Dozen

De Polletjes hebben er alweer zes weken vakantie op zitten. Nog 'maar' twee te gaan. Bij mij begint het allemaal behoorlijk te kriebelen, ik ga vanaf volgende week voorzichtig re-integreren in het onderwijs, maar bij de Polletjes is dat schoolverlangen niet aanwezig. Ook niet latent. Ik vraag me zelfs af of ze ooit schoolheimwee zullen kennen. Ik kan geen school voorbij fietsen zonder even goed door alle ramen naar binnen te gluren en zo mogelijk een zweempje schoollucht op te snuiven.
De Polletjes hebben dat met andere dingen. Bunkers bijvoorbeeld.

In ons huis staan twee dozen. Weggemoffeld tussen de militaria, lego en veel rommel. Een doos vol heerlijke, nieuwe schoolboeken voor Kunstpol. En een doos vol heerlijke, nieuwe schoolboeken voor Parapol.
Als ik vroeger, heel lang geleden, eindelijk weer nieuwe schoolboeken kreeg (meestal tweede-, derde- of vierdehands, maar dat was alleen maar fijn, want dan had je ze lekker snel - meestal nog vóór de vakantie begon) pakte ik ze meteen uit,
snoof eens diep de heerlijke vieze lucht op,
las alvast alle verhalen uit de methodes voor Nederlands en geschiedenis van voor naar achter en weer terug,
bladerde verwoed door de biologieboeken,
zocht uit waar aardrijkskunde dat jaar over zou gaan,
las de Franse, Duitse en Engelse stripjes
en leerde ook alvast flink wat nieuwe woordjes en zinnen voor die talen.
Angstiger bladerde ik door de wis-, natuur- en scheikundeboeken en verzuchtte dat het dit jaar écht moeilijk zou gaan worden. Maar strijdvaardig loste ik dan ook maar alvast wat opgaven uit de eerste hoofdstukken op en kreeg al snel door dat ook dat zou meevallen.
Alle her en der afgedrukte liedjes met notenschrift erbij vond ik heerlijke cadeautjes en leerde ik mezelf meteen aan. Ik herinner me het ellenlange Lied van heer Halewijn nog, in middeleeuws Nederlands.
Daarna kaftte ik alles stevig en netjes, bestickerde de boel, zocht bijpassende schriften, deed nieuwe geurpennen in mijn etui, sleep de potloden nog eens en vulde de bladzijde personalia uit mijn agenda volledig en nauwgezet in.
Zodat ik vier weken van tevoren er al helemaal klaar voor was. Minstens. En de vakantie nog héél lang duurde. Zodat ik nog een keer alle verhalen kon lezen en de woordjes kon repeteren.
Verder was ik best een leuke meid, hoor. Helemaal geen stuudje, of zo.

Ik voorzie dat de dozen van Kunst- en Parapol nog minstens dertien dagen hier gigantisch ondergesneeuwd raken onder de troep. Tot wij, verstandige volwassenen, ingrijpen en de Polletjes dwingen de boeken nu eindelijk eens te gaan kaften. Waarna ze dat morrend, zuchtend en steunend gaan doen. Tot wij het gestuntel niet meer kunnen aanzien en zelf de boeken rap van een strak en sterk papiertje gaan voorzien. Tenzij we verdiept raken in de inhoud.
Hun lesboeken zien er overigens drie keer zo aantrekkelijk uit als de boeken met de stoffige en suffe plaatjes en de ellenlange teksten waar ik het mee moest doen. Laat staan vergeleken met de boeken uit het stenen tijdperk, de tijd waarin Grote Pol opgroeide.

Je snapt ze niet, hè? Die jeugd van tegenwoordig.