Criminele harp - hoofdstuk 3: een hoofdpijnverhaal

Ah, daar bent u weer. Mocht u, om een ongetwijfeld wel héél goede reden die ik natuurlijk niet per sé hoef te weten - maar wel graag wíl weten, pas nu op dit blog terecht komen en bij het lezen van de titel niet begrijpen waar het om gaat, scroll dan eerst even ongeveer een halve kilometer naar beneden, naar Criminele harp - inleiding. Werk dan zo van beneden naar boven dit spannende feuilleton door. U heeft heel wat gemist, in elk geval drie slapeloze nachten. Maar wees gerust. Vandaag de laatste aflevering. Waarschijnlijk dan, ik beloof niets. Maar ik beloof wel dat het weer spannend gaat worden. Bloedstollend. IJzingwekkend. U kunt nu nog gauw even, voor de zekerheid, een rustgevend tabletje slikken.

Grote Pol kwam thuis en we overlegden.
We deelden onze nachtelijke gedachten.
We deelden onze wakkere bedenksels.
We wikten en wogen.
Grote Pol belde nog maar eens de politie hier ter plaatse om nog wat advies in te winnen, maar deze politieman wist het allemaal ook niet. Raar zaakje, maar inderdaad zó vreemd dat het ook best wel eens allemaal waar kon zijn. Hij gaf het advies er toch heen te gaan, als mevrouw nou zo graag die harp wilde hebben, en dan goed te observeren en te luisteren naar ons gevoel.
We baden om een juist inzicht en een wijs verstand, zodat we de juiste keuze konden maken.

En die middag belde Verkopertje maar weer. Hoe laat we nou kwamen. Hij was thuis dus we konden meteen wel ff langskomen. Grote Pol bestookte Verkopertje, op de voor Grote Pol gebruikelijke wijze, met kritische vragen. Wat dat nou precies was met zijn vader, met de familie, met de inbraken thuis, met het tuinpad. Grote Pol ging op de psychologische toer en Verkopertje zweette peentjes bij al die lastige vragen. Ja, dat konden we zelfs dwars door de telefoon merken.
Ach, arm Verkopertje. Hij barstte zelfs in huilen uit!
Het was allemaal echt écht waar, en zuiver eerlijke handel! Het enige vervelende was dat hij het niet kon bewijzen. En dat van het tuinpad lag allemaal aan zijn moeder die psychisch was.
Grote Pol vroeg of hij dan die moeder mocht spreken. Niet om haar onpsychisch te maken, maar om als ouder en wijzer iemand met een ander ouder en wijzer iemand te kunnen spreken. Maar dat kon niet, want zijn moeder was op haar werk en dan kon ze niet bellen, want ze was al een keer ontslagen. We zouden later kunnen terugbellen, na vijf uur.

Maar de Verkoper-moeder belde ons zelf al binnen een halfuurtje op en verzekerde ons dat Verkopertje een echt handelaartje was. Dat het een Goede Jongen was, dat ze daarvoor haar hand niet hoefde om te draaien en haar neus wel in het vuur wilde steken, dat er thuis al twee keer was ingebroken en dat ze nu geen mensen meer over de vloer wilde, of we dat dan niet konden begrijpen? (Nou... nee.) Grote Pol vroeg of zij dan garant wilde staan voor deze handel, maar nee, dat waren haar zaken niet, dat moest zoonlief maar uitzoeken.

O.
Okee.
Mmm.

Grote Pol stelde tussen de bedrijven door op de computer een contract op. Waarin stond dat deze harp eerlijk verhandeld was, dat wij, de Pollen, niet aansprakelijk te stellen waren voor de gevolgen van eventuele diefstal of heling. Blablabla. Je wil toch een poot om op te staan hebben. En het minste, maar ook het meeste wat we konden doen, was zo'n contractje maken. Dat rechtspositioneel natuurlijk geen hout zou voorstellen. Wisten we best.

Verkopertje belde weer. Of zijn moeder al had gebeld? Ja, dus. Inmiddels hadden we het contractje geprint en besloten wel af te reizen naar Lelystad, diezelfde avond. We ervoeren ook wel een bepaalde rust hierover. We zouden wel zien. En voelen.

We pinden €900,-, verdeelden de buit over onze vier broekzakken, instrueerden de oppas van de Polletjes, baden nogmaals om een wijs verstand en Gods leiding en stapten in de auto.

Dus.

Dan weet u dat ook. We gingen naar Lelystad!

In de auto bedachten we een plan de campagne, compleet met codetaal. Tijd rekken op het tuinpad, om alles goed te kunnen voelen en observeren. De hortensia's en rodondendrons, desnoods de grassprieten of de tegels bewonderen. Grote Pol zou, als hij het niet vertrouwde, zeggen dat hij hoofdpijn had. Grote Pol. Hoofdpijn. Als u ons persoonlijk kent, weet u hoe leuk dat eigenlijk is. Grote Pol heeft zelfden hoofdpijn, ik heb altijd hoofdpijn. Zeg je Purperpol, dan zeg je: hoofdpijn. Ik kom uit een echte hoofdpijnfamilie. Holladiejee.

In Lelystad aangekomen reden we gezwind door naar de doolhofwijk waar Verkopertje woonde. We sloegen rechtsaf, toen weer linksaf, rechtsaf, rechtsaf, nog eens rechtsaf. Ach, u kent dat wel, zo'n wijk. Misschien woont u zelf wel in zo'n wijk. Als je als bezoeker al twijfelt of je 'psychisch' bent, moet je daar niet zijn.
Na nog een keer of wat linksaf te zijn geslagen waren we op het plaats delict. O, nee, op de bestemming. We parkeerden de auto netjes in het parkeerhofje, dat krijg je altijd inclusief bij zo'n doolhofwijk.
Maar er was nergens een tuinpad met een harp te zien.

Zal ik hier maar weer stoppen? Ach nee. Ik zie dat u bij de les bent. Keurig, hoor! Complimenten. Juf vertelt nog even door.

In de verte zagen we wel een plantsoentje. Met een paar struikjes, wat slingerende grindpaadjes, wat boompjes, wat wipkipjes, een zandbakje en een glijbaantje, een vijvertje met wat vissende pubertjes en een harpje. EEN HARPJE!!!
Daar stond ie dus. Midden tussen het groen. Bijna net zo mooi als op de foto op Marktplaats. Beetje viezig, beetje stoffig, maar ongeschonden en nog helemaal naar hout ruikend.

Een van de pubers viste niet. Dat was Verkopertje. Duidelijk. Met pukkels en al.
We liepen naar hem toe.
Ons hart klopte al, maar dat merkten we toen pas echt goed.
En we voelden al, maar we voelden nu extra goed.
En we merkten al van alles op, maar nu merkten we ook op dat we opmerkten.

En we begroetten Verkopertje: Nou. Hallo. Ja.

Dus dat is de harp.

De andere jongens waren geschikte gozers, lieten hun hengels in de steek en stonden op gepaste afstand te kijken. Naar die harp, dat wonderlijke ding. Naar ons. Ja. Wij waren dus mensen met belangstelling voor zo'n ding met allemaal touwen d'rin. Wij waren dus harpmensen. Nooit gezien, van die harpmensen, waarschijnlijk.

We praatten wat. Over het weer, over de vijver, over de harp. Vroegen maar niet naar het tuinpad en de hortensia's. Ik sloeg wat snaren aan en meteen vielen de monden van die jongens open. Dat ding deed het dus! Ook zonder stekkers!
Ik speelde wat meer, het was niet om aan te horen zo vals, maar de jongens keken alsof de hemel voor ze openging! Ze vonden het móói....
Verkopertje zei zelf niet veel. Hij hield zijn handen maar stijf in zijn zakken, had ie ook wat te doen.
Ik vroeg hem een tang te halen, zodat ik kon proberen tenminste één snaar te stemmen. De stemsleutel die ik bij me had, paste niet op deze harp. In de tussentijd verzekerden z'n vriendjes ons van de goedheid van Verkopertje. Het waren toffe, gezellige knullen en Grote Pol had nog steeds geen hoofdpijn.
Na een flinke tijd kwam Verkopertje terug met een tang. We draaiden wat aan de pinnen en het leek wel te werken.
Verkopertje vroeg nog eens waar we woonden, want hij dacht inmiddels te weten dat het wel dicht bij Den Bosch moest zijn. Mja. Zo ongeveer wel.
We rekten tijd en probeerden nog wat te kletsen om wat meer te kunnen observeren, voelen en de hoofdpijn de kans te geven op te komen. Maar die hoofdpijn bleef uit.

Dus: we kochten die harp! Lieten Verkopertje het contract tekenen, maar Verkopertje, ondanks zijn veertien jaar, had geen identiteitsbewijs. En er was nu juist ruimte op het contract voor het nummer van zijn identiteitsbewijs vrijgelaten. Geen paspoort. Geen bankpas. Dan maar z'n bibliotheekpasnummer.
We haalden het geld te voorschijn en laadden de zware harp met enige moeite in onze auto - het ding was toch nog wat groter dan Verkopertje gemeten had en reden het doolhof voorspoedig weer uit richting Den Bosch.

Inmiddels staat die criminele harp, die geen echte criminele harp is, alweer bijna vier jaar bij ons thuis.

En nooit bij Opsporing gezocht, Spoorloos, Vermist, Politiebericht of Peter R. de Vries geweest.
Noch een dwangbevel, deurwaarder, knokploeg, arrestatieteam of privédetective aan de deur gehad.

De criminele harp leefde nog lang en gelukkig. Hij werd (bijna) elke week afgestofd. En af en toe verwende Purperpol hem, als ze tijd en energie had, met een liedje of wat.