Thuispermanentje

Vorige week waagde ik de sprong. Verzamelde alle beschikbare moed bij elkaar, haalde diep, dieper, nog dieper adem, zette mijn blik op oneindig, mijn verstand op nul.

Ik ging naar de kapper.

Het was hard nodig. Ik móest wel. 't Kon echt niet meer. Vond ik. (Grote Pol zag niet eens dat ik naar de kapper was geweest. Pas toen ik, zes uur later, dat tussen neus en lippen maar eens meldde zei hij: 'Ja, ik dacht al... Maar je zei niets, dus ik dacht 'laat ik mijn mond maar houden.'' Dat is nou typisch mannenlogica, beste lezers.)

De kapster zag me aankomen en wees me linea recta de weg naar de wasbak. Geen gezellig volle wachtruimte met gratis kopjes thee en tijdschriften om voor de vorm wat in te bladeren. Of  van die voorbeeldboeken waarvan de kapsels wel haalbaar zijn, maar niet het bijbehorende gezicht en lichaam. Kortom: geen laatste vluchtkans.

En toen waste en knipte ze mijn droge takkenbos en ik baalde als een stekker, mopperde inwendig, al mijn creatieve gedachten waren compleet verdwenen en ik kon echt geen gespreksonderwerp verzinnen en zij blijkbaar ook niet en ik zette telkens mijn blik weer op oneindig, herraapte mijn moed voortdurend, bedwong mijn neiging op te springen en halfgeknipt met fladderende kapmantel (waarom zijn die dingen altijd zwart? om nog erger in een grafstemming weg te kunnen zakken misschien?) en al weg te rennen.

Nee. Ik bleef keurig zitten en antwoordde in ultrakorte zinnen op de paar beleefde vragen die ze stelde. Mompelde ook nog wat over chronisch ziek, medicijnen, haaruitval en andere fijne bijwerkingen. Daar wist ze niet veel op te zeggen. Zou ik ook niet kunnen, als ik net van de kapperschool kwam en 0,0 levenservaring had en dito sociale vaardigheden en ik moest al die ellende aanhoren.

Maar ze kon wel knippen. Ze knipte mijn krullen terug. Krullen die al 35 jaar weg waren, komen nu opeens weer tevoorschijn. Tijdens het knippen nog niet, na het knippen wel. Met als gevolg dat ik er nu bijzit alsof ik een goedkoop huispermanentje heb genomen. Zo'n goedkoop Suzan Boylekapseltje, maar dan met nog minder pony. Het lijkt m.a.w. een stuk korter dan het is. Maar dat groeit wel weer aan. En dan wacht ik weer een halfjaar voor ik weer genoeg moed verzameld heb. En dan ga ik weer naar de kapper en schrijf ik weer zo'n blogje. Of ik kopieer deze gewoon, niemand die het merkt. Toch?
Maar beste lezers, ik ben toch wel weer blij dat ik gegaan ben, want het zit echt een stuk leuker dan het zat. En ik krijg ook nog complimentjes. Dus.

Hier nog even een onduidelijk fotootje van toen. Als bewijs voor mijn krullen. Kon zo gauw niets beters vinden.