Erge Vakantieverhalen - deel 3 Geschifte lift

Ach, we hadden het na deel 1 en 2 heel goed naar onze zin op de campieng totalement vide. Er gebeurde geen drol, maar wij hadden lol. En aten ezelkaas tot we durfden toe te geven dat het echt niet te eten was.
Een heerlijk fris, helder riviertje met vrolijk kwakende kikkers en dartele visjes bracht verkoeling. De dagelijkse wandeling naar de plaatselijke petieterige épicier, de boulangerie en de bushalte brachten afwisseling en lichaamsbeweging. Met de veuve viel niet te praten, want wij verstonden haar niet, zij verstond ons niet. Maar we lachten telkens vriendelijk naar elkaar.
Bijna nergens was een rijdende auto te bekennen, alleen af en toe een bus die zich niets aantrok van de dienstregeling die we ergens bij een bushalte zagen flodderen. Maar dat was niet erg. We hadden elkaar al, en de boulanger en de épicier.
Ook de caravane begon te wennen, de slacentrifuge werkte perfectement.
Na een aantal dagen druppelde er een nieuwe benzinevoorraad Frankrijk in en toen kwamen er natuurlijk ook meer toeristen op de campieng. Al gauw vonden we, inmiddels al zo gesteld op de campieng helemaal voor onszelf, het tijd worden om de medekampeerders (het waren er hooguit vijf) eens te ontvluchten (en ook met het idee dat we toch niet de hele vakantie zo passief konden blijven) en probeerden de bus naar een plaatsje in de buurt te doen stoppen. Maar er kwam geen bus, en toen nog steeds niet en daarna nog steeds niet. We bestudeerden het flodderpapiertje met daarop de bustijden nog eens gründlich en pünktlich en toen zagen we dat de dienstregeling niet gold voor die dag. Het was á la centre en aucun lieu en France, hein? Nous avons compris, dus. Finalement. De Pollen werden wakker.

En toen?
Toen kwam er toch een bus!
Een echte autobus!!!
Hoera!, riepen we, en we zongen en sprongen en dansten van plezier. Grote Pol gooide zijn visserspetje hoog in de lucht en ving het behendig weer op. Ik maakte een handstandje en deed de flicflac van pure vreugde.
We zwaaiden en joelden naar de buschauffeur. Onze reddende engel.

Maar de bus stopte niet.
En we weten nog steeds niet waarom niet.
Nous ne comprenons pas du tout.
We zaten in zak en as en huilden tranen met tuiten. Maar we keken elkaar weer eens diep in de ogen, kusten ons verdriet weg en we waren weer très, très heureuse.

Even later stopte er wel een Citroëntje. Met twee langharige Franzosische jongemannen. Die vroegen of we een lift wilden, exactement naar la ville waar we ook echt heen wilden. Dat wilden we best, maar liever niet met die mannen mee. Maar we zeiden schaapachtig toch Oui! en stapten met de moed der wanhoop in. Of met een groot geloofsvertrouwen. Een van de twee.
De jongemannen grijnsden eens naar elkaar en de bestuurder trapte 'm op zijn staart en het autootje spoot over de wegen. Van die driebaanswegen waarbij de middenstrook dan weer voor het heengaand verkeer is en dan weer voor het teruggaand verkeer. Maar die middenbaan was het hele stuk (veertig kilometer) van hem alleen, vond hij. Doodsangsten stonden we uit. We gierden door de vele haarspelderige bochten en de Fransozen voorin gierden van het lachen. Waarom ze lachten mag Joost weten. Om die domme Hollanders waarschijnlijk.
Onder het rijden door knoopten ze ook nog een gezellig praatje aan, waarbij de bestuurder het blijkbaar beleefd vond om ons aan te kijken, dus dat deed hij voortdurend, losjes het stuur en vooral het gaspedaal hant- en voet-erend.
Waar we vandaan kwamen. Olala, les Pays Bas. Amsterdam zeker? Non. O, maar in Amsterdam, daar kwamen we toch zeker tous les jours, want lekker veel hasjiesj daar, hein? Op elke straathoek toch? En ze gierden weer van het lachen.
Wij niet.
Wij probeerden de heen en weer rollende bierflesjes achterin te ontwijken met onze resp. bebirkenstockte en geëspadrillede voeten, knepen in onze handen, rolden met onze ogen en zonden de hele weg schiet- en smeekgebeden naar boven.

En of dat hielp, leest u de volgende keer. Ik ga intussen op zoek naar de foto's. Dat verluchtigt het geheel misschien een beetje.