Peter de Vries aan de telefoon

Een paar maanden geleden belde hij voor het eerst. Maarten de Vries. Van d'een of d'andere verzekeringsmaatschappij. Dat soort telefoontjes handelen we in Huize Pollenstein altijd snel en accuraat af. Maar Maarten wist me langer aan de lijn te houden. Want toen ik zei dat ik geen belangstelling had en hij mijn telefoon misbruikte, zei hij dat ik wél moest luisteren. Ik zei dat ik dat lekker toch niet deed en drukte hem weg. Het deed wat met mijn toch al veel te hoge bloeddruk, ik was zelfs boos op hem.
Twee minuten later belde hij weer. Grote Pol nam dit keer op en Maarten deed zijn verhaal weer. Overigens bij vlagen onverstaanbaar, wat ook heel irritant is. Grote Pol riep regelmatig: 'Hallo, hallo, ik hoor niets!' en met die woorden hing hij uiteindelijk ook op.
Maar Maarten belde meteen weer. Grote Pol was Kunstpol aan het voorlezen en Maarten kon zodoende lekker meegenieten, tot hijzelf dit keer ophing. Diezelfde middag belde hij nog een keer of acht, maar we drukten hem elke keer weg en legden ten einde raad (beetje laat, hadden we eerder aan moeten denken, maar zo heel slim zijn we hier niet) de telefoon van de haak . (Hoe zeg je dat overigens bij die nieuwerwetse beldingen?)
Een paar dagen later belde Remco de Vries. Haha, geintje, nee, hij was absoluut niet dezelfde verzekeringsagent als een paar dagen geleden. Maar stiekem toch wel. Er ging bij ons nog geen lichtje branden. Hij wilde me een ziekteverzekering aansmeren, want De Overheid had gezien dat we die hard nodig hadden. Ik vroeg hem ons telefoonnummer uit zijn bestand te halen. Maar dat kon natuurlijk niet. Ons telefoonnummer kwam op zijn scherm en hij móest ons wel bellen. Ik zei dat ie dan een briefje moest maken, dat op zijn scherm moest plakken, waarop ons telefoonnummer stond en 'deze mensen nooit meer bellen'. Ja, dat kon wel. Maar haha, zei hij lachend, dat deed ie niet, want ja, dat deed ie gewoon niet.
Twee uur later belde hij weer. Peter de Vries heette hij inmiddels. Ik vroeg of hij het leuk vond om ons lastig te vallen. Herinnerde hem aan de allereerste sessie. Praatte op hem in. En ik had nog niets door. Hij wilde telkens zijn verhaal doen en wilde even kunnen uitpraten. Ik zei dat ik hem niet wilde horen en hem dus niet wilde laten uitpraten en dat ik er ziek van werd. 'Maar mevrouw, ik wil u juist béter maken.' Ik kookte van woede inmiddels en zei dat ie niet wist wat ie zei. Hij raakte overigens hiermee toch een zeer gevoelige snaar.
Hierna maar eens met die verzekeringsmaatschappij gebeld die ons met klem vertelde helemaal niet aan telefonische verkoop te doen.
Aha, een telefonische stalker dus.
Een heel zielig, ziek ventje.

Remco, Maarten, Peter, Jan, Pieter, Gerard, Jeroen de Vries belde nog vele malen. Gelukkig nam Grote Pol nu toevallig al zijn telefoontjes op. Maar ook hij werd er keer op keer boos van. De Vries is een heel zielig ventje dat goed is in bloed onder nagels vandaan halen. Zelfs bij Grote Pol, die écht héél geduldig is. De Vries noemt Grote Pol inmiddels ook bij zijn voornaam. Hij doet of hij een goede bekende is.
Inmiddels ook maar eens de politie gebeld, die ons doorverwees naar KPN. KPN kan niet veel doen, alleen een waarschuwing sturen als hij binnen drie weken drie keer heeft gebeld. Dat heeft Jan inmiddels gedaan. Waarvan een keer om 23.00 uur 's avonds ('Ja, we moeten overwerken) en een keer om 3.47 uur 's nachts.
De ene keer gaat Grote Pol een gesprek aan, de andere keer niet en laten we de hoorn van de haak. 's Nachts de stekker eruit en mobiel aan. Ook heeft Grote Pol Pieter een keer gezegd: 'Da's goed, doe mij maar 1 verzekering!' en een paar weken later ons bankrekeningnummer aan Jasper gegeven voor een machtiging voor een uitermate handige scheepsbrandverzekering: 000000000. Maar daar trapte Jasper niet in.
Vandaag belde Klaas weer, als vertegenwoordiger van TV-Oké en in een gesprekje dat Grote Pol, tegen beter weten in aanging, want De Vries kickt gewoon alleen al op aandacht, gaf hij toe gewoon dolgraag vrienden te worden met Grote Pol.
Maar dat wil Grote Pol niet. Verrassend, niet?

Inmiddels hebben we ons nummerweergave aangeschaft en weten we waarvandaan Klaas vandaag belde. En Google en Hyves zijn dan heel handig. Grote Pol is bezig onze stalker te ontmaskeren. We weten al van alles over hem. Hij heet Douwe, denken we. Douwe terugstalken doen we nog maar even niet. We zullen eens nadenken over een mooi product dat we hem kunnen gaan verkopen, een telefonische cursus Hoe Maak Ik Wel Vrienden? bijvoorbeeld. Compleet met handboek en gratis pennenset.