Heimwee naar wiebeltanden

Vannacht droomde ik dat Kunstpol onbedaarlijk huilde nadat hij gevallen was. Ik nam hem in mijn armen en troostte hem. Dat snikkende lijfje, de warme tranen, mollige peuterarmpjes stijf om me heen geslagen. Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat zoiets nooit meer voorkomt. Volgende week neemt hij afscheid van de basisschool en hij is echt het kleine jongetje niet meer. Ik bladerde vanmorgen eens door wat fotoalbums van vroeger en heimwee overspoelde me.

Heimwee naar peuterpret, naar wisselgebitjes, draaimolens, verklede mannetjes en verjaardagen met papieren mutsen op. Zelfs heimwee naar snotneuzen, kapotte knieën, gebroken nachten en de zoveelste buisjesoperatie. Ik maakte wat bewogen foto's van de foto's die een kijkje in een opeens compleet onbezorgde tijd lijken te tonen.
En ik bedenk me dat de bouwplaats in villa Zebra nu niet meer aan ons gezinnetje besteed is. Naar de kinderboerderij willen ze ook al niet meer, Annies boeken worden niet meer eindeloos voorgelezen en een speurtocht met pijltjes of lintjes door de wijk hebben we vroeger ook al veel te weinig gemaakt.

Maar over tien jaar heb ik heimwee naar kogelzoekers, beugelbekkies, huiswerkweigeraars en eindeloze discussies over niets. Laat ik er dus nu maar eens goed van gaan genieten.

En met de kleinkinderen ga ik beslist vaker naar de kinderboerderij en ik koop coole pleisters voor hun kapotte ellebogen en elke keer als ze komen gaan we weer een spannende speurtocht maken!