Over de streep

Gisteren heb ik met tranen in (en uit) mijn ogen gekeken naar het programma Over de streep.
Echt een aanrader. Een eventuele herhaaldatum is nog niet bekend, maar we hebben altijd nog uitzendinggemist...

Steengoed vond ik het. Maar ook (bijna) te intiem om uit te zenden. Wat ontzettend veel leed is er, ook al bij vijftienjarigen. Gebrokenheid, beschadiging, verdriet. Heftige dingen die ze al hebben meegemaakt. Parapol en Kunstpol hebben het goed, maar ook zij hebben af en toe te kampen met littekens van gebeurtenisjes en kleinigheidjes. Op school, onder vriendjes, maar ook door mij en Grote Pol. Volkomen ongewild, maar toch. We houden ontzettend veel van onze jongens, maar opvoeders maken fouten en zijn niet volmaakt. De ziekte waar ik aan lijd, heeft ook op ons gezin een nadelige invloed, maar ik denk ook dat het ons leven verrijkt, tegelijkertijd, hoe vreemd het ook klinkt. Vergeleken met het leed wat je dan in zo'n programma ziet, is het peanuts, gelukkig. De Polletjes zijn best gelukkig...

Ik miste nog wel een dimensie in het programma. Het ging aan het eind over de macht die wij als mensen hebben om de dingen te veranderen. Over vergeving werd niet gesproken, al werd er wel schuld bekend en werd een jongen ook zichtbaar vergeven door een aantal meisjes die hij gepest had. Als mensen kunnen we elkaar zeker vergeven, maar ons streven naar een betere wereld blijft bij streven. Het blijft bij proberen, streven, zoeken naar... Ons pogen, onze inzet, hoe groot ook, tot een volledig vergeven, tot een volmaakte omgang met elkaar, blijft feilbaar en onvolledig.

Voor een volmaakte wereld, voor volledig respect, voor ware liefde, voor echte Vrede in alle huizen en harten hebben we iemand anders nodig. Iemand die de weg van vergeving al voor ons ging...