Stoppen op 1 januari?

8 paar geitenwollenharen sokken breien op naaldje 2
en
7089 bladzijden lezen uit Meesterwerken der Wereldliteratuur
en
een mandje voor een luchtballon vlechten
en
het complete Pieterpad lopen
en
mezelf didgeridoo leren spelen
en
80 schapen met de hand scheren
en
vrijwillig privécomputerles geven aan alle ouden-van-dagen in heel Gelderland (en omstreken)
en
25 nieuwe humoristische blogberichten schrijven
en
een rondje om het IJsselmeer op de fietsen
en
garen spinnen van de wol van die 80 schapen
en
een Eiffeltoren van lego bouwen (op ware grootte)
en
een cursus Hebreeuws voor beginners (in het Turkmenistans) volgen
en
een doek voor een luchtballon weven
en
28 meter kantklossen
en
mijn DNA-profiel eigenhandig natekenen (van alle 46 chromosomen)
en
in een luchtballon naar Rio de Janeiro varen

en

een cursus Hebreeuws voor gevorderden (in het Oostboliviaans) cum laude afsluiten
en
6 bonsaiboompjes kweken
en
het hele huis stof-, spin- en vetvrij maken.

Dat had ik allemaal kunnen doen, als ik niet van die stomme spelletjes op facebook deed.

En nu sta ik in dubio. Stoppen of doorgaan? Heel januari niet spelen om te kijken of ik werkelijk verslaafd ben? Of proberen JetSetburen te krijgen, want anders kan ik niet verder met dat domme gedoe? (Vrijwilligers?)

Wat vindt u? Een poll maar weer, dus. Als de overgrote meerderheid voor stoppen in januari kiest, ga ik dat proberen. Echt waar. En nee, dan ga ik geen schapen scheren, want dat is zielig voor die beesten. Veel te koud. Tenzij ze in Rio de Janeiro wonen. Maar daar moet ik eerst heen varen, met mijn zelfgemaakte luchtballon van schapenwol. Dus dat kan niet. Dat snapt u.
Nee. Ik begin gewoon met een cursusje Oostmongools voor beginners. Of met die 25 leuke blogberichten. Of heeft u andere suggesties? Laat het me weten in de reactiebox!

Het zit in de familie!

Tsja. Ik zal het maar bekennen: ik stam van de olifanten af. Mijn grote motoriek is net zo onhandig, mijn geheugen net zo sterk, mijn haar onder de verf net zo grijs en mijn kont net zo breed. Niets aan te doen, het zit nu eenmaal in de genen.

Het bewijs: de onderbroek van mijn betovergrootmoeder. En voor een juist beeld van de grootte: dat oranje ding ernaast is een pompoen mandarijntje.

Maar ondanks dat olifantenpostuur kon ze wel netjes naaien. Een nieuw elastiekje erin en ik heb een hartstikke hip zomerbroekje!

En ter geruststelling: deze onderbroek wordt geen lamp, geen hippe zomerbroek. Ik zal 'm weer netjes inpakken en achter in de kast leggen. Voor de volgende generatie olifanten.

Kruisverhoor

- En wie hebben we daar? Juist. Purperpol. Komt u eens wat dichterbij. Nog iets verder, graag. Goed. Blijf daar dan maar staan. Laat eens zien..... Hmmm. Drie miezerige hyacinten. Wat takjes met besjes en een gekregen kerstster. Is dat juist?
- Ja, edelachtbare. Maar...
- Ik vroeg alleen of dat juist was. Verder niets. Geen boom in huis?
- Nee, edelachtbare. Maar....
- Stil! Ik vroeg alleen of u geen boom in huis hebt. De ontvangen kerstkaarten ergens in een la, tussen de afstandsbedieningen en de tv-gids?
- Ja, edelachtbare.
- U begint het te leren. Eenvoudig antwoord op mijn vragen, dat is het enige wat ik van u verlang. Geen bijdrage aan Serious Request?
- Nou, edelachtbare. We kopen altijd de goede vla, die zuivelfabrikant sponsort die actie, dus we hebben indirect wel gedoneerd. Dus...
- Juist ja. Geen kerst-cd?
- Nee. Tot nu toe niet. Die van Bob Dylan is toch ook niet om aan te horen?
- Daar heeft u gelijk in, maar als ik het wel heb, heeft u ook nog een oude lp van Herman van Veen. Niet gedraaid? En het Weihnachtsoratorium? The Messiah? Urker mannenkoor goes Christmas?
- Nee, edelachtbare.
- Andere jaren was u actief met kerststukjes, dennengroen, hulst, kaarsen en sterren. Dit jaar niet?
- Nee, edelachtbare, de energie ontbr...
- Zwijg! Een ja of een nee, dat is wat ik van u vraag. Is dat nou zo moeilijk? De doos met ballen, sterren, kerstknutseltjes van toen de Polletjes nog klein en schattig waren, waar is die gebleven?
- Die staat in de berging, edelachtbare. Ik was te moe om ...
- Duidelijk. Verder met de plannen voor de kerstdagen. Wie nodigt u uit in uw huis en wat wordt het menu voor het diner?
- Nou, misschien komen mijn ouders. Nog geen idee wat we gaan eten, ik zie wel, ik flans wel wat...
- GENOEG!!! En de kleding. U draagt een nieuw, zwart, elegant jurkje met glitters, hoge hakken, juwelen? Morgen gaat u naar de kapper en de schoonheidsspecialiste en voor de mannelijke Pollen hangt de outfit ook al klaar?
- Ik weet nog niet wat ik zal dragen. Mijn haar laat ik groeien en grijs worden, de mannelijke Pollen pakken een schone spijkerbroek uit de kast.
- (krijgt ernstige hoestbui en drinkt een slokje water.) Hmmm. Hoeveel kerstkaarten heeft u dit jaar verstuurd?
- Geen. Maar...
- Niks te maren! Ik stel hier de vragen, u geeft antwoord, is dat nu zo moeilijk? Stelt u zich eens voor dat de Polletjes meisjes waren. Elise en Lucy. Had u dan ook in deze miserabele toestand verkeerd? En wat zou u doen als de Polletjes kennis hadden aan een stel leuke, frisse meiden, had u zich dan ook zo gedragen? Nou?
- Uhm. Ik voel me soms wel heel even schuldig, edelachtbare, als ik zo vrij mag zijn hier wat uitgebreider antwoord op te geven? Dan denk ik dat ik in dit mannenhuishouden toch de vrouwelijke touch zou moeten aanbrengen. Voor sfeer en dennengeur zou moeten zorgen. Maar de mannelijke Pollen hebben hier absoluut geen behoefte aan.
- Dat is een vooronderstelling. Bovendien zou u deze behoefte juist in hen moeten voeden, wakker kussen. U beseft dat u ernstig tekortschiet? Op alle fronten? U bent een minkukel, een mislukkeling, een loser! U bent het niet waard om kerst te vieren!
- U heeft gelijk. Ik ben een zondig mens.
- Wat gaat u hieraan doen???
- Ik ga de Koning aanbidden.

Radiostilte

Kunstpol heeft zich weer eens gigantisch verslapen. Hij snapt er niets van hoe dat zomaar kon gebeuren. Zijn wekker deed het niet en waar dat aan ligt is een raadsel. De oorzaak moet in ieder geval niet bij hemzelf gezocht worden, dat is een ding dat zeker is. 'Was er niet een radiostilte voor die walvis?' vraagt hij zich serieus af...

Streepjes weg, kleurtjes erop, klaar!

Het feest is begonnen: onze slaapkamer gaat aangepakt worden. Vier vriendinnen steken hun handen uit de mouwen en gaan me helpen. Ik heb wat moois in de kop, maar het kost wel wat moeite de juiste kleuren en materialen in de winkel te herkennen. Lastig om dan keuzes te maken, zeker voor een krentenkakker, muggenzifter en pietje-precies als ik.
Ik wil bovendien niet de hele kamer aanpakken, want er staat nog een herinrichting op stapel: mijn praktijk moet ook nog ergens in dit huis een plaatsje gaan krijgen. Daartoe moeten de Polletjes mét al hun hebben en houwen weer samen op een kamer gaan slapen en leren. Dat wordt nog wat... Ze zien het zelf allemaal wel positief in, geloof ik. Ik niet. En u ook niet, denk erom! Ik weet hoeveel ZOOI deze jongelui in de loop van de tijd verzameld hebben. Dat moet allemaal gecomprimeerd worden.
In die slaapkamer van ons staat een nu nog houtkleurige gefineerde boekenkast. Die moet gemberpotgroen (die naam bedacht ik zelf) en bereidheidblauw, of beekje, of extra, of verte gaan worden. Of zo, ik weet het nog niet precies. Belachelijke namen trouwens, die die verfmengers aan hun kleurtjes geven. Die kast gewoon schuren, primer voor kunststof erop en aflakken, dacht ik zo. Iemand ervaring hiermee? Maar als die kast geschuurd gaat worden, verdwijnen ook alle groeistreepjes van de Polletjes. Snok. Vandaar maar even een fotootje gemaakt. Ter nagedachtenis. En meteen ook maar foto's van de huidige situatie gemaakt. Als ik die zie, denk ik ook: waarom? Alles zit nog strak in de lak. Ik vind het alleen niet mooi (meer). Grote Pol zit nergens mee, overigens. Maar het is een man, dat zal het wel zijn. Toch, dames?

Studio Hatseflats - licht met of zonder antieke onderbroek?

U weet vast nog wel dat ik Plannen had. Grootse plannen om de onderbroek van mijn betovergrootmoeder te recycleren, waardoor zij alsnog letterlijk haar licht over mijn leven zou gaan schijnen.
Ik moet u teleurstellen. 69% van de stemmers op mijn Purperpolonderbroekenpoll had toch echt gedacht dat ik die lingerie een plekje zou geven op de lampen boven onze eettafel. Van die stemmers dacht 70% dat dat wel paste bij het kunstzinnige imago van de Pollen, de overige 30% vond mij knotsgek en daarom tot dit soort banaliteiten zeker wel in staat.
Die onderbroek is nog steeds bij mijn ouders en de lampen zijn klaar en verspreiden hun licht tot mij volle voorlopige tevredenheid. Je weet nooit hoe lang dat bij mij duurt. Wie weet ben ik het over een maand of twee wel helemaal zat en gebruik ik 'm alsnog.

Ik gebruikte wel andere materialen, waaronder haakkatoen dat ik uithaalde van een gek hemdje dat m'n oma ooit haakte. Geen kleinkind dat dat hemdje dragen wilde, waarschijnlijk. En het plaatje dat op onze trouwkaart stond, een tekeningetje van mijn vader. En een kopietje van een mooi lied uit Taizé dat we tegenwoordig in Huize Pollenstein aan tafel vaak driestemmig zingen.
Het zijn nu echt MIJN lampen geworden!

Het brullen van een leeuw

Vraag: met welk voegwoord kun je de volgende zinnen moeiteloos verbinden?
Kunstpol zucht en steunt. Hij maakt huiswerk.

Een blokje informatie: Kunstpol maakt vier zandlopers, u kent het wel, dat is zo'n puzzeltje, waarbij er steeds een nieuwe letter toegevoegd moet worden om een nieuw woord te vormen.Vervolgens moet hij, na het maken, de woorden en omschrijvingen uit zijn hoofd leren voor een extra ingelaste toets. 

Vraag: Welk nut heeft het mavopubers van 15, 16 zandlopers met omschrijvingen als: galajurk (gareel) en aanstonds (eerlang), trits (drietal) te laten maken?

Nog een blokje informatie: we fixen de puzzel samen. Voertuig: ar. Ja, arreslee, dat kent hij wel. Maar ar, daar had hij nog nooit van gehoord. Net als van retina (netvlies), riant (aantrekkelijk, bekoorlijk (?)) en martiaal (gewijd aan Mars). En nog een heel stel van dat soort woorden. Kunstpol slaakt na het oplossen een zucht van verlichting, want in de les lukte het allemaal niet. Ze mochten geen naslagwerken gebruiken en de docent hielp ook al niet. Dus schreeuwde Kunstpol, inderdaad, dat vond hij zelf ook een beetje dom, door de klas naar iemand met wel biologie in zijn pakket of hij een bioboek mocht lenen. Dat vond de docent niet goed. Uiteindelijk ging de docent toch even helpen: ze schreef de woorden in sneltreinvaart op het bord en veegde ze net zo snel weer uit. Te snel, voor mijn dyslectische zoon met toch een heel behoorlijk taalniveau en flinke woordenschat. De helft van zijn puzzel klopte niet. 

Vraag: en wat zegt mijn mooie zoon dan?  
Antwoord: 'Dat is toch aragaaaaiiii, uhhhh, archaïstisch, o nee: archaïsch taalgebruik, mam?'

Weer een blokje informatie: ik smelt van zo'n opmerking. 

Vraag: welk nut heeft het mavopubers van 15, 16 archaïsch woordgebruik aan te leren?

Laatste blokje informatie: Ik smelt weer, want mijn zoon is wijs. Hij zegt: 'In de Bijbel staat toch zo'n spreuk over een koning? Dat je maar gewoon moet doen wat hij zegt? (Hij bedoelt: Als het brullen van een leeuw, zo zijn de dreigementen van een koning, wie ze in de wind slaat, brengt zijn leven in gevaar.) Daar denk ik maar aan als ik bij haar in de les zit. En dan gaat het wel goed.'

Kip, patat en doperwten

Vanaf gisteren mag hij stemmen, organen bij leven doneren, trouwen zonder onze toestemming, 's nachts werken, naar het casino, wiet halen, de Commercial Pilot Licence halen, geld lenen, werken met gevaarlijke stoffen en in een lawaaiige, stoffige omgeving met virussen en wat niet al, onklaar gemaakte grendelgeweren van voor 1945 en enige zwartkruitwapens bezitten, zelf een zorgverzekering uitzoeken en geld uitgeven zonder mijn toestemming.

Maar wat wil deze Studiepol elk jaar weer op zijn verjaardag eten ?

Studio Hatseflats

Van Buuf T. moest ik een dienblad beschilderen. Er was geen haast bij, als het maar voor kerst af was. Zei ze in januari. Dat dienblad zat me dus bijna een jaar op m'n nek, want het moest natuurlijk Het Mooiste Dienblad van Nederland worden, u kent mij. Toen ik eenmaal durfde te beginnen, begon ik natuurlijk verkeerd. Ik schilderde een kip en een haan en nog 's wat van die dingen, om er later achter te komen dat ik veel beter eerst wat aan de achtergrond had moeten doen. En zo stuntelde ik verder en al gauw had ik door dat dit niet Het Mooiste Dienblad van Nederland zou worden. Maar ik vond 'm acceptabel, dat wel. Inmiddels is Buuf T. er blij mee, maar ik zit nog een beetje te simmen. Eigenlijk zou ik meteen nog zo'n blad moeten maken, en dan goed, maar ik heb nog zoveel andere plannen die ook uitgevoerd moeten worden.
Ik heb een lange maaklijst: een lamp van de onderbroek van m'n betovergrootmoeder, een lief gehaakt slingertje voor een nog lievere mevrouw, een ondernemingsplan, een sjaaltje voor een andere lieve mevrouw, gordijnen en bijpassende lampen voor onze 'nieuwe' slaapkamer, het vermaken van kleding voor de militariaverzameling van Studiepol en ga zo maar door.

Ik ga maar 's een label ontwerpen voor al die creaties: Studio Hatseflats. Wie weet begin ik ooit nog 's een webwinkeltje en ik heb dus al een naam!

Voor meer DWZI: klik!!!

Verlangen naar een rondedansje met Zwarte Piet

Een klein fotootje is het maar, ik weet het nog precies: ik dans op school een rondedansje met Zwarte Piet, m'n haren dansen mee op mijn rug, m'n mooiste kleren aan. Het is een heerlijke dag, ik ben zes jaar en volmaakt gelukkig.

Achttien jaar geleden eten Grote Pol en ik op 5 december bij de Italiaan, vieren zo toch een beetje sinterklaasfeest. Ik ben hoogzwanger van Studiepol, twee dagen later beginnen de weeën.

Daarna is het een paar jaartjes rustig op het sinterklaasfront, maar tot vorig jaar vieren we dat feest in Huize Pollenstein ieder jaar. Met én gedichten, én een mand vol cadeaus én veel pepernoten, taaitaai, schuimpjes en chocolademelk én surprises, jawel.

En dit jaar? Dit jaar voor het eerst niet. Aan de ene kant heerlijk. Geen gestress, geen laatste-moment-werk- of-afgeraffel, geen rijmpaniek, geen last van gebrek aan inspiratie, geen gesjouw door winkels om iets te kopen wat nergens precies zo te koop is zoals jij dat in je hoofd had. Maar ook geen voorpret, pret op het moment suprême en napret. Geen cadeaus, geen maffe gedichten, geen surprises die al uit elkaar vallen bij het uitpakken en juist daarom zo leuk zijn. Zelfs de cd van Bert en Ernie met o.a. De pakjespolka is dit jaar geen enkele keer gedraaid.
En voor mij ook sinds jaren: geen sinterklaasgebeuren op school. Ook daar altijd spanning, drukte, onrust. Maar ook: verheugen, glinsterende ogen, pret, gezelligheid, warmte.
Gisteren, tijdens het eten, constateerden we dat we dit jaar geen van allen al een piet of sint tegengekomen waren.

Ik mis het. Het sinterklaasfeest mis ik, maar bovenal mis ik de school, realiseer ik me nu. Iets doen waar ik goed in ben, dat mis ik. Bij vlagen verheug ik me op die eigen praktijk, maar ik vind het ook allemaal nog zo eng en ongewis.

Kon ik nog maar zo onbekommerd dansen met Zwarte Piet.

De onderbroek van m'n betovergrootmoeder

Vandaag was Papapurperpol hier. De man van het Licht. Hij had de onderbroek van m'n betovergrootmoeder niet mee willen nemen, terwijl Mamapurperpol nog zo had aangedrongen. Wat moet dat  kind met zo'n vies ding, moet hij gedacht hebben. Maar Mamapurperpol had gedacht dat ik er wel wat creatiefs mee kon. En daarin had ze dit keer gelijk. Denk ik, want ik heb het ding nog nooit gezien.

Omdat ik van Grote Pol Toestemming had gekregen de lampen boven de tafel naar eigen inzicht te veranderen, kwam mijn papa dus even helpen. Hij haalde ze van het plafond, ik begon hatseflatserig, vlugvlug en fanatiek te knippen, scheuren en plakken en had daarbij dus best die onderbroek (met kantjes! die heb ik zelf niet eens op m'n ondergoed) willen integreren in het artistiekerige geheel. Maar het is maar goed ook dat dat ding er nog niet was, want poging 1 tot Verbetering van het Licht aan Tafel is finaal mislukt. En dat was vast ook wel een beetje zonde van die antieke lingerie geweest.

Vanavond begin ik aan de voorbereidingen van Poging 2, een veel mooier ontwerp met ruimte voor authentieke materialen en betekenisvolle ornamenten. Ik kan inmiddels ook zelf de elektriek doen, dus dat scheelt voor Papapurperpol.  U wilt natuurlijk allemaal wel weten of die onderbroek uiteindelijk een plekje boven onze tafel krijgt. Daarom bedacht ik weer een Purperpolpoll, zie hier ergens rechts. Stemt allen!

Ik houd u op de hoogte.

Oplossing van gisteren

Als u mijn berichtje van gisteren las, heeft u zich misschien ook afgevraagd wat Grote Pol nu fout had gedaan. Wellicht heeft u er wakker van gelegen, een nachtmerrie over gehad of heeft u uw hoofd erover gebroken. Van dat schrikbeeld, allerlei lieve bloglezers met slaaptekort, boze dromen en gebroken hoofden, lag ik vannacht dan weer wakker, vandaar dat ik nu gauw het Antwoord op deze grote Vraag geef.

 Grote Pol had een keurig rond plakkertje geknipt uit een stukje zwart schuurpapier. Toen hij vervolgens het achterkantje er maar niet af kon peuteren, vroeg hij mij om hulp. De Polletjes en ik hebben er gierend en bulderend en ook nog schaterend om moeten lachen.

DWZI ik geloof dat er in mijn achterband...

Ik vind het verdacht. Sinds Sinterklaas weer in ons land is heb ik wel acht fietsbanden moeten plakken omdat er weer een pepernootje, nietje, spijkertje, scherfje, scheurtje of rommeltje in zat. En dit is geen grap.  Ik heb het Sinterklaasjournaal op de hoogte gesteld, maar tot op heden heeft Dieuwertje geen contact met me opgenomen. Vanavond zet ik deze fiets voor de schoorsteen en ik EIS dat d'een of d'andere piet die band plakt. Ik ben het zat.

Wat wél heel leuk is, omdat het zo goed laat zien hoe praktisch mijn Grote Pol wel niet is, is dit. Kijkt u eens goed. Die lieverd plakte ook een of twee van die acht lekke banden. Maar dat ging dus niet helemaal zonder slag of stoot. Ziet u wat er misging???

Voor meer DWZI: klik!!!

Zielepietje

Kunstpol heeft griep. Echte griep met hoge koorts. Lamlendig, zwak, zere longen, suizende oren, hoesterig.
Het liefst ligt hij de hele dag in bed, te liggen. Het is een fijne patiënt, zeurt nergens om en is blij met wat aandacht.
Vanmiddag was hij maar weer naar bed afgedropen en toen het etenstijd was, wilde hij niet naar beneden komen om wat te eten. Rond een uur of zeven zat ik te werken achter m'n laptoppie, komt er dit mailtje van boven vanaf z'n iPod binnen....

Ik baal hier zo van alleen ik ben supermoe.
Ben ban dat als ik opsta dat ik al mijn engery kwijt raak.
Misschien is het slim om wat eten te brengen (weet niet wat het avondeten is )
Ook zou je een fruitbak kunnen maken.
Met appel banaan en paprika of zo.
Als je dit niet vind moet je dat terug mailen alleen ik ben bang dat ik als ik beneden kom nauwelijks wat eet(maar ik kan niet in de toekomst kijken).
Gr. K.

Een grote aanwinst in de inventaris van de überpüber

Hier in Huize Pollenstein hebben we een gebrek. Een groot gebrek. We hebben een enorm tekort aan ruimte. Je zou het natuurlijk ook wat positiever kunnen stellen door te zeggen dat we een overschot hebben. Een overschot aan spullen. Maar hoe je het wendt of keert, we hebben te veel spullen voor de ruimte die we hebben.

Dat is mij een gruwel.

Dus verkoop ik wat lego op MP. Dat levert ruimte op, al gaat het langzaam. Deze week heb ik welgeteld één setje verkocht dat keurig in één envelopje paste. Dat was 14,5 kubieke centimeter ruimte. In liters: 0,0145 liter. Nou, nou, poeh, poeh. Dat zet geen zoden aan de dijk. Duidelijk is dat het een kwestie is van een lange adem. Een heeeeel lange adem. Want tegelijkertijd komen er ook spullen bij. Te veel. Er komen meer spullen bij dan af. Er is sprake van een negatieve balans.

(Ik lijk wel een echte econoom, vindt u niet? Dat krijg je nou van die cursus...)

De vrijdagen zijn het ergst.
Op vrijdag weet je namelijk nooit waarmee Kunstpol thuiskomt. Vlak bij zijn school is er dan altijd een rommelmarkt waar hij in zijn twee tussenuren graag verpoost. Vaak komt hij thuis met iets wat onmisbaar in het leven van een überpüber. Essentiële onderdelen van de inboedel van een vijftienjarige waarvan je als onwetende, onnozele volwassene nooit had gedacht dat ze zo onontbeerlijk waren. Dat hij het al die jaren zonder dat voorwerp heeft kunnen volhouden, dat snap je dan opeens echt niet meer. Gisteren kwam er weer zo'n cruciaal object thuis. Kunstpol was er dolgelukkig mee. Weer was zijn inventaris een stukje completer.
Er zaten echter behoorlijk wat nadelen aan, namelijk minimaal 658434,8 kubieke centimeters.

Dat is 658,4348 liter.

Dat is heel veel lego.

Heeeeeeeel veel.

Zucht.

Ik snap niet dat ik het begrijp

Kent u haar nog? 

Dat Mensch dat wel leuk met woorden is, 

dat ook best wel wat creatieve talentjes heeft,

 dat hopla hatseflats lekkere dingen kookt 

en ook aardig met kinderen kan opschieten en oepsvoeden? 

Dat Mensch dat al in paniek raakte bij het idee met het UWV te moeten bellen als het om cijfertjes ging? Dat voortdurend gestrest riep bij juridisch-financiële zaken dat het echtecht in jip-en-janneketaal moest, dat mens dat sterretjes en rode lappen zag als het om eurootjes ging?

Nou. Ik heb nieuws voor u: dat Mensch bestaat niet meer. Ze is verdwenen, totaal verschwunden. Opgelost.
In plaats daarvan zit uw Purperpolletje monter en opgewekt, zelfs bij stinkende hoofdpijn, bij een serie workshops over ondernemen mee te praten over crowdfunding, pitches, brutowinstmarges, product-marktcombinaties en diverse posten op de exploitatiebegrotingen.
En ze begrijpt het!!!
Ze vindt het zelfs aan de leuke kant.
En vandaag?
Vandaag hoorde ze zichzelf zeggen: 'Ik snap niet dat ik het begrijp.' 

En toen dacht ze: 'Gelukkig maar. Dat Mensch dat zo leuk met woorden kon zijn, is er toch óók nog ergens.'

Spijt van een bloemstukje

Zijn telefoonnummer kan ik dromen. Ik kijk hem regelmatig diep in de ogen. Hij weet veel van mij, zelfs wat ik die dag gegeten heb. Mijn mond heeft voor hem geen geheimen en hij betast mijn lippen regelmatig. Ik heb een innige relatie met hem en het is niet Grote Pol.

Ik heb het over mijn tandarts.

Ik kom er vaak want ik heb een enge ziekte die ook mijn gebit aantast en hij maakt er telkens weer wat mooiers van. Het is altijd lente in de ogen van zijn assistentes.
Ik waardeer die mensen!

Vorige week nam ik een cadeautje voor ze mee, een bloemstukje, voor in het personeelskamertje. Ze waren er erg blij mee. Zo vaak komt het niet voor dat ze op die manier bedankt worden.

Maar ja. Ik waardeer de vuilnisman ook erg. En de caissière. En de conducteur. En de mannen in de straat die kabels leggen voor-ik-weet-niet-wat-maar-het-zal-wel-handig-zijn. En de postbezorgster. En de man die de machine verzorgt die de dopjes op de tandpasta draait.
Ik voel me dus een beetje schuldig dat ik hen niet verras met een bloemetje. Heb dus ook ergens een beetje spijt van dat bloemstukje voor mijn tandarts. Stom hè?

De oudertelefoon

De Polletjes zijn weer eens lekker op dreef. Ze dreigen de kindertelefoon te bellen, want ze moeten een paar klusjes voor me doen en associëren en improviseren er vervolgens vrolijk op los.

Hallo, welkom bij het keuzemenu van de oudertelefoon.
Toets een 1 voor: Help, mijn kind luistert niet.
Toets een 2 voor: Help, allebei mijn kinderen luisteren niet.
Toets een 3 voor: Help, ik heb vervelende vriendinnen die over mij roddelen.
Toets een 4 voor: Help, ik zoek een boer.
Toets een 5 voor: Help, wat moeten we vandaag eten?
Toets een 6 voor: Ik wil een andere stem.
TOETS EEN 7 VOOR: IK WIL TOCH DIE ANDERE STEM WEER TERUG.
Toets een 8 voor: Ik wil rust.
Toets een 9 voor: tuuttuuttuut.

Te laat komen als therapeutisch middel

Hmpf. Had ik me toch gecommitteerd aan het volgen van een soortement Ondernemen-voor-dummiescursus. Gefinancierd door het UWV, dus kreeg ik best wel een Heel Duidelijke en Consequente brief thuis, met data en plaatsen en tijden en gelegenheden en Regeltjes. Iets over fulltime inzetten en op tijd komen en erger nog: niet komen is Streng Verboden. En zelf een lunchpakket meenemen, ook dat nog.
Maar ik had er zin an. Ik wilde wel eens weten welke verborgen ondernemersvaardigheden ik in mijn diepste krochten stiekem toch ergens ontwikkeld heb. En floep, de lacunes in mijn profieletje wilde ik huphup vlugvlug gauwgauw opvullen met nieuw verworven skills.

Te laat komen is voor mij geen optie. Nooit kom ik te laat. Ik slaap nog liever een nacht niet, dan dat ik te laat wakker word. Ik rij ook nooit door rood, ook niet als het op straat uitgestorven is, ik steek zelfs mijn hand uit als ik thuis de bocht neem naar de wc.
Dus. Kwam. Ik. Toch. Te. Laat.

Want ergens ooit in een ver ver verleden had ik een plattegrondje gezien met een kruisje. Daar was de cursus, dus. En ik dacht dat kruisje te herkennen als de hoge flat bij de HEMA in mijn geboren-en-getogenwijk. Het heette ook nog IJsselburcht en ik vond het vol-ko-men logisch dat die enorme onneembare  toren de IJsselburcht himself was. Dus liep ik daar vrolijk heen. Regelrecht en zelfverzekerd. En keurig op tijd. Maar die vesting bleek geen ingang te hebben. Je kon d'romheen lopen en ergens bij een Occupyachtige instantie voor Vrede op de Globe op het raam kloppen, dan kwam d'r wel iemand, stond er op een kladderig briefje. Dus liep ik d'romheen en kwam er een Occupyachtig typetje met lange haren en een vreselijk duurzaam T-shirt mij Peace&Love wensen en De Weg wijzen. Want hij wist wel waar die cursus was, hij had 'm zelf ook gevolgd. Nou. Dat kon je wel zien. Echt een succesvol ondernemer. Ik vond het een veelbelovend teken.

Het was inmiddels de afgesproken tijd. 9.45 uur. Tijd voor thee en koffie, waarna om 10.00 uur het Feest kon beginnen kon, als tenminste iedereen was binnen. Ik liep in de gewezen richting en was eigenwijs. Dit was tenslotte mijn geboren-en-getogenwijk en ik weet het altijd beter. Ondertussen foonde ik toch ook Grote Pol paniekerig. Die jongen zit altijd achter de computer, behalve wanneer het nodig is. Dus hij deed de computer aan en stuurde mij nog even met een kluitje in het riet, want zijn computer heeft net als ik opstartproblemen.
Ik sloeg nog wat andere richtingen in en panikeerde nog wat verder. Hartslag omhoog, ademhalingsfrequentie gelijk aan die van een bange vogel, blaren op mijn voeten (had die leuke laarzen aangedaan voor een vlotte eerste indruk) en realiseerde me dat ik die ochtend mijn deodorant vergeten was en ik een synthetisch floddergevalletje droeg waarin klotsende oksels zo'n heerlijke voedingsbodem kunnen vinden.
Grote Pol googelde met moeite het goede adres en wees me de juiste richting, ik maakte 180 graden rechtsomkeert en liep er nu zó heen. Struikelde gigantisch op de trap want van d'agitatie en d'opwinding was ik ook mijn motorische controle verloren en viel het vergaderzaaltje met hoogrode konen binnen. Het was ruim over tienen.

Ik hoorde die dag voor de 3582e keer dat mijn perfectionisme me in de weg zit. Dat ik die lat niet altijd zo hoog moet leggen.
Voor mij was te laat komen een goede les. Ik bleek nog prima te kunnen functioneren die dag, zelfs met mijn armen continu dicht tegen mijn lichaam geklemd, i.v.m. de geuren uit de okselszones, niemand was boos op me en het UWV krijgt dit natuurlijk nooit te horen.

Ontastbare geschenken

Greet vroeg belangstellend naar wat ik zondag kreeg van al die lieve mensen. Nou, Greet en andere nieuwsgierige aagjes: dat was niet mis. Naast wat boeken, een goede garde (het is tenslotte sinterklaastijd) (en waarom nu juist een GOEDE garde? omdat ik al een heel slechte garde had), een citroenrasp, een vogelvoerbakje met buitenthermometer, een fles eau de toilette (Puma Flowing: lékkerrrrr!!!), een nog warm speltbrood en een pakket om speltbroden mee te bakken, een zak gele jumborozijnen, een lidcactus, doe-het-zelfschuur- en schilderpakket, een fles balsamicoazijn en een waxinelichthouder kreeg ik Heel Bijzondere Cadeaus.
Ontastbare. Niet materiële.

Van Grote Pol kreeg ik een Toestemming. Jahaa. Een Toestemming!

Dat moet ik vast even uitleggen. Sinds een tijd hangen hier bepaalde lampen boven de eettafel. Na twee weken vond ik ze al spuuglelijk en ook Erg Irritant. Het liefst deed ik ze telkens uit, want ik werd gek van het  nare licht en de prikkels die het gaf. Maar Grote Pol, die halfdoof, halfblind en, vooruit, ook heellief is, wilde de lampen Altijd Aan. Al gauw had ik een plan om die krengen te verbouwen, want de vorm was leuk. Maar dat mocht maar steeds niet van die autoritaire heellieve man van mij. Ik wilde het viezige bamboeachtige riet eraf en ook de kokers waarin de lamp zat en het frame gebruiken voor een verbouwing met papier maché. Echt heel leuk. En nu heb ik dus Toestemming! Zondag al haalde ik het riet eraf en Studiepol deed iets leuks met touwtjes om ze wat hoger te hangen en ik ben al een heel stuk tevredener. Het ziet er nu zó uit:

Maar het wordt nog veel mooierder, hoor!

En van vier vriendinnen kreeg ik Uurtjes Hulp en Stokken Achter de Deur. Want ik wilde dus ook al de slaapkamer veranderen. En omdat ik een chronisch energietekort heb, zag ik dat toch niet helemaal zitten om allemaal selluf te gaan doen. En die vier vriendinnen willen we allemaal wel een uurtje of wat op weg helpen met schuren en verven en schoonmaken. Maar dan moet ik eerst zelf de boel ordenen en leegmaken en plannen maken. Maar die toegezegde hulp is natuurlijk een prachtige stok achter de deur!

Nou. Vindt u dat niet superleuk voor mij?

Hyperhapjes en Smaksmaakjes, een onpurperpollerig berichtje over heel veel eten...

Zondag was ik dus jarig en ik kookte voor wat gasten. Mens, wat voel ik me rijk met zoveel lieve mensen om me heen en ik vond het dus heerlijk om eens wat terug te doen. Ik leek Sinterklaas wel. Het leuke was dat ze het lekker vonden. Ik ben niet gewend dat mijn kookkunst gewaardeerd wordt, en u weet vast wel door wie dat komt. Jawel, de Polletjes. Die eten het liefst laffe knakworst en diepvriespizza. En friet met heel veel zout. Zou het ooit nog goed komen?
Wat zat er dus in die potten en pannen? Nou, dit:

Dit is dus het toetje. Maar de laatsten worden ook hier de eersten. Yoghurtpannacotta met vijgen, port en  kersen enzo... 

Een tomatensoepje. Regelrechte smaakbom.

Rodekoolsalade met gerookte kip, abrikozen, rozijnen en rucola.

Hartige taart met walnoten, veldsla, oude kaas en van alles.

De lekkerste en gemakkelijkste cakeachtige taart die er is. Ook al met abrikozen en rozijnen. En kokos. 

Kampioen calorieënbom. Muffins met witte chocolade en frambozen.

Alles bij elkaar, voor bij de thee.

En dit als warme hap!

En nu weer over tot de orde van de dag. Eet u vooral vandaag ook heel smakelijk!

Gruwspruttels en braakbrokken

Omdat ik morgen wat te vieren heb en dat erg leuk is om met anderen te doen, nodigde ik acht vriendinnen uit. In de verwachting dat hoogstens de helft zou komen, want zo gaat dat nu eenmaal vaak.  Maar, u raadt het al: ze komen allemaal. Nu voel ik me ontzettend gezegend met zoveel lieve mensen om me heen, dus ik wilde ze verwennen met een buffetachtig iets. Vandaag stond ik dus in de keuken te genieten van het gehatseflats met boter, kaas en eieren. Véél boter, véél kaas en véél eieren. En ook véél suiker. Het is maar goed dat ik alleen maar heel magere vriendinnen heb die bijvoeding nodig hebben, want anders.... En zelf heb ik gelukkig ook een lijntje om U tegen te zeggen. Ahum.

Wat ik maakte? Ik heb wat foto's gemaakt. Likkebaardt u gezellig mee, zou ik zeggen.

Ha.
Haha.
U dacht toch niet dat ik hier al mijn lekkers prijs zou geven? Neehee, die smiechten lezen soms obsessief mee hier en die willen helemaal nog niet weten dat ze snoskommers en walgwrangels gaan krijgen. Maar ik begrijp u wel. U bent nieuwsgierig. Jahaa, geeft u maar gerust toe, we zijn tenslotte hier op dit blog bijna allemaal van het vrouwelijk geslacht en dan krijg je dat vanzelf. Ik beloof u dat u hier op dit blog later volledig op de hoogte zult worden gesteld.

Eet u vooral heel smakelijk, vandaag of morgen, of wanneer u dit ook maar leest.

Verkooptalent

Het is weer uitverkoop. De winkels moeten leeg om ruimte te creëren voor wat nieuws. In Huize Pollenstein wordt ook langzamerhand ruimte gecreëerd voor wat nieuws: het hokje van Studiepol zal ooit (hopelijk) mijn eigen praktijkruimte worden.
De Polletjes ruimen de lego op en ik zet alles op Marktplaats. De jongens hebben er altijd heel creatief mee gespeeld; dat betekent dat werkelijk alles door elkaar ligt. Langzaam maar zeker scheppen we orde in de chaos en brengt de verkoop wat geld in het laatje. Als je het een beetje handig aanpakt, zijn in totaal drie, vier mailtjes van en naar een koper voldoende.
Maar verkopen is niet helemaal mijn ding. Ik deed een ondernemerscan op internet, en daar kwam uit dat mijn ondernemersdenkstijl vooral die van de vakvrouw is, de denkstijlen pionier, manager en verkoper komen er bekaaider van af. Dus zo'n Marktplaatsverkoopactie is een goede oefening voor mij. Dat ik een geduldig persoon ben, wist ik al, maar ook mijn geduld werd danig op de proef gesteld door laten-we-hem-Guppe-noemen, een potentiële koper die uiteindelijk wel voor €3,50 drie kleine legomodelletjes kocht. De mannelijke Pollen hadden aanvankelijk veel ontzag voor mijn eindeloze mededogen, later verklaarden ze me voor gek dat ik nog met Guppe wilde handelen.
Het ging zo, zonder enige toevoegingen of weglatingen, het was zó al leuk genoeg:

1 november:

16:34  Beste Purperpol, Ik bied 1,50 inclusief verzendkosten op lego set nummer 1357. Als u akkoord gaat met het bod moet u ze 23 a 24 dagen reserveren voor me. Graag hoor ik van u(ook als u niet akkoord gaat met het bod). Gr Guppe

17:15  Hallo Guppe, Ik ga akkoord, maar ben wel een beetje benieuwd waarom het zo lang gereserveerd moet worden? Als u vandaag die 1,50 overmaakt, kan  alles heel snel geregeld zijn, toch?  Met vriendelijke groet, Purperpol 17:20  Hoi, het maakt toch niet uit dat u hem moet reserveren? Gr Guppe 18:05  Hoi, Wilt u hem nu wel of niet voor me reserveren de cameraman van lego? 18:10  Hij is al vanaf 17:16 uur voor u gereserveerd!  18:15 Hoi, bedankt ik maak het geld naar u over zodra ik het binnen heb(het geld dan). gr Guppe 18:20 Hoi, Kan u uw rekeningnummer geven dan kan ik morgen de 1,50 naar u overmaken. Gr Guppe  19:24 123456789 t.n.v. Purperpol. O.v.v. cameraman. Zal ik dan gaan verzenden als ik het geld zie staan? Naar welk adres? Groet, Purperpol 19:30 Hoi, Mijn adres is xxxx xxxx xxxx Gr Guppe Ps ik maak morgen het geld over. 2 november: 10.45 Hoi, Ik heb het geld(€ 1,50) naar u over gemaakt. Stuurt u me dan een e mail als u de lego op de post heeft gedaan. Gr Guppe 17:10 Hoi Guppe, Het cameramannetje is vandaag op de post gedaan. Nog net voor de lichting, hoop ik. Graag bericht als hij is aangekomen! Groet, Purperpol 3 november: 13.50 hoi, Ik heb de lego netjes ontvangen hoor. bedankt voor de moeite. gr Guppe 14.15 Beste Purperpol, Ik bied € 3,50 inclusief verzendkosten op de volgende lego sets: 7070, 4801 en 6463 Als u akkoord gaat met het bod wil u dan uw rekeningnummer, naam en woonplaats sturen zodat ik het geld naar u over kan maken. Graag een reactie terug(ook als u niet akkoord gaat met het bod) Gr Guppe 15.37 Beste Guppe, Nee, dat bod is echt te laag.  Groet, Purperpol 15:39 Hoi, Hoeveel wilt u er dan inclusief verzendkosten voor hebben? gr Guppe 16:10 10 euro 16.15 Hoi, Sorry maar dat is echt veel te veel geld. Die cameraman ging toch ook maar weg voor 1,50 inclusief verzendkosten. gr Guppe 16.17 Hoi, En doet u 1,50 inclusief verzendkosten voor lego set 4801? 16:58 Hoi Guppe, Even over de prijs, die kan 9,50 worden, en dat is nog heel laag, want maanwagentje en piraat op vlot zijn veel uitgebreidere setjes dan die cameraman die je al gekocht hebt.  maanwagentje: 3,- piraat op vlot: 3,50 boogschutter: 1,- verzendkosten: 2,- Voor alleen de boogschutter vragen we 2,- incl. verzendkosten.  Heb je overigens geen belangstelling voor de stuntman? Die past leuk bij de cameraman! Groet, Purperpol 17:03 Hoi, wat kost de boogschutter en de stuntman samen inclusief verzendkosten? Gr Guppe 18:55 Die kunnen net voor 1 euro verzendkosten. Totaal wordt dan 3,50. 1 euro voor de boogschutter, 1,50 voor de stuntman. 19:02 Hoi, Ik betaal ze dan morgen. Reserveert u de 2 setjes dan voor me. gr Guppe PS mag ik uw rekeningnummer, naam ene woonplaats dan nog een keer ik heb die niet meer namelijk.  20:45 123456789 t.n.v. Purperpol 20:55 Hoi, Dank u wel. Ik maak de 3,50 morgen naar u over. Gr Guppe 21:10 Hoi, Ik heb het geld(€ 3,50) naar u over gemaakt. U kunt de lego sturen naar: xxxx xxxx xxxx Gr Guppe PS stuurt u me dan een e mail als u de lego op de post heeft gedaan.

4 november (zondag) 17:35 hoi, Ik heb een kleine vraag aan u  heeft u de lego toevallig al in de brievenbus gedaan? 17:47 Nee, nog niet! 17:55 Hoi, Wilt u het vandaag dan versturen u heeft het geld als het goed is namelijk al op uw rekening staan. gr Guppe 18:05 Nee, het stond er net nog niet op (het is zondag, dan doet de bank deze transacties niet). Vandaag versturen heeft geen zin meer, want de brievenbus is al gelicht. Morgen zal ik het voor 5 uur verzenden, als ik het geld zie staan, beloofd! 18:09 Hoi, Ok bedankt stuurt u dan een email als u het verstuurt heeft. Ik zal u dan een email sturen als ik het ontvangen heb. Gr Guppe 18:33 Prima 5 november 13:08 Guppe, De lego is zojuist op de post gedaan! Purperpol 13:17 Hoi, Dank. Uw mail krijgt u zeer waarschijnlijk morgen. Gr Guppe  6 november 13:38 Hoi, Ik heb de lego netjes ontvangen hoor. bedankt voor alle moeite. Gr Guppe 13:39 PFFFFFFFFFFFFFF. Geen dank. Kleine moeite......

Praktijk Juf Polledrol

Goed. Ik ga dus een Ondernemingsplan schrijven, met een heuse Bedrijfsformule. Want ik ga ondernemen. Met allerlei gedoetjes over prijs-product-promotie-plaats-en-geen-personeel want ik word ZZP'er. Tja. Hoe verstandig met het afschaffen van de zelfstandigenaftrek. En zonder een spoortje commercieel talent, voor verkopen op marktplaats ben ik al te zacht gebakken. En zonder geschikte bedrijfsruimte aan huis, want Studiepol is voorlopig de deur nog niet uit. Hij is bang dat ik dan helemaal niet meer slaap, want ik slaap nu maar moeilijk in als hij pas 's nachts of 's avonds laat thuiskomt. Laatst had ik 's avonds een briefje op tafel neergelegd: 'Hoi Studiepol, fijn dat je weer thuis bent.' Schrijft hij een briefje terug:

Maar wat kan ik anders? Ik schrijf elke week keurig een sollicitatiebrief en niemand wil mij hebben. Snok. Stiekem ben ik elke keer weer blij met weer een afwijzing voor baantjes als lingerieverkoopster, orthopedischschoenmakerassistente, servicedeskmedewerkster en ziekenhuismaaltijdservivebelmevrouw. Wel jammer dat ik geen redacteur.auteur Rekenen bij een educatieve uitgever mocht worden. Of creatieve duizendpoot en denktank bij een leuke purperpollerige handwerk- en kunstzinnigetoestandjeszaak. Of grappige stukjesschrijfster bij een zeker damesblad.

Maar ik heb Grootse Plannen, want ik wil dolgraag doen waar mijn hart echt ligt. Iets met vastgelopen kinderen, met grote en/of kleine problemen. Met naast ze gaan staan, met aansluiten, complimenten, aansturen, het beste eruit halen, hoge verwachtingen hebben, veelzijdigheid en uitgaan van de sterke kanten van het kind. Ik wéét dat ik er goed in ben, maar twijfel is er ook telkens. Ik moet natuurlijk de allerallerallerbeste zijn en minimaal de mensheid kunnen redden. Tja. Vrouw.

En nu was ik de laatste maanden bezig met het bedenken van Een Naam. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, want het moest natuurlijk de allerallerallerbeste naam worden. Bureau Briljant, bedacht ik. Want een briljant heeft vele facetten, het woord Briljant kan een geweldige aanmoediging zijn en kinderen mogen weer gaan schitteren door de begeleiding. Maar ik moest aldoor maar denken aan een gasverwarmingselektriciteitsbedrijf bij Briljant. Of een tapijtmerk. Het was niet De Naam. Ondanks die prachtige filosofie erachter.
Toen bedacht ik, zomaar middenin de nacht, Zebra. Want elke zebra heeft een unieke streepjescode. En iedereen heeft wel ergens een scheef streepje. Prima, als het streepje het patroon maar niet helemaal verstoord. Ik had al een heel kinderboek bedacht dat ik dan aan het kind zou geven als de behandeling afgerond was. En de tekst op mijn website had ik ook al rond. Prachtig, prachtig. Alles in maar één doorwaakte nacht. Maar Grote Pol vond het niets. En ik toen ook opeens niet meer. De nacht was voorbij, het kille ochtendlicht liet mijn dromen in duigen vallen. Dag Zebra.

Toen kwam De Coach. Die van het reïntegratiebureau voor startende ondernemers. En die knikte en humde eens en zei wijs: 'Je moet gewoon iets met je naam doen. Want mensen zoeken je op je naam. Ze kennen je naam en gaan daarop googelen.'
Tja. Dat klonk logisch. Maar om mijn praktijkje nu Purperpol te noemen, da's ook weer zo wat. Die naamsbekendheid heb ik al, u moest eens weten hoe vaak daarop gegoogeld wordt. maar het belicht een heel ander facetje van mij.
Nee. Iets anders. Ik weet het. Juf Polledrol. Briljant, al zeg ik het zelf.

De wijze lessen van Spongebob

Kunstpol is gek op Spongebob.Wij niet. Maar Kunstpol is overtuigd van de goedheid van Spongebob. Hij zegt er heel veel voor Het Leven uit te kunnen halen. De typetjes zijn te vergelijken met de personages in de boeken van Marten Toonder. En daarmee denkt hij dan een punt te kunnen scoren. Nou, niet bij mij in elk geval.
Patrick is nog dommer dan Spongebob, meneer Krabs is altijd op geld uit. Dan heb je ook nog De vliegende Hollander en die is altijd griirrjiitirjgkgkgie. En dat soort mensen kom je in de gewone wereld ook tegen. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die altijd griirrjiitirjgkgkgie is. U wel?

Door veel naar Spongebob te kijken, leer je hoe je het beste met moeilijke mensen om kunt gaan, volgens onze deskundige.
Zo was Patrick laatst verdrietig omdat hij zo dom is. Spongebob ging zich toen nog dommer voordoen dan Patrick, om Patrick een goed gevoel te geven. Dat ging natuurlijk mis. En daarvan heeft Kunstpol maar mooi weer geleerd dat je je nooit anders moet voordoen dan je werkelijk bent. Nee, zo'n wijze les had hij nog nooit geleerd, van ons niet en van wie dan ook niet.
Nog een wijze les: Spongebob had een wensput gegraven, maar hij was erin gevallen. Patrick en Octo ook. En toen groeven ze nog dieper en hadden ze de magie gevonden. Kijk, dat is heel heenwijzend: onderzoekt alle dingen en behoudt het goede. En geef nooit op. De Narnia-reeks van C.S. Lewis en In de ban van de ring, van Tolkien, stellen niets voor vergeleken met de allegorische rijkdom en de diepzinnige wijsheid van de eeuwigaanhoudende stroom Spongebofilmpjes...

Het gaat zelfs zo ver dat Kunstpol vanavond bij catechisatie het prachtige lied 'Pel de Pinda is oké' ten gehore heeft gebracht. Dat heeft natuurlijk met naastenliefde en de volledige acceptatie van de ander-zoals-hij-is te maken.

Ha. Haha. Hahahahaha.

Toch heb ik ook wat van Spongebob geleerd. Dat Kunstpol ontzettend blij en vrolijk wordt van zo'n programma. En dat is heus wel wat waard.

Van de schoonheid ende blijdschap - 3

Liefde is: bij je man het afgebroken tandenstokertje dat muurvast tussen twee kiezen zit verwijderen. En dan samen heel blij zijn als het uiteindelijk lukt....

Sprookje

Er was eens een droomverkoper. Hij verkocht Grote Pol een Experia Box en beloofde gouden bergen. Wat een voordeel, wat een luxe, wat een Experience.
Het enige minpuntje: Purperpolletje, de enige echte klusser in Huize Pollenstein, moest het zaakje gaan  installeren. En zo handig en energiek ben ik nu ook weer niet.
Alles verliep gladjes. Soepel sloot ik eerst de telefoon aan en liet vervolgens de computers contact maken met de gloednieuwe Experia. Alles deed het. Dacht ik. We konden vanaf vandaag nog voordeliger internetten plus bellen. Dacht ik. Nou ja. Het klopt ook wel. Bellen kunnen we wel, maar gebeld worden, nee. Dat dan weer niet. Dus ik bel met KPN en toen ik me door alle irritante keuzemenu's en lelijke muziekjes had geworsteld kreeg ik eerst een heel bijdehante jongen aan de lijn. Die mijn lijn ging controleren. De lijn waarmee ik hem op dat belde, dat had ik nog gezegd: bellen kan wel, gebeld wórden niet. Tuuttuuttuut.
Toen weer wat geworstel met keuzemenu's die ik nu al uit mijn hoofd kende en schreeuwerige muzak, maar de beloning was zoet: ik kreeg een moederlijke mevrouw aan de lijn die al jaren dit werk deed, dat hoorde je zo. En ze legde me het netjes nog eens uit. Iets met toch echt wél een splitter installeren, met een oude ADSL-aansluiting, met een lasdop en een ISRA1 of ISRA2. Ik moest maar eens even lekker gaan knutselen, adviseerde ze me warm.

En nu moet Grote Pol tóch die enorme kast met boeken, cd's en stereoinstallatie leegmaken en verschuiven. Hopen dat hij dat houdt, want hij is al oud en erg krakkemikkig. Ik bedoel die kast.
Ergens daarachter zit een aansluiting dus en daar moet een splitter bij. Schijnt. Ik zie nu, als ik er zo'n beetje achter probeer te kijken, voornamelijk spinnenrag. En ettelijke vierkante centimeters neergedwarreld stof. Wat zou die moederlijke KPN-mevrouw daarvan vinden? Ik denk dat ze zou adviseren ook dat door de mannelijke Pollen netjes te laten verwijderen.

Ik ben dus even bezig, mensen. Ik houd u op de hoogte. Bel mij vooral niet, want ik weet even niet of ik lang en gelukkig leef op dit moment.

Poezenterreur, nee, sorry, Mensenterreur!

Ik schreef hier al eerder over de poezen rond ons huis. Een heel leger is het inmiddels. Compleet met hiërarchie en pittige karaktertjes. Met onderlinge vetes en vriendschappen, maar meestal met hunkerende blikken naar boven en naar onze buurdeur.

Onze buurman trekt ze aan, hij heeft er beslist een gave voor, hij spreekt hun taal en voert hele gesprekken met ze, of hij stuurt ze, in het geval van mispoezen, weg. We hebben in elk geval nooit meer gezien dat hij ze slagroom voert. Ik zou er dolgraag een keer een geluidsopname of een filmpje van maken en die hier publiceren, maar dat durf ik niet. Het is echt heel hilarisch!

Onze bovenbuurvrouw zorgt voor manna uit de hemel, maar dan in de vorm van plakjes worst, kattenbrokjes en brokjes kaas. Deze lieve mevrouw heeft een groot hart voor dieren. Regelmatig staat de dierenambulance voor de deur om een gewonde duif of een zieltogend roodborstje op te halen. Misschien denkt ze dat ze door het voeren van de kattenbende voorkomt dat deze dieren op vogeltjes jagen?

Onze andere buurvrouw zorgt ervoor dat er altijd nieuwe aanwas is, want daar is altijd wel een kat zwanger. Steeds weer te laat gedacht aan sterilisatie.

Ik gedoog de poezen. Ik geef ze geen aandacht en dat weten ze inmiddels. Ze kunnen er wel mee omgaan, maar sommige poezen blijven het proberen. Stiekem vind ik ze erg leuk... Maar ik vind het eigenlijk nog leuker om te zien en te analyseren hoe onze buurtjes hiermee omgaan.

Gisteren kregen we een brief in de bus. Een heel zielige. Het ging over deze poes.

Vriendelijk maar dringend verzoek:
Wilt u deze kat niet aanhalen, binnen halen of voer geven !!

Hij komt namelijk al lange tijd bijna niet meer thuis. Wij weten dat hij rond deze flat loopt. Onze dochter van wie hij is mist hem ! Ook weten wij nu niet of hij iets heeft.....
Wij hopen dat u mee wilt werken zodat wij weer onze kat terug krijgen !!

Stiekem ben ik wel blij met deze oproep. Ik hoop echt dat onze buurtjes er wat van leren. Mij lijkt het volkomen logisch dat je van de huisdieren van anderen afblijft. Sterker nog, deze poezen worden fysiek en emotioneel afhankelijk gemaakt van onze buurtjes. Dat doe je toch niet? Toch?

De lamp van Hitler

De Polletjes weten veel. Ontzettend veel. Nou ja. Niet over alle Aspecten van het Leven. Hun kennis is beperkt en vooral geconcentreerd op de Tweede Wereldoorlog en Alles Daaromheen. Graag delen ze hun kennis met mij, maar ik sta er niet zo voor open. Mijn interesse ligt echt ergens anders. Bij de schilderkunst bijvoorbeeld, een beetje dan.
Laatst moest ik van de Polletjes een schilderij bekijken op Google. Toen ik het snel beoordeelde als slap romantisch prutdoekje, knikten ze tevreden, ik had juist geoordeeld: 'Het is ook maar een Hitler.' En ik bleek blijkbaar een echte kunstkenner.
Het zijn echte verzamelaars en met hun kennis en waren verbazen ze ons en anderen steeds weer. Het is een ernstig onderwerp, zwaar en verdrietig. Een zwarte periode in de wereldgeschiedenis.
Gelukkig is er ook nog plaats voor humor. Kunstpol moest hoognodig een nieuwe lamp op zijn kamer, er hangt nu nog een zwaar zielig geval met Donald en Katrien Duck. Die fase is allang voorbij. Maar wij zijn creatief, zuinig en doen aan recycletoestanden. Hij heeft een oude lamp van ons kunstig (lees: slordig) beschilderd met wat letters en vraagt dan aan mij: 'Zal ik er nu ook nog 'Mein Lampf' op schilderen?'

Van de schoonheid ende blijdschap - 2

Maakte en plaatste ik woensdag nog deze foto:

Vandaag ziet het er opeens heel anders uit, en neehee, ik heb écht geen andere tomaten erin gelegd! Ik heb alleen die beschimmelde uit het kasje gelepeld.

Kijk. Dat is nou schoonheid. En ik word er ook nog 's heel blij van. Zo simpel kan het zijn.

Van de schoonheid ende blijdschap - 1

Het wordt tijd voor iets fijns. Donker buiten, donker binnen, grijze regen buiten, grijze regen binnen, u kent dat wel. Terwijl er zoveel moois, zoveel schoons, zoveel blijdschap is. Troost voor de ziel. Maar dat te blijven zien, dat is dan weer de kunst.

Vanaf vandaag dus een serietje op dit blog - en misschien wilt u wel meedoen op uw eigen blog? ik vermeld het hier graag - van pure schoonheid en ware blijdschap. Vandaag deel 1.

Momenteel kan ik het wel twintig keer per dag beluisteren. Het is geen zangtechnisch volmaakte uitvoering, zoals hier, ik mis de omarmende, troostende begeleiding van de violen ook wel een beetje, het is echte uitvaartmuziek, de tekst is zwaar en getuigt niet van de hoop die in ons is, ik ben niet gecharmeerd van de tatoeages, maar ik vind het zó prachtig, zó diep indringend, zó mooi.
Wordt u even heel stil en geniet:

De roemloze teloorgang van de pratende tomaten

Wat voorafging: klik!