Het Gedrag van de Dag

Ik moet wat bekennen. Gisteren heb ik gejokt.
Parapol lag languit, zoals het pubers betaamd, in een stoel. Hij hing. En was niet in beweging te krijgen. Ik zat, zoals gewoonlijk, achter de laptop. En ik jokte. Ik jokte dat er een nieuwe rubriek op de website van zijn school was. Die website bekijk ik vaak. Want: roosterwijzigingen. En: cijfers (en ik: controlfreak).
Ik verzon zomaar dat de nieuwe rubriek Het Gedrag van de Dag heette. En Parapol kwam zowaar in beweging en ging over mijn schouder meekijken. Sensatie, daar houdt ie wel van. Maar het was dus zomaar een grapje.
Hij zit in de derde en is er in zijn hele schoolloopbaan, inclusief de basisschool, maar één keer uitgestuurd. Het is dus een schatje. Een lieverdje, een voorbeeld voor de hele klas. Nee, voor de hele school.
Maar vanavond verkondigde hij dat het wel weer eens tijd werd voor een verwijdering. 'Ik zit toch in de derde, dan wordt het wel eens tijd dat het gebeurt. Da's heel normaal.' Toen ik hem eens met een moederlijk bezorgde blik aankeek, voegde hij er geruststellend aan toe: 'Maar ik maak het niet te erg, want dan krijg ik een strafblad en kan ik niet bij het Korps Mariniers.'
Nee, Parapol zal nooit in aanmerking komen voor een negatieve vermelding bij Het Gedrag van de Dag. Maar ik hoop stiekem toch dat hij mijn vaak herhaalde en hopelijk ook ter harte genomen aanbeveling in de praktijk brengt: 'Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend.'

En ik zal nooit meer jokken.

Thunderbirds are go(ne)!

Toen Grote Pol nog een klein Polletje was, ging hij elke zaterdagmiddag bij buurjongen Jan B. kijken naar The Thunderbirds. Die hadden namelijk Een Televisie. The Thunderbirds, dat vond Kleine Grote Pol machtig mooi! De moeder van Kleine Grote Pol naaide een echt Thunderbirdskostuumpje, dus hij kon ook nog écht Thunderbirdje spelen. Maar aan zijn geluk kwam een eind toen het pak te klein werd en de uitzendingen stopten. Wat restte waren wat verschoten en beduimelde Thunderbirdskrantjes die uitgegeven werden door Albert Heijn. Maar och, wat wás het mooi...

Grote Pol was dan ook superblij toen de hele serie van The Thunderbirds begin jaren negentig weer werd uitgezonden. Elke uitzending zat hij weer klaar, voor onze eigen televisie, maar toen met mij erbij. Grote Pol vindt het fijn als ik hetzelfde mooi vind als hij. Daar doet hij veel voor. Ik ben alleen niet voor alles even ontvankelijk (meer), overigens. Bij sommige dingen heeft hij de moed inmiddels opgegeven.

Ook voor The Thunderbirds kon ik niet echt de liefde opbrengen waarop hij hoopte. Gelukkig werden na een jaar of wat Parapol en Kunstpol geboren die, toen ze oud genoeg waren, graag met Grote Pol meekeken en -speelden. De serie werd weer herhaald. Inmiddels hadden we ThunderbirdDVD's in huis en een Thunderbirdeiland en Thunderbirdpoppetjes en Thunderbirdkleurboeken en Thunderbirdstickers en Thunderbirdstripboeken en Thunderbirdsokken en ThunderbirdT-shirts en Thunderbirdonderbroekjes en Thunderbirdpuzzelboeken en Thunderbirdpoppen met echte Thunderbirdstemmen en Thunderbirdslogans ('F.A.B.', 'Every second counts' en 'Thunderbirds are go!') en Thunderbirdscreensavers en Thunderbirdrugzakjes en Thunderbirdvoertuigen.

En toen kwam er ook nog een echte speelfilm uit. Die zagen ze natuurlijk in de bioscoop en thuis op DVD. En het was goed en mooi en eigenlijk ook wel heel spannend. Vooral die explosies maakten veel indruk op Kunstpol die zeer ontvankelijk is voor spektakel, spanning en sensatie.

Grote Pol kon zijn geluk niet op. Gezegend met een lieve, liefhebbende vrouw, die hem ook nog twee zonen baarde, die vervolgens ook nog van The Thunderbirds gingen houden. Och, wat was dat een mooie tijd!

De Polletjes werden groter, het eiland verstofte, de poppetjes werden opgeborgen en de liefde doofde langzaam uit.

Deze week verveelden Parapol en Kunstpol zich. Dus ik moest iets verzinnen.
Ik verzon dat ze naar een oude DVD mochten gaan kijken en ze pakten zowaar een oude ThunderbirdDVD die ergens achterin de kast lag te wachten op hernieuwd enthousiasme.
Maar 12- en 14-jarigen bekijken zo'n aflevering toch heel anders dan jochies van 8 of 9 jaar.
Melig werden ze ervan. En flauw. En kritisch ('Dat kán helemaal niet: vuur onder water.' 'O, slecht voor het milieu...' (34 keer per uitzending)) En überpuberaal. En kijk, dat vind ik nou leuk...

In verband met de privacy van Parapol wil hij dat je dit filmpje bekijkt met een strookje zwart papier in je hand, dat je voor zijn ogen houdt zodra die in beeld komen. En met twee trechters in je oren tegen de stemherkenning. Beloof je dat?

Grote Pol moest eerst wel even slikken bij het zien van deze omslag. Maar hij begreep het wel. Hij wacht wel weer een jaar of wat. De Polletjes komen vast weer tot bezinning. Of ze krijgen zonen. Dat wordt dan de derde Thunderbirdgeneratie. Opa zal zijn liefde met alle plezier over willen brengen. Laat dat maar aan Grote Pol over!

Ik lijk op Angela Merkel

Zegt Margriet Brandsma gisteren bij het journaal dat Angela Merkel niet eens een foto van haar man op haar bureau heeft staan. Ik heb ook geen foto van mijn man op mijn bureau staan. En ik zit vaker achter mijn bureau dan Angela, denk ik.

De draad oppakken

Sommige schrijvers schrijven gewoon te weinig. Laatst weer twee boeken her- en gelezen van twee van mijn favoriete schrijvers en tja, nu is het weer op. Kunstpol heeft dan een strategie: hij gaat dan gewoon extreem langzaam lezen. Maar dat kan ik niet. Een boek moet uit. En graag zo snel mogelijk.

Tova Mirvis schreef twee prachtige, humorvolle romans over het Joodse leven in de VS. Interessant ook voor wie dat interesseert. Ik heb ze gewoon in het Nederlands gelezen, overigens.

Alexander McCall-Smith schrijft o.a. boeken over een Botswaans dames detectivebureau. Leest snel weg, is erg leuk en ontspannend.

Maar goed. Ik heb van hen dus alles al gelezen. Moet ik weer op zoek naar nieuwe schrijvers die me net zo aanspreken. En de lange herfst en winter komen er ook nog aan.

Nou ja, dan pak ik letterlijk de draad maar weer op. Ooit, toen het nog winter was, lang geleden, was ik begonnen aan een kabeltrui voor Grote Pol, die hier heel 'ontspannen' en charmant ligt te middagdutten. Maar dat werd niet mooi en schoot al helemaal niet op, dus ik haalde alle kabels weer uit en ging over op Noors. Schiet trouwens ook niet op met pen 2,5. Maar ja, als ik dan toch geen mooie boeken kan lezen, ga ik maar breien! De winter duurt vast nog lang genoeg. Die trui komt vast af, maar intussen blijf ik ontvankelijk voor goede boekentips. (Overigens vind ik Henning Mankell bijvoorbeeld te spannend. Daar slaap ik echt niet lekker op! En ik heb ook al héél veel gelezen...)

Fitness voor blinden

Aan tafel was het weer ouderwets gezellig. WANT we aten kip, patat en appelmoes met grote klodders mayonaise... ( = een liedje van Kinderen voor Kinderen dat De Polletjes op het lijf geschreven is.)

Toen ze thuis kwamen van een heerlijk potje oorlogje in het bos zagen ze van verre de frituurpan al staan dampen. En het normaal zo bezwaarde gemoed van De Polletjes voor etenstijd werd in een oogwenk enorm verlicht.

Het gesprek aan tafel sprong van de hak op de tak. We spraken over M. die beide Polletjes wel kennen van de basisschool. M. heeft een visuele handicap. Hij ziet heel weinig (10% geloof ik) en is duidelijk herkenbaar aan zijn dunne, witte haar, aan zijn bijzondere ogen en gelaatstrekken. Maar Kunstpol weet van niets. Hij heeft werkelijk geen idee over wie het gaat.

Parapol stelt dan vertwijfeld de retorische vraag: 'Maar hij zit bij jou op fitness! Hoeveel kinderen die slecht zien zitten er nu bij jou op fitness?'

Waarop Grote Pol snedig antwoordt: 'Twee!'

Bitter - zoet

Dat De Polletjes slecht eten is genetisch bepaald. Ze zijn erfelijk belast, niets aan te doen. Grote Pol vond vroeger niets lekker. Behalve appelmoes. Maar appelmoes over het 'vieze' eten, dat hielp hem ook niet. Net zoals het De Polletjes niet helpt om met ketchup, mayonaise of andere genotsmiddelen (geraspte champignons door het pannenkoekbeslag) het eten sneller binnen te krijgen en te houden.

Ze determineren en analyseren namelijk alles wat er op hun bordje ligt tot op de laatste molecuul. Echt, er zijn geen betere scheid-kundigen dan De Polletjes. Ik ga ze binnenkort opgeven voor de Nobelprijs.

Op de ene kant van hun bord verzamelen ze dan de schapen (rijst, appelmoes, worst), de andere kant is voor de bokken (groente, pasta, vleesvervangers). Parapol eet eerst de bokken op en bewaart het beste voor het laatst. Kunstpol doet dat andersom.

Eerst bitter, dan zoet.

Het deed me denken aan de bitterzoete plaatjes in een nieuw oud Gouden boekje dat ik kocht. Het kindje Jezus van Bethlehem.

O, wat was het eerst bitter...
Afzien voor Jozef en Maria.

En toen werd al snel alles goed. Het zoet kwam. Bij zijn geboorte kreeg Hij al lammetjes, duifjes en een fruitschaal vol zoete vruchten. Volgens deze apocriefe versie dan.

En Hij groeide op tot een sterke, verstandige man, waarvan iedereen hield. Oeh.... Mierzoet.

Dit beeld klopt overigens niet helemaal met mijn beeld dat ik van Jezus heb... Helemaal niet, zelfs!

Vrede aan tafel dankzij de Olvaritmethode

Het was daarnet weer erg gezellig aan tafel. We aten bami met vega-falafelballetjes. Die laffe ballen vonden drie van de vier Pollen echt niet te eten. Waarom we niet elke dag kroket of frikandellen aten, vroegen twee van de vier Pollen zich serieus af. En waarom we niet, net als heul veel klasgenoten, pizza's in de diepvries hadden voor het geval dat. Die klasgenoten mogen dan naar eigen believen pizzaatjes in de oven gooien. Blijkbaar.

Nou ja. Dat doen wij dus niet.

Toen werd het tijd voor een verhaaltje. Uit de schoolpraktijk van Purperpol. Een moeder vertelde eens dat haar tweeling van acht één keer per week in plaats van wat de pot schafte mocht kiezen voor een Olvaritpotje. Die had ze gewoon in de voorraadkast staan, als redmiddel. Macaroni met ham en kaas. De meiden smulden ervan en er was vrede aan tafel.

Misschien is zoiets het uitproberen waard. Ik denk aan de militaire blikmaaltijden die De Polletjes regelmatig onaangebroken op de hei vinden. Mmm, lekker: linzen met prut.

Vergelijkend consternatiebureauonderzoek

Ik kreeg van mijn moeder mijn oude consternatiebureaukaarten. Zo anders dan de adviezen die je nu krijgt...
De adviezen die ik voor Kunstpol kreeg waren al heel anders dan die voor Parapol (ruim 2 1/2 jaar later), maar de adviezen die mijn moeder kreeg voor mijn (op)voeding verschilden natuurlijk helemaal hemelsbreed van die van nu.
Ik was een lekker mollige baby. Of: gezet, fors. Of gewoon: dik. Maar geen wonder: kijk maar eens wat ik allemaal naar binnen mocht werken (even klikken voor een vergroting).



Grappig om eens te lezen. Het helpt om tegenstrijdige en soms onmogelijke tips te kunnen relativeren. Al weet ik dat het consternatiebureau soms ook gewoon hele goede dingen doet en zegt, hoor!


Ik heb het alleen zelf niet meegemaakt bij onze Polletjes.
Het zou bijvoorbeeld noooooit gezellig kunnen zijn aan tafel, tot de jongens minstens een jaar of tien zouden zijn. Dat werd zo even tussen neus en lippen door gezegd. Slik. Daar dachten we anders over.
Nooooooit werd het verband gelegd tussen mijn eigen zuivelconsumptie en de koemelkallergie van Parapol. Terwijl ik dus heel lang borstvoeding gaf, die Parapol grotendeels meteen weer lekker uitspuugde. Slik. Dat had misschien de nieuwe vloerbedekking onnodig gemaakt.

Maar het is goed gekomen. Het was al veel eerder gezellig aan tafel dan ze verwachtten. Meestal dan.
En Parapol drinkt melk en spuugt niet meer. Hij tuft zelfs nooit.

Tips van het consternatiebureau

Toen ruim tien jaar geleden bleek dat Parapol een slechte eter was, kreeg ik zulke 'goede' tips van het consternatiebureau, die wil ik jullie niet onthouden:

- smeer eens spinazie op zijn boterham (daar trapte ons kind natuurlijk niet in. En zoveel intelligenter dan de doorsneepeuter was ie echt niet.)

- geef gewoon niets van wat hij niet blieft, dus ook geen klein hapje proberen, het komt vanzelf (dan kon je dus wachten tot hij een ons woog!)

- maak er een leuk spelletje van (haha, we lachten ons een kriek om het gekokhals dat standaard volgde op het vliegtuigje of het busje met het hapje voor opa/tante Pollewop/Thunderbird 1, 2, 3, 4 of 5 / Tinky Winky / Koekiemonster / de juf van de peuterspeelzaal / het verloren schaap etc.etc.)

- laat hem meehelpen met koken (dat wou hij toen nog wel, nu niet meer, maar het had geen enkel effect. Nada. Noppes. Hij werd alleen maar zekerder van zijn zaak. 'O, bah, doe je dat ook in het eten? Dan lust ik het niet!')

- geef eens een rauw worteltje tussendoor (dat werd buiten netjes begraven, dan had Bugs Bunny er misschien nog wat aan.)

- geen tussendoortjes geven (geen effect. Een sterke wil is blijkbaar dominanter dan honger.)



Nee, Parapol was me d'r één. Hij wist wat ie wilde en wat ie at en wat ie kon. Nog even een uitspraak om dat te bewijzen:

Purperpol (boos): Wat zit er in jouw hoofd? Wol?
Parapol (4 jaar): Nee. Nou, er zit denken in.

De StoplichtMethode

(Even vooraf: Als je zonet googelde op 'stoplichtmethode' heb je dikke kans dat je op dit blog terecht komt. Hier gaat het best vaak over onderwijs, maar dit stukje gaat niet over de stoplichtmethode die jullie hoogstwaarschijnlijk bedoelden. Die methode ken ik ook, pas ik ook toe in het onderwijs, maar wil je er goede informatie over: google dan even verder!)

Aan tafel in huize Pollenstein worden de essentiële dingen van het leven uitvoerig besproken. Bijvoorbeeld of we moeten spreken over verkeerslichten of stoplichten.
Of Parapol een semiPapapol is, of alleen maar doet alsof en wat we daar dan van vinden.
Welk Polletje dit keer het emmertje stragiatellayoghurt mag uitlepelen en vooral waarom de ander dat niet mag.
Over meer of minder vlees eten.
Over studiedagen in het onderwijs op de dag van het Suikerfeest.
Over soepstengels die het moeten eten van pasta zoveel gemakkelijker maken.
Over wel of niet knoflook eten als je dag erna naar de tandarts moet. Of gewoon moet werken.

Maar praten en eten gaat moeilijk samen. Parapol eet daarom altijd snel zijn bordje leeg, dan is ie er ook maar vanaf. Kunstpol doet graag twee of meer dingen tegelijk, maar multitasken is een vaardigheid die hij absoluut niet beheerst. Voor hem heel ouderwets, beetje kinderachtig, maar nog steeds efficiënt een beloningssysteem: tien keer eerder of tegelijk met ons bordje leeg? De elfde keer mag hij zeggen wat we eten.

Eten met De Polletjes is spannend. Er was een tijd dat Parapol niet eens een bord kreeg bij het avondeten, want hij at toch niet, en een lange tijd dat Kunstpol dat gedrag perfect kopieerde. Dus we mogen niet klagen. De boys eten vergeleken met die peuterkleutertropenjaren heel netjes en veel meer.

Maar er zijn grenzen. Bijvoorbeeld pasta met pesto. Dat overschrijdt hun grens. Maar elke dag voedsel op tafel dat De Polletjes kan behagen overschrijdt onze grens weer. Probleem. De een mag niet te veel zout en wil niet te vaak aardappels, liefst heel vaak vis, de ander zweert bij rijst alleen en is ervan overtuigd dat courgette de vrucht die aan de boom van kennis van goed en kwaad moet hebben gegroeid, een derde wil matig, gezond en gevarieerd en de vierde wil het liefst elke dag iets met een P. Maar dan geen pastinaak, pasta, paprika of postelein. En soepstengels bij 'enge' dingen.

Daarom introduceer ik: De StoplichtMethode!!!

Groen licht krijgen de gerechten die we allemaal gezond en lekker vinden. Zoals .... uhhhh...
Oranje licht krijgen de gerechten die misschien minder gezond zijn, die De Polletjes of de volwassen Pollen gedogen. De af-en-toe-acceptabele-dingen. Zoals de drie P's. Broodjes hamburger met veel sla. Pasta maar dan zonder pesto.
Rood licht krijgt .... zo ongeveer de rest. O nee, stamppot rauwe andijvie en hutspot, die krijgen groen licht. Denk ik. Soms.

De touwtjes in handen

Ik ben een echte controlfreak.


Op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag (over ruim anderhalve maand) staan drie dingen die ik alledrie gewoon móet krijgen. Een boek, een nieuw horloge en een glas-in-loodraam dat ik op Marktplaats zag. Ik zal voorlopig niet meer elke dag kijken of er al op dat raam is geboden, dan zie ik het ook niet als Grote Pol dat stiekem al heeft gedaan. Al is zo'n belofte lastig houdbaar voor een regeltante als ik...
Als Grote Pol nu gewoon dat raam koopt, mijn ouders dat horloge geven (ik zeg nog wel welke precies) en De Polletjes dat boekje schenken ben ik dik tevreden.

Oké, da's ook weer geregeld.


Nu nog even bedenken hoe ik nog meer invloed kan krijgen op mijn leventje. Iemand een idee hoe ik ervoor kan zorgen dat ík bepaal wat Grote Pol morgen kookt (géén bloemkool)? welke kleren de Polletjes willen kopen en dragen? welk beroep De Polletjes gaan kiezen? welk meisje ze ooit verkiezen als geschikte schoondochter voor hun moeder? dat het nooit hard regent, sneeuwt, tegenwaait als ik van of naar mijn werk moet fietsen? en hoe hoog het zakgeld van De Polletjes wordt?
En vooral: hoe krijg ik vat op mijn beschikbare energie, op het verdere verloop van de ziekte, op de hoeveelheid uitvallende haren en mijn hamsterwangetjes?

O ja.
Nee.
Neehee.
Natuurlijk niet.
Loslaten. Gewoon loslaten. Laat lossssssssssssssssssssss.....

De vader, de zonen, de moeder en het orakel

Er was eens een vader van twee zonen. Hij hield van beide jongens evenveel, al hadden die twee heel verschillende karakters.
Toen de oudste zoon de jaren van ontluikende wijsheid had bereikt, besloot de vader hem maandelijks wat kostbaarheden toe te vertrouwen. De oudste zoon was er blij mee en besloot zijn kostbaarheden goed op te bergen, zodat hij ze niet kwijt kon raken. Af en toe haalde hij wat kostbaarheden uit de kast en telde ze. Een enkele keer gebruikte de oudste zoon een kostbaarheid als ruilmiddel.
Toen ook de jongste zoon de jaren van ontluikende wijsheid bereikte, besloot de vader deze zoon ook maandelijks wat kostbaarheden toe te vertrouwen. De oudste zoon kreeg echter vanaf dat moment meer kostbaarheden, omdat hij de jaren van aanvankelijke wijsheid had bereikt.
De leider van het volk had besloten dat kinderen in de jaren van aanvankelijke wijsheid zelf kostbaarheden mochten gaan verdienen, waar de oudste zoon tevens dankbaar gebruik van maakte. Hij verspreidde elke week trouw rondzendbrieven onder het volk. Hierdoor kende het volk de prijs van een aantal producten die lokaal voordelig te verkrijgen waren. De oudste zoon verwierf zo meer en meer kostbaarheden en ging ook meer kostbaarheden als ruilmiddel gebruiken. Een enkele keer kwam het tot een ware uitspatting. De jongen bleef echter trouw aan zijn spaarzame aard.
De jongste zoon was een echte levensgenieter en ging anders om met zijn kostbaarheden. Hij gebruikte zijn kostbaarheden altijd meteen na ontvangst als ruilmiddel. Hij wilde hetzelfde verwerven als zijn oudere broer, maar bezat veel minder kostbaarheden. Zodoende was de voorraad kostbaarheden van de jongste zoon bijna altijd uitgeput.
De oudste zoon wilde zijn kostbaar bezit niet delen met anderen. De jongste zoon wilde dat wellicht wel, maar beschikte niet over voldoende kostbaarheden.
De moeder had medelijden met de jongste zoon. Het zou nog lang duren voor ook hij de jaren van aanvankelijke wijsheid zou hebben bereikt. Ondertussen zou de oudste zoon de jaren van voortschrijdend inzicht bereiken en zich daardoor nog meer kostbaarheden kunnen verwerven, terwijl de jongste zoon dezelfde en meer verlangens zou hebben en houden als de oudste zoon. Zij streek over haar hart en vond dat het aantal kostbaarheden dat de jongste zoon ontving vermeerderd kon worden.
Daarin voelde zij zich geruggesteund door wat 's lands orakel voorschreef. Dat orakel had berekend hoeveel kostbaarheden toevertrouwd konden worden aan jongelingen in verschillende stadia van wijsheid en inzicht.
Daarbij kwam ook nog dat de vader het niet wijs vond de jongste zoon meer kostbaarheden toe te vertrouwen dan de oudste zoon ontving toen hij in het stadium van ontluikende wijsheid verkeerde. De moeder zocht een middenweg tussen de uitspraak van het orakel en de eigen wijsheid van de vader.
Zo hadden de ouders van beide jongens een verschil van mening. En ze kwamen er samen (nog) niet uit.

Geen betere feelings dan Airborne feelings

Beter, mooier, grootser en fantastischer kan het niet.

Je woont vlakbij de Ginkelse hei en elk jaar weer

landen er drommen parachutisten, vandaag zelfs duizend,

zie je oude en nieuwe legervoertuigen,

mag je oude en nieuwe wapens vasthouden en bewonderen,

schieten op een schietschijfje,

herken, zie en spreek je militairen,

kun je weer van alles krijgen en kopen en

droom je van de dag dat jijzelf ook één van die parachutisten bent.

Met alle schatten en ervaringen van vandaag voelen De Polletjes zich de koning te rijk! Vandaag beleefden ze überPuberPollengeluk...

Maar nu gaan we pompoensoep eten. Da's dan weer een afknapper.

Volgend jaar op deze 'heuglijke' dag eten we Rats, kuch en bonen...

Echt waar.

Stripverhaal: het domme gansje

We gaan een stripverhaaltje maken.

Pak een wit papier.
Vouw het netjes dubbel.
Vouw het open en vouw de andere zijdes tegen elkaar.
Vouw het weer open.
Nu heb je een kruis. Je ziet vier hokjes.
We gaan een strip maken.
In elk hokje teken je een stukje van het verhaal.
Lees eerst goed!

1. In dit hokje teken je een mevrouw met een rode, ontstoken teen. Ze zit op een stoel. Ze houdt haar voet in een bakje met warm water. In het water zit soda. Dat zorgt ervoor dat de ontsteking weggaat. In het bakje zit te weinig water. De teen kan niet onder water. De mevrouw roept een kindje. Ze vraagt of dat kindje even een fluitketeltje met heet, gekookt water wil brengen.

2. Het kindje brengt voorzichtig het fluitketeltje kokendheet water naar de arme mevrouw.

3. De mevrouw doet haar voet even uit het water en giet het keteltje water leeg in het bakje. Het bakje is weer vol. Het water is gloeiendheet (teken maar van die kringellijnen boven het water, dan ziet het er ook op je papier heel heet uit).

4. De arme, domme mevrouw geeft het keteltje weer terug aan het kindje en doet tegelijkertijd haar voet weer in het bakje met water. De tranen springen in haar ogen. Nu heeft ze een verbrande, ontstoken teen!

Je strip is af. Kleur de plaatjes netjes in. Wat vind jij nu van zo'n domme mevrouw?

Ps. Je hebt nog vijf dagen om op de tenenpoll hiernaast te stemmen! De foto van Tenen b is helaas niet geheel actueel en waarheidsgetrouw meer.

Ik heb een snor!

Joepiedepoepie! Ik ben één van de gelukkige winnaars van de snorren die Daan verlootte. Die Daan kan er wat van! Onze puike postbode duwde de envelop met inhoud vandaag door de bus.




Ik was nog nooit zo blij met een snor en drukte 'm op van alles...

De snor van Grote Pol prikt nogal, maar zonder snor is het echt geen gezicht. Vandaar dat ik hem tolereer. Maar van deze foto krijg je misschien nachtmerries. Kijk er maar niet te lang naar...

De snor van Daan ga ik gebruiken op school. Als er weer eens eentje jarig is, druk ik mijn snor op de kaart, snel tekeningetje erbij en de hartelijke feliciflapstaartjes. Dan zit het wel snor!

Verplicht vrijwilliger in hart en nieren

Ik noem geen namen, maar in mijn directe omgeving leeft iemand in de veronderstelling dat hij/zij geen mensen kent die vrijwilligerswerk doen. Hij/Zij kent er minstens honderd, denk ik.

Vrijwilligerswerk is trouwens ook nooit leuk, volgens deze persoon.

Deze persoon moet binnenkort een plekje voor zijn/haar maatschappelijke stage zoeken. Hij/Zij wil alleen iets met landschapsbeheer (het liefst in de directe omgeving van militairen die op de hei oefenen) of met sport (het liefst in de directe omgeving van militairen die hun conditie d.m.v. sport op peil houden).

Deze persoon zegt ook dat hij/zij alles al weet, dus dat hem/haar niets nieuws geleerd hoeft te worden.

Heel nuttig zeg ik, zo'n maatschappelijke stage. Voor jongens of meisjes van een jaar of veertien. Dus staatssecretaris Van Bijsterveldt: zet 'm op! Wat mij betreft wordt het met ingang van dit jaar gewoon 72 uur voor elke middelbare scholier...

Hij/Zij zal er veel van leren en hopelijk ook veel plezier aan beleven.

Opvoeding of oepsvoeding?

- Zeg Parapol, wat vind je van mijn opvoeding?
- Hmpf. Huhhuh. Streng. Huhhuh (= lachen) ..... ..... Nou, daar merk ik niet zoveel van.

- Zeg Kunstpol, wat ben ik voor een opvoeder?
- Je bent een fantastische moeder en je bent zo aardig en lief. Alleen er zijn nog wel een paar puntjes. Je snapt niet hoe mijn kamer eruit moet zien. Enne, uhhh. Je snapt niet dat ik veel vaker naar de bioscoop moet. En aan sommige dingen kun je zien dat je een slechte tv-smaak hebt. Zoals De Dorpsdokter, al die doktersprogramma's. Met het mes op tafel. Tennis. En voor de rest had je geen juf moeten worden, omdat, gewoon...


Met het antwoord van Parapol ben ik blij. Zo wil ik het ook graag. Een opvoeder die opvoedt zonder dat de kinderen het merken. En opvoeding doe je wat mij betreft vooral thuis en laat je niet over aan school. Helemaal mooi als het elkaar aanvult.
Trouw heeft weer zo'n leuk testje dat je kunt maken zodat je daarna weet wat voor opvoeder je bent. Alsof je dat niet allang wist. Van zulke testjes word ik blij. Alleen waren sommige vragen onmogelijk te beantwoorden. Kiezen tussen twee kwaden. Maar er kwam een profiel uitrollen waar ik mezelf wel in herken.


Profiel: Sensitief en kleine rol van de school. Sensitieve ouders reageren sterk op de signalen van hun kind, begrijpen wat het kind wil en nodig heeft, en reageren dan ook direct en adequaat op de behoeften van hun kind. Zij tonen interesse in zijn of haar activiteiten, moedigen het kind aan en geven ondersteuning tijdens moeilijke taken. Deze ouders benaderen hun kind op een open en directe manier. In de opvoeding ziet u een kleine rol voor de school weggelegd.

Ik maakte ook de test voor docenten. Daar herken ik mijn onderwijsstijl minder goed in.

Profiel: Gezaghebbende docenten met kleine rol school
Kenmerkend voor de lessen van de meeste gezaghebbende docenten is dat er een duidelijke structuur is. Leerlingen hebben een goed beeld van wat er van hen wordt verwacht. Gezaghebbende docenten verschillen in de mate waarin zij of aandacht voor de leerling of de stof hebben. Sommigen bieden de leerlingen vooral ondersteuning bij het leren. Voor de persoon van de leerling is de aandacht dan minder groot. In de opvoeding ziet u een kleine rol voor de school weggelegd.

Ik ben ook wel benieuwd naar jullie opvoedstijlen! Of doe je meer aan oepsvoeding?

Vanavond aan tafel werd overigens wel weer duidelijk dat onze opvoeding nog niet afgerond is, za'k maar zeggen. Maar opvoeden vinden we leuk, dus dat komt goed.

Verras me

Een paar weken geleden stuurde iemand per ongeluk een oud mailtje van Grote Pol door. Waarin hij onder andere meldde dat ie een weekendje met mij weg zou gaan. Ik blij! Ik verrast! Maar het was dus een oud mailtje. En dat had ik in eerste instantie niet door. Ik dacht al. Dat soort verrassingen, daar dróóm ik alleen maar van. Die worden nooit reëel. Maar ja, nooit kan het geloof te veel verwachten, zeggen wij dan in Huize Pollenstein.

In Spoor, het blaadje van de NS, stond een mooi te winnen arrangement, t.w.v. €695,-: een nachtje in de Van Gogh Suite in het Hilton. Met champagne enzo. Het enige wat je moet doen is wat gegevens invullen bij eropuit.nl. Dat lijkt ons allebei wel wat. Maar ja, áls hij dat arrangement voor ons wint, dan is het dus ook al geen verrassing meer.

Een weekendje in een leuk hotelletje in Groningen, dát zou nog eens een verrassing zijn. Of nee, nu ook al niet meer.

Ik zeg niets meer.

Dingen die ik niet zou moeten willen willen

Gisteren weer bij de nefroloog (zeg maar nierarts) geweest. Hij is blij met mij. Ik doe het goed, zegt ie.
Ik dacht al dat ie dat zou zeggen. Maar zo voelt het niet altijd.

Bijvoorbeeld als ik in de spiegel kijk naar mijn Prednisonkop. Of als ik mezelf in een raam weerspiegeld zie.
Of als het afvoerputje tijdens het douchen binnen no time verstopt raakt. Met haren. Mijn haren. Die dus op mijn hoofd horen. Daar was ik nou altijd zo blij mee: een volle bos haar.
Op de weegschaal voel ik me niet fijn.
En het minst voel ik me als ik weer zo'n vreselijke lamlendige slepende nietserige moedag heb.

Je wordt er moe van om telkens maar weer goed voor jezelf te moeten zorgen en tegelijk zoveel te moeten en te willen. Sommige dingen moet je maar niet willen willen.

Gelukkig is Grote Pol er, die zorgt goed voor mij. Vandaag kreeg ik een buitenproportioneel grote bos bloemen van hem. Zo groot dat ie niet op een foto past. Eigenlijk ook zo groot dat ie niet in ons huissie past, maar dat zeg ik niet tegen die lieverd, dat leest ie hier wel. En dan doet ie net of ie van niets weet. De schat. De volgende keer koopt ie gewoon wat kleiners. Ik ken hem. Maar daar is dan vast weer wat anders mis mee (ik ben ook veel te kritisch). Ik moet ook niet willen willen dat hij dé perfecte bos bloemen voor me koopt. Zeg schatje, wat dacht je van een bloemenbon?

Maar goed, de nefroloog. Een middeleeuws aandoend testje met een soort reepjes koffiefilter in mijn ogen geplakt toonde gisteren ook aan dat ik ook het syndroom van Sjögren heb. Secundair dan. Dat betekent gewoon dat het bij de SLE komt. En hopla, nog een pil erbij. Nummertje negen. Maar ruimte genoeg in mijn pillenflesjes. Geen probleem. No problem. No problemos. Kein Problem.

Ik ga binnenkort maar eens op zoek naar een bril. Die leuk bij mijn Prednisonkop staat. Ook daglenzen moet ik maar niet willen willen. Jammer. Too bad. Dommage. Schade.

ff chillen

Na twee weken hard wennen en werken op zijn nieuwe school was Kunstpol wel toe aan wat hangtijd.

Mmm. Lijkt me ook wel wat.

Je moet er wel even bij blijven

Ik ben trots op mijn Kunstpolletje. Dat ongestructureerde chaootje doet het zo goed!

Vorige week begonnen op De Middelbare en we hielden onze adem in. Wat moest dat worden? Die jongen die gerust zegt dat het kwart voor negen is, terwijl het kwart over negen is? Die gerust beweert dat 5+3 ongeveer 9 is? Die als je 'm niet voortdurend zou aansporen nooit ergens op tijd zou verschijnen? Die absoluut niet zelf zijn kamer goed (nou ja, wat is goed?...) kan opruimen, al beweert hij zelf van wel? Die op de basisschool niet bepaald altijd een gelukkig, weerbaar jochie was?

Hoe zou ie nou een agenda invullen? Hoe moest ie ooooooit leren het maken van zijn huiswerk te plannen? Hoe zou ie so-wie-so zijn huiswerk maken zonder gestress en gepaniek? En vriendjes maken? Zou dat op deze school wel lukken?

Maar deze ongestructureerde chaoot komt opgeruimd thuis, vertelt enthousiast (eerlijk gezegd is dat na een week al wel heel wat minder geworden...), laat zijn keurig ingevulde agenda zien, weet wat en hoe het allemaal moet en DOET het ook. Hij gaat ZELF aan het werk en heeft zijn werk op TIJD af! Hij werkt op dit moment zelfs vooruit voor vrijdag! Hij pakt zijn schooltas zelf in en is nog nóóit iets vergeten! (Zijn tas is nog echt zo'n brugmugtas: veel te zwaar, veel te veel ballast.) En hij heeft nog geen enkel streepje verdiend (voor te laat komen)!

Wow! Petje af!

Hij heeft veel minder aandacht nodig dan we dachten....

Maar je moet er wel even bij blijven.

De liefste van de hele wereld? Ammehoela troela!

Weet je waar ik nou echt stinkpoepsacherijnig van word?
Van die idote drie mannelijke Pollen hier in huis die als ik moe, uitgeput en afgepeigerd uit mijn werk kom, uitbarsten in een vreselijk irritant en kwijleballerig gezongen 'Maaaaaaaaamaaaa, je bent de liefste van de heeeeeeeeele weeeereld....' (2x enzo)
En daar niet op tijd mee stoppen.

Maar ze bedoelden het goed.

Leeslekkers voor boekbeesten

Kunstpol heeft waarschijnlijk dus dusluuksie. De laatste tijd denk ik dat hij maar doet alsof, want hij leest opeens veel en graag. Dat krijg je ervan als je vader 'in de kinderboeken' zit. Grote Pol recenseert ze en we krijgen dus regelmatig van dat lekkers en moois gratis en voor niets thuis. Vandaag was Grote Pol naar Manuscripta en vertelde aan tafel wat smakelijke primeurtjes over de kinderboekenweek. Pierre Wind, ja, die ene tv-kok met ADHD (achter de link schuilt een filmpje waarin hij demonstreert hoe je colaijs maakt) schijnt een spruitjesburger te hebben gemaakt die spruitjeshaters nog lekkerder schijnen te vinden dan hamburgers. 'k Moet het nog zien of De Polletjes daarin trappen. Die hebben een zeer goed ontwikkeld zintuig om alles wat in hun perceptie maar enigszins naar vies neigt perfect te determineren en te analyseren om het vervolgens kokhalzend weg te schuiven. Mmm. Tja.

Maar goed. Kunstpol is dus lichtelijk een boekjunkie aan het worden. Heerlijk. Tóch echt een zoon van z'n moeder.
Even wat boekentips van Kunstpolhimself voor kinderen tussen - pak 'm beet - tien en twaalf jaar:



En als je na al dat lezen ook nog actief met je handen bezig wilt zijn, kun je ook nog even dit maken. Maar da's dan weer niks voor mij...

Ik burl, jij burlt, wij burlen

Woon je praktisch tussen de wilde zwijnen en de herten, weet je dus opeens eigenlijk niet meer precies waarom herten burlen.

De discussie aan tafel:
a. burlen is een middel om hindes, die vorig jaar met succes door jou bevrucht zijn, weer opnieuw tot je lokken.
b. nee, burlen is een manier om de juiste rangorde tussen collegaherten te bepalen.
c. Tja, burlen gebeurt 's morgens veel te vroeg, dus het is absoluut geen optie om eens met de boswachter mee te gaan en ernaar te kijken.
d. Trouwens, boswachters zijn dom. Ze sturen militairen weg, terwijl die gewoon op hun eigen oefenterrein lekker bezig zijn en zeggen stomme dingen tegen militariazoekende jochies van een jaar of twaalf, veertien.
e. Nee joh, burlen is in de avondschemering te horen. We gaan dit jaar een poging wagen dit live mee te maken.
f. Wanneer krijgen we nu ein-de-lijk het toetje?

Geschikt / ongeschikt

Het schijnt een kwestie van doorzetten te zijn. Ik bén een doorzetter, maar soms moet je reëel zijn en toegeven dat iets dat je heel graag wilt niets voor je is.
Waar dit over gaat? Niet of ik fotomodel kan worden. Of milva. Of lerares wis- en natuurkunde in een Havo-3 klas. Of keeper in het nationale damesvoetbalelftal. Nee, dat dus allemaal niet.
Het gaat over mijn lensgeschiktheid.
Sinds februari worstel ik met maandlenzen. Van die goedkope van Hans A. Daar zijn mijn ogen wel tig keer gemeten en nog zie ik met die krengen niet scherp. Zou het dan toch aan Hans liggen?
De eerste maanden stonden vooral het in- en uitdoen centraal. Daar kon ik dus best een tijdje mee bezig zijn. Soms was het zo erg, dat ik maar opgaf. Je wilt toch een beetje op tijd op je werk verschijnen.
En die extreme slaapbehoefte van me is ook al niet handig: vóór een dutje moeten ze uit, dat ging dus al niet zo 1-2-3. En na de dut weer in en dat duurde minstens weer een halfuur.
Dus de helft van de tijd droeg ik die krengen niet. Of deed ik maar géén dut.
En als ik ze dan droeg, vielen ze soms spontaan uit mijn ogen. Een keer tijdens een moeilijk gesprek met ouders op school. Heel gênant.
Inmiddels heb ik overigens het kunstje van het in- en uitdoen wel geleerd. Dat gaat van ploep en ploep en klaar. Maar er blijven problemen...
Dat uitdoen, dat moet dus altijd als ze er nog niet spontaan uitsprongen, als je naar bed gaat. En als ik naar bed ga, ben ik moe. Erg moe. Want dat hoort bij mij. Iedereen gaat naar bed als ie moe is, maar ik ben dan dus nog wel een stukje moeier dan iedereen.
En als ik moe ben, doe zelfs ik soms domme dingen. Bijvoorbeeld niet meer weten of ik mijn rechterlens wel in bakje R heb gedaan. En als ik dan vervolgens mijn linkerlens in bakje L doe, weet ik daarna niet meer of dat wel bakje L was. Dan ga ik twijfelen. Heel erg twijfelen. De volgende dag ploep ik dan plasticje uit bakje R in rechts en plasticje uit bakje L in links. Maar de hele dag denk ik dat ik dubbeler dan anders zie. Want ik zie dus heel vaak dubbel. Ook dat hoort bij mij. Iedereen kijkt wel eens dubbel, maar ik nog wat dubbeler dan iedereen. En onscherper. Dat ook. Soms zit ik op 10 centimeter afstand van mijn beeldscherm en kan ik het nog niet lezen.
De dag erop doe ik de inhoud van bakje R in links en de inhoud van bakje L dus in rechts. Logisch. Maar ook dat levert geen duidelijk beeld op. Dus gooi ik beide lenzen weg en pak verse. De laatsten van de verpakking.
En nu is er woensdag weer een lens spontaan uitgevallen. Ik maar pulken en peuren in dat oog om dat ding in bakje R te doen, niets te vinden. Ligt dat ding gans ingedroogd in acht stukken op de vloer. Dus ben ik weer aan den bril. En zie ik alles helder en scherp en niet dubbel. Conclusie: ik ben lensongeschikt.
Donderdag wordt getest of ik mogelijk ook nog het syndroom van Sjögren heb, dat zou een boel verklaren. Droge ogen, droge mond enzo. En heb ik dat - dan koop ik onmiddellijk een leuke bril. Die mij staat. En niet afzakt. Want daarom ging ik dus aan de lenzen. Ik heb een ouwe bril die me niet staat en die afzakt. Overigens ook van Hans A.
Iemand nog behoefte aan anderhalve liter extra gevoelige lenzenvloeistof?

Vrijdagavond - chipsavond

Vaste prik. Liefst al om een uur of acht.
Maar de een lust dít niet, de ander mot dát niet. En zo breiden we ons huisassortiment aan zout-/ koolhydraat-/vetmix steeds verder uit. De Polletjes bedienen zichzelf graag en stellen geheel zelfstandig (ja, dán wel) elke vrijdagavond weer hun individuele ideale snackbak samen.



En ik? Ik vind (helaas) álles lekker...

Echte (buur)mannen!

Parapol jutte een net. Had nog een touw (multifunctioneel). En had een idee ter leering ende vermaeck van de lokale jeugd.

Purperpol maakte een filmpje. Maar Purperpol is nog steeds niet zo goed met filmpjes. Zeg maar gewoon dom. Kijk maar.

Kunstpol kon het kunstje ook.

En de buurjongens ook. Met wat aanwijzingen en aanmoediging was het zelfs een makkie.

Alleen de kleinste, die was nog te klein. Maar wel stoer en dapper genoeg. Daar niet van.

Denken, voelen of de waarheid

Kunstpol heeft ergens helemaal geen zin in en hangt mopperend over links over de tafel. Al zijn argumenten hebben geen indruk op me gemaakt en ik houd mijn poot stijf. Er is geen discussie mogelijk.
'Ik wou dat jij kon weten wat ik nu voel,' zegt hij zuchtend, en gaat over rechts hangen. 'Tja, ik geloof dat ik best wel weet wat jij voelt, maar dit is gewoon iets dat tóch moet, hoe je je daarover ook voelt.'
Kunstpol gaat weer over links hangen en zegt op dramatische toon: 'Heb ik óóit tegen je gelogen?' Het is even stil, Parapol en ik beginnen te lachen. Kunstpol voegt mompelend toe: '....deze dag?'

Love is in the school

I., 6 jaar en Z. ook 6 jaar praten bij de kapstokken op school:
I: Is jouw neefje aardig?
Z: Ja.
I: Vind je hem ook mooi?
Z: Mmm.
I.: Is tie ook lief?
Z.: Jahaa.
I.: Heb je al met hem gezoend?

N. (7 jaar) heeft bij mij wat leestoetsjes gedaan en mag nu een ander kind uit haar tafelgroepje bij me laten komen.
N.: Maakt het niet uit wie?
Ik: Nee, want jij was de eerste uit jouw groepje.
N.: O, dan doe ik een heeeele leuke! Wacht maar af, juf! (loopt raadselachtig lachend weg, doet even later de deur theatraal wijd open en wijst op M.) Verrassing! Het is M.
M. bromt: Ja, ál die meiden zijn op mij.