Stel dat ikzelf mij als moeder had. Zou ik als kind dan tevreden zijn met mij? Zou ik mij een leuke moeder vinden? Een goede? Een verstandige? Of zou het toch werkelijk verschrikkelijk zijn om mij als moeder te hebben?
En dan heb ik het over ikzelf, hè, en niet de Polletjes. Al zijn die twee wel interessant vergelijkingsmateriaal. Maar ik ben toch wel anders dan zij. Hoe zou ik mijzelf opvoeden? Welke keuzes zou ik maken voor mijzelf? Autoritair? Laissez-faire? Iets ertussenin? Consequent of onvoorspelbaar?
Zou ik me dan ook zo ergeren aan die domme blogjes die over mij geschreven werden? Stellen de Polletjes zich aan, is het 'normaal' pubergemopper-want-je-moet-toch-wát-te-mopperen-hebben, of is het echte irritatie?
Zou ik ook zo balen van mijn gehatseflats in de keuken en elke keer als we weer eens hassiebassie of hutsieflutsie aten vragen of we morgen alsjeblieft weer gewoon friet konden eten?
Wat zou ik er werkelijk van vinden om telkens zo'n moeie moeder te hebben? De Polletjes lijkt het niet erg te deren, maar ik voel me wel eens schuldig en verdrietig over mijn chronische gebrek aan energie, met name ten opzichte van die onvermoeibare kwieke Puberpolletjes (ahum).
Al die klusjes die ik dan van mijzelf zou moeten doen, kamer opruimen, afdrogen, wéér mijn kamer opruimen, tafel dekken. Verschrikkelijk toch, zo'n dominant mens dat de lakens uitdeelt... Ik ben toch geen slaaf van mijzelf?
Zou ik me schamen voor die gekke Waterloopleinmarktrok en die hippiebeenwarmers die mij als moeder draagt en de hele winter als ik ze aanhad niet naast mijzelf willen lopen/fietsen/zitten? En wat te denken van die Prednisonkop?
En die domme grappen die ikzelf steeds maak. En dat heksachtige lachje. En de ouderwetse inrichting van het huis. Zou ik om mij kunnen lachen of zou ik blijvend rollen met m'n ogen en alleen heftig zuchtend en steunend de samenmomenten amper kunnen doorstaan?
Gelukkig hoef ik me dit alles niet af te vragen. En ben ik blij dat ik mijn eigen moeder niet ben. Vooral omdat ik dan mijn echte moeder niet zou hebben. Die moeder die ook van die gekke kleren droeg en van die vieze prutjes kookte. Die moeder waarbij ik af en toe mijn ogen rolde en zuchtte en steunde.
Die geweldige, lieve, gekke moeder van me....
12 opmerkingen:
Moeilijke gewetensvraag!
Als ik op beide heren afga ben ik lang niet altijd een leuke moeder: ze vinden dat ze veel van me moeten (opruimen, huiswerk maken, meehelpen met klusjes thuis), en ik doe maar zelden 'normaal'. Ik lach te veel, te hard, zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten, draag de verkeerde kleding ('Je gaat toch niet zó mee!'). Jongste betitelt dit nog als lekker gek; oudstes ogen spreken boekdelen.
Ik denk dat ik geen strenge moeder ben, maar ook geen makkelijk moeder. Als ze zich aan de regels en afspraken houden, dan staat daar zeker iets tegenover. En ik ben een echt familiemens. Ik kan me voorstellen dat de regels, afspraken en het samen hen wel eens de neus uitkomen.
Ik weet niet of ik mezelf wel als moeder zou willen hebben ... . Ik denk er nog eens verder over na!
Een zeer moeilijke vraag, haha. Soms denk ik : "ze boffen maar dat IK hun moeder ben!" op een andere keer denk ik dan weer: "Jeetje, ik ben echt ongenietbaar. Dat verdienen ze niet!"
Tja... een van mijn oudste kinderen vindt dat je ouders per definitie niet je vrienden kunnen zijn, een ander vindt ons de beste die je maar kunt hebben. Ik denk dat ik heeeeel onzeker zou zijn als ik mezelf moest opvoeden, ben blij dat iemand anders dat gedaan heeft!
Goeie vraag zeg! Ik denk ten eerste dat mijn moeder een betere moeder is dan ik. Maar ik probeer wel anders te doen waar zij het naar mijn idee beter had kunnen doen, al is dat misschien ook alleen maar mijn idee van wat goed is. En je eigen moeder zijn is makkelijk, je kent jezelf vast nog beter dan je je kind kent en weet dus waarom je dingen niet goed doet, en wat je nodig hebt (aai over de bol, schop onder je kont).
En schamen, ach, dat doe je je toch wel op een bepaalde leeftijd, nodig of niet. Dat hoort er bij.
Moe en nog eens moe. Ik weet helaas waar je het over hebt. Prednison was dertien jaar mijn levensgezel in zeer grote hoeveelheden. Onze twee kinderen, 7 jaar leeftijdsverschil, moesten ook veel zelf opruimen en helpen. Maar of ze er minder van zijn geworden? Ze stonden in ieder geval niet met twee linkerhanden in de wereld. En ze wisten; als het erop aan komt dan is mam er. Ze zijn nu alletwee volwassen en ik heb het wel eens gevraagd; zijn jullie niet veel tekort gekomen? Dan keken ze me verbaasd aan en was/is het; waar heb je het over. Dus ik zal als moeder niet altijd de leukste zijn geweest maar het wordt me blijkbaar niet erg kwalijk genomen. En zou het ieder niet zo vergaan? Het kan altijd beter/slechter.
Hartelijke groet en tot laters
Gerrie
Zo wat een moeilijke vraag. Ik weet het echt niet. Ik denk dat ik best een leuke, lieve en duidelijke moeder ben en ik wéét in ieder geval dat allebei de meiden gek op me zijn (behalve als ze me suf vinden natuurlijk). ;-)
hmm jah wel ik zou mezelf best als moeder willen hebben :-) lekker makkelijk he?? k ben ook heus wel eens streng , moe, boos en kook vaak vieze gezonde dingen VOL met groentes :-) maar ik weet dat ik vooral heel lief ook ben voor mijn kinderen en vecht als een wilde tijger voor ze.....( daarbij ehm tja kweenie k begin in ene te twijfelen ;-) )
Daar kan ik volmondig JA op zeggen. Ik heb geen fijne jeugd gehad. Mijn moeder kan je vergelijken met de boze stiefmoeder uit Assepoester. En dat is eigenlijk mijn hele leven zo geweest, en nog steeds. Ik heb altijd gezegd als ik kinderen heb doe ik het anders en ben ik een goede en vooral lieve moeder voor ze. Misschien soms een beetje te goed, maar dat komt door mijn eigen jeugd. Maar ik probeer ze wel de juiste normen en waarden bij te brengen, niet dat ik ze gruwelijk verwen of zo. Maar gewoon een moeder die er altijd voor ze is, die naar ze luistert en waar alles bespreekbaar is. Dus Ja, ik zou mijn eigen moeder willen zijn.
Het enige wat ik weet is, dat ik heb geprobeerd een moeder te zijn zoals ik haar zelf had willen hebben.... Sommige dingen an mijn moeder heb ik heus wel overgenomen, maar het leeuwendeel heb ik toch echt heel anders gedaan. Het is wel aardig gelukt geloof ik. Een van mijn kinderen lijkt precies op mijn moeder, maar is met hetzelfde karakter 'goed' gegroeid... Daar bedoel ik mee dat elke karaktertrek goede en slechte kanten heeft. Je kunt de goede kanten ontwikkelen en je kunt de schaduwzijde ontwikkelen bij jezelf....
haha, op deze vraag ga ik je (nog) geen antwoord geven, zit eerst al je blogjes lekker bij te lezen ... vooral die ene van de man met de helm en de wilde vrouw met scheven hakken vond ik KOSTELIJK!!!
Ik probeer natuurlijk een fantastische moeder te zijn. Maar of dat lukt...?
Ik betrap mezelf erop dat ik dingen waarvan ik me had voorgenomen ze zeker anders te doen dan mijn moeder eigenlijk net hetzelfde doe... Helaas...
Ja hoor, ik zou mijn eigen moeder wel willen zijn. Niet omdat mijn moeder niet geschikt was, dat was ze zeker! Maar ik denk dat ik het ook wel aardig doe als moeder, doe veel dingen die mijn moeder ook deed en die ik op een bepaalde leeftijd niet kon waarderen. Zo ook nu bij één van de kinderen in die fase. Helaas verloopt de dialoog met dat kind ontzettend stroef. Bij een ouder kind liep dat altijd wel door. Maar wanneer je niet met elkaar in gesprek bent kom je er samen ook niet uit. Want dat is mijn opvoedmotto. Samen komen we er wel uit!!!
Maar dan moet je het wel samen bespreken...
Een reactie posten