Tromgeroffel en trompetgeschal: de 3000ste reactie is binnen!

Ik vind het bijna jammer dit te moeten melden, want die enorme reactiestroom die deze actie teweeg bracht bevalt me wel. U belooft nu natuurlijk allemaal meteen spontaan zo door te blijven gaan, jahaaa, ik hoor het wel, dwars door de monitor heen....
En wie is die 3000ste dan? Greet! Greet die meteen beloond wordt voor haar gedragsverandering! Ze schreef namelijk eergisteren: Oef! Ik voel me schuldig. Ik ben zo'n stille genieter die elke keer weer de stukjes leest en geen reactie achterlaat. Ik kijk er elke keer naar uit. Ik vind ze echt leuk, al die belevenissen. Maar ik weet nooit goed hoe erop te reageren. Ik beloof mijn leven te beteren en eens wat vaker een reactie te geven. Succes verder. Ik hoop er nog lang van te mogen genieten.

Vandaag reageerde ze weer en dat deed ze dus precies op het juiste moment. Hier het bewijs:

Mail je me even je adres op purperpolletje@gmail.com, Greet? Dan zorg ik voor een spoedige verzending van het Purperpolletjesverwenpakket.

Even een paar reacties van mij op een aantal andere reacties:

Het scheelde maar een haartje van een olifantenstaartje of Sas had weer gewonnen. Zij was namelijk de 2999ste. En Ada, de 3001ste, vond het allemaal maar spannend en vroeg zich af of het vandaag zou gaan gebeuren. Jawel, Ada, maar je was dus nét te laat. Maar volgens mij woon jij in de Joenaitet Kingdum, dus ik ben eigenlijk blij dat ik dat zware pakket niet helemaal naar daar hoef te sturen!

Madelief, je bent van harte uitgenodigd een bod te doen op ons buurhuis, het wordt momenteel totally extremely gemake-overd. Je moet alleen nog even je twee huidige huizen verkopen en we zullen veel lol hebben samen. Zelfs dwars door de muur kunnen we lekker kletsen met elkaar, zo 'sociaal' zijn deze kouwe krotjes gebouwd. Hier, een foto. Veel beter, mooier dan je nieuwe huis, toch? Vooral het toilet is uiterst goed geventileerd.

Tineke P. kreeg acuut last van een wel heel kort kortetermijngeheugen (Pollentaal), want ze reageerde vlak achter elkaar met bijna dezelfde reactie op twee verschillende berichtjes. Wel jammer dat Tineke niet won, want die woont vlakbij en ik zie haar vaak fietsen met haar broek-zonder-legging-eronder. Zij ziet mij nooit, dus ik vraag me af of ze wel weet dat ik Purperpolletje heet. En dat ze me in het echt ook kent. Kan me niet voorstellen van niet, want Tineke P. is heul intelligent!

Als Fokelien de 6000ste is, krijgt zij een SuperPurperpolletjesverwenpakket. Beloofd.

Wiek wil graag een prijs. Ik vind ook dat ze die verdient met haar onderbroek-over-leggingoplossing, iets wat Anoniem ook al suggereerde. Maar ja, Anoniem, helaas kan ik je nu niet bij name de eer bewijzen die je toekomt. Ik had het zelf ook wel bedacht, want ik doe het altijd bij panty's, maar bij leggings durfde ik het niet zo. Maar Wiek en Anoniem dus wel. Digitaal applaus voor hen dus! Wiek, ben je nu blij? Je mag ook nog steeds die Colaspiegel op komen halen, hoor. Op de motor, koop je meteen een naaimachine hier in de buurt (ook al opheffingsuitverkoop en ik verklap het heus niet verder). Ik help je het hele zootje wel vastbinden achterop.

Ik ben jaloers op de flubberbillen van Diana. Tenminste, als dat betekent dat zij geen kiezen hoeft te laten trekken om haar streefgewicht te behouden/bereiken.

Karlijn, spring jij altijd op en neer in een paskamer om te testen of er iets afzakt? Ik heb altijd het idee dat er ergens in zo'n hok een verborgen camera is opgesteld. Dus ik ben, áls ik al iets in een winkel pas, altijd heel snel weg... Verkoopsters die belangstellend komen vragen of het past, kan ik eigenlijk wel schieten.

Gekakel, die met een legging op een rollade in een netje lijkt (denkt ze zelf, maar ik vind je er altijd geweldig mooi in proporties uitzien, hoor, past gewoon bij je), dacht dat er mensen al googelend op nakend wel op mijn blog terecht zouden komen. Nou, nog niet één, hoor. Wel onlangs iemand die op bloot en groot zocht. Geen idee wat die hier dacht te vinden!

Lieve mensen, tot blogs!

Afvraging: wist u al dat een mensenkies 550 gram kan wegen?

Ik heb en ben een dikke vriendin. Jaren geleden besloten we, met wederzijdse instemming, wat minder dikke vriendinnen te worden. We gingen zwemmen. Op maandagochtend, tussen vlinderslagende blinde bejaarden. We slalomden er vrolijk omheen, kregen tóch af en toe een por van een verdwaalde beenslag en deden ons best op de buikslag, maar we bleven dezelfde dikke vriendinnen. Toen gingen we aerofitnessen. Ook dat hielp niet, want we konden veel te vaak niet. En je ging er ook nog van zweten, dus ja, dan houdt het op. Het laatste kwartiertje van elke les was echt hilarisch, want dan moesten we allerlei stapjes en dansjes doen op heel foute muziekjes en daar konden we al helemaal geen klap van.
Fitness in combinatie met wat halfslachtig gesonjabakker hielp wel enigszins. We werden tijdelijk wel wat minder dikke vriendinnen, maar in combinatie met ons werk en onszelf was dat ook al niet vol te houden.
We gaven de hoop een paar jaar op. Onze vriendschap groeide weer. We werden weer heel dikke vriendinnen. Dikker dan ooit zelfs, in mijn geval.
Sinds een paar maanden hopen we weer wel. We hopen in onze stoutste dromen op een vriendschap van min twintig kilo per stuk, maar met min tien zouden we ook al dik tevreden zijn.

We mailen elkaar de maandagochtendstand van de weegschaal en dat zou moeten helpen. Ik schommel alleen heel erg, en ik slik hopen medicijnen (Prednison o.a.) en ik ben soms zo zielig dat ik echt wat lekkers verdien, dus bij mij schiet het niet op. Bij haar (gelukkig) ook niet. Tot afgelopen week. Toen moest ze dus twee kiezen laten trekken en gisterochtend gaf haar weegschaal dus 1.1 kg minder aan. En ze weet echt niet hoe het komt. Nou, ik wel. Die kiezen wogen dus 550 gram per stuk.

Binnenkort heb ik een dikke afspraak bij de tandarts.

En o ja, die 3000ste reactie is nog veel binnenkorter. Hij is uiterst nakend, bijna spiernakend...

Afvraging: ben ik de enige met leggingproblemen?

Dat heb ik nu altijd. Koop ik een 3/4 legging, reikt ie tot mijn enkels:

En hij zakt ook altijd af. Altijd. Ook als ik een S-je koop. Terwijl ik niet S ben. Kijk maar naar mijn kuiten.

Dus vraag ik mij weer wat af: ben ik de enige met deze leggingproblemen? Mannen hoeven niet te reageren. Tenzij jullie willen meedingen naar het Purperpolletjesverwenpakket. Dan mag het heus wel. Of als jullie ook leggings dragen, wat ik me niet kan/wil voorstellen.

En snapt u niet wat ik bedoel met dat Purperpolletjesverwenpakket? Kijk dan even naar het vorige
berichtje. Want de 3000ste reactie is nog niet binnen, maar nog steeds nakend. Hoe nakend verklap ik natuurlijk niet, maar al wel weer nakender dan gisteren. Het wordt al wat spannender...

Give away: 3000ste reactie is nakend

Handig van Blogger, dat nieuwe tabblad reacties.
Ik zie dat de 3000ste reactie op dit blog nakend is... Niet bloot, natuurlijk, maar nakend. Da's heel wat anders.

nakend
1 ` na - kend bijvoeglijk naamwoord informeel naakt
2 ` na - kend bijvoeglijk naamwoord Zuid-Nederlands naderbij komend, naderend; nabij '

Ik verklap natuurlijk niet hoe nakend die 3000ste reactie precies is. Het zou dus zomaar in de zeer nakende toekomst kunnen zijn...
Het aantal reacties op mijn stukkies is in de loop van de tijd licht stijgend geweest, al zullen sommige bloggers er schamper om lachen. Dat zijn van die bofferds die elke keer dat ze iets publiceren een veelvoud van mijn aantal krijgen. De eerste maanden reageerde op mijn blog bijna geen kip, later werd het iets drukker in die reactiebox. Dat is de enige hint die ik geef.
Nog wat drukker had leuk geweest. Gelukkig weet u dat nu, dus heeft u zich nu meteen spontaan, ook u daar die nooit wat van u laat horen en hier maar stilletjes geniet, van harte voorgenomen wat (vaker) iets van u te laten horen.

Laat ik wat leuks tegenover deze nakende blijde historische gebeurtenis zetten. Een weggevertje dus. Een heus tweede Purperpolletjesverwenpakket. Ik heb er eerder één uitgeloofd en, ik weet nog goed hoe enthousiast Sas was. Zo'n Purperpolletjesverwenpakket is geen kattenpis, verzeker ik u. Er gaan allerlei fijne dingetjes in om u eens lekker mee te verwennen. Nu zijn er twee methodes om dat Purperpolletjesverwenpakket te bemachtigen.

Methode 1:
Alle blogjes nogmaals lezen en alle reacties tellen en toeslaan op het juiste moment. Da's de moeite waard, want mijn oude blogjes zijn vaak veel leuker dan die van nu. Ik lach er zelfs zelf nog wel eens om als ik wat teruglees. Dan denk ik: 'Wat wat ik toen eigenlijk leuker, zeg!'
Maar het is ook berekenend, tijdrovend en risicovol, want veel meer mensen zouden dezelfde methode kunnen hanteren. En als dan de 2999ste reactie dáár is, reageert u massaal, waardoor de winkans miniem wordt. Bovendien moet u al die logjes dan continu in de gaten houden, want zo'n reactie zou zomaar op het 81ste berichtje gegeven kunnen worden. Of het 237ste. Dat was namelijk ook een reagerenswaardig verhaaltje. En wat te denken van Schuldig of deze over spuugles, en deze dan: We togen naar Teuge. Jahaa, dat waren nog eens gouden tijden hier op purperpol.blogspot.com... En de vaste lezertjes herinneren zich vast die serie nog wel over mijn criminele harp. Lachen man.

Methode 2:
Methode 2 is gemakkelijker. Gewoon telkens gezellig even reageren en maar hopen dat jij het bent die wint. Maar één reactie per berichtje natuurlijk. En graag ook nog een beetje lief, leuk of aardig. Anders telt het niet.

Iedereen mag meedoen, ook als u zich nu een beetje schuldig voelt omdat u nooit eens eerder reageerde. Zo vergevensgezind ben ik wel. En zélfs als u hier toevallig voor het eerst langskomt waaien. Genereus ben ik ook.

En? Wat zegt u ervan?
Ik zeg: doen!
(Walgt u ook zo van die reclame? Ik ook. En daarom gebruik ik het juist! Zo'n gecompliceerd mens ben ik nu eenmaal ook.)

Gehoord in de trein

Hij: Ik heb toch zo'n gaaf boek gelezen!
Zij: O, vertel, ik moet nog een leuk boek hebben voor m'n vaka...
Hij: Jaaa, het is wel een héél oud boek, maar het klopt nog helemaal, echt niet ouderwets ofzo weet je.
Zij: Ik ga volgende week naar...
Hij: 't Is echt heel herkenbaar. Het gaat over de verschillen tussen mannen en vrouwen en zo, weet je. Het is uit 1990 of zo, maar echt, zo gek, het ís gewoon echt nog steeds zo. Niets veranderd al die jaren.
Zij: Is het wat om mee te nemen op vaka...
Hij: Mannen en vrouwen zijn dus echt heel anders, weet je. Echt, ze komen van verschillende planeten, zegt die schrijver.
Zij: O, daar moet ik volgend jaar iets voor mijn studie van doen. Ik ga me volgend jaar specialis ...
Hij: Nou ja, het gaat dus over dat vrouwen veel gevoeliger zijn enzo en dat mannen dan niet goed luisteren en dan meteen met een oplossing komen. Je kunt dat boek echt wel gebruiken voor je studie want het is echt heel praktisch enzo, met heel veel voorbeelden enzo. Bij mijn vader en moeder klopt het ook precies, dus dat heb ik ze verteld enzo en wat bleek, ze hadden het boek gewoon al die tijd thuis ook. Stond gewoon in de boekenkast beneden. 'k Had het nooit gezien.
Zij: ...

(Enzovoorts, enzovoorts)

Deze week zag ik...

Deze week zag ik.. is een initiatief van Daan en Roos. En Pien doet ook mee. En Fienke. En twee meisjes in de stad. En vast nog veel meer!!! Teken je ook mee?

Regen en pubers. Een onmogelijke combinatie.

Maar nu dus nog Regenkleding voor Pubers. Een heel aparte (dier)soort. Gat in de markt.

Ik loof een prijs uit voor diegene die regenkleding ontwerpt die de Polletjes gewoon spontaan zullen aantrekken. Indien nodig. Zoals bijvoorbeeld, pak 'm beet, ik noem maar eens een dag: vandaag. 

Zonder morren en mopperen, gezeur en gemekker, tegenstribbelen en discussie, ruzie en oorlog.

Een frisse blik op het rommelhok van onze kunstzinnige sloddervos

Gebakken aardapPolletjes

Grote Pol heeft straks onverwachts een etentje. Daardoor sta ik nu in dubio, want ik eet dus alleen met de Polletjes. En die lusten niets. Zeggen ze. In elk geval is het al Zwaar Verdacht als het niet met een P begint. Vinden ze.

Als Grote Pol gewoon mee-eet, is er niets aan de hand, dan móeten ze wel eten wat de pot schaft, want zéker twee van de vier vinden het menu dan wel prima. Maar straks ben ik dus als moeder alleen zwaar in de minderheid.

Bovendien ben ik vandaag niet in de stemming om geduldig en meedogend om te gaan met hun vertrokken gezichten, kokhalsneigingen en ongezouten commentaar op mijn gezonde, groenterijke hap. Daarbij komt ook nog dat de Polletjes een beetje heel erg zielig, want ze moesten vandaag, al na ruim acht weken, weer naar school en ze hebben zelfs meteen, de eerste dag al, nu vraag ik je, huiswerk gekregen.

Dus de voorgenomen Chinese koolsalade met sardientjes (heul lekker en goedkoop) gaat niet door. En ook de vegetarische wokschotel met aubergine en geitenkaas kan echt niet.

En wat eet je dan? Op zo'n dag dat alles gewoon even gemakkelijk moet gaan? Kippenpootjes, gebakken aardapPolletjes en sla (met een boel gezonde dingetjes er los bij voor de mama). En voor mij een vegetarisch gevalletje, i.p.v. kip.

Verantwoord biologisch bijna allemaal.

En nu ik dat woord hier toch laat vallen: hier een filmpje van de Store Wars, dat mij nogal aansprak. Kan ik dat ook eens plaatsen op dit blog.

Grmmmmblllbllhhhh

Somshebjevandiedagendattutallemaalnietwil.

Dattutallemaalzotegenvaltenjeereigenlukhelemaalniksnieaanvindt.

Datjehetideehebtdatjedeallerallerzieligstevandehelewereldbentenjevergeetdatjeheusdeenigenietbent.

Datjehetliefstinjebedblijftliggenlezenenpiekerenofwachtentottutvanzellufwelweerovergaat.

Datjedanhetliefsthebtdatjeeenlekkerkopjetheeopbedkrijgteneenlievewoordelozeknuffeleneenfijntijdschriftjeomeenbeetjeintebladerenverderweeralleengelatenwordt.

EndaninjebedliggengrommenenmopperenvanGrmmmmbbbbbllllPFFFFFFFF.EnWoeeeeooeoeooeoeoehhhh!!!

Endatjedanstiekemomjezellufmoetlachenendattutdanmeteenalweereenbeetjebetermetjegaat.

Dankánhethelpenommuziekvanvroegeroptezetten-vandiegoedeherinneringenmuziek-meezingvanvoornaarachtervanAtotZ-vandiegrijsgedraaidebandjesbijvoorbeeldindeautomuziek-maarsomshelptdatookniethoor.

Danmoetergewoonietsontzettendleuksoffijnsgebeurenofjemoetgewoonweerrustiginjezielwordenendedingenmaarovergevenenloslatenenzo.

(DankjeFleurvoorjeidee.Ikhebhetvrolijkgejat!)

Fundamentele rechten

Parapol kijkt televisie. Hij zapt wat, want er is weer eens niets. Ik zit mee te luisteren, maar kijk niet. Kom nou, ik kijk bijna nooit en zeker niet als er gezapt wordt. Opeens een flard reclame. Sanex. Dat Grote Merk, deodorant enzo. Met die gezonde, sportieve, eerlijke, no-nonsense uitstraling. Sanex houdt de huid gezond. Zeggen ze zelf. Je zou bijna denken dat het een liefdadigheidsinstelling is.
Maar nu hebben ze een nieuwe reclame: over de drie fundamentele rechten van de oksel.
Nee, maar dát is interessant.
Daar moet je niet om lachen, zeg.
Serieuze zaak: de oksel en haar rechten.

Parapol en ik proberen dus ons lachen in te houden, maar het lukt niet. Op dat moment. Geen idee wat die drie rechten van de oksel zijn, zo verbluft waren we. En zo hard moesten we lachen.
Maar later word ik er toch wel heel verdrietig om.
Als ik denk aan het verdriet in de wereld. Pakistan, Rusland, Polen, China, om maar eens wat bekende-landen-met-een-groot-probleem te noemen. En ik denk ook aan de rechten van die kindertjes hier aan de overkant van de straat die weer eens bij hun weekendvader zijn en zo te zien 0,0 aandacht en amper verzorging krijgen.

De drie fundamentele rechten van de oksel.
Kom nou.

Sanex, houd je geest gezond.

Behoorlijk Onbenullig

De Polletjes doen soms Behoorlijk Onbenullig.

Echt waar.

Meestal functioneren ze als erg kiene jongens, hoor. Gevat, scherp en ze weten best heel veel. Ook dingen die wij niet nog niet wisten. 'Google maar even,' zeggen ze dan, als we ze niet geloven. En verrek, ja, dan blijken ze toch gelijk te hebben.

Maar dat is niet altijd zo.
Zo vertelde Kunstpol eens tussen neus en lippen door dat R. verongelukt was. R. bleek gelukkig niet verongelukt, maar wel aangereden te zijn. R. is opgelapt met negen hechtingen en springt alweer vrolijk rond.
Verder was er ook nog ergens een elektrocutie geweest. Het kan zijn dat Kunstpol bedoelde dat er ergens geen elektriciteit was, of dat er iemand een epilepsieaanval had gehad. Wat het nu is geweest, weten we nog steeds niet. In elk geval geen elektrocutie.

En Parapol? Die kan er ook wat van.

Was het de vorige schoolvakantie pizza, deze vakantie ging het Parapol om wentelteefjes. Hij moest en zou ze eten. Dat mocht natuurlijk, als hij ze zelf zou bakken. Maar we hebben nooit oud brood in huis, want Parapol eet brood als een bootwerker. Bovendien moest Parapol zelf ook nog het initiatief nemen. Koken is toch ook een beetje vooruitzien. Voor pubers is dat vaak een beetje lastig, voor Parapollen in de vakantie helemaal. Hij stuurt met het aanbreken van de vakantie ook altijd zijn hersens een week of wat weg. En die hersens waren nog niet geheel teruggekeerd toen hij daadwerkelijk aan het teven wentelen ging.

Maar goed. Op een dag leek het erop dat zijn brein voldoende was uitgerust en fietste hij naar Appie voor een halfje wit. Dat was toen natuurlijk nog niet oud, maar Parapol toog toch meteen voortvarend aan het werk.
Dat zijn hersenfunctie nog niet helemaal was hersteld, bleek al snel. In het recept stond dat Parapol 2 1/2 deciliter melk nodig had (hij spreekt dat als echt kind van deze generatie uit als 'twee één slash twee'). Parapol pakte een anderhalf literpak melk uit de koelkast, bestudeerde het eens goed en zei hevig teleurgesteld dat we geen 2 1/2 dl melk hadden.

Blijkbaar verwachtte hij een kant en klaar kwart literpak melk?

HELP!!!!! Wat moet dat worden?????

En de schoolboeken moeten nog steeds gekaft worden. Ook die voor Wiskunde. Volgend jaar doet ie examen. Hoop ik.

Deze week zag ik...

I just love the taste and even more the beautiful colours...

Kijk voor meer Deze week zag iks... bij Daan en Roos en steeds meer anderen!

Posbank

Vorige week liepen Grote Pol en ik nog op de Posbank. Daar ben ik vroeger vaak geweest en toen vond ik er geen bal aan. Want we gingen dan fietsen. En dat deden we heulheul vaak: fietsen. Bult af ging nog wel, bult op was minder. En mijn moeder moest dan telkens stoppen 'om een opname te maken.' Daarmee bedoelde ze een dia. Er zijn miljoenen dia's van mij gemaakt. Waarvan zo'n kleine duizend op de Posbank, schat ik.

Wat bazel ik eigenlijk? Ik was vroeger een heel volgzaam tiepje dat het heus wel leuk vond om te fietsen en ook helemaal niet erg om op de dia te komen. Echt. Ik had er geen problemen mee. Waarom ik het dan toch schrijf? Omdat het zo hoort? Een kind hóórt een enorme hekel te hebben aan fietsen met zijn/haar ouders en in het bijzonder aan fietsen op de Posbank. En een kind hóórt ook een hartstochtelijke hekel te hebben aan miljoen keer te moeten stoppen, stilstaan, al of niet spontaan poseren voor weer een meesterlijke opname van zijn/haar moeder.
Maar ik had dat niet. Eigenlijk was ik een bijzonder buitengewoon kind. Maar dat heeft de vaste lezerskring van Purperpol allang begrepen. Een kind dat het leuk vindt om schoolboeken in de zomervakantie van A tot Z te bestuderen, dat met plezier aan de meest truttige hobby's deed: Volksdansen en Harp Spelen. En ook nog Breien. En nog meer van dit soort erge dingen.

Terug naar de Posbank. U weet niet waar de Posbank is? Ga u eerst tien minuutjes in een hoekje zitten schamen. De Posbank ligt zo'n beetje tussen Dieren, Rheden en Velp in. In Gelderland dus. Vernoemd naar meneer Pos die er een grote, stenen bank liet neerzetten. En zo zag de Posbank er een weekje geleden uit (maar dan zonder Grote Pol, want die loopt daar ook niet dagelijks rond).





U ziet het: u moet er wel binnenkort even heen, want de Posbank is eigenlijk het achtste wereldwonder, maar dat moet de Commissie ter Vaststelling van Wereldwonderen nog even doorkrijgen. Dit filmpje gaat niet helpen, dat weet ik ook wel, ik ben niet gek. U en zij van die commissie moeten het gewoon in het echt zien en ervaren.

En we zagen ook nog dit, gewoon in het wild:

IJslandse pony's (maar het leken wel paarden, zo groot) waar we omheen moesten lopen. Dat is toch fantastisch.

En voor we op de Posbank waren, moesten we door de Onzalige Bossen. Dat is ook een hele ervaring, daar krijg je namelijk beenspieren en een shot endorfine van waarop je minimaal een week op topniveau kunt functioneren, niet bepaald onzalig. Op deze foto komt het er natuurlijk niet uit, want ik kan nog steeds geen foto's maken, maar de Python is er qua hoogte-diepteverschil niets bij.  

En wat we ook nog zagen, toen we even op ons fleeceje lagen uit te rusten van al dat vermoeiende geklim en die overmaat aan gezonde boslucht: een inktzwarte gigantische tor van minstens 6 centimeter. Die even een ommetje rond zijn boom liep en daarmee een boel bladeren en gras in beweging zette. Heel indrukwekkend, geloof me. Ja nee, echt. Echt!

Kortom. Doe die NS-wandeltocht ook, dat zal u goed doen!

(Ze draagt een) Lolbroek

Afvraging: zou jij jezelf als vader/moeder willen hebben?

Dus ik vroeg me weer wat af.
Stel dat ikzelf mij als moeder had. Zou ik als kind dan tevreden zijn met mij? Zou ik mij een leuke moeder vinden? Een goede? Een verstandige? Of zou het toch werkelijk verschrikkelijk zijn om mij als moeder te hebben?
En dan heb ik het over ikzelf, hè, en niet de Polletjes. Al zijn die twee wel interessant vergelijkingsmateriaal. Maar ik ben toch wel anders dan zij. Hoe zou ik mijzelf opvoeden? Welke keuzes zou ik maken voor mijzelf? Autoritair? Laissez-faire? Iets ertussenin? Consequent of onvoorspelbaar?

Zou ik me dan ook zo ergeren aan die domme blogjes die over mij geschreven werden? Stellen de Polletjes zich aan, is het 'normaal' pubergemopper-want-je-moet-toch-wát-te-mopperen-hebben, of is het echte irritatie?
Zou ik ook zo balen van mijn gehatseflats in de keuken en elke keer als we weer eens hassiebassie of hutsieflutsie aten vragen of we morgen alsjeblieft weer gewoon friet konden eten?

Wat zou ik er werkelijk van vinden om telkens zo'n moeie moeder te hebben? De Polletjes lijkt het niet erg te deren, maar ik voel me wel eens schuldig en verdrietig over mijn chronische gebrek aan energie, met name ten opzichte van die onvermoeibare kwieke Puberpolletjes (ahum).

Al die klusjes die ik dan van mijzelf zou moeten doen, kamer opruimen, afdrogen, wéér mijn kamer opruimen, tafel dekken. Verschrikkelijk toch, zo'n dominant mens dat de lakens uitdeelt... Ik ben toch geen slaaf van mijzelf?

Zou ik me schamen voor die gekke Waterloopleinmarktrok en die hippiebeenwarmers die mij als moeder draagt en de hele winter als ik ze aanhad niet naast mijzelf willen lopen/fietsen/zitten? En wat te denken van die Prednisonkop?

En die domme grappen die ikzelf steeds maak. En dat heksachtige lachje. En de ouderwetse inrichting van het huis. Zou ik om mij kunnen lachen of zou ik blijvend rollen met m'n ogen en alleen heftig zuchtend en steunend de samenmomenten amper kunnen doorstaan?

Gelukkig hoef ik me dit alles niet af te vragen. En ben ik blij dat ik mijn eigen moeder niet ben. Vooral omdat ik dan mijn echte moeder niet zou hebben. Die moeder die ook van die gekke kleren droeg en van die vieze prutjes kookte. Die moeder waarbij ik af en toe mijn ogen rolde en zuchtte en steunde.

Die geweldige, lieve, gekke moeder van me....

Op bezoek bij de koningin

Samen met Kunstpol (weer) naar A'dam geweest. Zeer tot ons beider genoegen. We ontmoetten zelfs de koningin, waar Kunstpol op zijn innemende wijze nog even kameraadschappelijk een praatje mee maakte en zijn arm omheen sloeg. Daarover straks meer.

J. had ons diverse kortingskaartjes gegeven waar we veel voordeel van hadden en we beloofden haar als dank de meest verschrikkelijke A'damse ansichtkaart te sturen. Dus eerst hebben we uuuuuuuren gezocht naar die ene afschuwelijkste vreselijkste kaart die alle andere afzichtelijke smakeloze kaarten overbodig maakt. Dat is redelijk gelukt. Het opvallende was dat er best een boel kaarten toch acceptabel en zelf mooi blijken. Ik hoop dan ook van harte dat onze uiteindelijke keus bij J. volledig uit de smaak valt. Geen foto hierbij, want J. moet wel volledig verrast worden bij de eerste aanblik van die kaart op haar deurmat. (Ik sluit een rolberoerte niet uit, dus neem alvast wat kalmeringspillen, J.)

Toen naar Madame Tussauds. Dat viel me 100% mee. Het was eigenlijk zelfs heel leuk. Kunstpol vond het geweldig om met Jan en alleman op de foto te mogen en ik sta erop met mijn heldin Annie M.G. Schmidt (zij met haar pretoogjes, ik met mijn Pred(nison)kop) en ja, ook stiekem met George Clooney.
Grappig om te merken dat we bepaalde beelden helemaal niet herkenden. Sporters bijvoorbeeld. En 'bekende' dj's. En popidolen uit de verkeerde decennia (niet jaren zestig, zeventig, tachtig). Een mevrouw vroeg heel verbaasd, bijna beledigd, waarom we zelfs Victoria Beckham niet kenden. Anderzijds vonden die Engelsen, Italianen en Duitsers die maar bij ons in de buurt bleven rondhangen K3 en vooral Herman Brood maar raar.

Daarna de living statues en de duifjes op de Dam vermaakt, de Waterloopleinmarkt bezocht en naar het Verzetsmuseum geweest.

Hartstikke leuk en interessant was het dus. En gezellig.

Ik heb alleen geen oren meer over, want Kunstpol kletst werkelijk de oren van je hoofd bij zo'n onverdeelde aandachtdag. En ook geen voeten, want je loopt al gauw kilometers door die stad te sjouwen. En ook geen ogen, want in het Verzetsmuseum was heel veel te zien. En verder kijk je je ogen uit, als je in Amsterdam bent, want werkelijk elke gevel, elke gracht, elke boom is mooi. En de mensen, hè, de mensen daar. Die zijn ook zeer bezienswaardig.

Nou ja. Wat er nog van mij over is, gaat nu op de bank zitten en breien. Want dat moet ook gebeuren. Beenwarmers, voor de winter die er alweer aankomt. Die staan weer heel leuk bij mijn Waterloopleinrokje. Nja. Niet interessant voor jullie.

Nou doeoei!

Peter de Vries weer aan de telefoon

Een jaar geleden blogde ik over onze personal stalker. Iemand, die zich voordeed als Maarten / Peter / Gerard / Kees / Remco of noem-nog-eens-zo'n-naam de Vries, die zich waarschijnlijk heel eenzaam voelde en het keer op keer voor elkaar kreeg ons op de kast te jagen. Hoe? Door telkens te bellen, zich voor te doen als telemarketeer en de meest bizarre gesprekken aan te gaan. Een bel-me-nietregisterachtig iets, een geheim telefoonnummer of nummerherkenning helpt daar niets tegen. Boos, woedend, ziedend zelfs werden we telkens weer en hij smulde ervan. Net een kind dat blij is met elke vorm van aandacht, ook al is die negatief.
Het lukte ons niet, terwijl we toch professionele opvoeders zijn, om gewoon helemaal niet te reageren. Stom, eigenlijk. Pas nadat we de KPN ingeschakeld hebben, hij ons drie keer binnen twee weken had gebeld en de KPN dat ook had gecontroleerd en hem gewaarschuwd heeft, is het gedoe opgehouden. Een tijdje.

Nu heeft Peter / Paul / Richard / Jelle weer een nieuw trucje bedacht om ons boos te krijgen.
Hij heeft een maand of wat geleden weer een paar keer gebeld, maar we trapten er gelukkig niet in. Hij begon namelijk over een bepaald WK-abonnement dat we zouden hebben aangevraagd. En dat is in ons geval totaal ongeloofwaardig, geloof me. Dus we hadden 'm in de smiezen en toen hij daarna belde met andere smoezen hebben we geen enkele reactie gegeven, behalve dan de telefoon neer te leggen.

Vervolgens heeft hij, volgens mij, ons telefoonnummer doorgegeven bij een aantal bedrijven die ons nu opbellen omdat we meneer Keizer zouden zijn die geïnteresseerd is in telefonische enquêtes. (Die mensen schijnen echt te bestaan.) Ook hiertegen helpt het bel-me-nietregister niet...
Maar als we het de marketeers van die bedrijven netjes uitleggen, schrappen ze ons meteen vriendelijk uit hun bellijsten. Nu kan het een keer voorkomen dat iemand het verkeerde telefoonnummer opgeeft, maar als dat bij twee of meer bedrijven gebeurt, is het al verdacht. Toch?
We hebben inmiddels het adres losgepeuterd dat Maarten / Piet / Gerard / Simon / Jaap / Harm / Arie steeds opgeeft, als passend bij ons telefoonnummer bij die bedrijven en als we nog vaker gebeld gaan worden, fietsen we daar eens naartoe (er zit een bedrijfje in dat pand) en gaan we diepgravend bodemonderzoek doen.
Het begint weer spannend te worden, dit kat-en-muisspel. Maar we gaan winnen!

Afvraging: Kan een eekhoorn een rolberoerte krijgen?

En zo ja: wat zijn de symptomen en waaruit bestaat de eerste hulp?

Fiets ik een eind met Grote Pol in het wilde weg, word ik moe. Dat heb ik zo nu en dan. Vaak en veel. Hier en gunter.
Zoeken we een plekje in het bos om te liggen en te zitten en te lezen en te genieten en even een dutje te doen.
Zit Grote Pol verdiept in zijn boek (Episodes van Kees van Kooten: aanrader) en zak ik weg in het zachte mos in een zoet, lief slaapje.
Hoor ik opeens een vreemd geluid. Heel dichtbij. Grote Pol hoort niets: hij heeft een boek en een gehoorbeschadiging.
Duw ik de lichte dutjesroes weg en vraag me dingen af. Is het een kever? Een merel? Een vis? Een vos? Een ekster? Een zwijn? Een buizerd? Een gier?  Een boa constrictor? En word ik klaarwakker. Want stel je voor. Een ontsnapte tijger uit Ouwehands, niet ver van het zachte mos in het bos vandaan. Dat kan maar zo.
Dus. Kijk ik op. Je wilt dan toch wel even weten door wie je binnenkort verslonden gaat worden.

Is het een eekhoorn. Die mij niet had gezien en onschuldig beukennootjes of iets dergelijks zat op te graven. En zich nu een rolberoerte schrikt bij de aanblik van een wilde Purperpol. Waarschijnlijk hoor, want ik vraag me nog steeds af of dat kan: eekhoorns die een rolberoerte krijgen.
Onmiddellijk begint het beest te mopperen, te schelden en te zaniken. Klimt in een boom, gaat op een tak zitten kijken en spugen en schreeuwen en foeteren en sputteren naar dat vreemde mensbaksel en dat andere wezen dat nu ondanks zijn gehoorbeschadiging ook doorkrijgt dat er wat ernstigs aan de hand is.
Niet normaal meer, zo'n overtrokken reactie. Dat gaat zo minutenlang door. Echt waar. Een herrie dat dat beest maakt! Zit de boel gewoon een beetje op te blazen van hier tot Tokio. Of het hele bos van hem alleen is. Zijn privéterritorium. Kom nou.

Maar goed. Wat te doen als zo'n rolberoerte ernstig is? Als zo'n beest erin blijft? En waaraan zie je dat dan? En wat is het verschil met de originele hartverzakking?
Vraag ik mij dus af.

Volgende keer in de reeks afvragingen: zou jij jezelf als moeder of vader willen hebben? Als u begrijpt wat ik bedoel.

Deze week zag ik...

Voor meer Deze week zag ik...kijk bij Roos en Daan!

Afvragingen - inleiding en: wie doet zoiets?

Hebt u dat nou ook? Dat u zich opeens dingen afvraagt? Rare dingen? Domme dingen? Dingen die eigenlijk werkelijk nergens over gaan?
Ik noem wat willekeurige kleine voorbeelden. Om u een idee te geven van mijn afvragingen.
Zoals wanneer ik mij afdroog altijd eerst even lekker mijn gezicht in die handdoek steek en diep in- en uitadem, dat ik mij dan afvraag of andere mensen dat ook doen.
En of Google Ads echt denkt dat als ik over taarten blog, ik vast ook geïnteresseerd ben in bodemonderzoek.
En hoe het komt dat die lumineuze ideeën die ik altijd heb op de fiets, de briljante zinswendingen en to-the-pointe woordkeuzes die mij dan invallen die geweldig zouden staan in een of ander blogje, kaartje, gesprekje of briefje bij thuiskomst finaal vergeten zijn.
En ik vraag me nog steeds wel af wat die man met de helm met die wilde vrouw met scheve hakken in dat bos gingen doen.
En ik vraag me af hoe lang ik nog aan die man met de helm moet denken, zeker omdat ik best vaak langs die plek in het bos fiets. Moet ik niet iets aan sporenonderzoek doen? Maar hoe moet dat eigenlijk - sporenonderzoek? Moet ik dan speuren naar sporen van de scheve hakken van die wilde vrouw en dan via de schoenenwinkel achterhalen welke pumps ze droeg? En dan? Kan de politie daar dan wat mee - mocht het nodig zijn?

En hoe het komt dat de meneer uit dit krantenbericht op zo'n idee komt. En het ook nog 's in het echt uitvoert. En ik vraag me dan ook af of z'n partner, als hij die heeft (ik betwijfel het), heeft gezegd: 'Joh? Zou je dat nu wel doen? Kun je niet beter wat ketjap gebruiken? Da's goedkoper.... En maak je het hele zootje wel weer goed schoon als je klaar bent? Ik zal wel een sopje klaarzetten.' Zou hij in z'n vroegste jeugd ook een keer in de olijfolie met Spaanse pepertjes gemarineerd zijn en in het kolenhok zijn opgesloten door z'n gemene stiefmoeder met haakneus en pukkel omdat ze vond dat hij zo humeurig was?

Ja? U hebt dat ook?

Nou.

Mooi.

Dan zijn er meer gekken zoals ik.

En mag ik vragen wat úw afvragingen dan zijn?

Volgende keer in deze reeks afvragingen: Kan een eekhoorn een rolberoerte krijgen?

Ik hartje kneuterige vakantietradities

Alleente

Deze zondag leerde ik er weer een nieuw woord bij. Een woord dat Paulien Cornelisse (Taal is zeg maar echt mijn ding) heeft verzonnen. Ze is er overigens niet heel trots op, vertelde ze in Zomergasten.
Het was een woord waarnaar ik al een tijdje op zoek was, dus ik ben heel gelukkig dat zij het gevonden heeft.
Het drukt precies uit waar ik zo van hou, zeker zo aan het eind van een lange zomervakantie met continu allemaal Polletjes om me heen.
Ik hou van alleente.
Vandaag ben ik ontzettend heerlijk alleen. Alle mannelijke Pollen zijn de hort op.
Dus vandaag geen hilarische uitspraken en grappen en geen dwars maar vaak ook lachwekkend gepuber, geen gekibbel, gebekvecht, gedimdam en uitgedaag.
Saai.
Stil.
Suf.


Zalig.

Dozen

De Polletjes hebben er alweer zes weken vakantie op zitten. Nog 'maar' twee te gaan. Bij mij begint het allemaal behoorlijk te kriebelen, ik ga vanaf volgende week voorzichtig re-integreren in het onderwijs, maar bij de Polletjes is dat schoolverlangen niet aanwezig. Ook niet latent. Ik vraag me zelfs af of ze ooit schoolheimwee zullen kennen. Ik kan geen school voorbij fietsen zonder even goed door alle ramen naar binnen te gluren en zo mogelijk een zweempje schoollucht op te snuiven.
De Polletjes hebben dat met andere dingen. Bunkers bijvoorbeeld.

In ons huis staan twee dozen. Weggemoffeld tussen de militaria, lego en veel rommel. Een doos vol heerlijke, nieuwe schoolboeken voor Kunstpol. En een doos vol heerlijke, nieuwe schoolboeken voor Parapol.
Als ik vroeger, heel lang geleden, eindelijk weer nieuwe schoolboeken kreeg (meestal tweede-, derde- of vierdehands, maar dat was alleen maar fijn, want dan had je ze lekker snel - meestal nog vóór de vakantie begon) pakte ik ze meteen uit,
snoof eens diep de heerlijke vieze lucht op,
las alvast alle verhalen uit de methodes voor Nederlands en geschiedenis van voor naar achter en weer terug,
bladerde verwoed door de biologieboeken,
zocht uit waar aardrijkskunde dat jaar over zou gaan,
las de Franse, Duitse en Engelse stripjes
en leerde ook alvast flink wat nieuwe woordjes en zinnen voor die talen.
Angstiger bladerde ik door de wis-, natuur- en scheikundeboeken en verzuchtte dat het dit jaar écht moeilijk zou gaan worden. Maar strijdvaardig loste ik dan ook maar alvast wat opgaven uit de eerste hoofdstukken op en kreeg al snel door dat ook dat zou meevallen.
Alle her en der afgedrukte liedjes met notenschrift erbij vond ik heerlijke cadeautjes en leerde ik mezelf meteen aan. Ik herinner me het ellenlange Lied van heer Halewijn nog, in middeleeuws Nederlands.
Daarna kaftte ik alles stevig en netjes, bestickerde de boel, zocht bijpassende schriften, deed nieuwe geurpennen in mijn etui, sleep de potloden nog eens en vulde de bladzijde personalia uit mijn agenda volledig en nauwgezet in.
Zodat ik vier weken van tevoren er al helemaal klaar voor was. Minstens. En de vakantie nog héél lang duurde. Zodat ik nog een keer alle verhalen kon lezen en de woordjes kon repeteren.
Verder was ik best een leuke meid, hoor. Helemaal geen stuudje, of zo.

Ik voorzie dat de dozen van Kunst- en Parapol nog minstens dertien dagen hier gigantisch ondergesneeuwd raken onder de troep. Tot wij, verstandige volwassenen, ingrijpen en de Polletjes dwingen de boeken nu eindelijk eens te gaan kaften. Waarna ze dat morrend, zuchtend en steunend gaan doen. Tot wij het gestuntel niet meer kunnen aanzien en zelf de boeken rap van een strak en sterk papiertje gaan voorzien. Tenzij we verdiept raken in de inhoud.
Hun lesboeken zien er overigens drie keer zo aantrekkelijk uit als de boeken met de stoffige en suffe plaatjes en de ellenlange teksten waar ik het mee moest doen. Laat staan vergeleken met de boeken uit het stenen tijdperk, de tijd waarin Grote Pol opgroeide.

Je snapt ze niet, hè? Die jeugd van tegenwoordig.

Recept: Monchoutaart zonder sprinkhanen en zonder gedoe met biscuitkruimels

(Eerst even dit, voor de vaste lezerskring: die sprinkhaan van een aantal berichtjes hieronder, overigens heus niet zo groot als ik 'm tekende, maar hij vóelde wel zo groot, had het goed bekeken. Die taart was namelijk erg lekker. Ik heb 'm ook nog gewoon opgegeten, nadat ik de sprinkhaan passender voedsel aangeboden had. Zo'n beest ziet er heel zindelijk uit, schoon zelfs, niets vergeleken met een vlieg.)

Een paar dagen geleden was onze Kunstpol jarig en maakte ik weer eens een monchoutaart. Dat lust iedereen en daarom maar even ons recept van deze taart die anders misschien in de vergetelheid wegzinkt. Vroeger, héél lang geleden, eind jaren tachtig, begin negentig, was deze taart ín, mode. Was het de nieuwe slagroomtaart, zeg maar. En nu? Kom er maar eens om!
De bodem maak ik tegenwoordig niet meer van biscuitjes met boter. Van het gekruimel en het gedoe en het telkens weer in elkaar storten van de ganse taart werd ik te zenuwachtig.

Nodig voor de bodem:
200 g zelfrijzend bakmeel
200 g basterdsuiker
125 g boter of margarine
1 eetl vanillesuiker (ik maak vaak een pot vol (gezeefde) witte basterdsuiker met een vanillestokje erin, dat smaakt en ruikt net zo lekker en is vast ook goedkoper op den duur)
2 eieren
snufje zout

Oven voorverwarmen op 200 gr. Taartbodemvorm invetten (ik gebruikte zo'n onhandige met een geul rondom, waardoor dan later een opstaand randje gevormd zou worden, maar ook daar kreeg ik te veel problemen mee: de bodem brak vaak bij het storten van de taart: gedoe en gekluns, dus tegenwoordig gebruik ik gewoon een springvorm). Beetje paneermeel erover strooien. Boter en suiker mengen, rest van de spulletjes erbij en een deeg kneden, mixen of de keukenmachine het werk laten doen. Dat mengsel in de springvorm duwen, het loopt in de oven goed gelijkmatig uit, dus heel precies hoeft het niet. Twintig minuten in de oven bakken.
Is ook zó al heel lekker. Dus als je geen zin meer hebt in nog meer gedoe, kun je 'm nu opeten! Of er even snel iets anders overheen smeren.

Dan de rest:
1/4 l slagroom goed stijf kloppen met wat vanillesuiker. Twee pakjes monchou en 125 g basterdsuiker erbij kloppen. Ik gebruikte een tijdje roomkaas (van de Aldi), maar daarmee werd het mengsel niet stevig genoeg = nog meer gedoe en geklieder, dus tegenwoordig doen we weer duur. Dit mengsel over de taartbodem verdelen en een uur of wat in de koelkast zetten.
Daarna kun je moeilijk of gemakkelijk doen. Gemakkelijk = een blik Jonker Fris vlaaivulling opendraaien en de inhoud over de taart verdelen (= mierzoet = lekker voor kindertjes en zoetekauwen). Moeilijk = zelf met vers fruit en geleisuiker enzo in de weer (= veel lekkerder en verantwoorder en staat ook veel intelligenter en interessanter).

En dan ziet het er dus ongeveer zó uit. Maar dan zonder sprinkhaan. En het monchoumengsel is vaak wat witter, maar wij gebruiken van die gele basterdsuiker, vandaar.

De man met de helm

Laatst zat ik in de bus. Dat doe ik anders nooit. Ik fiets. Of ik trein. Maar met de trein ging niet, want ze zijn bij het spoor de hele tijd maar drastisch aan het graven en doen. En 't zou ook zo naar zijn als je dan met trein en al op dat gat afrijdt. Dus hadden ze bedacht: de mensen gaan met de bus. Dus ik moest wel. Of ik kon natuurlijk gaan fietsen, maar daar had ik een keer geen zin in. Dat kan ook zomaar gebeuren, hoor, dat ik geen zin heb in dertig kilometer heen en dan ook weer dertig kilometer terug fietsen. Niet vaak, maar soms dus wel. Maar dit terzijde. Belangrijk is dat u onthoudt dat ik ook eens met de bus was.

En nee, het beviel niet. In de trein is de muziek nooit aan. In een bus mag dat blijkbaar zomaar wel. En daar mag de buschauffeur ook bepalen op welke zender de radio staat. De smaak van de buschauffeurs die ik trof kwam niet overeen met mijn smaak. Had ik vrolijk m'n gloednieuwe MP3'tje mee, kon ik 'm niet gebruiken, want de muziek van de bus stond ook nog eens heel heel hard. Heel. Maar dit terzijde.

En zo waren er nog meer van dat soort ergernisjes. De bus was vol, bijvoorbeeld. Terwijl ik al de hele tijd dat ze bij dat spoor zo drastisch aan het graven en doen zijn, die bussen zie rijden, ze rijden zo'n beetje langs onze straat, achttien van die bakbeesten per uur, en altijd, ál-tijd zijn ze voor meer dan 90% leeg. Behalve mijn bus dus. Die was gewoon hutjemutje vol. En naast mij zaten twee meiden die niets te vertellen hadden, maar toch de hele tijd zwamden, leuterden en uit hun nek kletsten. Hun gespreksstof bestond uit clichés. Hele erge. Echt HELE hele erge. Clichéeriger clichés bestaan niet. En ik wist ook niet dat deze clichéste clichés bestonden, in het echt. Ik dacht dat zoiets alleen in boeken en tijdschriften voorkwam. Maar heus, in het echt kan het dus ook. U wilt hopelijk niet weten waar het over ging, want als ik dat ook moet opschrijven, ga ik weer zo naar dromen. Maar dit terzijde.

Waar het eigenlijk om gaat: we rijden door het prachtige landschap. Bomen, hei, schaapjes en herdertje erop, vliegertje hier, vliegertje daar, parkachtig landschap, stukje snelweg, koetjes en paardjes in de wei, stukje weg waar je 80 mag, wilde zwijnen en herten die zomaar over kunnen steken en nog meer bomen. U kent dat wel.
Stopt er opeens een auto vlak voor ons op de smalle parkeerplaats rechts van de weg. De buschauffeur met de slechte muzieksmaak let gelukkig wel goed op en remt adequaat, maar hard. Rijdt die auto meteen weer slingerend weg en stopt vervolgens honderd meter verder aan de linkerkant op een parkeerstrookje langs de weg. Stapt er een man uit met een knalrode helm in zijn handen. Slaat met grote kracht het autoportier dicht. Rent hard het bos in. Stapt er ook een vrouw uit, een wílde vrouw zelfs, want ze had hele rare haren en flodderkleren en die rent op scheve hakken achter die man aan het bos in.

Dat was het.

En nu vraag ik mij van alles af. Hierover dus. U, trouwe lezer, vast ook.

Maar ik weet geen antwoorden. U ook niet. Denk ik. Het blijft een mysterie. Tenzij u de man met de helm was. Of de wilde vrouw met de hakken. Dan wil ik graag weten wat u daar deed. En hoe het afliep.
En al mijn lezers ook. Denk ik. Maar dit terzijde.

Deze week zag ik...

Deze week zag ik... is een geweldig initiatief van Roos en Daan!

Al 13 jaar...

... mag ik de moeder zijn van deze bijzondere, mooie en unieke jongen! Elke keer is het weer een feest te ontdekken dat hij nog veel bijzonderder, mooier en unieker dan ik al dacht is. Ik hou van hem.
Gefeliciteerd, Luuk, een heel fijn jaar gewenst. Vrede en Liefde in je huis en in je hart. Geniet van het leven!

Puberpeuters (let op de muziek!)

Het dagje uit (vervolg)

Het was geslaagd, beste mensen. Ook zonder de tips die gisteravond na elven nog binnenkwamen. Wij. provinciaaltjes, trokken vandaag naar de grote stad en keken onze oogjes uit.
Ik heb besloten dat ik toch wel erg van Amsterdam houd. Ik vond het er vandaag vriendelijk, gastvrij en gemoedelijk, maar dat kwam ook vast door het mooie weer en door onze eigen vriendelijke en gemoedelijke uitstraling (ahum). We kwamen op wat andere plekjes dan ik vroeger bij het tienertoeren bezocht (toen kwamen we meestal niet veel verder dan de Dam, de Kalverstraat en het Van Goghmuseum, maar ik kan de interessante rest ook wel vergeten zijn). By the way: waarom bestaat Tienertoer niet meer? Dat was nog eens een uitvinding!
En ach, Amsterdam is gewoon veel te groot en te leuk voor één dag, dus we gaan beslist nog een keer (een paar dagen) terug. En dan gaan we wél naar De Negen Straatjes, wél naar het Anne Frankhuis (want daar willen we toch echt een keer geweest zijn), wél naar NEMO, wél een rondvaartje doen, wél naar dat leuke restaurantje dat we zoals altijd natuurlijk pas ontdekten toen we al geluncht hadden en wéér naar de Waterloopleinmarkt en naar andere markten die interessant zijn. En ook gaan we dan (of een delegatie van de Pollenclan) naar Madame Tussauds, want Kunstpol wil dolgraag op de foto met Bob Marley, K3 en George Bush.
En wat deden we vandaag? Voornamelijk vertoeven in het Bijbels Museum en op het Waterlooplein. En genieten van de Amsterdamse sfeer. Kilometers door de stad slenteren en sjouwen, op zoek naar leuke winkeltjes. Die je dus niet vindt als je ze zo hartstochtelijk zoekt.

Hier nog twee fotootjes, als bewijsmateriaal. Je ziet twee grote denkers (die Vietnamees met giga dure camera tel ik (misschien ten onrechte) niet mee (maar ik zag wat hij allemaal fotografeerde en dat maakte geen bijster intelligente indruk)) en het fantastische, duizelingwekkend mooie trappenhuis van het Cromhouthuis waarin het Bijbels museum is gevestigd.

Een dagje uit

Morgen gaan alle Pollen samen een dagje uit. We weten inmiddels ook wel dat er maar weinig uitjes zijn die we alle vier leuk, interessant of fysiek vol te houden vinden. Kieskeurigheid en Veeleisendheid zouden onze middlenames kunnen zijn.

Een dagje fietsen, naar de dierentuin, of nog erger: naar Een Museum met Echte Kunst, nee, dat zit er met onze Puberpolletjes niet meer in. Het zijn echte one-trick pony's geworden: militarirariraria, dat is alles wat hen zou interesseren. Maar wij, volwassen Pollen, weten wel beter: er is nog zoveel meer dat hen zou kunnen boeien. We moeten de Polletjes daar alleen nog even van zien te overtuigen...

Morgen gaan we naar Amsterdam, en nee, we gaan niet naar het Verzetsmuseum, daar hebben Grote Pol en ik ons hevig tegen verzet, en nee, we gaan niet naar het Anne Frankhuis, want de lange wachtrij nekt ons gigantisch.

En nee, we gaan ook maar niet met zo'n dure rondvaartboot, al zou dat mij wel goed uitkomen: een uurtje lekker zitten en toch van alles kunnen zien en horen en misschien wel even stiekem een dutje doen. Maar de Polletjes zagen het vanavond al helemaal voor zich hoe dat in een rondvaartboot gaat: aan uw rechterhand een huis met huisnummer 1, aan uw rechterkant ziet u een huis met huisnummer 3, aan uw rechterhand een huis met huisnummer 5 en hé, aan uw linkerkant een huis met huisnummer 2!

Wat we wel gaan doen? We hebben heus al wat plannen gesmeed, maar die verklap ik niet. U kunt het hier morgenavond lezen, als ik dan nog wat puf over heb. Meer suggesties zijn tot vanavond rond een uur of elf nog welkom. Maar houdt u rekening met vier veeleisende, kieskeurige Pollen, waarvan tenminste één met ernstige energetische beperkingen, twee met een zeer beperkt blikveld en één lieve ouwe beer.