Criminele harp - hoofdstuk 2: Yuppeninterieurstyling

Als u sinds eergisteren dit blog niet hebt gelezen, wat ik me nog steeds wel kan voorstellen - vergissen is menselijk, nietwaar - is het raadzaam te beginnen met naar beneden te scrollen, tot Criminele harp - inleiding, en daar eerst eens te gaan lezen. First things first. U heeft overigens een groot voordeel: u kunt drie afleveringen van dit spannende feuilleton achter elkaar doorlezen. Dat scheelt u al gauw twee slapeloze nachten.

Verkopertje belde dus en ik stelde hem De Vraag: hoe komt deze harp te koop te staan zonder stemsleutel?  Want dat is dus als een mobiel zonder opgeladen batterijen. Als een HEMA zonder tompoucen. Als een baby zonder luier.

Oja. Dat wist u al. Sorry.

Dat kwam zo. Let goed op, want voor u het weet bent u de draad kwijt en moet u weer terug naar het begin van deze alinea en dat is zonde van uw tijd. Die tijd kunt u beter besteden aan het schrijven van een reactie aan mij over dit wonderlijke verhaal. Of zo. Zie maar. Hoe u uw tijd besteedt, dat mag u zelf weten.
De harp was van een vriendje van hem geweest.
Een vriendje van zestien.
Verkopertje zelf was veertien, vertelde hij tussen neus en lippen door. Die vriend van zestien zat bij hem op school. Zat, want verkopertje was van school (gestuurd?) en wachtte nu op het nieuwe schooljaar om met de volgende opleiding te kunnen beginnen (het was mei - hoezo leerplicht?). Hij doodde zijn tijd met rondhangen, lummelen, sms'en, chillen en wat gehandel op Marktplaats.
Die vriend van zestien had helemaal niets met harpen, maar hij had deze harp gekregen van een collega van zijn werk. Blijkbaar had zestienjarige wél een baantje. Die collega was onlangs van Lelystad naar Rotterdam verhuisd (geef hem eens ongelijk) en was kleiner gaan wonen. Verkopertje beschreef hem als een yuppentype die het wel mooi en stijlvol vond om zomaar een harp in zijn Lelystadse appartement te hebben staan.
En bij de verhuizing was dus de stemsleutel verloren gegaan. Als die er al ooit was, want die harp was nooit gekocht om er een deuntje op te spelen.
En die vriend had de harp aan verkopertje gegeven om hem te verkopen. Want zestienjarige had wel gemerkt dat veertienjarige kon handelen. Hij had namelijk ook al een fiets verkocht op Marktplaats. Hoe ze de winst zouden gaan verdelen weet ik niet. Wil ik ook niet weten.

Ja.

Ik denk dat ik weet wat u nu denkt. Ik dacht het namelijk ook.

Bijzonder.
Vreemd.
Bijzonder vreemd.

Er zat een luchtje aan. Wél een luchtje, maar geen stemsleutel, aankoopbewijs of garantieovereenkomst. Ook geen naam, adres of telefoonnummer van deze wonderlijke yuppencollega. Niets. Alleen een harp die ik nog steeds erg graag wilde hebben.
Maar ik ben ook niet gek. Ik wil geen criminele harp. Geen harp die van de vrachtwagen is gevallen. Maar harpen vallen inderdaad niet van vrachtwagens. En jongetjes van zestien, of erger nog: veertien, stelen geen harpen van Lelystedelingen. Denk ik zo. Da's niet zo praktisch, een heel gesjouw acherop je fiets of in je bolderkar en wat moet je d'ermee?
Dat denkt u toch ook?

Dit verhaal was zó vreemd dat het misschien toch ook wel weer waar kon zijn. Maar na dit telefoontje ging ik toch automatisch spreken van een Criminele Harp. Want je weet maar nooit. En het klinkt lekker spannend. Geef maar toe: u vindt dat ook, anders las u dit hele relaas niet.

Verkopertje wilde graag snel van die harp af, want hij stond in de weg. Of we diezelfde avond konden komen. Ik vertelde dat we in een dorp (weliswaar met stadse allures) op de Veluwe wonen. Van de Veluwe had ie nog nooit gehoord en al helemaal niet van ons mooie dorp.
Tussen Utrecht en Arnhem.
Wah? Is dat bij Amsterdam?
Nee. Meer naar het Oosten.
O. Bij Duitsland ergens?
Ok. Ja, ergens bij Duitsland.
En bovendien was het chipsavond. We konden echt niet weg.

Ik zou de volgende dag terugbellen voor een afspraak. Konden we er in elk geval nog een nachtje over slapen. En de politie bellen, maar dat zei ik natuurlijk niet.

Diezelfde avond belde verkopertje weer. Om 23.00 uur zo'n beetje. Of we het al wisten. Nee. We wisten het nog niet. De nacht was nog niet eens begonnen. Verkopertje was toch niet zo heel dom als hij eerst overkwam, want hij zei zoiets als dat het echt écht eerlijke handel was. En ja, dat moet je nu net niet gaan zeggen, als je merkt dat je potentiële kopers daaraan twijfelen. Lijkt mij. Maar ik heb ook geen commercieel inzicht, dus verbeter me maar als dat niet waar is.

Die nacht sliepen we er dus een nachtje over.

De volgende dag belde ik de politie in Lelystad. Of er onlangs ergens een harp gestolen was. Nee dus. En ook in de computer geen melding van harpdiefstal elders in het land. Ik legde het verhaal voor aan de politieagente die ook bijna van haar stoel viel, net als u daarnet deed (- ik zag het wel!).
Zij zou die harp niet kopen. Maar ja. Zij wilde die harp ook helemaal niet. En ik wel. Nog steeds, ja.
Verkopertje belde ook maar weer eens. Of we er al aankwamen. Nee dus. Grote Pol was weg en we hadden nog onze gedachten in de nacht kunnen delen met elkaar.
Ik vroeg nog maar eens door. Of hij echt die vriend niet kon bellen, zodat die misschien kon zeggen waar de oorspronkelijke eigenaar woonde. Maar nee. Dat kon niet. En of we alsjeblieft snel konden komen. Want er waren toestanden met de familie. En de buren. En de televisie was ook al stuk. Dus. Als we zouden komen, zou de overdracht overigens moeten geschieden in de tuin. We konden echt niet naar binnen. Want zijn vader woonde in Spanje. Vandaar. En zijn moeder wilde geen vreemde mensen meer over de vloer. Er was trouwens ook al twee keer ingebroken. Dus nee, we moesten op het tuinpad blijven.

Logisch, toch?

Ik merk dat uw aandacht verslapt. Dat is jammer, want u moet echt bij de les blijven. Ik stop daarom. Tijdelijk. Haalt u nog maar eens opgelucht adem.

Wordt vervolgd.