Tijdelijk Somber

De winter mag best voorbij zijn, van mij. En van heel veel mopperpotten om me heen. Maar ach, het hoort er ook gewoon bij. Niet zeuren, het is 1 februari, wat wil je?
Dat het winter is, en koud, en nat, en glad, en glibberig, en zompig, en dat ik moe ben, heel moe, Altijd Heel Moe, en verkouden, en pijn in mijn keel, en hoofd, en neus, en oren heb, dat helpt niet echt tegen mijn sombere stemming.
En dat er veel werk te doen is en dat ik weinig tijd en vooral weinig energie daarvoor heb, dat helpt ook al niet.
En dat ik elke ochtend denk: ik moet naar de kapper. En dat ik elke avond denk: ach, ik had naar de kapper gemoeten. Maar ik wilde niet. En ik had geen tijd. En geen energie.
En dat ik elke ochtend denk: wat zal ik nu weer eens aantrekken? Ik moet eens wat nieuws kopen, iets leuks, iets fris' en fruitigs - het mag dit keer best wat kosten. En dat ik dan elke avond denk: ach, weer niets fris' en fruitigs gekocht. Dat helpt ook niet mee.
En dat ik dan denk: mens, zeur niet, kijk naar wat je wel hebt. En vooral: wie je wel bent. En wie je om je heen hebt. En wat je voor hen mag zijn. En dat er van je gehouden wordt. Gewoon, onvoorwaardelijk. Dat helpt op het ogenblik ook niet. Maar morgen misschien best wel. Hoor.
Zo tijdelijk kan het zijn bij mij.
Ik ben gewoon Tijdelijk Somber.

Maar ik heb vandaag dus wel sneeuwklokjes gespot. En dat kleurt de dag weer.

Wit. Dat dan weer wel.