Erge Vakantieverhalen - deel 1 De heenreis

Toen Grote Pol en ik nog jonggehuwden waren, en daarbij ook nog romantisch en avontuurlijk ingesteld, gingen we op vakantie naar een petit village dans la centre en aucun lieu in Frankrijk. Met de trein.
Dat kwam goed uit, want er heerste al een tijdje een vrachtwagenchauffeurstaking in Frankrijk en in de hele douce republique was daardoor geen druppel benzine meer te krijgen.

We knepen in onze handjes en dachten naïevement daar mooi geen last van te hebben. Want we hadden kaartjes voor de nachttrein naar Paris en daarna ook nog kaartjes voor de train met grote snelheid naar een petite ville tout près het petit villagetje met daarbij nog touter près de campieng van onze rêves. Met op het grote terrain een volledig ingerichte caravane seulement pour nous.
Met onze kaartjes in onze knuistjes duwden we onszelf dus welgemoed en bepakt en bezakt de nachttrein in. Maar we waren niet de enigen. Wij hadden kaartjes, maar dat kon niet gezegd worden van iedereen in die trein. Toch reisde/blowde/dronk/snoof iedereen gezellig mee - het waren voornamelijk van die jaren negentighippies, met dreadlocks en ongewassen oksels en heel veel gitaren, radio's, artistiekerige clochardneigingen en vale plunjebalen.
Onze plaatsjes reservés waren reeds bezet door een stel van dit allooi.
Na heel wat gedoe, gepraat, gemopper, assertief gedrag onzerzijds, gedrogeerd gedrag hunnerzijds en vooral gewapper met onze tickets veroverden we onze plekjes.
Het gangpad was overbevolkt, de bagagerekken puilden uit, onze rugzakken stonden tussen en op onze benen, waar eigenlijk al geen ruimte voor was, maar de trein vertrok. Richting Brussel, dus we zaten nog goed ook. Het had in de consternatie ook zomaar Rotterdam kunnen zijn.
Tussen Roosendaal en Parijs zijn vele stations en andere plaatsen dans la centre en aucun lieu waar de machinist het nachtelijk uitzicht en een praatje met de locale perronopzichter of de koeien in de wei erg de moeite waard scheen te vinden. We stopten die nacht dus zo'n 1478 keer. Op stationnetjes waarvan het voortbestaan alleen maar scheen af te hangen van de hobby van onze machinist. Jahaa, we troffen het wel. Gelukkig hoefden we niet naar de wc, want dat wat gans onmogelijk geweest met al dat volk in het gangpad. Dat er wel gebruik gemaakt werd van het toilet was overigens goed te ruiken.
Geen oog dicht verder in Parijs aangekomen moesten van het Gare du Nord naar een ander Gare. Met de metro. Ook al zoiets. Ik heb verdrongen hoe klungelig we dat voor elkaar kregen, maar het lukte blijkbaar, want ik herinner me wel dat we opgelucht in de train met grote snelheid stapten. En dat we daarin reden met tegenvallende snelheid, ik had een soort achtbaan verwacht en streepjes landschap in plaats van goed telbare vaches qui rits in het weiland. Er was gelukkig wel plaats, een bereikbaar en schoon toilet en er was ook nog lekkere café au lait en thé in de restauratiewagon te verkrijgen.
En toen we in de petite ville waren aangekomen rolden we nog net op tijd de train uit, voor die met nu opeens wel grote snelheid verder reed.

We waren trots op onszelf en dachten nu het ergste wel gehad te hebben.
Maar nee, dat was maar schijn, het bleek niet zo te zijn.

Wordt vervolgd.