Sintleed

We gaan sinterklaas-nieuwe-stijl vieren bij mijn ouders. Het was even zoeken naar een geschikte vorm. We wisten vooral goed wat we niet wilden:
geen surprises - kost te veel creativiteit en tijd,
geen doorgeefspel - te veel frustraties,
geen honderdduizend pakjes voor de kleintjes - daar worden De Polletjes een beetje te groot voor. Vinden wij. Zijzelf overigens niet.
Maar wat dan wel? Ieder koopt voor iedereen een klein, leuk, goedkoop cadeautje, flanst daar eventueel een gedichtje bij, verpakt het leuk - dan wordt het alsnog een soort ieniemieniesurprise en klaar is Kees. Maar we lopen toch nog tegen wat probleempjes aan.

Probleem 1. Wat doen we met (o)pa?
Opa wil eigenlijk maar een paar dingen. Lezen. Ongestoord, veel en lang. En boeken haalt ie uit de 'leeszaal'. (Ieder ander zegt daar gewoon bibliotheek tegen. Hij niet. Maar opa's mogen dat gerust blijven zeggen, vinden we. We zijn coulant.)
En schrijven, maar dat doet ie al eeuwen met zijn eeuwige pen. Op gebruikte enveloppen of ander tweedehands papier.
Hij heeft dus eigenlijk niets nodig. Dus geven we hem elk jaar maar weer een potje zure haring. Of een doosje dadels, is ie ook blij mee. Of een boek, dat ie dus anders uit de leeszaal zou lenen.
Dit jaar kwamen we alle Pollen op hetzelfde idee. En daar kwamen we net héél toevallig achter. Da's ook wat, had die goede man bijna vier kilo van hetzelfde goedje gekregen. Welk goedje dat is, verklap ik niet, want opa leest niet alleen boeken, neehee, hij leest dit blog ook. Dagelijks. Dus...
Ik zal het goedje voor het gemak en de verrassing maar even winterpeen noemen. Grote Pol kocht een kilo om er hutspot voor zijn schone pa van te maken, ik was hetzelfde van plan, tot ik de winterwortels van Grote Pol zag liggen. Maar De Polletjes hadden dus ook hetzelfde idee en die doen samen. Maar ze weten nog niet van de hoed en de rand van hutspot. Vrijdag kochten ze bij Appie een kilo verse bospeentjes, za'k maar zeggen. Die wilden ze zo, ongeschrapt, in een pan water gooien, urenlang laten koken, wat ui erop strooien en dan inpakken en geven. Hutspot á la Polletjes, zeg maar. De peentjes bleken nu al zacht en buigzaam. En laten De Polletjes nu zelf ab-so-luut geen peentjes lusten. Dus de komende dagen spelen Grote Pol en ik verplicht voor konijn!

Probleem 2. Verf plakt (zie vorig blogje)
Dit probleem is gelukkig al opgelost. Met een mesje. Het leverde maar een paar beschadiginkjes op. Maar een zeker iemand weet dus nu al wat hij/zij gaat krijgen. Domme Purperpol ook. Ik zet ook álles op dit blog. Dus moet ik nóg iets bedenken. Maar dat is gelukkig voor dit zekere iemand niet zo'n probleem, want hij/zij heeft veel noten op zijn/haar zang. O nee, ik bedoel, hij/zij is altijd dankbaar voor alles. Zelfs met een dooie mus. O nee, ik bedoel een beeldje van een mus. O, hè, nou verklap ik al bijna wie ik bedoel met dat zekere iemand. Hè. Nou.

Probleem 3. De onzelfstandigheid van een zeker Polletje
Een zeker Polletje kan niets doen, zonder dat hij eerst vijf keer om hulp vraagt. En dat zekere Polletje moet ook nog voor een klasgenoot een surprise maken. Die klasgenoot wist niets te vragen. Hij vulde in: hobby's: verschillend, cadeau: maakt niet uit. Van dat alles wordt ons Polletje onmetelijk onzeker. En van het gepruts en gevraag word ik momenteel behoorlijk gillend gek.

Probleem 4. Het kleine huis
We zitten in ons gezellige, doch ieniemieniekleine huisje behoorlijk op elkaars lip en ik moet dus álle spaarzame allenige momenten thuis met beide handen aangrijpen om iets stiekems te doen. Terwijl ik dan juist graag lees, in een boek van de bieb. De Polletjes verkeren graag in de directe nabijheid van de pápa en de máma. En telkens wegsturen wil je ook niet. Ook omdat je weet dat het maar zó afgelopen kan zijn met die knusserige neigingen.

Surprise!!!

Beschilder ik uiterst creatief een houten doosje voor een zeker iemand voor een zeker traditioneel feest dat we over een zeker aantal dagen vieren, is het daarna met geen mogelijkheid meer open te krijgen.

Nu moet ik weer iets heel anders verzinnen...

Stand up for your wife

Kunstpol is fan van Bob Marley. Die man heeft positieve én negatieve invloed op Kunstpol.
Ik begin met de negatieve:
Kunstpol verklaarde gisteren ook wel te willen 'roken', net als Bob. Want dan werd je ook zo lekker relaxt en ging je ook zo gaaf dansen. En hij deed meteen wat danspogingen. Hij kwam behoorlijk in de buurt van wat authentieke rastafaripassen. Kunstpol houdt van dansen, maar hij schaamt zich rot als er derden toekijken. Misschien gaat dat inderdaad over met een joint en volgens mij danst hij dan minstens net zo relaxt en soepeltjes als Bob himself.
En dan nu het positieve: Kunstpol verstaat Bob nog niet altijd even goed en zingt uit volle borst: Get up, stand up, stand up for your wife. En daar kan ik het natuurlijk alleen maar heel erg mee eens zijn!

Vurige organisator

Maandenlang verheugde Kunstpol zich er al op. Hij wil altijd wel vuurtjes stoken, maar nu stookten wat buurtjes hem op het een en ander te organiseren voor 'de hele flat'. En Kunstpol was daar wel voor te porren, het is een echte scout. We wonen in een maisonnetteflat met twintig adressen, een flink stuk grond eromheen dat als gemeenschappelijke tuin wordt gebruikt en vooral vroeger leek het hier soms net een commune.
Kunstpol maakte een weergaloze uitnodiging die hij verspreidde onder de bewoners. Hij bietste bij de techniek- en handvaardigheidsleraar ladingen resthout, sprokkelde hier en daar het een en ander en sloeg alles droog op in het groene huisje. Voordat dat opgestookt is, is het lang en breed zomer, hoop ik.
Ondanks het feit dat hij van ons niet de organisator mocht zijn, wij vinden dat gemeenschappelijke soms wat lastig, vanwege bepaalde buren, za'k maar zeggen, is hij op dit moment nu druk doende het feest te starten. Midden in de winter. Want vandaag is het De Dag, jippiejee. En de regen is toch nog gestopt, hiephiephoera. En de knakworsten en afbakbroodjes zijn gekocht, holladiejee.

Het feest kan beginnen, want alles is binnen.
Kunstpol is de gangmaker, hij is nu Echt BeLangRijk en geniet met volle teugen.
Er is alleen nog geen kip op komen dagen. Ik werp me, na het plaatsen van de foto's maar op als vrijwilliger en zal mijn uiterste best doen te genieten van het vuur, de goedkope knakworsten en de euroshopperbroodjes. Van Kunstpol geniet ik overigens bijna altijd wel!

De leukste schooldag van het jaar

'Juf de Purperpol, dit is écht de leukste dag!' Het kwam uit de grond van zijn hart. De pieten waren vannacht geweest, hadden de hele school op de meest verschrikkelijke manier verrommeld (heerlijk om te doen!), alle klassenboeken meegenomen en bordtekeningen met 'Bedankt juf!', schoencadeautjes en zakjes met strooigoed achtergelaten.
Dit kind ging zo ook nog 's pietengym doen dacht ie, en hij vertrouwde me toe: 'Ik wil later ook zwarte piet worden en ik ben er al heel goed in.' Ik zie het hem wel doen, het is nu al zo'n boef.
Om 8.45 uur stond de postbode voor de schooldeur en omdat ik op vrijdag én portier én afwashulp én telefoniste én administratief medewerkster én oja, ook nog IB'er ben, deed ik de deur open. De postbode overhandigde me zomaar alle verdwenen klassenboeken. De pieten schenen ze meegenomen te hebben en ik bezorgde ze maar snel terug in de klassen. De kinderen waren al erg verontrust na de ontdekking dat Het Boek van de juf verdwenen was (één van de kinderen heeft eens opgeschreven in een soort afscheidsboekje voor mij aan het eind van het schooljaar dat mijn lievelingsboek De Blauwe Map was (inderdaad het gewichtige klassenboek waarin ik erg vaak en veel schreef en las)) en waren erg blij dat alle gegevens weer terecht waren en er weer gewoon lesgegeven kon worden.
Maar hoe het kon dat de postbode ermee aan kwam, daar snapten ze ook niets van. Maar ach, sommige dingen zijn gewoon niet te verklaren.... Vooral niet rond 5 december.
En hoe het kwam dat één leerling 'nee' zei, toen de juf vroeg of hij ook wat in zijn schoen had gehad? Dat ligt gewoon aan het feit dat deze autistische jongen een cadeautje ónder zijn schoen had gehad. Dat was dus weer heel gemakkelijk te verklaren.

Handjevol dagelijkse snoepjes (???? !!!!)

Welgelukzalige Pollentaal en dergelijke. Tering zeg!

De Polletjes discoverden iets. Discovery Channel.

Helaas.

Ik vind het hijgerige pulp. Echt een mánnenzender (hoor je het denigrerend ondertoontje?). De stoere acties (torens opblazen) worden tot in het kleinste detail in beeld gebracht, alsof het om wereldnieuws gaat, voortdurend voorzien van commentaar. Uitgesproken door een mannenstem, die wel zou  móeten horen bij een uitzonderlijk deskundige bouwkundig ingenieur, die in élke zin mínstens dríe woorden voorziet van een prángende klémtoon, indrukwekkende stiltes laat vallen....... en elke hoofd- en bijzin afsluit met driedubbele uitroeptekens!!!
Maar zoals ik mag smullen van mijn Ingang Oost-achtige programma's, moet ik hen maar laten genieten van deze nutteloze, onzinnige, sensationele buisvulling. Vinden zij. En zeggen zij. Want mondig zijn ze ook al.
Ze vinden het vet chill.

Tering zeg.

Trouwens: tering. Ik hoorde het laatst als bijvoegelijk naamwoord gebruiken, door leeftijdsgenoten van De Polletjes. 'Dit is echt een tering kortere weg naar hockey!' zeiden ze tegen elkaar. 'Ja, chillen man, die andere weg is echt een tering omweg.'

Ik ben tering blij dat De Polletjes dat soort woorden niet gebruiken.

Vandaag las ik aan tafel de behoorlijk schuine taal van een koning voor. Maar onze lieve Polletjes, nog zo groen als gras, hóórden het niet eens! (1 Koningen 12: 10)

Welk een gelukzaligheid, nochtans.

Waarom

Waarom heb je op de heenweg altijd hardere wind tegen dan op de terugweg wind mee?
Waarom krijg je een mooi boek altijd pas uit vlak voor je echt moet gaat slapen?
Waarom duren sommige boeken niet eindeloos?
Waarom is streng lijnen veel gemakkelijker dan 'een beetje rustig aandoen met eten en dan toch gestaag afvallen'?
Waarom is het zo moeilijk om op tijd te beginnen met sinterklaasaankopen en surprises maken?
Waarom lijkt last-minutewerk vooraf altijd zo aantrekkelijk?
Waarom lukt het maar zo'n 3 1/2 dag de stapels truien/T-shirts/broeken in je toch ruime kledingkast netjes te houden?
Waarom moeten pubers altijd praten als een beetje rust prettig zou zijn?
Waarom zwijgen pubers als het graf als ze eens wat zouden moeten vertellen?
Waarom worden badkamers / gootstenen / vensterbanken / ... zo snel weer vuil?

Wie heeft antwoorden? Wie heeft aanvullingen?

Scroogenomics

Parapol heeft wensen. Dat komt mooi uit, want hij is bijna jarig. Maar hij heeft zoveel wensen dat we niet gemakkelijk kunnen kiezen. We weten wel wat we niet willen geven: militaria in het algemeen, een welbike in het bijzonder. Wat dat is? Geen idee ook. 'Check Google,' adviseert Parapol ons vriendelijk.
Hij vraagt gelukkig nog meer. We twijfelen nog tussen een cajon en een crossfiets (een tweedehandsje, via Marktplaats). Maar het kan ook nog iets heel anders worden.
Een cajon is natuurlijk leuk in ons huishouden vol muziek(instrumenten), maar ik had al medelijden met de buurman en dat wordt met zo'n ding in huis alleen maar erger. Het andere buurhuis staat al maanden te koop en ik begin langzaam te begrijpen waarom. Verstand komt met de jaren, dus ook bij mij. Gelukkig maar.

In Trouw stond vorige week een interessant artikel over cadeaus geven en de mate van tevredenheid die dat oplevert bij de ontvanger. Veel cadeaus vinden we minder waard dan de prijs die de gever ervoor heeft betaald. Joel Waldfogel beschrijft dit fenomeen in zijn boek 'Scroogenomics'. Hij heeft zelfs de gemiddelde waardevermindering per relatiegroep berekend. De gevoelswaarde van een geschenk geeft hij aan in euro- of dollarcenten. Broertjes en zusjes scoren het best: 99 cent tevredenheid per uitgegeven euro. Ouders scoren ook nog goed met gemiddeld 97 cent per euro, vrienden met 91 cent. Schoonouders scoren het slechtst.

Een pedagogisch verantwoord cadeau kan in eerste instantie een lage gevoelswaarde hebben, maar later het geld dubbel en dwars waard blijken, weet ik uit ervaring. Dus we gebruiken gewoon ons gezonde verstand.. Of we vragen Kunstpol wat hij zou geven, dat is volgens Waldfogel de meest betrouwbare graadmeter. Mmm. Ik twijfel nog. Ik ken Kunstpol.

Parapol is overigens helemaal niet zo met scroogenomics bezig. Misschien begint dat pas als hij schoonouders krijgt.

Diep!

De Polletjes kunnen, naast een hoop onzin en rimram, mooie, diepe dingen zeggen. Een paar uit de oude doos:

6-12-'98: 'Mag ik je helpen?' 'Nee, want ik ben druk.' 'Maar ik kan ook heel druk doen!'
31-12-'99: 'Je lichaam zit vast. Aan jezelf.'
06-01-'00: (neemt telefoon op) 'Met wie spreekt u?'
april '02: (moppert over de stomme werkjes die hij bij de kindernevendienst moet doen.) 'De Here God hoort mijn gemopper toch niet, want die is in de kerk.'
februari '05 - een nieuw gezegde: 'Nu gaat het vogeltje wel fluiten, hè???'

En vers van de pers:
21-11-09: 'Als ik er zin in had, had ik het best gewild.'

Verkooptechnieken

Kunstpol mocht met scouting gevuld speculaas verkopen. Deur-aan-deur. Hij zag er al weken naar uit, vanwege de fantastische ervaringen van vorig jaar. Toen had ie veel verkocht, maar tussendoor ook wel wat van dat lekkere spul naar binnen gewerkt. En dat laatste was natuurlijk het allerleukst.
Voor dit jaar had hij wat nieuwe verkooptechnieken ontwikkeld, vertelde hij. Je moest eerst goed kijken wat voor vlees je in de kuip hebt en daarna snel een van de volgende methodes kiezen:

1. Bij ouderwetse mensen moet je niet zeggen dat je van de scouting bent, maar van de padvinderij.
2. 'Gevuld speculaas kost twee euro zonder fooi.' Dat werkte ook goed, vooral bij mensen met pretoogjes.
3. Met twee speculaaspoppen in je hand zeggen: 'Ja, mevrouw, dit is het laatste wat we hebben, u heeft geluk!' En dan de voorraad ergens uit het zicht houden. Dat werkt weer bij vrekken met een zuinig trekje om de mond.

Maar de padvindsters hadden meer verkocht, dus de beste techniek voor volgend jaar is een rokje aantrekken, wat wiebelen op de elegante laarsjes met hakjes van mij (?), wat make-up van mij (?) aanbrengen en daarbij dan weer de geschikte bovenstaande methode kiezen.

Kunstpol beweert dat hij gisteravond tussendoor zo'n vier ons gevuld speculaas heeft gesnoept. Dat kwam omdat sommige mensen twee 2-euromunten gaven, i.p.v. twee 1-euromunten. En die vergissing moest natuurlijk meteen verzilverd worden. Hoezo eerlijke padvinders?

Van dat overmatige gesnoep plukten we vandaag nog de vruchten. Kunstpol at voor geen meter door.
Alhoewel? Met de pepernoten van vanmiddag had ie geen enkele moeite...
Ik denk dat we onze opvoedtechnieken nog wat moeten aanscherpen. Misschien heeft Kunstpol zelf goede raad!

En dan nu de hamvraag: wat eten we vandaag?

De moeder van een vriend van mij zei altijd: 'Gebakken vensterbank met zonnestraal.' Maar met zo'n antwoord nemen De Polletjes geen genoegen.

Ze willen het naadje van de kous weten.
En elke dag het neusje van de zalm eten (=patat+ frikandel).

Maar soms vinden ze het liefst de hond in de pot (bij spruitjes en champignons en nog véél meer).
Bij Grote Pol waren de rapen gaar, vanwege het dagelijks terugkerende gezeur en commentaar. Hij schrijft le menu du jour nu tout les jours op het whiteboard. Gesneden koek. En dat werkt. Structuur en duidelijkheid, daar doen alle kinderen het nu eenmaal goed op.

Nu moet Kunstpol alleen nog even leren dooreten en dan is ons geluk aan tafel compleet.

Zaterdag maar weer eens patat.

Schoen zetten, kansberekening en vriendenboekjes

Kunstpol zet nog graag zijn schoen. Hij zingt erbij en zet de fruitschaal, een net uien, knoflookbolletjes, de aardappelvoorraad en wat er nog meer aan groente is voor Amerigo klaar. De volgende dag moet hij alles ook weer opruimen en da's altijd een beetje moeilijk voor Mister Laat-maar-waaien-himself.

Parapol zet alleen zijn schoen als hij zeker weet dat er echt wat te halen valt. Méér dan alleen die pepernoten die hij anders toch wel krijgen zou. Parapol wordt steeds beter in kansberekening. Die wiskunderepetitie die hij op de wondertrap leerde, leverde hem overigens een mooie 7,3 op. Da's extreem hoog voor het gemiddelde Pollenbrein. Taal is zeg maar meer ons ding.

En dat blijkt ook uit de vriendenboekjes die Sint en Piet een paar jaar geleden voor onze Polletjes invulden. Dat van Parapol vond ik zo, in de doos vol herinneringen, maar het vriendenboekje van Kunstpol blijkt spoorloos. Dat verbaast me niets, het gaat hier om Mister Laat-maar-waaien. Het duikt vast wel weer op, in d'een of d'andere hoek. Koekoek!

Omdat de foto niet erg duidelijk is (Sinterklaas gebruikte natuurlijk zijn gouden pen, vandaar), hier een paar antwoorden:

Geboortedatum: ik ben zo oud als ik ben

Geboorteplaats: Myra - Turkije

Lengte: met mijn mijter op héél lang

Gewicht: 30.804 pepernoten of 519 chocoladeletters

School: De Pietenschool

Groep: ik ben de directeur!

Lievelingsvak: godsdienstige vorming

Hobby's: lezen in mijn boek

Lievelingssport: paard rijden

Mijn idool: Sint Petrus

Mijn lievelingsfilm: moet nog gemaakt worden: The Thunderbirds redden Sinterklaas

Telefoongesprek

Dan moet je op dat mapje met dat pijltje naar boven klikken.
Nee, met je linkermuisknop.
Ja, naast dat mapje met dat pijltje naar links.
Nee, dat staat naast dat uitrolmenuutje.
Nee, da's met zo'n driehoekje ernaast, als je daarop klikt krijg je een uitrolmenu.
Ja.
Dat heet nou een uitrolmenu.
En nu Opslaan als.
Nee, NIET sluiten.
Even het document sluiten, nee, dat kleine kruisje rechtsboven.
NIET dat grote kruisje, dan sluit je Word helemaal af.
O. Nou ja.
Ja, start maar weer op.
Okee.
Ga naar bestand openen.
Kan op twee manieren ja.
Bestand.
Openen.
Maar het kan ook sneller, sluit maar weer even.
Naar dat mapje met dat pijltje schuin naar beneden  naar rechts.
Linksboven.
Naast dat lege papiertje.
Nee, dat is voor als je een nieuw document wilt maken.
Ja, handig hè? Wist je dat nog niet?
Dan ga je naar het goede mapje.
Ja, met dat mapje met dat pijltje naar boven.
Ja, zo doe ik dat al jaren, jij niet?
Hoe heb jij het dan al die tijd gedaan?
Het verschil tussen Opslaan als en Opslaan? Nou, oude bestanden die je bewerkt Sla je op en nieuwe bestanden Sla je op als.
Ja, dan krijg je inderdaad al een titel, maar die kun je veranderen.
O, dat wil je niet.
In welk mapje wil je dat?
Nou, dan ga je dus..... JUIST! Je begint het echt te leren!
O, wil je het weer verwijderen?
Kun je geen documenten verwijderen? Och arme.
Okee, luister, dan ga je op het bestand staan en klik je op de rechtermuisknop.
Nee, eerst het bestand sluiten.
Met het KLEINE kruisje!
Open Word opnieuw.
Ga je naar dat mapje met dat pijltje naar rechtsonder, nee dat staat linksboven.
Ja, naast dat lege papiertje.
Zoek nu eens een bestandje dat je wilt sluiten., ik bedoel verwijderen.
Nee, ja, verwijderen.
Goed, dan ga je dáárop staan en klik je met je rechtermuisknop en kies je verwijderen.
Ja, zo simpel is het nou.
Nu alles nog 386 keer herhalen en dan weet je het écht.
Nee hoor, bel gerust nog een keer.
Dag pap.

Anarchie met pepernoten en appels

Traditiegetrouw draaien we de cd Hoor wie klopt daar kinderen van Bert en Ernie zodra de goede Sint is aangekomen en dat is ieder jaar weer leuk. Kunstpols humeur knapt er spontaan minstens 4 punten op een schaal van 10 mee op. En dat van mij ook. Ik moet hem dus eigenlijk maar vaker opzetten.

Kunstpol raakte lichtelijk in paniek toen hij gisteren niet zo snel die cd kon vinden. En die paniek gebruikten we even om hier in huis een kort momentje van totale chaos en anarchie te creeëren. Da's ook wel eens leuk in dit huis waar zo vaak mijn moeheid centraal staat. Huize Pollenstein leek even een ouderwets gekkenhuis. Gegil, getier, getrappel, gedans, geren en geschreeuw. Waanzinnige idioten waren we.

Arme buurman.

Maar toen ik te veel medelijden kreeg met de buum vond ik snel 'zomaar ergens' de cd luisterden we naar het geweldige hoorspel met superliedjes.
Zoals deze:

Peperrrnoten en apppels,

je weet niet wat je ziiiieeet,

peperrrrrnoten en apppels,

beter dan patat frrrriiiieeet.

De apppels zijn gezond

maar de peperrrrnoten niiieeet.

Peperrrrnoten en apppels,

Dat was weer dit lied.

En de onovertroffen pakjespolka:

Niet ons kopje thee

Nee, het is ook niet bepaald ons kopje thee. De Polletjes hebben het niet van ons. Niet van onze genen (dominant én recessief zit het er absoluut niet in), noch van eventueel onze later opgewekte of aangemaakte interesse. Echt niet.
Waar ik het over heb? Het Leger. De Krijgsmacht. Defensie.
Datgene waar De Polletjes, en dan met name Parapol, obsessief mee bezig zijn. Het is .... hun passie.
Wij, volwassen Pollen, moeten er dus niets van hebben. Met een groot vredesteken om z'n nek gedroeg Grote Pol zich bij de dienstkeuring als een hippie-achtige waanzinnige idioot, zogenaamd onder invloed van diverse verboden verdovende middelen, met als enig doel afgekeurd te worden. Maar het mocht niet baten, de keuringscommissie had een scherpe neus en had vaker met dit gekkenbijltje gehakt. Ze keken dwars door de act van GP heen en gaven hem een vet Okéstempel. Al zit er echt wel iets van gekkigheid in Grote Pol. Dus trad plan B in werking: dienstweigeren, maar gelukkig werd zijn ganse lichting uitgeloot en ontsprong hij de dans. Wie weet wat er nog van hem geworden zou zijn in het leger. Een échte man misschien wel. Maar dat is onaardig. Grote Pol is een lieverd, een vredelieverd. En ook een echte man.
En ik? Nee, legergroen is niet mijn kleur. Noch marineblauw. Ik gruw eigenlijk van het leger, van het schieten, van het gepraat over wapens en missies. Ik vind dat alles vrij vreselijk en verschrikkelijk. Maar Parapol is vol van de missies en ziet zichzelf al de vrede bewaken in Uruzgan. En daar kan ik natuurlijk niets op tegen hebben, behalve dan dat ik het een angstig idee vind dat mijn zoon later misschien wel écht gevaarlijke dingen zal gaan doen.

'Gelukkig' voor Parapol wonen we vlakbij militaire oefenterreinen. Hij oefent regelmatig lustig mee en kletst wat af met de majoors. Hij struint minstens twee keer per week de hei, het omringende bos en de tankbanen in onze nabije omgeving af, op zoek naar militair (rest)materiaal. Ons huis wordt binnenkort echt te klein, want alles wat los en vastzit en enigszins met het leger te maken heeft, wordt driftig verzameld en gekocht.
Vrijdag werd een gigantische doos bezorgd. Parapol had een aankoop via Marktplaats gedaan en hij is er het hele weekend al zoet mee. Het is een ghilliesuit. Da's een soort mantel van Sinterklaas, gemaakt van netstof waar draadjes stof, repen jute en touwen ingeknoopt kunnen worden. Erg creatief werk. Erg stoffig ook. Onze camera heeft kuren, anders had ik een filmpje gemaakt van Parapol met dat ding aan, hij lijkt dan net een Afrikaanse medicijnman. 't Is ook een mooie outfit voor het volgende schoolfeest.

Maar het doel is dus gecamoufleerd door de bossen te kunnen gaan. Wow! Vet! Keigaaf! Enzo.

Als ie maar gecamoufleerd genoeg rondstruint, zodat de jagers op het overschot aan wilde zwijnen hem niet zien.

Vergroot uw woordenschat

1. Ghilliesuit
A. Camouflagepak van het leger, behoort tot de sniper-uitrusting
B. Verzameling stinkend jute, netten, touwen in de vorm van een soort sinterklaasmantel
C. Grote vogelverkleedkleren (denk aan Pino en de krullevaar)

2. Sniper
A. militair die vijanden van een grote afstand kan waarnemen en uitschakelen
B. Schotse kraai (vgl. Vlaamse gaai)
C. extreem angstige militair, die de camouflagetechniek als ultiem overlevingsmechanisme beheerst

3. Opsvest
A. warm vest voor kouwelijke opa's (en oma's)
B. militair multifunctioneel kledingstuk, draagsysteem voor munitie en overlevingsmateriaal
C. Russische schaakterm

4. Snaplight
A. Lichtflits
B. Het lichtje dat je opgaat als je iets eindelijk begrijpt
C. Hetzelfde als een breaklight (dun staafje met fluoriscerende vloeistof), maar dan voor militairen


Antwoorden: zie reacties.

Niet zo mieren, kweek meer spieren

Onder het motto: blijf niet mieren, kweek meer spieren fietste ik eens een keertje niet, maar liep ik naar en van mijn werk. Onderweg ervaar je alles dan net een beetje anders. Je ziet meer, je denkt eens wat, je denkt eens even helemaal niet, je bloed stroomt lekker door, je ademhaling wordt dieper en je voelt de cadans van je eigen ritme.
Ik zag een grote boom waaromheen in opperste schutkleur wel honderd grote, bruine paddenstoelen zich verdekt hadden opgesteld.
Ik gluurde stiekem een beetje binnen in wat huizen (ik ben toch niet de enige die dat doet?).
Ik kwam langs het terrein van Maatschappelijk Werk waar allochtone vrouwen fietsles kregen. Geweldig om te zien! Het was duidelijk één van de eerste lessen in iets wat voor ons zo'n vanzelfsprekende vaardigheid is. Het leek op het zetten van de eerste wankele stapjes van een baby. Er klonk vrolijk gegil en gelach, maar er werd tegelijkertijd verbeten strijd gevoerd tegen de zwaartekracht. Hoe zet je de trappers handig klaar? Hoe stap je op en kom je vervolgens meteen vooruit? Hoe stuur en trap je tegelijk? En hoe moet je ook alweer remmen?
Vandaag toetste ik wat kinderen uit groep 3, die een vergelijkbare verbeten strijd voeren met letters en woorden. Het gaat nog weleens mis, want al die kriebelletters onderscheiden en herkennen en daar de goede klanken bij zoeken en dan heel snel alles aan elkaar plakken, van links naar rechts, da's knap lastig.

Blij dat ik dat al kan! En dat ik kan fietsen.
Maar ik heb geen rijbewijs. En bovenstaande gezien en overdacht hebbende, laat ik dat ook maar even zo!

Geen gemier, ik kweek spier!

Media-aandacht

Ik ben vandaag jarig.
De felicitaties, krabbels, kaarten, bloemen en cadeautjes zijn in veel dank ontvangen, het gebak is op, de koffie en thee smaakten lekker, de bloemen staan in diverse vazen geschikt, de visite is weer naar huis.
Er miste alleen nog één ding: Kunstpol had me vandaag tot 21.11 uur nog geen kusje gegeven. Maar toen werd hij opeens knuffelig en zacht en zichzelf. Hij gaf me een hele lieve zoen. En hij verklaarde/ verdedigde deze spontane actie met:  'Jaaaa, de media-aandacht is weg, dus nu kan het wel...'

Hij was alleen even vergeten dat zijn moeder állles, maar dan ook álles op het wereldwijde web publiceert...

Pubers en Sneeuwwitje

AH krijgt bijzondere dingen voor elkaar. Zo was Kunstpol laatst ineens toch hevig geïnteresseerd in voetbal. En in puzzelen. Maar sinds de puzzel compleet is, kijkt hij er niet meer naar om. Net zoals hij vanaf vierjarige leeftijd niet meer omkeek naar de puzzels die hij op z'n derde nog zo leuk vond.

In eerste instantie nam ik de gratis (nou, gratis? ammehoela troela!) AH-sneeuwwitjefiguurtjes mee naar school voor de kleuters. Maar Kunst- en Parapol hebben de glinsterende zakjes ook ontdekt en formeren nu telkens weer andere stillevens met de poppetjes. En de goede observeerder van die opstellingen ziet de (zwarte) humor van De Polletjes er duidelijk in...

De lieflijke Sneeuwwitje laat overigens hun hart nog niet smelten. De Polletjes moeten nog wakker gekust worden door De Liefde. Ze identificeren zich nog het meest met die koelbloedige jager en Grumpy. En mij vinden ze op de heks lijken.

Zéggen ze.

Ideale mantelzorger

Gisteren kreeg Grote Pol een mooie bos bloemen van iemand van de kerk, omdat het vandaag de dag van de mantelzorg is.
Grote Pol is mijn supermantelzorger. Hij wast, hij hangt, hij vouwt, hij strijkt, hij poetst, hij boent, hij boodschapt, hij kookt, hij veegt, hij stoft, hij lapt, hij stofzuigt, hij bidt, hij broodbakt, hij administreert en hij lieft!
Het een wel wat meer dan het ander. Maar naar het huishouden heb ik geen omkijken. Ik help alleen met de dekbedhoes van ons bed, geef de plantjes af en toe water en koop kleding voor De Polletjes. Maar dat gaan ze binnenkort zelf doen.

Nu moet ik hem alleen nog leren hoe hij knopen moet aanzetten en broeken kan verstellen. En breien.

Maar ik zal eerst even vragen hoe het met hem gaat. En ik zal hem ook altijd lieven.

Spruit proeft spruit

Bij het horen van de woorden Spruitjes en Champignons worden onze Polletjes normaliter al ziek, zwak en misselijk. Maar onze jongste spruit werd aangestoken door een vreemd spruitjesvirus toen hij het kinderboekenweekgeschenk las. Daar staat een recept van Pierre Wind in, die garandeert dat iedereen die niet van spruitjes houdt, wel de door hem bedachte spruitjesburger lust. Dat geloofde Kunstpol en hij zeurde net zolang tot hij zo'n Big Smile mocht maken. En dat mocht natuurlijk, maar ik moest nog zien dat onze FijnProeverPolletjes dit wél zouden lusten. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook niet van spruitjes hou, maar ik wilde me wel laten verrassen.

gisteren dook Kunstpol de keuken in en toonde een onontdekt talent: hij kan koken!

Hij las het recept.

 Maakte 11 spruitjes schoon.

 Deed ze in een pannetje, met wat zout.

Liet ze een paar minuutjes koken, terwijl hij een vanillestokje leegpeuterde.

Goot de spruitjes af (in een vergiet - 'want zó'n goede kok ben ik nog niet').

Deed spruitjes, vanille, een teen knoflook en drie ons kipfilet in de keukenmachine.
(Ik vroeg ooit een staafmixer, maar kreeg van mijn übergulle zwager een dure keukenmachine - ben er vijftien jaar later nog steeds erg blij mee.)



Wat schepjes appelmoes erbij en natuurlijk de lepel lekker aflikken. Maar het mooie van koken is dat dat dan mag.

Met wat peper en zout erbij liet hij de keukenmachine zijn werk doen.

 Schepte een kwakje prut op folie en drukte er een spruitjesburger van.

En daar krijg je vieze handjes van. Plakkerig ook, van de honing en de knoflook natuurlijk...

Beetje door de paneermeel rommelen en daarna de kledderige burgers bruin met krokant korstje bakken, in wel twee pannen tegelijk.

Zo ziet dat er dus uit. De vage vlek ontstond door een handige Big Smile-draai-in-de-pan-actie van Kunstpol.

En daarna proefden we allemaal dapper een Big Smile, ook wel Smek Spruitje genoemd. We smekten erbij, want dat hoort zo, zegt Pierre Wind. Maar Parapol had na een half hapje zijn oordeel al klaar: niet lekker. Dus hebben we nog drie burgers over. We proefden inderdaad geen spruitjes, maar om nu te zeggen dat het lékker was? Mwah.
Ik maak liever andere dingen van kipfilet, knoflook en honing. En voor spruitjes weet ik nog wel wat anders: vandaag eten we spruitjesstamppot met oude kaas, cashewnoten én Big Smiles. Da's vast wel lekker. En Parapol krijgt een restje boerenkool.

Vos

We waren vanmiddag niet de enigen met het idee te gaan wandelen. De hele Grebbeberg was vergeven van mensen met stoere wandelschoenen, kindertjes met laarsjes en senioren met Mephisto's. Kunstpol droeg zelfs echte legerkisten, voelde zich een echte militair en stampte vrolijk door de modder.

We kozen een alternatieve route, om de drukte en een enorme modderpoel te omzeilen, maar kwamen in een nog-net-doorwaadbaar woud van rottende varens. En daar zagen we allevier tegelijk een echte vos! Hij kwam eerst recht op mij af en rende toen met een boog om ons heen. Hij was zo groot als een middelgrote hond. De onbesuisde Polletjes gingen er meteen achteraan, zagen ook nog even twee reeën, maar de vos omzeilde hen, zodat de meer bedaarde volwassenen het beestje nogmaals zagen, op maar een paar meter afstand. En dan wil je dus snel een foto maken, maar dat lukt natuurlijk niet. Maar hier zat ie dus ergens!

Parapol houdt de statistieken bij. Hij heeft een mentale lijst van Bijzondere Dieren die hij in het wild heeft gezien en was erg blij dat hij nu ook een echte vos kon scoren!

En voor de beweegstatistieken en de geïnteresseerden: we liepen vandaag dus weer een flink eind. En gisteren liep ik ook dat hele eind, Parapol hoefde me niet te komen redden!

Lieve puber

Ze zijn misschien zeldzaam, maar ze bestaan. En wij hebben vet geluk, want minstens één zo'n coole gast woont in Huize Pollenstein!

Vanochtend werd het niet wat met me. Ontstoken oog. Hoofdpijn van achter m'n ogen via achter m'n oren tot in m'n nek. En moe. Te moe om 'pap' te willen zeggen.
Ik sliep uit. Nam een pil. Douchte uitgebreid. Nam de rest van mijn dosis ochtendpilletjes. En nog wat paracetamolletjes. Las een boek uit. Zat op de bank en vatte opeens moed. Doktersadvies: bewegen. Veel bewegen. Toch bewegen, ook al voel je je doodop.
Ik zou naar de bieb. Lopend. Via een mooi omweggetje. En dan op de terugweg wat kleine boodschapjes doen. Een zo natuurlijk mogelijk haarverfje kopen. En een bosje bloemen (van de bloemenbon die ik van Grote Pol voor onze trouwdag kreeg, de slimmerik). En nog iets cup-a-soup-achtigs, maar dan gezond en minder zout bij de natuurvoedingswinkel.
Da's bij elkaar zo'n anderhalf uur lopen, heen en terug.

Parapol keek me eens goed aan en zei: 'Zou je dat nou wel doen? Je voelt je vandaag niet erg lekker en je ziet er zo moe uit.' We spraken af dat ik een mobieltje zou meenemen en hem zou bellen als het niet ging. Dan zou hij me met alle liefde en plezier ophalen op de fiets.
Wat een schatje, hè, die Parapol. Bijna vijftien en (vandaag) zo lief en zorgzaam...
Da's nou onze oudste zoon. We houden van hem.

Linkerzij, rechterzij

Gisteravond vroeg naar bed gegaan, ik had het nodig, dacht ik. Maar helaas. Want:
a. Linkerzij, 5 min.
b. Rechterzij, 7 min.
c. Linkerzij, opgetrokken linkerbeen, 3 min.
d. Rechterzij, half op buik gedraaid, 8 min.
e. Linkerzij, half op buik gedraaid, 2 min.
f. Rug, 4 min.
g. Rechterzij, 3/4 op buik gedraaid, opgetrokken rechterbeen, 6 min.

Herhaal a. tot g. min. 8 keer, tot 02.15 uur.
Onder het genot van:
1. wat gemaal,
2. een dosis gepieker,
3. een paar goede voornemens,
4. nog wat gepieker,
5. en weer een portie gemaal,
6. tijdsdoders, zoals:

• hartslag tellen,
• ademhaling tellen,
• aantal harde snurken van G.P. tellen,
• aantal raspende ademhalingen van G.P. tellen,
• ademhaling G.P. tellen en vergelijken eigen ademhaling.

Toen overviel de slaap me toch nog. Tot 4.57 uur. Herhaling a. t/m g. en 1 t/m 6. Wat gedroom, wat gesluimer, wat gedoezel. En toen: de wekker.

Straks ga ik met frisse moed nog een poging wagen tot iets wat meer op slapen lijkt.

Welterusten!

Het sprookje van de wondertrap

Er waren eens twee PeuterKleuterPolletjes die heel erg gelukkig waren. Ze woonden namelijk in een huis met een wondertrap. En als ze weleens stout waren moesten ze eventjes op de wondertrap zitten nadenken. Alleen als ze iets héél stouts gedaan hadden. De Polletjes waren gehoorzame jongetjes, dus zaten ze daar maar héél af en toe. En als ze dan op dat wonderlijke plekje zaten, bleven ze daar ook heel netjes zitten en hadden altijd al snel spijt. Veel spijt. 'Sór-ry,' riepen ze dan, en nog eens: 'Sór-ry ma-ma!' En als hun moeder vond dat de wondertrap zijn werk gedaan had, wisselde ze een hartig én een zoet woordje met de kleine Polletjes en dan was het weer helemaal goed. De boodschap was dan ook vaak: 'Je doet niet lief, maar je bent wel lief.'
Toen De Polletjes PuberPolletjes werden, was de wondertrap bijna nooit meer nodig. Alleen als Kunstpolletje niet met z'n mondje dicht wilde eten, moest hij daar z'n bordje of bakje leeg eten. En ook dan hielp de trap wonderbaarlijk goed. Vooral als het chips betrof.
Maar de wondertrap werd eigenlijk veel te weinig gebruikt... Dus bedacht het Parapolletje een andere bestemming voor dat lieve, vertrouwde wonderplekje. Hij wilde graag in de woonkamer zijn wiskunderepetitie leren, maar nee, dat mocht dus niet van zijn immer strenge, doch rechtvaardige ouders. 'Huiswerk maken doe je op je eigen kamer,' zeiden ze voor de honderdste keer. Parapol wilde ook niet boven leren, want dat had ie zo bedacht. En wat Parapol bedenkt, daar stapt ie nooitniet vanaf. Dus ging ie maar op de wondertrap zitten ploeteren. Jas aan. Rekenmasjientje bij de hand (want als je op de middelbare zit, kun je niets meer zonder dat hulpmiddel).
En toen zijn lieve moedertje er een foto van wilde maken, duwde hij haar ruw weg. 'NEEEE, Niet Op Je Blog, Je Zet Ook Alles Op Je Blog!' En hij sprak een hartig woordje met zijn moedertje. En op het zoete woordje kon ze lang wachten, want dat had Parapolletje die avond niet. Maar stiekem vond Parapolletje het best leuk en spannend om op de trap te leren. Hij verwachtte er dan ook wonderen van.

De dag erna viel de wiskunderepetitie erg mee en haalde Het Parapolletje er een prachtig en bewonderenswaardig cijfer voor. Had hij ál zijn wiskunderepetities maar op de wondertrap geleerd!

Cursief = fictie..., de rest is de waarheid en niets dan de waarheid!

Bij de tijd

Sinds jaar en dag koop ik goedkope agenda's die ik een persoonlijk tintje geef met een knus kaftje, gemaakt van heimweemateriaal: een stuk stof uit een oude spijkerbroek, een lapje van de stof waarmee ik de kinderwagen van De Polletjes bekleedde, papier van een oude lampenkap, cadeaupapier van Rupsje Nooitgenoeg en een ansichtkaart met veel liefs op de achterkant.
Er is een tijd geweest dat ik nooit een agenda gebruikte, tegenwoordig kan ik niet meer zonder. Dat ligt niet alleen aan mijn geheugentoestand. De agenda's zijn de laatste jaren ook steeds een slagje groter geworden.

Vandaag was ik dus weer eens creatief. Een echte Purperpolagenda werd het. Ik tekende de purperpollen met krijt dat ik van Sinterklaas kreeg, toen ik nog op de kleuterschool zat. Geweldig spul! Dank je wel, mam, volgens mij zocht jij het uit.

Na het scheuren en plakken lakte ik de hele zaak met Glitsa. Ik kan er weer een jaartje tegenaan!

The truth, the whole truth, and nothing but the truth

Today I told my three little stories at school, see Stonecole English, completed with the correct terms poo, to be angry with someone and pants (thank you so much for your suggestions). My collegues also told their stories and it was as clear as plain daylight when they lied... I felt a little embarassed for being such a good liar...
Story 1 and 3 are true stories, story 2 is false. But it could have happened, because my father did have a motor and no car, I always played with my dolls and had so much fantasy and wild plans and some of them I really accomplished!

Wat te doen bij ernstige chagrijnigiteit

Kunstpol geeft tips. Hij is ervaringsdeskundige.
Tip 1. Vraag niets aan mij
Tip 2. Kijk niet naar mij
Tip 3. Zeg niets tegen mij
Tip 4. Stuur mij niet eerder naar bed
Tip 5. Zeur niet
Tip 6. Hou op
Tip 7. Hou oh-op!
Tip 8. Lach niet. En, nee, ík hou niet op. JULLIE moeten ophouden. En LACH niet!!! NEEHEE. LACH NIET!

....

Kunstpol heeft namelijk vandaag het toppunt van chagrijnigiteit bereikt. Erger kan niet. Toch? Hoop ik?

Bonustip van een ervaringsdeskundige moeder:
Tip 9. Ga tóch vroeger naar bed. Véél vroeger. Dan gaat alles over.

Kunstpol ligt inmiddels lekker in z'n bedje.

Romantisch weekendje

De Polletjes waren dit hele weekend weg en dus maakten we vooraf allerlei leuke, wilde plannetjes. We zouden het hele weekend naar Amsterdam, of naar Groningen, of misschien wel, doe eens gek, naar Antwerpen. Met z'n tweetjes. Leuk in een hotelletje, lekker winkelen, museum bezoeken, bioscoopje, uit eten, je kent dat wel.
Of misschien naar de Achterhoek en overnachten in een rustig, landelijk B&B. Fietsen mee, uitgebreid picknicken. Dat ken je ook wel.
Of een dagje naar Den Bosch. Of Nijmegen. Ja! Altijd leuk.
Of naar Wageningen. Daar naar het Arboretum, da's een prachtige bomentuin, vooral in de herfst, wat winkelen, hapje eten en dan naar de gezelligste bioscoop van Nederland.
Of een lange boswandeling, hier op de Veluwe. En dan ergens een leuke lunch. Nog wat wandelen, een fijn bankje zoeken en daar wat zoenen en een goed boek lezen.
Of naar de Praxis om laminaat uit te zoeken. En dan maar hier ergens uit eten en naar de bios.
Of misschien wel ons gewone rondje bos.

Het werd niets van dat alles. Het werd een weekend vol stilte en rust. Grote Pol was een flink deel ook weg. En ik deed niets. Lezen ja. En kijken of er al iemand had gereageerd op mijn vorige logje. Maar dat viel tegen. (Mensen, kennen jullie geen Engels of zo? of was het weer te lang, dacht je: laat maar zitten, die Purperpol heeft weer zo'n lang saai verhaal dat nergens op slaat? ;-))
Grote Pol haalde chinees en we aten wat. Er is nog over zelfs, maar da's altijd. Dus wie wil er nog wat babi pangang en nasi rames waar het lekkerste al uit gepikt is? 's Avonds wilden we best televisie kijken. Maar er was niets. Dus ging dat ding uit. En ik breide wat en las wat en Grote Pol las wat en kletste wat tegen me aan.
En ik vond het heerlijk. Gewoon stil zijn.
En dat kan dus ook best heel romantisch zijn. Vinnik persoonlijk.