Als je hahaar maar goehoed zit

De laatste weken loop ik weer met mijn tong op mijn tenen. Het liefst zou ik hele dagen in bed blijven liggen en U-I-T-R-U-S-T-E-N. Maar als ik dan eens een keer me even wat minder moe voel, ga ik er weer volledig tegenaan. Pakken wat je pakken kan. Dat dat ook weer niet heel handig en slim is, weet ik best. En helaas zie ik dat ook best. Want.
Ik voelde me dus, zomaar op een doordeweekse avond deze week, wat minder moe. Parapol vroeg al een week of wat of ik zijn haar wilde knippen. Dat deed ik dus maar, want je moet van de gelegenheid gebruik maken. Ik knip hem z'n hele leven al, die jongen heeft net als ik een gruwelijke hekel aan kapperszaken. Op één keer na toen hij twee was en ik bij hem een omgekeerde hanenkam met de tondeuse veroorzaakte gaat dat altijd redelijk tot goed.  Maar deze week ging het dus niet zo goed. Het ziet er eigenlijk niet uit. Maar Parapol hoor je niet mopperen. Die zegt één keer dat het wat kort is, maar het had nog erger gekund, en lijkt verder nergens mee te zitten. Hij doet er zelfs geen gel in om het nog wat te laten lijken, noch haalt hij zijn vingers door zijn haren om het wat luchtiger te laten vallen. Hij wast het af en toe eens en that's it.
Maar ik maak me zorgen om Parapol met zijn bloempotkapsel op die Vreselijk Harde Middelbare School, met die Vreselijk Ongenuanceerde Harde Puberale Oordelen.
Misschien ben ik in mijn jeugd iets te veel gevormd door Vulcano. Ik danste op de lagere school nog met een groepje klasgenoten op hun liedje. Op blote voeten, want dat hoorde zo. Ik ben nogal conformistisch ingesteld.
Gelukkig is Parapol anders...