Vrijwilliger

Parapol heeft zo'n verplichte maatschappelijke stage helemaal niet nodig. Hij kwam zelf op het lumineuze idee te solliciteren als vrijwilliger bij het Arnhems Oorlogsmuseum. Gisteren is ie erheen gefietst en is aangenomen. Parapols dag kon niet meer stuk. Hij huppelde door de kamer!

Om de twee weken gaat hij daar aan het werk, als jongste bediende (vijftien!). Dat werk bestaat voornamelijk uit groepen rondleiden. Eerst een aantal weken meelopen, daarna mag ie het zelf gaan doen. Parapol denkt zelfs de huidige rondleiders nog wel het een en ander te kunnen leren. Jeugdige overmoed is dat. Niets menselijks is Parapol vreemd, al lijkt hij nu al redelijk volmaakt....
Ik ben benieuwd hoe het allemaal zal gaan en wat met hem gaat doen. Het worden lange zaterdagen, met een flinke fietstocht voor en na en een heel nieuwe vaardigheid die hij onder de knie zal moeten krijgen. Maar ik ben ook al hartstikke trots op deze initiatiefrijke kerel, die inderdaad ook al heel veel weet van de oorlog.
Bijkomend nadeel van dat vrijwilligerswerk is dat ze in dat museum ook militaria verkopen. Parapol neemt de volgende keer dus geld mee. Al met al kost het hem waarschijnlijk een kapitaal, want zijn doel is thuis een even grote verzameling als daar aan te leggen... Zodat hij later, als hij écht groot is, zijn eigen museum kan starten.
Net als vroeger, toen hij in schoolvakanties respectievelijk een legomuseum, een vliegtuigmuseum en een roofvogelmuseum inrichtte, waar je dan tegen betaling van 20 cent in mocht.

Dat krantenbaantje geeft hij dus voorlopig niet op! Tenzij hij heel veel fooien gaat krijgen....

Beurtbalkje

TV Gelderland voerde een aantal jaar geleden actie om het woord 'beurtbalkje' opgenomen te krijgen in de Dikke van Dale (is overigens gelukt). Bij die actie werd onder andere dit vrolijke liedje gebruikt: 

Gisteren gebeurde er iets geks: ik had mijn boodschapjes zoals altijd weer tot een smaakvol ensemble gerangschikt op de kassaband. De caissière bliepte ze vrolijk weg en ik legde ze weer keurig terug tot een artistiek stilleven met groente, fruit en melk in het wagentje, toen ik plotseling boodschapjes zag weggebliept worden die niet van mij waren. Jam, taco's, spekkies en hondenbrokjes. Vast lekker, maar niet voor de Polletjes. Ik riep, alert als ik ben, meteen: 'Ho, stop, die spulletjes zijn niet van mij!' Waarop de mevrouw na mij, van wie ze wel waren op hoge toon zei: 'O, had u dat ding niet neergelegd, dan? Ja. Dat is dom van u, hè???'

De caissière bliepte de boodschapjes weer net zo gemakkelijk terug, terwijl ik me nog steeds stond te beraden op een snedig weerwoord. Iets milds, iets opgewekts, maar wel iets duidelijks. Maar het weerwoord kwam niet. Daar stond ik, Purperpolletje, die toch aardig taalvaardig lijkt, zo op het wereldwijde web, met mijn mond vol tanden. Ik was verpletterd. En dat verpletterde gevoel hield zeker nog een paar uur aan... Tja. Dan kom je als vrouw weer overduidelijk van Venus. 

Ik was het beurtbalkje vergeten.

Oerstom natuurlijk.

Kom ik thuis, vertel ik het aan Grote Pol. En Grote Pol komt van Mars. Die typt stante pede bij Google in: beurtbalkje verantwoordelijk. En zegt na enig gesurf: 'De meningen zijn verdeeld.' Zo geeft hij nog even een college beurtbalkjesverantwoordelijkheid aan mij. En bedankt, Grote Pol. Volgende keer mag je me best ook even knuffelen.

Vandaag heb ik eens goed opgelet. De klant voor mij had ook het beurtbalkje niet klaargelegd, dus ik pakte zelf een balkje. Twee balkjes zelfs, één voor vóór, één voor achter. Ik vond de klant voor mij niet dom. Hij was zelfs slim, want hij kocht voor een hele week en kreeg een enorme stapel voetbalplaatjes.

Sladressing

De Polletjes 'koken'.
Parapol bakt hamburgers.
Kunstpol zwiept een plastic zak met broodjes op tafel, gooit er wat vorken, messen en borden bij en gaat dan de sla aanmaken. 'Wat moet ik erbij doen?' vraagt hij, terwijl hij in de koelkast kijkt. 'Van dat groen doorweekt moerasspul?'

Criminele harp - hoofdstuk 3: een hoofdpijnverhaal

Ah, daar bent u weer. Mocht u, om een ongetwijfeld wel héél goede reden die ik natuurlijk niet per sé hoef te weten - maar wel graag wíl weten, pas nu op dit blog terecht komen en bij het lezen van de titel niet begrijpen waar het om gaat, scroll dan eerst even ongeveer een halve kilometer naar beneden, naar Criminele harp - inleiding. Werk dan zo van beneden naar boven dit spannende feuilleton door. U heeft heel wat gemist, in elk geval drie slapeloze nachten. Maar wees gerust. Vandaag de laatste aflevering. Waarschijnlijk dan, ik beloof niets. Maar ik beloof wel dat het weer spannend gaat worden. Bloedstollend. IJzingwekkend. U kunt nu nog gauw even, voor de zekerheid, een rustgevend tabletje slikken.

Grote Pol kwam thuis en we overlegden.
We deelden onze nachtelijke gedachten.
We deelden onze wakkere bedenksels.
We wikten en wogen.
Grote Pol belde nog maar eens de politie hier ter plaatse om nog wat advies in te winnen, maar deze politieman wist het allemaal ook niet. Raar zaakje, maar inderdaad zó vreemd dat het ook best wel eens allemaal waar kon zijn. Hij gaf het advies er toch heen te gaan, als mevrouw nou zo graag die harp wilde hebben, en dan goed te observeren en te luisteren naar ons gevoel.
We baden om een juist inzicht en een wijs verstand, zodat we de juiste keuze konden maken.

En die middag belde Verkopertje maar weer. Hoe laat we nou kwamen. Hij was thuis dus we konden meteen wel ff langskomen. Grote Pol bestookte Verkopertje, op de voor Grote Pol gebruikelijke wijze, met kritische vragen. Wat dat nou precies was met zijn vader, met de familie, met de inbraken thuis, met het tuinpad. Grote Pol ging op de psychologische toer en Verkopertje zweette peentjes bij al die lastige vragen. Ja, dat konden we zelfs dwars door de telefoon merken.
Ach, arm Verkopertje. Hij barstte zelfs in huilen uit!
Het was allemaal echt écht waar, en zuiver eerlijke handel! Het enige vervelende was dat hij het niet kon bewijzen. En dat van het tuinpad lag allemaal aan zijn moeder die psychisch was.
Grote Pol vroeg of hij dan die moeder mocht spreken. Niet om haar onpsychisch te maken, maar om als ouder en wijzer iemand met een ander ouder en wijzer iemand te kunnen spreken. Maar dat kon niet, want zijn moeder was op haar werk en dan kon ze niet bellen, want ze was al een keer ontslagen. We zouden later kunnen terugbellen, na vijf uur.

Maar de Verkoper-moeder belde ons zelf al binnen een halfuurtje op en verzekerde ons dat Verkopertje een echt handelaartje was. Dat het een Goede Jongen was, dat ze daarvoor haar hand niet hoefde om te draaien en haar neus wel in het vuur wilde steken, dat er thuis al twee keer was ingebroken en dat ze nu geen mensen meer over de vloer wilde, of we dat dan niet konden begrijpen? (Nou... nee.) Grote Pol vroeg of zij dan garant wilde staan voor deze handel, maar nee, dat waren haar zaken niet, dat moest zoonlief maar uitzoeken.

O.
Okee.
Mmm.

Grote Pol stelde tussen de bedrijven door op de computer een contract op. Waarin stond dat deze harp eerlijk verhandeld was, dat wij, de Pollen, niet aansprakelijk te stellen waren voor de gevolgen van eventuele diefstal of heling. Blablabla. Je wil toch een poot om op te staan hebben. En het minste, maar ook het meeste wat we konden doen, was zo'n contractje maken. Dat rechtspositioneel natuurlijk geen hout zou voorstellen. Wisten we best.

Verkopertje belde weer. Of zijn moeder al had gebeld? Ja, dus. Inmiddels hadden we het contractje geprint en besloten wel af te reizen naar Lelystad, diezelfde avond. We ervoeren ook wel een bepaalde rust hierover. We zouden wel zien. En voelen.

We pinden €900,-, verdeelden de buit over onze vier broekzakken, instrueerden de oppas van de Polletjes, baden nogmaals om een wijs verstand en Gods leiding en stapten in de auto.

Dus.

Dan weet u dat ook. We gingen naar Lelystad!

In de auto bedachten we een plan de campagne, compleet met codetaal. Tijd rekken op het tuinpad, om alles goed te kunnen voelen en observeren. De hortensia's en rodondendrons, desnoods de grassprieten of de tegels bewonderen. Grote Pol zou, als hij het niet vertrouwde, zeggen dat hij hoofdpijn had. Grote Pol. Hoofdpijn. Als u ons persoonlijk kent, weet u hoe leuk dat eigenlijk is. Grote Pol heeft zelfden hoofdpijn, ik heb altijd hoofdpijn. Zeg je Purperpol, dan zeg je: hoofdpijn. Ik kom uit een echte hoofdpijnfamilie. Holladiejee.

In Lelystad aangekomen reden we gezwind door naar de doolhofwijk waar Verkopertje woonde. We sloegen rechtsaf, toen weer linksaf, rechtsaf, rechtsaf, nog eens rechtsaf. Ach, u kent dat wel, zo'n wijk. Misschien woont u zelf wel in zo'n wijk. Als je als bezoeker al twijfelt of je 'psychisch' bent, moet je daar niet zijn.
Na nog een keer of wat linksaf te zijn geslagen waren we op het plaats delict. O, nee, op de bestemming. We parkeerden de auto netjes in het parkeerhofje, dat krijg je altijd inclusief bij zo'n doolhofwijk.
Maar er was nergens een tuinpad met een harp te zien.

Zal ik hier maar weer stoppen? Ach nee. Ik zie dat u bij de les bent. Keurig, hoor! Complimenten. Juf vertelt nog even door.

In de verte zagen we wel een plantsoentje. Met een paar struikjes, wat slingerende grindpaadjes, wat boompjes, wat wipkipjes, een zandbakje en een glijbaantje, een vijvertje met wat vissende pubertjes en een harpje. EEN HARPJE!!!
Daar stond ie dus. Midden tussen het groen. Bijna net zo mooi als op de foto op Marktplaats. Beetje viezig, beetje stoffig, maar ongeschonden en nog helemaal naar hout ruikend.

Een van de pubers viste niet. Dat was Verkopertje. Duidelijk. Met pukkels en al.
We liepen naar hem toe.
Ons hart klopte al, maar dat merkten we toen pas echt goed.
En we voelden al, maar we voelden nu extra goed.
En we merkten al van alles op, maar nu merkten we ook op dat we opmerkten.

En we begroetten Verkopertje: Nou. Hallo. Ja.

Dus dat is de harp.

De andere jongens waren geschikte gozers, lieten hun hengels in de steek en stonden op gepaste afstand te kijken. Naar die harp, dat wonderlijke ding. Naar ons. Ja. Wij waren dus mensen met belangstelling voor zo'n ding met allemaal touwen d'rin. Wij waren dus harpmensen. Nooit gezien, van die harpmensen, waarschijnlijk.

We praatten wat. Over het weer, over de vijver, over de harp. Vroegen maar niet naar het tuinpad en de hortensia's. Ik sloeg wat snaren aan en meteen vielen de monden van die jongens open. Dat ding deed het dus! Ook zonder stekkers!
Ik speelde wat meer, het was niet om aan te horen zo vals, maar de jongens keken alsof de hemel voor ze openging! Ze vonden het móói....
Verkopertje zei zelf niet veel. Hij hield zijn handen maar stijf in zijn zakken, had ie ook wat te doen.
Ik vroeg hem een tang te halen, zodat ik kon proberen tenminste één snaar te stemmen. De stemsleutel die ik bij me had, paste niet op deze harp. In de tussentijd verzekerden z'n vriendjes ons van de goedheid van Verkopertje. Het waren toffe, gezellige knullen en Grote Pol had nog steeds geen hoofdpijn.
Na een flinke tijd kwam Verkopertje terug met een tang. We draaiden wat aan de pinnen en het leek wel te werken.
Verkopertje vroeg nog eens waar we woonden, want hij dacht inmiddels te weten dat het wel dicht bij Den Bosch moest zijn. Mja. Zo ongeveer wel.
We rekten tijd en probeerden nog wat te kletsen om wat meer te kunnen observeren, voelen en de hoofdpijn de kans te geven op te komen. Maar die hoofdpijn bleef uit.

Dus: we kochten die harp! Lieten Verkopertje het contract tekenen, maar Verkopertje, ondanks zijn veertien jaar, had geen identiteitsbewijs. En er was nu juist ruimte op het contract voor het nummer van zijn identiteitsbewijs vrijgelaten. Geen paspoort. Geen bankpas. Dan maar z'n bibliotheekpasnummer.
We haalden het geld te voorschijn en laadden de zware harp met enige moeite in onze auto - het ding was toch nog wat groter dan Verkopertje gemeten had en reden het doolhof voorspoedig weer uit richting Den Bosch.

Inmiddels staat die criminele harp, die geen echte criminele harp is, alweer bijna vier jaar bij ons thuis.

En nooit bij Opsporing gezocht, Spoorloos, Vermist, Politiebericht of Peter R. de Vries geweest.
Noch een dwangbevel, deurwaarder, knokploeg, arrestatieteam of privédetective aan de deur gehad.

De criminele harp leefde nog lang en gelukkig. Hij werd (bijna) elke week afgestofd. En af en toe verwende Purperpol hem, als ze tijd en energie had, met een liedje of wat.

Coverfoto

Criminele harp - hoofdstuk 2: Yuppeninterieurstyling

Als u sinds eergisteren dit blog niet hebt gelezen, wat ik me nog steeds wel kan voorstellen - vergissen is menselijk, nietwaar - is het raadzaam te beginnen met naar beneden te scrollen, tot Criminele harp - inleiding, en daar eerst eens te gaan lezen. First things first. U heeft overigens een groot voordeel: u kunt drie afleveringen van dit spannende feuilleton achter elkaar doorlezen. Dat scheelt u al gauw twee slapeloze nachten.

Verkopertje belde dus en ik stelde hem De Vraag: hoe komt deze harp te koop te staan zonder stemsleutel?  Want dat is dus als een mobiel zonder opgeladen batterijen. Als een HEMA zonder tompoucen. Als een baby zonder luier.

Oja. Dat wist u al. Sorry.

Dat kwam zo. Let goed op, want voor u het weet bent u de draad kwijt en moet u weer terug naar het begin van deze alinea en dat is zonde van uw tijd. Die tijd kunt u beter besteden aan het schrijven van een reactie aan mij over dit wonderlijke verhaal. Of zo. Zie maar. Hoe u uw tijd besteedt, dat mag u zelf weten.
De harp was van een vriendje van hem geweest.
Een vriendje van zestien.
Verkopertje zelf was veertien, vertelde hij tussen neus en lippen door. Die vriend van zestien zat bij hem op school. Zat, want verkopertje was van school (gestuurd?) en wachtte nu op het nieuwe schooljaar om met de volgende opleiding te kunnen beginnen (het was mei - hoezo leerplicht?). Hij doodde zijn tijd met rondhangen, lummelen, sms'en, chillen en wat gehandel op Marktplaats.
Die vriend van zestien had helemaal niets met harpen, maar hij had deze harp gekregen van een collega van zijn werk. Blijkbaar had zestienjarige wél een baantje. Die collega was onlangs van Lelystad naar Rotterdam verhuisd (geef hem eens ongelijk) en was kleiner gaan wonen. Verkopertje beschreef hem als een yuppentype die het wel mooi en stijlvol vond om zomaar een harp in zijn Lelystadse appartement te hebben staan.
En bij de verhuizing was dus de stemsleutel verloren gegaan. Als die er al ooit was, want die harp was nooit gekocht om er een deuntje op te spelen.
En die vriend had de harp aan verkopertje gegeven om hem te verkopen. Want zestienjarige had wel gemerkt dat veertienjarige kon handelen. Hij had namelijk ook al een fiets verkocht op Marktplaats. Hoe ze de winst zouden gaan verdelen weet ik niet. Wil ik ook niet weten.

Ja.

Ik denk dat ik weet wat u nu denkt. Ik dacht het namelijk ook.

Bijzonder.
Vreemd.
Bijzonder vreemd.

Er zat een luchtje aan. Wél een luchtje, maar geen stemsleutel, aankoopbewijs of garantieovereenkomst. Ook geen naam, adres of telefoonnummer van deze wonderlijke yuppencollega. Niets. Alleen een harp die ik nog steeds erg graag wilde hebben.
Maar ik ben ook niet gek. Ik wil geen criminele harp. Geen harp die van de vrachtwagen is gevallen. Maar harpen vallen inderdaad niet van vrachtwagens. En jongetjes van zestien, of erger nog: veertien, stelen geen harpen van Lelystedelingen. Denk ik zo. Da's niet zo praktisch, een heel gesjouw acherop je fiets of in je bolderkar en wat moet je d'ermee?
Dat denkt u toch ook?

Dit verhaal was zó vreemd dat het misschien toch ook wel weer waar kon zijn. Maar na dit telefoontje ging ik toch automatisch spreken van een Criminele Harp. Want je weet maar nooit. En het klinkt lekker spannend. Geef maar toe: u vindt dat ook, anders las u dit hele relaas niet.

Verkopertje wilde graag snel van die harp af, want hij stond in de weg. Of we diezelfde avond konden komen. Ik vertelde dat we in een dorp (weliswaar met stadse allures) op de Veluwe wonen. Van de Veluwe had ie nog nooit gehoord en al helemaal niet van ons mooie dorp.
Tussen Utrecht en Arnhem.
Wah? Is dat bij Amsterdam?
Nee. Meer naar het Oosten.
O. Bij Duitsland ergens?
Ok. Ja, ergens bij Duitsland.
En bovendien was het chipsavond. We konden echt niet weg.

Ik zou de volgende dag terugbellen voor een afspraak. Konden we er in elk geval nog een nachtje over slapen. En de politie bellen, maar dat zei ik natuurlijk niet.

Diezelfde avond belde verkopertje weer. Om 23.00 uur zo'n beetje. Of we het al wisten. Nee. We wisten het nog niet. De nacht was nog niet eens begonnen. Verkopertje was toch niet zo heel dom als hij eerst overkwam, want hij zei zoiets als dat het echt écht eerlijke handel was. En ja, dat moet je nu net niet gaan zeggen, als je merkt dat je potentiële kopers daaraan twijfelen. Lijkt mij. Maar ik heb ook geen commercieel inzicht, dus verbeter me maar als dat niet waar is.

Die nacht sliepen we er dus een nachtje over.

De volgende dag belde ik de politie in Lelystad. Of er onlangs ergens een harp gestolen was. Nee dus. En ook in de computer geen melding van harpdiefstal elders in het land. Ik legde het verhaal voor aan de politieagente die ook bijna van haar stoel viel, net als u daarnet deed (- ik zag het wel!).
Zij zou die harp niet kopen. Maar ja. Zij wilde die harp ook helemaal niet. En ik wel. Nog steeds, ja.
Verkopertje belde ook maar weer eens. Of we er al aankwamen. Nee dus. Grote Pol was weg en we hadden nog onze gedachten in de nacht kunnen delen met elkaar.
Ik vroeg nog maar eens door. Of hij echt die vriend niet kon bellen, zodat die misschien kon zeggen waar de oorspronkelijke eigenaar woonde. Maar nee. Dat kon niet. En of we alsjeblieft snel konden komen. Want er waren toestanden met de familie. En de buren. En de televisie was ook al stuk. Dus. Als we zouden komen, zou de overdracht overigens moeten geschieden in de tuin. We konden echt niet naar binnen. Want zijn vader woonde in Spanje. Vandaar. En zijn moeder wilde geen vreemde mensen meer over de vloer. Er was trouwens ook al twee keer ingebroken. Dus nee, we moesten op het tuinpad blijven.

Logisch, toch?

Ik merk dat uw aandacht verslapt. Dat is jammer, want u moet echt bij de les blijven. Ik stop daarom. Tijdelijk. Haalt u nog maar eens opgelucht adem.

Wordt vervolgd.

Criminele harp - hoofdstuk 1: een harp zonder stemsleutel is als een...

Mocht u mijn blog van gisteren nog niet hebben gelezen, dat kan, daar kan ik best enig begrip voor opbrengen, moet u even naar beneden scrollen, want je moet altijd beginnen bij het begin. Anders is er ook geen touw meer aan vast te knopen en dat wens ik u niet toe. Dit is namelijk Een Verschrikkelijk Spannend Feuilleton. Zomaar, gratis op internet. Wat verwent Purperpol haar lezertjes toch...

De verkoper ging dus akkoord met mijn bod. Onmiddellijk. Per kerende mail.
Bijzonder.
Vreemd.
Bijzonder vreemd.
Ik mailde eerst nog maar eens terug met wat vragen. Beetje social talk. De verkoper een beetje leren kennen, beetje voelen wat voor vlees er in deze kuip zat. We hadden het wel over een uitgave van €900,-. En dat Parapol het handelsbloed nog niet door d'aadren vloeit, wil niet zeggen dat er bij ons geen zakeninstinct aanwezig is.
Ik vroeg of er bijvoorbeeld reservesnaren en een stemsleutel bij zaten. Verkoper mailde meteen terug. Er zat niets bij. Het was alleen die harp. Een verzameling hout, lucht, metalen haken en pinnen en 38 snaren. Nou ja, eigenlijk waren het er 37, want er was er een 'gebarsten'. Echte kenners zeggen natuurlijk 'geknapt'. Maar deze verkoper was geen kenner. Dat was duidelijk. En hij was jong, dat rook ik door het computerscherm heen. De jeugdpuistjes spetterden hun prut bijna recht in mijn gezicht. Ja, ook dwars door dat scherm heen.
En dat jonge schepsel vroeg of ie een telefoonnummer mocht van ons, zodat we een afspraak konden maken. Hij zette er vaart achter.

Maar een harp zonder stemsleutel, is hetzelfde als een fiets zonder stuur.
Als een kip zonder ei.
Als een wijnstok zonder ranken.
Als een koe zonder hoorns.
Als een oliebol zonder rozijnen.
Als een spijker zonder kop.
Als een Grote Pol zonder Purperpolletje.
Als een koekje zonder suiker.
Als een ovenschotel zonder gegratineerd korstje.
Als een tandarts zonder boor.
Als een vuurtoren zonder licht.
Als een boek zonder laatste bladzijde.
Als een kaars zonder lont.
Als een ballerina zonder eetprobleem.
Als een gebroken pols zonder gips.

Nou ja.

Het is u al duidelijk.
Ik heb mijn punt gemaakt.
Ik zie het aan uw gezichtsuitdrukking. En die getergde zucht hoorde ik ook heus wel. Maar houd u uw aandacht er alstublieft goed bij, raad ik u ten stelligste aan.

(Dit verhaal moet wel zorgvuldig opgetekend worden. Nauwkeurig ook. We nemen er rustig de tijd voor. Geen misverstanden graag.) (Mocht u overigens tussendoor vragen willen stellen, dan kan dat natuurlijk altijd.

Vragen?
Geen vragen.
Mooi.
Ook niet daar achterin de zaal?
Nee?
Ik vervolg.)

Inmiddels had ik ook Grote Pol op de hoogte gesteld en hij was blij verrast bij het zien van de idyllische foto's op Marktplaats. Graag had hij er het Zuid-Franse landschapje er gratis bij gehad, maar zoals ik al zei, het ging puur om de harp, zonder stemsleutel. En een harp zonder stemsleutel was voor mij nog steeds best aantrekkelijk. Want een stemsleutel kun je kopen, net zoals je een stuur kunt kopen voor een fiets zonder stuur. Het probleem van een kip zonder ei is lastiger op te lossen. En een olijfboom zonder olijven kun je beter omhakken en verbranden, blijkt.

Maar Hoe Kwam Het Dat Er Bij Deze Harp Geen Stemsleutel Was? We gingen op zoek naar de oorzaak, want dat is interessanter dan je blind te staren op de gevolgen. Je moet niet denken in problemen, maar in oplossingen. Of slaan deze laatste twee zinnen alweer geheel nergens op?

Ik mailde dus wederom de verkoper met deze prangende vraag en vermeldde daarbij ook ons telefoonnummer, want deze harp moest en zou ik nog steeds hebben. Dat was aan het eind van een prachtige zomerachtige middag. Er was nog geen wolkje in de lucht te bekennen.

Die avond moest Grote Pol weg en was ik met de Polletjes thuis. Chipsavond was het, maar het was mooi weer en de Polletjes speelden buiten en waren met geen stok binnen te krijgen. Hoe ik ze ook lokte met chips.
Dat was achteraf maar goed ook, want het jonge verkopertje belde. En telefoneren met de toen nog jonge en wilde Polletjes in de buurt was onmogelijk.

Ik stelde natuurlijk meteen De Vraag. Waarom er geen stemsleutel bij de harp zat. Want een harp zonder stemsleutel is als een computer zonder muis. Als een fluitketel zonder fluit. Als een bad zonder stop. Als een toilet zonder toiletpapier.
O ja. Dat snapte u al.

En toen kreeg ik een wel heel wonderlijk verhaal te horen.

Wordt vervolgd.

Criminele harp - inleiding

Een paar jaar geleden wilde ik graag een nieuw harpje kopen. Ik had een oud, schattig, maar primitief harpje. Hoewel we het goed gehad hadden samen, was ik op hem uitgekeken, maar vooral uitgehoord. Hoewel het een stemmig ding was, was ie niet meer te stemmen. Zo vals als een kraai was ie, eigenlijk. Dat werd zelfs ik ontstemd van.
Op Marktplaats stond regelmatig wat moois te koop, maar meestal was dat te duur of te snel weg. In harpjesland is van alles te koop, maar vooral veel Japans fabriekwerk of protserige kitschtoestellen. En van dat Japanse en dat protserige moet ik niet veel hebben.
Ik ben ook geen typisch rijk Goois meisje dat dolgjaag op haaj hajp speelt.
Ik draag er ook niet van die glimjurken bij, noch kijk ik smachtend, liefdevol en/of teergevoelig uit mijn ogen bij het spelen van allerlei liefelijke melodieën.
Ook ben ik niet zo'n antroposofisch langharig elfje, met gebatikt en/of gemacrameed gewaad aan, dat wat halfbakken minimalistische accoorden aanslaat waar je heel rustig en kalm van wordt. Of waarbij je in slaap valt, dat kan ook.
Ik ben gewoon Purperpolletje en ik doe maar wat op dat ding. En dat vind ik nog leuk en soms mooi ook. De Polletjes vinden dat overigens niet. Maar dat mag de pret niet drukken.

Ik wilde graag een goede harp, die voor de verandering weer goed stembaar was, niet te groot, niet te klein, niet te fabriekerig, niet te protserig, met een behoorlijk aantal snaren en nog wat van die meer specialistische criteria.
En precies zo'n harp stond opeens, uit het niets, te koop op Marktplaats. Weinig tekst erbij, maar prachtige foto's van een harp in een romantisch Zuid-Frans landschapje, mooi hout, goed merk, wel 38 snaren, robuust maar niet grof, aan alle meer specialistische criteria voldeed ie en dat alles voor een onwaarschijnlijk lage prijs. In de winkel kost ie nieuw al gauw €2500, hier amper een jaartje oud voor €900,-. Harpen devalueren niet snel in prijs. Echt een koopje dus.
Ik bood subiet de vraagprijs. Zonder overleg met Grote Pol, maar die zou ik in alle harmonie wel weten te overtuigen. Desnoods speelde ik gelijk David een rustgevende psalm voor deze man, als hij in ziedende woede of gekte zou gaan uitbarsten.
Deze harp was het helemaal en ik moest en zou 'm hebben.

En meteen kreeg ik een mailtje van de Lelystadse verkoper en begon een spannend avontuur...

Wordt vervolgd.

Goud

Zien jullie dat ook in mijn uitzicht? (Even op de foto klikken en je ogen tot spleetjes knijpen, dan lukt het je misschien ook...)

Goud! En Zilver! En Licht! En Pareltjes! En Lente! En Zomer!

(en ja, het raam moet ook hoognodig worden gelapt...)

Vol

Soms zit m'n hoofd zo vol halfaffe gedachtetjes, kronkeltjes, spinseltjes, verdrietjes, genietjes, invalletjes en toestandjes dat het állemaal niets wordt. In elk geval is het niet bloggensgeschikt. Gelukkig heb ik nu een weekje vakantie, voor een grondige rust-, schoonmaak- en opruimronde voor mijn hersentjes, mijn hartje, mijn vermoeide oogjes en alles wat maar moe kan zijn in je lijf.

Trouwens: ik heb ideeën zat, nooit last van laatste-momentpaniek. Er valt in Huize Pollenstein altijd wat te beleven. Ik ben alleen een beetje te moe en te vol om het te zien. Dus.

Raar blogje, dit. Slaat eigenlijk nergens op. Krijg je met zo'n hoofd.
Zal ik het wel publiceren? Voor u een weet, voor mij nog een vraag.

Nou ja, daar gaat ie dan! Hopla!

Russisch

Parapol heeft een hartstochtelijke hekel aan alles wat met school te maken heeft. Huiswerk maken spant de kroon, maar gelukkig doet hij dat meestal trouw en goed.

Maar met Parapol blijf je je verbazen. Hij heeft een gratis cursus Russisch gedownload en is nu hard aan het zelfstudieën.
'Gaaf joh, ze hebben maar 33 lettertekens. Echt cool!'

Dat hij morgen een repetitie wiskunde en een SO aardrijkskunde heeft, doet even niet ter zake.

Onbegrijpelijk

Waarom moeten jongens van 15, in de bloei van hun leven dus, in het bijzonder Parapollen, uien leren pellen en snipperen? Waarom toch, terwijl hun moeders het tien keer zo snel kunnen? Begrijp jij het - begrijp ik het.

Waarom laten jongens van 12, in het bijzonder Kunstpollen, altijd en overal hun sporen na? (tas, sjaal, jas, regenbroek, laarzen, sokken, broek, riem, flesje drinken, zakje broodresten, boek, Donald Duck, geld, id-bewijs - over een lengte van zo'n 12 meter dwars door het huis) Waarom toch, terwijl ze weten dat ze telkens weer opgeroepen hun zooi op te ruimen? Begrijp jij het - begrijp ik het.

Waarom willen mannen, in het bijzonder Grote Pollen, liever hun schoonmoeder in huis hebben om te poetsen dan relatief onbekenden? Waarom toch, terwijl zijn schoonmoeder het tien keer zo langzaam zal doen en het haar tien keer zo erg zou vermoeien? Begrijp jij het - begrijp ik het.

Waarom willen vrouwen, in het bijzonder Purperpolletjes, altijd maar meer werk verzetten dan ze feitelijk kunnen en denken ze, ook al weten ze beter, dat ze last van aanstelleritus hebben? Waarom toch, terwijl ze letterlijk op een briefje hebben staan dat ze niet aan Aanstelleritus lijden maar aan SLE en Syndroom van Sjögren? Begrijp jij het - begrijp ik het.

Waarom duurt het soms zo lang voordat de essentiële dingen in het leven doordringen in de botte hersens van bepaalde mensenkinderen, in het bijzonder van Purperpolletjes? Voordat ze werkelijk weet, met hart en ziel,  dat er voor haar gezorgd wordt en van haar gehouden wordt? Dat ze van onschatbare waarde is in het licht en de liefde van God? Begrijp jij het - begrijp ik het.

Ach, Kunstpol heeft het begrepen. De onderstaande tekst begrijpt en leeft hij helemaal, met hart en ziel!

Daarom zeg Ik jullie: maak je niet bezorgd over wat je zult eten of drinken om in leven te blijven, en ook niet over de kleding voor je lichaam. Is het leven niet meer dan het eten, en het lichaam niet meer dan de kleding? Kijk naar de vogels van de hemel: ze zaaien niet en maaien niet en oogsten niet, je hemelse Vader voedt ze. Zijn jullie niet meer waard dan vogels? Wie van jullie kan met al zijn zorgen een el toevoegen aan zijn leven?  En wat maak je je bezorgd over je kleren? Leer van de lelies op het veld hoe ze groeien. Ze werken niet, ze spinnen niet.

Leer van Kunstpol, van hoe hij (ook) onbezorgd opgroeit. Hij werkt niet, hij ruimt niet op, hij geniet en hij wordt ook nog eens gevoed. En tot aan de maan en terug van hem gehouden, dat ook nog eens.

Maar wat meer opruimen, dat zou wel fijn zijn.

Pét 2

3 februari 2010. Parapol spot op Marktplaats een pet die hij graag wil kopen. De volgende mailwisseling volgt. De mailtjes van Parapol (vanaf 11 februari enigszins geholpen door Grote Pol) zijn cursief. Alle teksten zijn integraal overgenomen. Ik heb er verder maar geen commentaar op, het spreekt voor zich! Veel sterkte bij het lezen gewenst....

Mail 1 - 3 februari 2010, 19:01 uur

Hallo, is het een origineel of een namaak?
Mvg, Parapol

Mail 2 - 3 februari 2010, 19:09 uur

dit is origineel ja gr meijers

Mail 3 - 3 februari 2010, 19:17 uur

hallo met meijers is u hem wild kopen komt er wel 6,57 verzendkosten bij mail me ef
 
Mail 4- 4 februari 2010, 15:22 uur
 
Ok, ik ga akkoord wil u de advertentie verwijderen of gereseveerd markeren?
Ik wil hem graag beveiligd verzenden. Dat kost iets meer maar dat stort ik natuurlijk.
Op welk nummer kan ik het strorten?

mvg, Parapol

Mail 5 - 4 februari 2010, 15:27 uur

hallo meijers meijers dit is mijn bank nummer .... op naam flh meijers in .... abn amro en ik zal van markt plaat af halen bedankt al vast mail me ef als u het over heeft gemaakt naar

Mail 6 - 4 februari 2010, 15:32 uur
hallo met f meijers er komt 6,75 verzendkosten bij en mag gegevens

Mail 7 - 4 februari 2010, 19:42 uur

hallo met f meijers kunt u mij ef zeggen welke bank u heeft want dan kan ik u pakje klaar maaken gr van f meijers

Mail 8 - 6 februari 2010 9:09 uur

hallo met f meijers kunt mij ef een mailtje sturen als u geld over gemaakt heeft en u aders door sturen waar u woont vriendlijke gr van f meijers

Mail 9 - 11 februari 2010, 15:26 uur

Hallo,

Ik heb de pet vandaag ontvangen, waarvoor dank.
Helaas ben ik niet tevreden. Dit om de volgende redenen:


1. Ik zie dat de pet niet origineel uit WO II is, het embleem zal dat misschien wel kunnen zijn, dat ziet n.l. wel oud uit - in tegenstelling tot de pet die echt te nieuw oogt voor z’n gemiddeld 70 jaren... Ik mis ook enig label en/of stempel in de pet.
2. U heeft gemeld dat de pet per pakketpost moest worden verzonden. Dat heeft u niet gedaan, zonder dat u dit heeft gemeld. Ik heb daar wel voor betaald en vind dit dus niet erg netjes.
3. Ik heb gevraagd en betaald om verzekerde verzending. Ook dat is niet gebeurd.
Ik wil om deze drie redenen mijn geld terugontvangen, want ik voel me in feite bekocht.
Eventueel wil ik de pet wel houden, maar dan wel voor een veel lager bedrag dan ik nu (onterecht) heb betaald. Dat komt neer op 7,50 euro. Mocht u hiermee niet akkoord willen gaan dan wil ik het gehele bedrag terug (33,50 euro) en stuur ik de pet retour. Helaas stond er ook geen afzender op de envelop dus heb ik uw adres daarvoor nodig.

Als u wel akkoord gaat met mijn compromis dan verwacht ik dus een bedrag terug van 33,50 – 7,50 = 26,00 euro.

Ik betreur deze gang van zaken, maar verwacht wel uw eerlijke medewerking hierin.


Met vriendelijke groet,
Parapol


Mail 10 - 15 februari 2010 15:05

Hallo,


Ik heb inmiddels nog wat van de post ontvangen en hier was ik ook al niet tevreden mee…


Ik kreeg namelijk een brief van de TNT (post) omdat u te weinig postzegels op uw brief met de pet geplakt hebt. Drie postzegels te weinig = 1,32 euro die ik nu ook nog moet gaan vergoeden. U begrijpt hopelijk: ook dit zou ik vergoed willen zien.


Ik heb nog geen reactie van u ontvangen. Terwijl u vóór de verkoop wel onmiddellijk reageerde. Ik krijg hierdoor nog sterker het vermoeden dat u mij bewust heb opgelicht. Daarom geef ik nog één kans om te reageren en mijn geld terug te storten. Als ik binnen vijf dagen niets van u verneem ga ik stappen ondernemen.


Ik verlang van u dat u binnen zeven dagen het door mij verspilde geldbedrag van


33,50 + 1,32 euro – 7,50 = 27,32 euro


terugstort op bankrekeningnummer ...... van Parapol.


Ik zal de pet dan houden zodat er niet nog meer portokosten worden gemaakt.


Het spijt me dat ik zo de druk moet opvoeren. Maar ik raad u aan om mee te werken aan mijn voorstel (compromis) want ik zal het er niet bij laten zitten.


Groet,
Parapol

Mail 11  - 15 februari 2010 15:07 uur

ik zit onder bewindt sorry

Mail 12 - 15 februari 2010 15:09 uur

en ik heb u niet opgelicht u heeft toch u pet dus u is klaar houzee

Mail 13 - 15 februari 2010 15:29 uur

hallo wie denk u wel wie u bent ik ben niet gek en uw wildt mij oplichten maar u kan ik naar politie gaan weet un dan ik ben geen mongool

Mail 14 - 15 februari 2010, 17:06 uur

Ik heb gevraagd of hij origineel is, u zegt ja maar stuurt mij een replica.

Ik betaal voor verzekerde pakketkosten (8,50 euro) en u stuurt hem in een enveloppe met 88 cent! En zonder afzender erop.
Is dat allemaal eerlijk?
Ik heb een pet gekregen, maar niet de pet die ik wilde. Daar gaat het toch om? Hoe zou u het vinden om te betalen voor iets wat u niet krijgt?
U reageert nu gelukkig wel maar u komt niet met tegenargumenten. Dat lijkt zwak. Ik nodig u opnieuw uit om met argumenten te komen of eerlijk te worden en toe te geven dat u niet oprecht hebt gehandeld.

Parapol

Deur

Parapol doet zo gek als een deur vandaag. Gisteren was hij in een heel andere stemming, gedroeg hij zich als een échte puber, compleet met terugtrekken op zijn kamer, waar ook een spreekwoordelijke puberpuinzooi heerste, en kritische en ultrasjacherijnige uitspraken. Vandaag is hij weer vrolijk en coöperatief. Hij maakt weer absurde, typische Parapolgrappen. Hij is lekker zichzelf: hij doet dus zo gek als een deur.

Maar hij is vandaag ook gek óp de deur. De kastdeur.

Hij heeft namelijk net ontdekt dat hij langer is dan de kastdeur. Dat is fijn voor Parapol, want Parapol is klein van stuk. Het gaat erom spannen of hij wel 1.70 m gaat worden, of toch nog net íetsje langer. Hij groeit nu voorspoedig, maar hoelang nog? We meten hem regelmatig op de zijkant van weer een andere kast en er lijkt de laatste maanden weer wat schot in te zitten. Zoveel schot dat ie dus opeens de kastdeur van bovenstaande foto heeft ingehaald. Dat kan ie fijn vertellen aan de schoolverpleegkundige die hem elk jaar weer oproept voor een controle, terwijl het arme joch er niets aan kan doen. Laat staan de schoolverpleegkundige. Dat er verder niets te doen valt, zegt de kinderarts ook, maar dat begrijpt de schoolverpleegkundige weer niet. Die is te veel gefocust op het invullen van de groeigrafiek en het afwerken van haar protocollen.

Maar nu heeft hij dus een blijde boodschap voor de schoolverpleegkundige. 'Ik ben gekker en langer dan de kastdeur.'

Ik hoop maar dat dat meetmens met haar grafiekjes hem niet linea recta doorstuurt naar de psychiater.

Pét!

Parapol handelt. Maar het is geen handelaar, hij heeft geen zakeninstinct. Hij handelt op Marktplaats en dan weet je, zeker als je vijftien bent, nog niet altijd hoe je iets moet kopen of verkopen. En soms valt het mee, soms valt het tegen. Maar het valt nu vooral tegen.

Die metaaldetector is er een voorbeeld van. Die blijkt uit meer dan twee delen te bestaan. Ongewild dan. Allerlei onderdelen vallen er spontaan af en Parapol baalt als een stekker. De verkoper opbellen en voor jezelf opkomen, dat is nog wat lastig. Maar ach, dat gaat ie heus wel doen. En zo niet, dan toch.
Overigens heeft hij deze week zijn bommelding gedaan bij de politie. Die kwamen hem en Kunstpol meteen thuis ophalen, waarna ze met loeiende sirenes en gierende banden (not) gezamenlijk naar de vindplaats reden. Daar bleek net deze week het EOC (het Explosieven Opruimings Commando - dat klinkt militair en dat zal het ook wel zijn) aan de schoonmaak te zijn geweest. En de bom hadden ze dus netjes opgeruimd. Ze zullen de Polletjes wel dankbaar zijn voor het vóórgraafwerk.

En toen kocht Parapol een pet. Een gegarandeerd originele Duitse pet uit de wijde WOII. Dacht ie. Van een mevrouw die waarschijnlijk dyslexie heeft, dacht ie. Ik denk dat ze in elk geval Heel Dom is. Parapol betaalde 25 euri voor de pet en daarnaast financierde hij verzekerde pakketpost. Totaal komt dat op €33 nog wat. Dat hij dat er voor over heeft, vind ik al niet te begrijpen, maar wat er toen gebeurde vind ik helemaal onnavolgbaar.
De pet kwam aan in een gewoon envelopje, met twee postzegels van 44 cent erop. De envelop was half open en het adres was geschreven met een handschrift waar een gemiddeld kind uit groep 3 werkelijk van achterover zou vallen van het lachen. Dat kunnen zij beter. Tenminste, als ze op die school zitten waar ik werk.
De pet bleek pet. Op het insigne na, maar daar staat natuurlijk een hakenkruis op en dat staat mij dan ook weer helemaal niet aan. De pet is nep. In elkaar genaaid met goedkope stofjes van de markt. Groen, dat wel, maar van een verkeerd soort groen. Pastellerig lichtmosgroen, een lieflijk kleurtje. Veel te lieflijk.
De pet ruikt licht naar Ariel vloeibaar, maar zeker niet naar minstens zestig jaar oud. Niet naar bloedige strijd. Niet naar druppels zweet die van het militaire voorhoofd afparelen. Niet naar angst, naar terreur. Maar ook niet naar suffe fascistische typekantoortjes. Geen vet te bekennen in de voering. Geen haar ook. De knoopjes glinsteren als plastic sieraden met enorm blingblinggehalte. De klep is volkomen ongekreukt en heeft nog nooit in zijn leven tegen de zon beschermd.
De verkoopster kan in elk geval goed met een naaimachine overweg. Beter in elk geval dan ze kan spellen.

En gisteren, gisteren kwam de doodsteek voor het laatste restje kinderlijk vertrouwen in de goedheid van de mens. De TNT had de envelop met pet gewogen en te licht bevonden en sommeert Parapol nog €1,32 aan postzegels bij te betalen.

Ach, hij leert er wel wat van, dat dan weer wel, maar ik vind het PÉT!

Schijn bedriegt

Lollige stukjes schrijven, dat kunnen Grote Pol en ik als de besten. Purperpolletje lijdt aan een chronische rotziekte? Vervelend natuurlijk, maar lachen om die gekke hallucinaties die gratis bij de Prednison bijwerkten. En een grappig blogje over een kop als die van de Nederlandse Amerikaan, dankzij diezelfde Prednison was ook zó geschreven. Zo af en toe blogde ik het afgelopen jaar over het verdriet, over de pijn, de vermoeidheid, over de zorgen die er zijn, maar telkens werden deze blogjes al snel gevolgd door een kwinkslagje, een gek voorvalletje, een leuke uitspraak van onze Polletjes.

Afgelopen week schreven, mailden en spraken Grote Pol en ik verscheidene keren over het gebroken handwortelbeentje van Grote Pol. En altijd zat er wel weer iets van humor, van 'lachen, man!', in.

Maar het is dus helemaal niet grappig. Het is keimoeilijk.

De toedracht van de val zelf, die was vermakelijk, maar oerstom.

Het is frustrerend om als je zo moe bent als ik in deze dagen, je toch nog even moeten bemoeien met het eten, de afwas, toch nog even snel een was op te moeten hangen of te vouwen, om maar te zwijgen van een badkamer schoon te moeten maken. Het leverde me zelfs een paar slapeloze nachten op: te moe en te gespannen om in slaap te vallen. Gelukkig komt er morgen iemand van de kerk een handje helpen met dit soort klussen. Al vind ik ook dat een beetje lastig: toegeven dat we het zelf niet redden.
Het is nu moeilijk en zwaar, bepaalde dingen zijn gewoon even onmogelijk.
En ik merk dat niet iedereen in onze directe omgeving dat begrijpt. Ik wil ze dat ook echt niet kwalijk nemen.

Moeten we ook maar niet zo lollig bloggen en mailen.

Wéér wit

Wit

Eginsinzs nav sreetk

Oké, dta varheal oevr dei climerele hrap kmot er, mte zevoel vreukoorssmetmen nak ik dara neit ohmeen. Mara bji het scrijhven evran meot ik eevn gedo mjin hersnens bji eklara hbeben en zaols je leset zjin die vnadaga eginsinzs nav sreetk. Ik mote ook zevoel done in het houshuiden! Wat Gtore Lop ammelaam neit kan met mara een arm.... Darodeont stuipen odner znij retcheroeskl, de tebu tnadaspta oenpen, znij dijgelaske bromhetjamete tem heslagag semren, eznoroovt eznoroovt.
Wij hbeben een hlee zaawr lveen, ehct een hléé zaawr lveen. Mara we wedron ook vrewned, met kraajtes (zlefs halameel uit de UK! Tnhx Majrim!) ne ene clompeet bapschodpopenpekkat.
Mara nu ga ik spelan, ik hopo dat ik neit uit mjin deb vla tem al dei varwedre eitomes...
Tot megron.

De laatste award die ik ooit zal krijgen...

.... kreeg ik van Mammalien. Waarvoor heel hartelijk dank, dat zeker wel, maar ik heb besloten hierna geen awards meer aan te nemen. Ik ben niet zo awarderig en het over en weer geven en nemen van allerlei heus wel lief bedoelde awards spreekt mij niet zo aan.

Maar ik ben best heel interessant, dus van mijn zeven facts zullen jullie van je stoel vallen, als je je niet vasthoudt, dus daar gaat ie.

1. Ik heb een criminele harp. Daar speel ik gelukkig weer steeds vaker en langer op, omdat mijn conditie verbetert. Waarom die harp crimineel is, wil ik best eens uitleggen, maar dat is een ingewikkeld verhaal. Dat verhaal wil ik best een keer bloggen, maar dan moeten er wel voldoende reacties op mijn Purperpolpoll hiernaast komen van mensen die razendnieuwsgierig zijn naar dat verhaal. Laten we zeggen: dertig mensen, binnen tien dagen.

2. Op de dag voordat ik tien werd, stak ik zomaar een drukke weg over en werd geschept door een auto. Mijn been brak nogal en ik lag drie maanden in het ziekenhuis. Wil je een foto zien van het litteken? Stem dan op dat item in de Purperpolpoll hiernaast en ik plaats een foto bij meer dan dertig belangstellenden!

3.  Toen Grote Pol en ik nog zonder Polletjes waren, gingen we een keer met de TGV op vakantie naar de Ardeche. Daar kampeerden we op een heerlijk rustige camping, want er was nergens in toute France benzine te koop vanwege een vrachtwagenchauffeurstaking. Het was een moeilijk om ergens te komen, maar we wilden toch wat meer van la douce France kunnen beleven. Maar dankzij ons gebrekkige Frans en onze onhandigheid hebben we twee hachelijke, spannende reisavonturen beleefd. Van die dingen die je, terwijl je ze meemaakt, verschrikkelijk vindt, maar waar je daarna erg om kunt lachen en waarvan je kunt zeggen: 'Nou, nou, wat wij toch hebben meegemaakt...' Wil je meer over die avonturen weten, stem dan op de Purperpolpoll hiernaast en ik plaats foto's en reisavonturen bij meer dan dertig stemmen!

4. Ik heb een hekel aan telefoneren, behalve beroepsmatig. Als de telefoon hier gaat, kijk ik één van de andere Pollen smekend aan, een beetje zoals De Gelaarsde Kat van Shrek, zodat zij wel móeten opnemen. Wil je een foto van onze telefoon zien? Stem dan... 

5. Ik hou van geitenkaas en gerookte zalm. En rucola. Daar kun je me 's nachts voor wakker maken - als ik dan al niet (nog) wakker ben. Wil je dat ik een spannend recept plaats van iets Purperpollerigs met deze drie ingrediënten? Nou, je weet wat je te doen staat!

6. Ik heb geweldige ouders. Dat ik goed opgevoed ben, dat had u allang door, maar het was ook liefdevol, aandachtvol, warm en goed. Ze zijn leuk, lief, soms lekker gek, maar altijd zichzelf. Wil je een foto van die twee zien, ze zijn bijna vijftig jaar getrouwd, stem dan!

7. Ik poets mijn tanden al mijn leven lang met Elmex, ik was mijn haar met Elvive-nog-iets, deodorant is van Dove, draag altijd roze, paarse of gebloemde sokken omdat anders de Polletjes mijn sokken inpikken en omdat je ze toch niet kunt zien, en ik gebruik al jaren geen make up. Misschien moet ik dat maar eens gaan doen, maar het staat me tegen, dus toch niet. Op dit fact valt niets te stemmen, want dit hou ik lekker zo. Of je moet een foto van mijn sokkenla willen zien (nadat ik 'm uitgemest heb)?

En de award doorgeven, dat vind ik zo lastig. Wie wil 'm, wie heeft 'm nog niet? Ik vind het ook flauw om 'm niet door te geven, en van sommigen weet ik dat ze er geen prijs op stellen, maar misschien Jacq? Zeeuwse Mama? De Biepmiep? Tricky? Scrapothekerin? Mirjam? Helma? Alsjeblieft!

Mantelzorgerverzorgster

Nou, nou, poeh, poeh, hè, hè... Kreeg ie net een beetje de grondbeginselen van het edele blogspotten onder de knie, zodat ik 'm niet meer bij elke uitlating hoefde te assisteren, breekt ie een handwortelbeen.

Nou, nou, poeh, poeh, hè, hè.... Krijg ik net bij de tussenevaluatie van de vieze petareut te horen dat het zo goed gaat dat ik langzamerhand mijn doelen wel wat mag gaan bijstellen (i.p.v. 10 min. licht huishoudelijk werk per dag zonder al te veel problemen verrichten, mag ik het 15 min. gaan doen), breekt mijn mantelzorger himself een handwortelbeen.

Hè, hè, poeh, poeh, nou, nou... Vandaag én boodschappen voor ruim een halve week gedaan én afgewassen én was gevouwen én was in de machine gedaan én was opgehangen én ons bed verschoond (dekbed van 2.40x2.20 - jawel) én gekookt én afgewassen én meegeholpen met veters strikken, boterhammetjes smeren en snijden, mandarijnen pellen, ritsen dichtritsen en losritsen en paracetamollen breken.

Ach. Ik verleg mijn grenzen wel. En Grote Pol ook, want je kunt best veel met één hand. Bloggen bijvoorbeeld. Hij heeft om het een en ander te verwerken exact verslag gedaan van zijn grote avontuur. Want dat is het voor hem. Geen leuk avontuur. Een heel eng avontuur zelfs. Want Grote Pol is een (beetje) bang voor al 'het medische'. En als hij dat nu niet afleert, zal het ook nooit gebeuren.

De Polletjes verleggen hun grenzen ook. Fantastisch hoe die meedenken en meewerken in de organisatie hier. Vooral Parapol. Als dat je schoonzoon wordt, zit je gebeiteld, kan ik je nu al zeggen.
Kunstpol heeft toch geen blindedarmontsteking. Kunstpol is zelfs in feeststemming, want Bob Marley zou vandaag jarig zijn geweest en daarom zong Kunstpol van vanochtendvroeg tot vanavondlaat flarden liedjes. Als hij niet aan pijntjes denkt.

Get up, stand up, bijvoorbeeld. En: Every little thing is gonna be all right. En: Don't worry, be happy.

Ja, die Kunstpol heeft wel wat van een evangelist.

Men neme

Stap 1:
- een Polletje met een enigszins scheve rug
- een fysiotherapeut die hem behandelt
- een apparaat om thuis te oefenen: total slide - wat een toepasselijke naam...

Stap 2:

- een Grote Pol van 52 3/4 jaar (dus geen twintig meer)

- een flinke dosis zelfoverschatting

- een harde vloer

- een gebroken handwortelbeentje.

Stap 3:

- een huisarts

- een afdeling radiologie

- een triage-verpleegkundige

- een SEH-verpleegkundige

- een arts-assistent orthopedie.

Stap 4

- zes tot twaalf weken gips en misschien ook nog een operatie

- een kind met hevige buikpijn, misschien wel blindedarmontsteking

- een chronisch zieke vrouw, zonder rijbewijs, redelijk afhankelijk van haar mantelzorgende Grote Pol.

En men heeft een heerlijke combinatie aan onmogelijke factoren. Maar gelukkig neme men dan ook:

- een dosis humor

- wat relativeringsvermogen

- behulpzame Polletjes (als ze niet echt ziek zijn)

- veel organisatie- en improvisatievermogen.

Eet smakelijk.

De POD

Het Sinterklaasjournaal besteedt elk jaar wel weer aandacht aan de POD. De Pieten Opsporings Dienst, de Problemen Oplos Dienst of de Papier Opsporings Dienst, al naar gelang het thema van het script.

Hier in Huize Pollenstein hebben we ook al jaren een POD. En ook de letters van deze afkorting staan elke keer weer voor iets anders. De Polletjes waren tien jaar geleden zo'n beetje permanent gekleed als Piraat. Toen spraken we van Piraten Overal Dagelijks. 

Daarna de PrentenboekOokDagelijks-manie en toen via de Pipo Of Donaldduck-rage zijn ze razendsnel, want zo gaat dat: ze zijn groot voor je het weet, aanbeland bij de Projectielen Opsporings Dienst. Vandaag gingen ze samen met de metaaldetector eropuit en vonden ze een onontplofte Britse 2 inch mortiergranaat.

En morgen belt de POD hoogstpersoonlijk de politie, zodat de EOD in allerijl zijn werk zal gaan doen en de POD er met hun neus bovenop kan staan. En dan volgt natuurlijk een reportage voor het NOS Journaal en een plaatsje op de voorpagina's van alle landelijke dagbladen. Dat spreekt vanzelf. 

Maar ik weet niet of die gedachten meer thuishoren bij de Piraten Overal Dagelijks-fase, of bij het Projectielen Opsporings Dienst-idealisme. Dat noemen ze een IP, een IdentiteitsProbleem, en dat is heel normaal voor POV. (Pubers Onderweg naar Volwassenheid.).

Even voor de duidelijkheid...

Ik moet nog een paar dingen rechtzetten en verduidelijken. Er leven veel onzekerheden bij u, dat merk ik wel uit al die reacties die u keer op keer achterlaat. Dat ophelderen doe ik dan nu maar, voor het geval u vannacht weer niet kunt slapen van al die vragen die u over mijn en ons leven hebt. En dat wil ik u niet aandoen. Eén persoon die wakker ligt van mijzelf, de Polletjes en onze perikelen is wel genoeg. Wat zeg ik? Méér dan genoeg.

1. Het pistool dat Parapol vond is een echt pistool. Voor kinderen. Om er echt oorlogje mee te spelen.

2. Onze nieuwe laptop is een Acer Aspire 7715 en hij/zij doet eigenlijk alles wat ik wil. Behalve foto's uploaden van de camera. En het programmaatje dat HP er zo leuk bijleverde, waarmee ik de rare randjes kon wegsnijden, kleuren veranderen, plaatjes alle kanten op kon draaien, rode ogen weghalen en de boel verder bedotten, wil niet werken in dit nieuwerwetse ding. Maar de computer wil dus ook niet gewoon uit zichzelf die foto's uploaden, als ik een touwtje in de camera en laptop steek, zoals de oude altijd keurig deed. Maar misschien weet u een list? Anders moeten we wel dat computermannetje raadplegen.

3. Elfjes hebben we hier niet in huis, wegens de overgrote mannelijke meerderheid die niets van elfjes moeten weten. Maar we kunnen ze wel schrijven, al zien we niets in die dichtvorm. Dus begin er ook maar niet aan. En als je er toch aan begint, begin dan met één woord. In de tweede zin: twee woorden, de derde zin: drie woorden, de vierde zin, heel verrassend: vier woorden en dan als laatste: één woord. En tel maar op, dan heb je elf woorden in totaal.
Maar
daar is
echt niets aan.
Het is gewoon stom.
Pfff.

4. Voor degenen die zich ernstig zorgen maken over de toekomstige puberteit van hun kinderen: Pubers zijn over het algemeen heel leuk. Tenminste, die van ons wel. We lachen wat af, samen. Enig relativeringsvermogen, humor en een behoorlijke energiebuffer helpen. Af en toe wat verwachtingen bijstellen en af en toe pizza's erin doen helpen ook. Maar het beste recept voor leuke pubers lijkt mij een goede basis in de jongere jaren, maar ik wil absoluut geen oordeel over de opvoeding van andere ouders uitspreken, want soms is opvoeden zooooo moeilijk. Al zie ik soms dingen gebeuren....

5. De gnoe staat momenteel op zijn vier pootjes. En de afvalbak is dicht.

Zo. Nog vragen? Stel ze gerust, tante Purperpol weet raad en antwoordt op bijna al uw prangende kwesties!

Tijdelijk Somber

De winter mag best voorbij zijn, van mij. En van heel veel mopperpotten om me heen. Maar ach, het hoort er ook gewoon bij. Niet zeuren, het is 1 februari, wat wil je?
Dat het winter is, en koud, en nat, en glad, en glibberig, en zompig, en dat ik moe ben, heel moe, Altijd Heel Moe, en verkouden, en pijn in mijn keel, en hoofd, en neus, en oren heb, dat helpt niet echt tegen mijn sombere stemming.
En dat er veel werk te doen is en dat ik weinig tijd en vooral weinig energie daarvoor heb, dat helpt ook al niet.
En dat ik elke ochtend denk: ik moet naar de kapper. En dat ik elke avond denk: ach, ik had naar de kapper gemoeten. Maar ik wilde niet. En ik had geen tijd. En geen energie.
En dat ik elke ochtend denk: wat zal ik nu weer eens aantrekken? Ik moet eens wat nieuws kopen, iets leuks, iets fris' en fruitigs - het mag dit keer best wat kosten. En dat ik dan elke avond denk: ach, weer niets fris' en fruitigs gekocht. Dat helpt ook niet mee.
En dat ik dan denk: mens, zeur niet, kijk naar wat je wel hebt. En vooral: wie je wel bent. En wie je om je heen hebt. En wat je voor hen mag zijn. En dat er van je gehouden wordt. Gewoon, onvoorwaardelijk. Dat helpt op het ogenblik ook niet. Maar morgen misschien best wel. Hoor.
Zo tijdelijk kan het zijn bij mij.
Ik ben gewoon Tijdelijk Somber.

Maar ik heb vandaag dus wel sneeuwklokjes gespot. En dat kleurt de dag weer.

Wit. Dat dan weer wel.