De man met de helm

Laatst zat ik in de bus. Dat doe ik anders nooit. Ik fiets. Of ik trein. Maar met de trein ging niet, want ze zijn bij het spoor de hele tijd maar drastisch aan het graven en doen. En 't zou ook zo naar zijn als je dan met trein en al op dat gat afrijdt. Dus hadden ze bedacht: de mensen gaan met de bus. Dus ik moest wel. Of ik kon natuurlijk gaan fietsen, maar daar had ik een keer geen zin in. Dat kan ook zomaar gebeuren, hoor, dat ik geen zin heb in dertig kilometer heen en dan ook weer dertig kilometer terug fietsen. Niet vaak, maar soms dus wel. Maar dit terzijde. Belangrijk is dat u onthoudt dat ik ook eens met de bus was.

En nee, het beviel niet. In de trein is de muziek nooit aan. In een bus mag dat blijkbaar zomaar wel. En daar mag de buschauffeur ook bepalen op welke zender de radio staat. De smaak van de buschauffeurs die ik trof kwam niet overeen met mijn smaak. Had ik vrolijk m'n gloednieuwe MP3'tje mee, kon ik 'm niet gebruiken, want de muziek van de bus stond ook nog eens heel heel hard. Heel. Maar dit terzijde.

En zo waren er nog meer van dat soort ergernisjes. De bus was vol, bijvoorbeeld. Terwijl ik al de hele tijd dat ze bij dat spoor zo drastisch aan het graven en doen zijn, die bussen zie rijden, ze rijden zo'n beetje langs onze straat, achttien van die bakbeesten per uur, en altijd, ál-tijd zijn ze voor meer dan 90% leeg. Behalve mijn bus dus. Die was gewoon hutjemutje vol. En naast mij zaten twee meiden die niets te vertellen hadden, maar toch de hele tijd zwamden, leuterden en uit hun nek kletsten. Hun gespreksstof bestond uit clichés. Hele erge. Echt HELE hele erge. Clichéeriger clichés bestaan niet. En ik wist ook niet dat deze clichéste clichés bestonden, in het echt. Ik dacht dat zoiets alleen in boeken en tijdschriften voorkwam. Maar heus, in het echt kan het dus ook. U wilt hopelijk niet weten waar het over ging, want als ik dat ook moet opschrijven, ga ik weer zo naar dromen. Maar dit terzijde.

Waar het eigenlijk om gaat: we rijden door het prachtige landschap. Bomen, hei, schaapjes en herdertje erop, vliegertje hier, vliegertje daar, parkachtig landschap, stukje snelweg, koetjes en paardjes in de wei, stukje weg waar je 80 mag, wilde zwijnen en herten die zomaar over kunnen steken en nog meer bomen. U kent dat wel.
Stopt er opeens een auto vlak voor ons op de smalle parkeerplaats rechts van de weg. De buschauffeur met de slechte muzieksmaak let gelukkig wel goed op en remt adequaat, maar hard. Rijdt die auto meteen weer slingerend weg en stopt vervolgens honderd meter verder aan de linkerkant op een parkeerstrookje langs de weg. Stapt er een man uit met een knalrode helm in zijn handen. Slaat met grote kracht het autoportier dicht. Rent hard het bos in. Stapt er ook een vrouw uit, een wílde vrouw zelfs, want ze had hele rare haren en flodderkleren en die rent op scheve hakken achter die man aan het bos in.

Dat was het.

En nu vraag ik mij van alles af. Hierover dus. U, trouwe lezer, vast ook.

Maar ik weet geen antwoorden. U ook niet. Denk ik. Het blijft een mysterie. Tenzij u de man met de helm was. Of de wilde vrouw met de hakken. Dan wil ik graag weten wat u daar deed. En hoe het afliep.
En al mijn lezers ook. Denk ik. Maar dit terzijde.