Posbank

Vorige week liepen Grote Pol en ik nog op de Posbank. Daar ben ik vroeger vaak geweest en toen vond ik er geen bal aan. Want we gingen dan fietsen. En dat deden we heulheul vaak: fietsen. Bult af ging nog wel, bult op was minder. En mijn moeder moest dan telkens stoppen 'om een opname te maken.' Daarmee bedoelde ze een dia. Er zijn miljoenen dia's van mij gemaakt. Waarvan zo'n kleine duizend op de Posbank, schat ik.

Wat bazel ik eigenlijk? Ik was vroeger een heel volgzaam tiepje dat het heus wel leuk vond om te fietsen en ook helemaal niet erg om op de dia te komen. Echt. Ik had er geen problemen mee. Waarom ik het dan toch schrijf? Omdat het zo hoort? Een kind hóórt een enorme hekel te hebben aan fietsen met zijn/haar ouders en in het bijzonder aan fietsen op de Posbank. En een kind hóórt ook een hartstochtelijke hekel te hebben aan miljoen keer te moeten stoppen, stilstaan, al of niet spontaan poseren voor weer een meesterlijke opname van zijn/haar moeder.
Maar ik had dat niet. Eigenlijk was ik een bijzonder buitengewoon kind. Maar dat heeft de vaste lezerskring van Purperpol allang begrepen. Een kind dat het leuk vindt om schoolboeken in de zomervakantie van A tot Z te bestuderen, dat met plezier aan de meest truttige hobby's deed: Volksdansen en Harp Spelen. En ook nog Breien. En nog meer van dit soort erge dingen.

Terug naar de Posbank. U weet niet waar de Posbank is? Ga u eerst tien minuutjes in een hoekje zitten schamen. De Posbank ligt zo'n beetje tussen Dieren, Rheden en Velp in. In Gelderland dus. Vernoemd naar meneer Pos die er een grote, stenen bank liet neerzetten. En zo zag de Posbank er een weekje geleden uit (maar dan zonder Grote Pol, want die loopt daar ook niet dagelijks rond).





U ziet het: u moet er wel binnenkort even heen, want de Posbank is eigenlijk het achtste wereldwonder, maar dat moet de Commissie ter Vaststelling van Wereldwonderen nog even doorkrijgen. Dit filmpje gaat niet helpen, dat weet ik ook wel, ik ben niet gek. U en zij van die commissie moeten het gewoon in het echt zien en ervaren.

En we zagen ook nog dit, gewoon in het wild:

IJslandse pony's (maar het leken wel paarden, zo groot) waar we omheen moesten lopen. Dat is toch fantastisch.

En voor we op de Posbank waren, moesten we door de Onzalige Bossen. Dat is ook een hele ervaring, daar krijg je namelijk beenspieren en een shot endorfine van waarop je minimaal een week op topniveau kunt functioneren, niet bepaald onzalig. Op deze foto komt het er natuurlijk niet uit, want ik kan nog steeds geen foto's maken, maar de Python is er qua hoogte-diepteverschil niets bij.  

En wat we ook nog zagen, toen we even op ons fleeceje lagen uit te rusten van al dat vermoeiende geklim en die overmaat aan gezonde boslucht: een inktzwarte gigantische tor van minstens 6 centimeter. Die even een ommetje rond zijn boom liep en daarmee een boel bladeren en gras in beweging zette. Heel indrukwekkend, geloof me. Ja nee, echt. Echt!

Kortom. Doe die NS-wandeltocht ook, dat zal u goed doen!