Boeddha doet het niets.
Van de week vroeg een moeder van de school van Kunstpol me of ik soms ziek was. Ze zag mijn Prednisonkop en vroeg gelukkig vrijmoedig. Ik moet wel even slikken dan, maar zo'n reactie is stukken beter dan de meewarige blikken van klasgenootjes van Kunstpol.
Toen op mijn school de diverse Birkies, die een aantal van mijn collega's en ik graag dragen, werden vergeleken, vielen de smallere bandjes van mijn modelletje op. Ja, zei ik, die smalle bandjes passen beter bij mijn frêle voetjes. Haha. Not. Mijn voeten zijn dik en opgezet, mijn enkels ook en mijn vingers lijken net bleke barbecueworstjes.
Door de medicijnen heb ik ook een heel droge mond, waardoor er binnen een paar weken al twee stukjes tand zijn afgebrokkeld. Nu heb ik dus eindelijk een spleetje tussen mijn voortanden. Dinsdag kan ik bij de tandarts terecht. Het hele weekend door peur ik met mijn tong in het ontstane gat.
Telkens als ik met mijn hand door mijn haar ga, vlechten de uitgevallen haren zich sierlijk om mijn vingers. Op mijn kussen ligt elke ochtend ook weer genoeg voor een kleine haartransplantatie. Grote Pol zou er een hele krullebol aan overhouden, als we de technische mogelijkheden hadden.
Door de droge ogen, ook door de medicijnen, in combinatie met mijn contactlenzen kan ik soms niet ver zien, soms niet goed dichtbij. Dan is óf tv kijken, óf een boek lezen heel erg lastig.
Toen op mijn school de diverse Birkies, die een aantal van mijn collega's en ik graag dragen, werden vergeleken, vielen de smallere bandjes van mijn modelletje op. Ja, zei ik, die smalle bandjes passen beter bij mijn frêle voetjes. Haha. Not. Mijn voeten zijn dik en opgezet, mijn enkels ook en mijn vingers lijken net bleke barbecueworstjes.
Door de medicijnen heb ik ook een heel droge mond, waardoor er binnen een paar weken al twee stukjes tand zijn afgebrokkeld. Nu heb ik dus eindelijk een spleetje tussen mijn voortanden. Dinsdag kan ik bij de tandarts terecht. Het hele weekend door peur ik met mijn tong in het ontstane gat.
Telkens als ik met mijn hand door mijn haar ga, vlechten de uitgevallen haren zich sierlijk om mijn vingers. Op mijn kussen ligt elke ochtend ook weer genoeg voor een kleine haartransplantatie. Grote Pol zou er een hele krullebol aan overhouden, als we de technische mogelijkheden hadden.
Door de droge ogen, ook door de medicijnen, in combinatie met mijn contactlenzen kan ik soms niet ver zien, soms niet goed dichtbij. Dan is óf tv kijken, óf een boek lezen heel erg lastig.
Soms zit ik nergens mee, andere dagen baal ik. Meestal relativeer ik alles met het grootste gemak, soms lukt het even helemaal niet.
Maar echt, alles is betrekkelijk. Ik ken mensen met veel meer verdriet, meer pijn, met veel grotere nood. Dat troost niet, maar het helpt wel om dingen in perspectief te zien. Die lichamelijke aftakeling zal ook wel weer eens stoppen en ik geloof in het krijgen van een nieuw hemels lichaam op de jongste dag. Met tenminste smalle enkeltjes en een scherpe kaaklijn. En zeker ook niet meer dat verdriet van die lieve mensen om ons heen.
6 opmerkingen:
Hoi, ik lees sinds kort jou blogjes, en moest van mezelf even reageren, ik kan me zo goed voorstellen hoe je je af en toe kan voelen. Ik leef met je mee!!
Hoe gaat het met de potjes voor de medicijnen, hebben ze al een leuk kleurtje gekregen?? groeten, Babette.
Ach meisje toch, wat een stil verdriet. Het is gewoon jouw verdriet, frustratie, woeden en dat mag er zijn. Natuurlijk zijn er mensen die het zwaarder hebben, maar er zijn ook mensen die het veel lichter hebben. Op z'n tijd gewoon zeggen of denken wat je voelt is heus niet verkeerd.
Digitale knuffel voor jou!
Dat betekent niet dat jouw pijn en je ziek zijn er niet toe doet en je er maar makkelijk over heen moet kunnen stappen hoor! Nee, je hebt gewoon en nare vervelende ziekte die helemaal niet leuk is en zeker niet met dit weer. Ik wil je sterkte wensen, je bent dapper Polletje! En ja, soms denk ik ook: ik zou willen dat het al zo ver was: de jongste dag. Maar: iedere dag is een dag dichterbij!
Hallo Purperpolletje,
Wat kan ik meer zeggen dan sterkte.
groetjes, Franca.
Jouw ziek-zijn is niet 'minder erg' of 'valt wel mee'. Het is misschien anders, maar niet minder.
Ik zie uit naar die dag, soms denk ik 'was het maar zover' ik zou het niet erg vinden. Nooit meer pijn, nooit meer tranen, nooit meer lijden, nooit meer dood...
Hè meid! Ik kan me voorstellen dat je het lang niet altijd zo van de humoristische kant kant bekijken als in dit stukje :>(.
Maakt dit warme weer het dan ook niet nóg erger?
Sterkte, als 't weer eens níet zo kan relativeren.....
Ik vind je ook heel dapper!
Een reactie posten