Pét!

Parapol handelt. Maar het is geen handelaar, hij heeft geen zakeninstinct. Hij handelt op Marktplaats en dan weet je, zeker als je vijftien bent, nog niet altijd hoe je iets moet kopen of verkopen. En soms valt het mee, soms valt het tegen. Maar het valt nu vooral tegen.

Die metaaldetector is er een voorbeeld van. Die blijkt uit meer dan twee delen te bestaan. Ongewild dan. Allerlei onderdelen vallen er spontaan af en Parapol baalt als een stekker. De verkoper opbellen en voor jezelf opkomen, dat is nog wat lastig. Maar ach, dat gaat ie heus wel doen. En zo niet, dan toch.
Overigens heeft hij deze week zijn bommelding gedaan bij de politie. Die kwamen hem en Kunstpol meteen thuis ophalen, waarna ze met loeiende sirenes en gierende banden (not) gezamenlijk naar de vindplaats reden. Daar bleek net deze week het EOC (het Explosieven Opruimings Commando - dat klinkt militair en dat zal het ook wel zijn) aan de schoonmaak te zijn geweest. En de bom hadden ze dus netjes opgeruimd. Ze zullen de Polletjes wel dankbaar zijn voor het vóórgraafwerk.

En toen kocht Parapol een pet. Een gegarandeerd originele Duitse pet uit de wijde WOII. Dacht ie. Van een mevrouw die waarschijnlijk dyslexie heeft, dacht ie. Ik denk dat ze in elk geval Heel Dom is. Parapol betaalde 25 euri voor de pet en daarnaast financierde hij verzekerde pakketpost. Totaal komt dat op €33 nog wat. Dat hij dat er voor over heeft, vind ik al niet te begrijpen, maar wat er toen gebeurde vind ik helemaal onnavolgbaar.
De pet kwam aan in een gewoon envelopje, met twee postzegels van 44 cent erop. De envelop was half open en het adres was geschreven met een handschrift waar een gemiddeld kind uit groep 3 werkelijk van achterover zou vallen van het lachen. Dat kunnen zij beter. Tenminste, als ze op die school zitten waar ik werk.
De pet bleek pet. Op het insigne na, maar daar staat natuurlijk een hakenkruis op en dat staat mij dan ook weer helemaal niet aan. De pet is nep. In elkaar genaaid met goedkope stofjes van de markt. Groen, dat wel, maar van een verkeerd soort groen. Pastellerig lichtmosgroen, een lieflijk kleurtje. Veel te lieflijk.
De pet ruikt licht naar Ariel vloeibaar, maar zeker niet naar minstens zestig jaar oud. Niet naar bloedige strijd. Niet naar druppels zweet die van het militaire voorhoofd afparelen. Niet naar angst, naar terreur. Maar ook niet naar suffe fascistische typekantoortjes. Geen vet te bekennen in de voering. Geen haar ook. De knoopjes glinsteren als plastic sieraden met enorm blingblinggehalte. De klep is volkomen ongekreukt en heeft nog nooit in zijn leven tegen de zon beschermd.
De verkoopster kan in elk geval goed met een naaimachine overweg. Beter in elk geval dan ze kan spellen.

En gisteren, gisteren kwam de doodsteek voor het laatste restje kinderlijk vertrouwen in de goedheid van de mens. De TNT had de envelop met pet gewogen en te licht bevonden en sommeert Parapol nog €1,32 aan postzegels bij te betalen.

Ach, hij leert er wel wat van, dat dan weer wel, maar ik vind het PÉT!