willen brengen. Laat dat maar aan Grote Pol over!