Op een ouwe fiets...

En toen had ik vandaag opeens een nieuwe (tweedehands) fiets! Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet, want ik heb met fietsen wat een ander met spijkerbroeken heeft.
Wegdoen van fietsen (en oude horloges en flutboeken en aftandse harpen en kaarten en uitgelubberde schoenen en verkleurde jassen met kapotte ritsen) kost me veel moeite. Zoveel moeite dat ik er hier ook al eerder over schreef, ergens in de begindagen van dit blog.
Jammergenoeg deed het fietsenmannetje van vanmorgen aan inruil. Ook best handig, hoor, dat wel. Is wel goed tegen de overbefietsing in onze berging (zeven fietsen op vier personen). Maar goed, nu wordt mijn oude fiets opgekocht door weer een ander fietsenmannetje die er nog maar €25,- voor geeft.
Ik en mijn oude fietsie hebben veel meegemaakt. Hoor. Echt wel. Dat weet dat opkopertje niet, maar ik wel, en mijn fietsie ook.

Ik heb geen rijbewijs, maar, verkondig ik altijd trots: 'ik kan heel goed fietsen.' En ik heb een behoorlijke afstand afgelegd op dat ding. Even een snelle rekensom levert al gauw 44.460 kilometertjes op. Dat is ruim een rondje om de aarde!
Maar mijn oude fietsie kreeg gebreken.
De achterrem kreeg steeds meer inspraak op het rijproces en bepaalde bazig het tempo: ze remde me vaak spontaan, op de meest ongelegen momenten, af.
De buitenbanden kleurden langzaam oranje: het binnenste van de buitenband was bereikt. Staat best leuk, hoor, oranje banden, daar niet van. Maar het maakte me wat angstig in the middle of nowhere, waar ik tegenwoordig vaak doorheen fiets in het kader van conditie opbouwen en ontspannen. Zonder plakspullen, overigens. En dat mobieltje dat we heus wel hebben en waar ik heel handig hulptroepen mee zou kunnen inschakelen, ligt ook meestal thuis op het nachtkastje te verstoffen. Ik heb de twijfelachtige eer thuis de handigste fietsenmaakster te zijn en ik kán banden verwisselen, maar daar had ik nu de laatste tijd helemaal geen zin in. Wegbrengen naar de fietsenmaker is mijn eer te na. Ook dat nog. Ja, ik maak het mezelf graag moeilijk, I know.
Als ik een beetje hard de bult afsjeesde, was ik altijd bang dat het achterwiel eraf zou vliegen, want ook dat achterwiel leidde steeds meer haar eigen leven. Zo berekende ik menigmaal angstvallig knijpend in de remmen hoe ik in de berm zou belandden, of op het harde asfalt. En vroeg me zwetend af of ik een beetje netjes in het ziekenhuis zou arriveren, m.a.w. of mijn verwassen ondergoed er wel mee door kon en een beetje leuk bij elkaar kleurde.

Het werd echt tijd voor een betrouwbaarder vervangster.

Dus keek ik vanmorgen nog eens goed naar dat onbetwijfeld veel mooiere oude fietsie, in het frisse zilver met blauw, koppelde de kilometerteller af en haalde het rood-witgestippelde zadeldekje van dat heerlijke zadel af. Ik fluisterde zacht gedag en sprong op mijn nieuwe, veel saaiere want Zeer Gangbare Gazelle en sjeesde ongeremd de bult af. Met mijn grauwe blauwe stippeltjesbh en mijn onbijpassende rafelige zwart-grijze onderbroekje.

En thuis gekomen drapeerde ik het rood-witgestippelde zadeldekje om het zadel en flanste een originele Purperpollensleutelhanger van heimweestofjes in elkaar. En nu is mijn nieuwe fiets gelukkig helemaal van mij! En gaan we samen bouwen aan een net zo goede relatie als ik had met dat oude fietsie. Snok.