Wasknijper

Als alle oorlogsmisdadigers een rechtvaardige straf hadden gehad, waren er nu heel veel wasknijpers op de wereld.

Parapol, 30 oktober 2011

Het PPPappelstroopdieet. Werkt gegarandeerd! 100% kans op succes!!!!

16 kilo, 12,5 las ik ook al ergens en zelfs 28 kilo! Opeens lees ik allemaal logjes met succesafvalverhalen. En bij mij wil het maar niet vlotten. Gelukkig heb ik allerlei excuses om niet aan ingewikkelde diëten en extreme lichaamsbeweging te hoeven. - Ik slik Prednison en allemaal andere enge medicijnen, dan ben je sowieso al zielig en dubbel de pineut, want hongergevoel blijft altijd knagen en al helemaal als je aan de lijn doet.
- Ik mag niet te veel eiwitten en niet te veel zout. Dus da's lastig. Dr. Frank en consorten vallen bij voorbaat al af.
- Ik ben altijd moe. En voor extreme lichaamsbeweging moet je wel een beetje energievoorraad hebben. Die heb ik niet.

Eerdere pogingen strandden. Te fanatiek, te tijdrovend, te energierovend. Te streng voor mezelf. Iets met minimaal anderhalf uur per dag als een gek Wii-en en amper eten. Nee. Gek hè? Dat werkte dus niet.
Dus bedacht ik wat wel werkt. Het PPPappelstroopdieet ©. (PPP staat voor PurPerPol.) En het heeft vier principes die je uit je hoofd kunt leren.

1. Wees altijd lief voor jezelf en voor anderen. Dus deel die boerenbelegen kaas, taart en chips uit aan wie er ook maar in de buurt is. Dat je huisgenoten moddervet worden geeft niets. Bovendien geldt bij mij thuis: de mannelijke Pollen kunnen best wel wat extra wintervet gebruiken. En neem zelf een vurrukkulluk mandarijntje. Of een heeeeeeeerlijk crackertje met appelstroop.

2. Beweeg elke dag. Ook al val je neer van vermoeidheid, geeft niet: vallen is ook beweging. Een uurtje Wii-en, boodschappen doen, koken, fietsen, lopen, schoppen met je laarzen door de herfstbladeren, dat moet lukken. Of: maak hoelahoepbewegingen in de rij bij de kassa ;), ren je suf onder het tandenpoetsen, poets al douchend de voegen tussen de tegels in je badkamer met een tandenborstel, dans op sinterklaasliedjes. En neem nog een toastje met appelstroop.

3. Eet een boterham met appelstroop. Of iets anders wat je eigenlijk niet zo heel graag lust. Voor een ander is dat misschien wel fruithagel, jam met zonder extra suiker, tomaat of hüttenkäse. Of kroket, maar dat is dan weer niet zo heel slim. Ik heb ook liever boerenbelegen op brood, maar appelstroop heeft voor mij een gezonde, magere klank en bij het idee alleen al voel ik me sterk en verstandig. En als je je sterk en verstandig voelt, val je echt gemakkelijker af.

4. Weeg jezelf elke dag. Ja. Iedere dag. Dat druist in tegen alle verstandige principes van artsen en dieetgoeroes en weet ik veel. Maar af en toe moet je daar tegenin durven te gaan. Een beetje uit de band springen, dat is alleen maar goed. Eigenwijs durven zijn en zelfstandig bedenken wat goed voor je is. Voor mij is het verstandig dit elke dag te doen, want dat houdt me scherp en gemotiveerd. En bij succes neem ik er gezellig nog een beschuitje met appelstroop op.

Ik ben er alleen nog geen kilo van afgevallen. Maar morgen begin ik er echt mee.

DWZI iets met kringloop

Een prachtige herfstwandeling gemaakt. Ik krijg gelukkig steeds meer oog voor de pracht en het wonder van de jaargetijden. Voor de kringloop van de natuur. Ik kan enorm genieten van het prille lentegroen, van het volle zomergebladerte, van de warme herfstkleuren, maar inmiddels ook al een beetje van de kale winter.

 Enorme paddenstoelen gezien, op een omgevallen boom.

En tot slot nog een ander kringloopverhaal. Van oude T-shirts maak ik een zitzak voor Kunstpol. Ik knip de hele mikmak aan repen en haak met naald 15 alles roetsjroetsj in elkaar. Uiteindelijk wil ik 'm vullen met bijvoorbeeld gedroogde maiskorrels (iemand een beter idee?). Man, wat gaan er veel T-shirts in zo'n gevaarte! Ik vind 'm ontzettend gaaf worden, maar ik heb nu echt bijna geen oude shirts meer. Echt cool om ze zo te hergebruiken. Op de foto lijkt het een wat vormeloos geheel, maar dat valt in de praktijk erg mee.

Meer DWZI? Klik!

De Polletjes, Bach en Mozart

De Polletjes houden niet van klassieke muziek. Zeggen ze. Ik heb geprobeerd ze te indoctrineren vanaf hun conceptie. Al in de baarmoeder moeten ze de lieflijke harp- en zangklanken gehoord hebben die ikzelf produceerde, met ook nog dagelijks een portie Mozart of Bach van een cd'tje. In de baby, peuter- en kleutertijd ging ik daar lustig mee door, tot het moment kwam dat het niet meer leuk was. De Polletjes konden het niet meer aanhoren en reageerden zó negatief dat de lol eraf was.

De schuldige is natuurlijk Grote Pol. Wie anders? Hij indoctrineerde van de andere kant. Dat Bachgedoe van mij vindt hij maar niets en hij voedde ze methodisch, vanuit een zorgvuldig overdachte visie en via deskundig samengestelde muzikale menu's, met popmuziek. En dat konden de Polletjes wél waarderen.
Bach moest ondergronds. Mozart beluisterde alleen nog maar ik in het geniep.

Maar sinds gisteren heb ik weer hoop. Parapol wees me gisteren op verschillende YouTubejes 'met Echte Klassieke Muziek, mama! En ik vind het nog mooi, ook!'
Ja. Met bierflesjes. Zo kan ik het ook...

Matroesjka en iets met mannelijke lustgevoelens

Een drama was het. Draaaama!
Na een huiswerkvrije week herfstvakantie bleek op maandag dat Kunstpol 'plotseling' dinsdag een fikse opdracht af moest hebben. Beetje flauw ook wel van die lerares om zo'n gigaopdracht voor zo'n day after op te geven. Kunstpol had zijn hersens rigoureus een weekje op non-actief gezet en het was geen moment in hem opgekomen om in een verloren vakantie-uurtje alvast wat te gaan doen. Ook niet toen ik daar 478 keer op aandrong.  Het 'aan-knopje' werd pas in de loop van maandag omgezet. Op de dag dat hij ook nog 'even' 34.983 folders moest bezorgen.

Tot laat in de avond zat onze dyslect verwoed met twee vingertjes zijn tekstjes te tikken. Hij moest verslagen schrijven van alle 29 spreekbeurten die in de klas gehouden waren. Op het moment dat hij witter dan wit zag en door de bomen geen bos meer te bekennen was, vroeg ik hem hoeveel hij nog moest. Ach. Viel wel mee. Nog acht. Of tien. Of zo. En hij bladerde eens door zijn onoverzichtelijke papierberg. Konden er ook twaalf zijn. Een hopeloze zaak. Ik bood aan te gaan typen, geheel tegen mijn principes in. Kunstpol dicteerde, ik klopte slaafs zijn proza in, mijn uiterste best doend niet te veel zinnen om te buigen in iets mooiers en ook af en toe een spelfout te maken. Da's best moeilijk, mensen, voor een pietlut als ik.
Eindelijk was het af. Printen hoefde niet, kon op school. Uitstellen wat er maar uit te stellen valt, is het motto tegenwoordig bij de Puberpolletjes.

Gisterochtend wankelde ik in halfslapende toestand naar beneden, zette m'n kopje thee, smeerde een crackertje en zag nog aantekeningen over de spreekbeurten van twee klasgenoten liggen. Lotte over de kunststofarchipel en Maxim over Rusland. Vergeten.
Ook Kunstpol was inmiddels naar beneden gewankeld en we zetten ons aan het vervolg. Had ik al geschreven dat we nog niet helemaal uitgeslapen waren? En bepaald niet fris en helder? Nou. Dat was dus zo. En zo kwam het dat Kunstpol dicteerde en ik tikte:

Rusland is 70.000.000 km2 groot. Het heeft 12 buurlanden. Rusland heeft 15 wereldsteden en heeft op 5 na de meest gesproken taal. Er komen allemaal bekende mensen uit Rusland, zoals de man die de elementen heeft verzonnen en de eerste man in de ruimte.

Rusland heeft ook eigen producten, zoals de vi.a.gra (dat is een Russisch poppetje dat je open kan doen en dan zit er weer een in).

Parapol was wel wakker en die kwam niet meer bij.


De matroesjka's die ik van mijn oma erfde.

31TJ3 - Geplukt van Facebook

 D323 M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N 5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T 23K3R N0G M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N, M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L W4T 5N3LL3R L323N 20ND3R J3 3CHT 1N T3 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? D323 M3D3D3L1NG M4G J3 K0P13R3N 3N V3RD3R V3R5PR31D3N. OEF ! ;D

(Tineke, bedankt!)

De ultieme jongensoepsvoeding - Keiharde onderhandelingen...

... worden gevoerd in Huize Pollenstein. De euro-top is er niets bij.
Met pubers schijn je te móeten onderhandelen. Over thuiskomtijden, roken, drinken, huiswerk maken en wat niet al. Niet dat de Polletjes zo vaak willen onderhandelen over bovenstaande zaken. Huiswerk willen ze gewoon niet maken (maar ze doen het wel, op hun tijd) en ze hebben geen enkele behoefte aan roken en drinken. De lol van uitgaan is hen (nog) onbekend, maar tot diep in de nacht bij een vriendje films kijken willen ze dan weer wel.
Nee. Hoofdzakelijk gaan de onderhandelingen over heel andere zaken.
Inzet hunnerzijds: chocoladepepernoten, inzet mijnerzijds: filmpjes voor op dit blog.
Maar met mij valt amper te onderhandelen. Helaas voor u. Ik laat me niet omkopen, zelfs niet voor een gouden homemade filmpje waar u dan weer massaal fijne reacties op geeft, zoals: hahaha, en: briljant, en: ;)

Huh?

U wilt het naadje van de kous weten, begrijp ik.

Nou. Gisteren was Grote Pol weg. Nach Deutschland. Bob Dylan was namelijk in Duitsland en daar moest Grote Pol nodig heen. Dat vindt Grote Pol namelijk leuk. Heul erg leuk. Ik niet. Korte tijd, lang geleden, deed ik nog alsof van wel en toen moest ik mee naar zo'n concert. En nog een keer. En toen was het wel welletjes en werd ik eerlijk. Nu hoef ik gelukkig niet meer mee.
Toen de Polletjes hoorden waar hun papa was, associeerden ze er lustig op los. U kent dat wel van hen. Bij Duitsland hebben de Polletjes namelijk heel veel associaties. Enigszins gedateerde, dat dan weer wel (een hint voor de niet ingewijde lezer: denk aan Tweede Wereldoorlog). En bij Bob Dylan hebben ze ook een beeld. Een beeld van een stokoude man die met nasale, schorre stem dingen probeert te zingen, maar die meer lijkt op een ijsbeer met bronchitis die uitgeteld op een ijsschots wat zieligjes voor zich uit blaft.
Dat resulteerde in een wel heel bijzondere versie van een gezongen 'Deutschland über alles'. Maar toen ik daar dus een filmpje van wilde maken voor dit blog, probeerden ze onmiddellijk de onderhandelingen te starten. Twee kilozakken chocoladepepernoten moest het gaan opleveren.

Ja, dag. Ik schrijf het wel op en dan verzint u er zelf maar een filmpje bij.
Moet lukken, toch?

Inspiratie en een vreemde boodschappenlijst

Na een week herfstvakantie komt ook de inspiratie weer. Ideetjes buitelen over elkaar heen.
Hou u vast, ik heb zelfs hele WILDE plannen! (of er ooit wat van terecht komt, durf ik niet te beloven, wel dat ik er trouw over zal bloggen, mocht het wel tot uitvoering komen. Ongeacht het resultaat.)

Inspiratie is het halve werk, zeggen ze toch? Ja, echt. Ik ben erg blij met deze ideeën, waarover nog allerlei geheimhoudingstoestanden zweven. Het hebben van ideeën vind ik al zó fijn, dat ik het uitvoeren heel wat minder belangrijk vind. En of Grote Pol blij is met de eindresultaten weet ik ook niet. Zo niet, organiseer ik een geweldige blogveiling, want wie wil er nu niet een originele Purperpol in huis hebben, wat het dan ook voor zal stellen...

En materiaal verzamelen, dat valt ook nog niet mee. Ik heb heel Huize Pollenstein al geplunderd, de rommelmarkten en kringloopwinkels met bezoekjes vereerd en nog is het niet genoeg. Daarom slinger ik m'n boodschappenlijst maar op het WeeWeeWee, misschien heeft u een gouden tip...

- een oude onbruikbare, maar ook waardeloze, atlas;
- ondraaglijke T-shirts in allerlei kleuren, maar niet geel, bruin of wit;
- oude televisiekasten met een beeldbuisdiameter van hooguit 40 cm, liefst met allemaal knopjes erop;
- achteruitkijkspiegels met enigszins buigbare stang;
- indeukbare waterafstotende kokers met een diameter van ongeveer 35 centimeter (wel perfect rond);
- een goudzoekerszeef;
- restafval van houten balkjes (lxbxh: bijv. 3x4x5, of 2x6x7, of 4x5x6, of zo);
- en een oude make-uppop. (Mrs. T.?)

DWZI manipulatie

Kunstpol heeft een kamer.
In die kamer is een raam.
Op het raam zit verf.
Kunstpol vindt het mooi. Ik vind het lelijk. U ook.

In de herfstvakantie moest het er maar 'ns af, vond ik. Kunstpol vond van niet. Ik zou er nog eens goed naar kijken, beloofde ik, en misschien, heel misschien mocht het dan nog wel even blijven.

Dus ik keek en ik vond het nog steeds lelijk. Maar toen zag ik dit detail en ik smolt. Weer is het puberbrein me te slim af geweest...

Meer DWZI? Klik!

bloeddruk

Je kunt bloedmooi zijn.
Of het bloedheet hebben.
Of bloedarm zijn.
Of een bloedbad aanrichten.
Of bloeddorst hebben.

Dat slaat allemaal niet op mij.
Die van mij heeft met bloeddruk te maken. Ik heb het niet bloeddruk. Nee, zeg. Ik heb vakantie en ben alleen maar druk bezig met relaxen. Dat gaat volledig ten koste van het achterstallig schoonmaakwerk hier in Huize Pollenstein. En ik zit er niet eens mee.

Nee, zeg. Ik heb bloeddruk. Hoge.
En daar eet ik pillen en zoutarm tegen. Brei me suf, ontspan me slap.
Maar dat helpt allemaal niets. En zeker niet als ik bij de dokter zit en hij komt weer aan met dat bloeddrukding. Dan stijgt die bloeddruk spontaan, zowel systolisch als diastolisch. Boven en onder, ader en slagader, alles doet mee. Het bloed suist en bonkt en zwiert met grote druk door mijn hoofd.

En zit ik stil op de bank, dan voel ik mijn hart. Dat hart, dat lijkt op een baarmoeder met babyvulling. Dat vlinderachtige gevoel, toen de Polletjes me nog niet verrot schopten, maar zacht kietelden met hun vingertjes en teentjes van zo'n twintig weken oud. Zo voelt mijn hart. Als een wekkertje dat zachtjes afgaat.

Maak ik me er zorgen over, dan stijgt die bloeddruk weer. Dus doe ik dat niet.

Van de dokter kreeg ik een bloeddrukmeter voor thuis mee.  Geinig ding, hoor. Vooral als ie aangeeft dat het eigenlijk allemaal heel erg meevalt. Maar vanmorgen viel het niet mee.  Nee, zeg. Het viel vies tegen. Dus ben ik druk.

Bloeddruk met ontspannen.

De (vitaminehatende) Polletjes alleen thuis...

ABC'tjes

A. Tekende ik vorige week de buurman en postte ik dat,
B. is ie sinds deze publicatie in geen velden of wegen te bekennen.
C. En de katten blijven ook weg.

A. Was ik vorige week eigenwijs en overschreed dus ver m'n eigen grenzen,
B. ben ik de afgelopen dagen alleen maar moemoemoe.
C. En had ik ook geen bloginspiratie.

A. Heb ik geen bloginspiratie,
B. vind ik het maar saai en leeg in m'n mailbox.
C. Wordt het nog belangrijker om een creatieve gedachte (desnoods uit m'n tenen) te laten ontspruiten.

A. Heb ik creatieve gedachten,
B. wil ik ze ook meteen uitvoeren.
C. Maar ben ik er nog een beetje te moe voor.

A. Heb ik een idee voor een Deze week zag ik, is het nog maar dinsdag.
B. En is het ook nog te vroeg voor een Woordeloze Woensdag.
C. Ben ik het hele idee alweer vergeten.

A. Verwacht je op een in jouw ogen zwak berichtje weinig tot geen reacties,
B. krijg je er juist buitenproportioneel veel.
C. Besluit je een volgende keer dat slechte bericht toch te plaatsen.

Vandaar.

DWZI een stiekeme bijzondere buurman en een bus spuitslagroom

We hebben een Bijzondere Buurman.
Hij lokt katten van heinde en verre en vertroetelt ze met een hoop 'Llllliefde'' , zoals hij het zegt. 'Ja,' zegt hij dan, 'vandaag heb ik alleen maar lllllliefde, llllllíef-de.' En de katten eten uit zijn hand, spinnen tevreden en vlijen zich rond zijn benen.
Op andere dagen krijgen ze kaas, worst of druiven en altijd staat er een bakje water klaar.

Gisteren zag ik hem, vanuit het raam boven, snel om zich heen kijken of er iemand keek en toen een flinke dot slagroom spuiten in de bek van een poes. Al gauw stond het complete kattenleger uit de hele wijk om hem heen.

Ik weet niet waar dit eindigt. Wel weet ik dat zijn andere buurvrouw werkelijk een gruwelijke hekel aan 'die beesten' heeft.

Meer Deze week zag ik? Klik!

Zwaar

Niet dat ik elke dag een handvol pillen moet slikken.
Niet dat ik moet omzien naar een andere baan.
Niet dat ik voor 55,2% arbeidsongeschikt verklaard ben.
Niet dat ik 's avonds niet meer uit kan.
Niet dat ik een hoofd als een luchtballon heb en een cupmaat groter moet.
Niet dat ik niet meer moet denken aan een dagje gezellig naar, pak-'m-beet, de Efteling.
Niet dat ik niet meer in de zon mag.

Nee. Dat is ook wel erg en verdrietig, hoor.
Maar dat went. Dát went.

Maar dat ik niet meer én de ramen kan lappen en ook nog even snel een afwasje doen.
Maar dat ik niet meer in een middagje huphup achter elkaar een eenvoudig kledingstuk in elkaar kan flansen.
Maar dat het geklets en gerommel van de Polletjes al te veel kan zijn.
Maar dat ik moed moet verzamelen om een eindje te fietsen of te wandelen.
Maar dat de Pollen zoveel rekening met hun altijd moëe mama en vrouw moeten houden.
Maar dat ik na het bereiden van een ingewikkelde maaltijd er niet meer van kan genieten.
Maar dat ik bij alles wil doen moet berekenen of het wel kan en wat ik dan eventueel moet nalaten.

Dat maakt het leven met SLE pas echt zwaar.

"Mam, je hebt dit artikel toch wel gelezen? Nou. Dóe dan wat er staat!'

Vastgeklonken

21 jaar draag ik die ring al. Eerst rechts, maar toen Grote Pol 'm links ging dragen, ging ik ook over links. Grote Pol is een gevoelig type en elke keer als hij iemand een hand gaf, deed het pijn. Vandaar.

Hij doet 'm regelmatig even af. Want als hij z'n haren wast, glipt dat ding zo van z'n vinger af. Spinvingers heeft ie, zo noem je dat.

Ik niet. Ik heb worstenpootjes. Altijd al gehad. Ondanks al dat harpspelen en borduren en andere fijne handwerken.
En de laatste 2 jaar, 9 maanden en 8 dagen heb ik helemaal moddervette vingers gekregen, dankzij vriendje Prednison. En daarom heb ik al die tijd m'n ring ook niet afgedaan. Kan niet meer. Mijn vinger puilt aan alle kanten onder m'n ring uit.

Daarom draag ik mijn ring met veel minder trots dan ik zou moeten doen. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak m'n vingers verberg, of in een slankogende positie buig.

Weg met die schaamte! Hier dan een foto, toegankelijk voor de hele wijde wereld:

21 jaar lang vastgeklonken aan Grote Pol. Dat is alleen maar mooi.

Een weekendjeweg

U raadt nooit waar ik ben op dit moment. Tegenover mij een erotische bioscoop. Rechts een coffeeshop en vast nog veel meer slechte dingen, maar links van mij Grote Pol die gezapig z'n krantje zit te lezen. Tot zover valt u niet van uw stoel.

En de Polletjes dan?
Nou. Die zijn een weekend alleen thuis.
Wát????? (ja, sta maar gauw weer op van die grond. Ik hoop dat u zich geen pijn heeft gedaan. Neem een glaasje water, dat helpt tegen de schrik.)

Jahaa, Purperpolletje is oud en wijs geworden en durft nu eindelijk zonder Polletjes een weekendjeweg aan.
De Polletjes breken de tent thuis vast niet af. Daarnet hebben ze pizza gegeten (ik denk al rond een uur of vijf, want dan hebben ze altijd al zooooo'n honger. Behalve honger in groenten en fruit. Honger in pizza, dat hebben ze altijd. Als er maar geen 'gezonde' sla bij zit. Hooguit stoken ze vanavond nog een vuurtje (buiten) en eten er wat chips bij. Een goede oorlogsfilm vinden ze vast fijn, dan hoeven ze zelf geen oorlog te maken. Bovendien heb ik ze gezegd dat het maken van ruzie dit weekend domweg verboden is. Gebeurt het toch, dan moeten  ze ons bellen. En dat is iets wat ze tot elke prijs willen vermijden.
Ze vergeten ook het nachtslot niet op de deur te doen en hun tandjes te poetsen en gaan morgen gehoorzaam samen naar de kerk. Kunstpol heeft oppasdienst, dus verslapen ze zich absoluut niet. Na de kerk eten ze gebroederlijk een tompouce (of een puddingbroodje of iets anders wat ze vanmiddag bij onze grootgrutter hebben gekocht).
Na de lunch (die bestaat uit de laatste van de drie gekochte zakken Euroshopper afbakbroodjes) doen ze De Afwas, hoop ik, en dan mogen wij, zo aan het uiterste eind van de middag, weer thuiskomen.

En jij, Purperpolletje, heb je het een beetje naar je zin in die verre stad?
Ja.
Ik ben blij dat we gegaan zijn. Vooraf waren er talloze momenten waarop ik riep: 'Laat mij maar thuis blijven! Ik ben veel te moe/te druk/te bezorgd/ te zuinig! En het wordt ook nog koud en nat!' Maar nu we hier zijn, vind ik het heerlijk. En zit ik al te bedenken waar ons volgende weekendjeweg ons heen zal leiden.
Maar u wilt mij vast excuseren, want we gaan naar de bioscoop. U leest het goed. Purperpolletje gaat een avondje uit. Dit wordt een van de hooguit vijf avonden per jaar dat ik 's avonds wegga van huis en/of haard. Maar daarover later meer.

DWZI een grote ezel op een kleine ezel

Ik kreeg een ezel uit Zwitserland. Echt een gigantische ezel. Zomaar, met de post. Hij was een beetje opgevouwen en paste nog net in zo'n grote bubbeltjesenvelop. Zo kon hij zich niet stoten. Zwitserse ezels houden al helemaal niet van stoten.
Ook kreeg ik er een enorm doek bij. Zo groot dat ik er maar niet aan durfde te beginnen. Ik heb bij zo'n gegeven ezel ook een beetje last van een painter's block. Het moet 100% perfect zijn, 100% leuk, 100% Kunst.
Dagenlang wikte en woog ik. Wat zou ik schilderen? Een torenflat, een olifant, de liefde van Grote Pol voor mij? Daarvoor was het doek nóg niet groot genoeg.

Tot ik besefte dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat het schilderij dat dus ook niet hoeft te zijn. Wat was ik toch een ezel door dat soort perfectionistische gedachten te hebben....

Dus schilderde ik uiteindelijk maar dit. Ik hoop dat u het arme dier ook herkent als ezel (in Milkakleurtjes), en niet als zelfportret van Purperpol. Want zo is het nu ook weer niet bedoeld.

Meer DWZI? Klik!!!

Broekriem

Voor een juist begrip van onderstaande dialoog, dient u vooraf op de hoogte te zijn van een drietal zaken:
a. Kunstpol draagt zijn broeken altijd te laag.
Niet vanwege de prachtige boxers die op die manier te zien zouden zijn (daar taalt hij niet naar, HEMA-ondergoed voldoet), maar omdat hij te lui is om een broekriem te gebruiken. Die broeken van hem zakken dus gigantisch af, want Kunstpol is mager (en dat is eufemistisch uitgedrukt). Kunstpol geeft niet zo om zijn uiterlijk (en dat is bijzonder eufemistisch uitgedrukt).
Behalve gisteren. Hij droeg die dag voor de verandering een keurig net blouseje. Maar 's avonds had hij een vergadering bij zijn scoutinggroep. Plotseling zag ik hem in een flukse beweging vlak voor hij er heenging dat blouseje uittrekken....
b. Kunstpol moet over zes weken een snuffelstage van welgeteld vier dagen lopen. Dit ter voorbereiding op zijn beroepskeuze. Nu vraag ik u, het kind is 14!!!
De keus is moeilijk, want in zijn ogen allesbepalend voor de rest van zijn carrière. We hebben al diverse uiteenlopende snuffelstagemogelijkheden de revue zien passeren:
luchtmachtofficier, 
banketbakker,
 marineluitenant,
medewerker in een beddenzaak (als proefslaper),
landmachtgeneraal,
hartchirurg,
pensionado in Benidorm,
vervanger van Bono (U2),
Sinterklaas,
cabaretier,
of anders gewoon schilder (de hele dag met een sjekkie in je mond rondlopen).
c. Parapol is bijzonder taalvaardig en ad rem. Zijn uitspraken bevatten, naast op het eerste gehoor grote oppervlakkigheid, vaak ook nog een diepere laag.

En dan nu die geweldige dialoog, die u nu eindelijk volledig kunt doorgronden en op waarde schatten.

Kunstpol: ik kan natuurlijk ook zwerver worden. Dan ga ik naar de voedselbank voor wat te eten.
Parapol: nou, dan geven ze je eerst een broekriem.

Eindelijk gedecoreerd vanwege de Dag van de Leraar - joepie!

Prrr... ta lie loe 2

Van zo'n prrr... ta lie loe-momentje kikker je op. Ik probeer deze dagen echt te genieten van het goede dat er is. En er is genoeg, hoor. Glimmomentjes, schaterlachjes en 'gewoon' warm-van-binnenemoties. U wilt vast even meegenieten?

Nou. Dat kan!
Tadaa, ik deel trots met u drie genietenswaardige dingesdingetjes!

1. M'n 228 gehaakte vierkantjes van allemaal restbolletjes garen zitten eindelijk allemaal aan elkaar en vormen zo m'n mooiste deken ooit:

2. Ik kreeg bloemetjes van Grote Pol. Dit keer geen chrysanten of witte lelies, dat was al fijn genoeg. In kleine vaasjes gedaan, want zo vind ik ze het leukst:

3. Ik zag dat ik opeens 125 volgers heb! Welkom, welkom, Birgitte en de anderen die pas aangehaakt zijn! Ik zie mezelf al lopen met 125 mensen in een rijtje achter me aan. En langs de kant staan al die anonieme lurkers met vlaggetjes te wapperen. Nee, aan grootheidswaanzin ontbreekt het me niet...

Prrr... ta lie loe

Was ik de laatste maanden rustig en opgewekt, de laatste week is het helemaal mis. Het bijna-definitieve besluit over mijn mate van arbeidsongeschiktheid van het UWV plofte op de deurmat en ja, dat doet dan toch wel heel veel. Logisch. Maar toch ook nog een beetje onverwacht. Ik dacht dat ik er wel klaar voor was. Of 'klaarder' dan nu blijkt.

Door zo'n brief, zo'n besluit, lijkt er nog weer een dikke streep getrokken te worden onder de woorden: 'je bent ziek'.

Dat wist ik allang. Haha. Daar niet van. Maar u begrijpt dat het niet fijn is om daar op deze manier ook weer mee geconfronteerd te moeten worden. Ook al is een arbeidsongeschiktheidsuitkering in principe een prettige uitvinding voor mensen zoals ik.
Ik wil eigenlijk nu heel hard wegrennen (kan ik niet) of diep onder de dekens verdwijnen (krijg ik geen lucht), of gewoon net doen alsof er niets aan de hand is (geen energie voor) of naar een paradijselijke plek vliegen, met lange, wiekende vleugelslagen (ik heb geen vleugels). Ik wil dus iets wat niet kan.

Natuurlijk weet ik wel onder wiens vleugels ik schuilen mag. Gelukkig wel, hoor. Maar ook dat ervaar ik niet altijd een instantoplossing voor al uw zorgen en problemen.

Gek. Ik moet opeens denken aan de krullevaar, uit Pluk. Zo'n struisvogel met krullen. Ik lijk er wel wat op, maar ik heb niet van die lange poten. (Helaas. Dan paste mijn gewicht misschien wat beter bij mijn lengte...)  Vliegen kon hij niet, maar hij riep steeds maar: 'Prrr... ta lie loe!'
Ik denk dat ik dat ook maar eens ga roepen. Heel hard.

Prrr... ta lie loe!