Zeldzame achternaam

Ik heb een vrij zeldzame achternaam. Ik bedoel dan mijn meisjesnaam. Grote Pol heeft nu niet bepaald een spannende achternaam, maar volgzaam als ik was, nam ik bij ons trouwen voetstoots, zonder aarzelen, zijn naam aan. Dat vond ik romantisch en ik vond dat het zo hoorde. Maar romantiek en een goed huwelijk hebben niets met d'een of d'andere achternaam te maken. Blijkt.
Volgens het Meertensinstituut leefden er in 2007 29 mensen met mijn meisjesachternaam in Nederland. Daar ken ik er 15 van. Mijn schoonzussen en moeder tellen niet mee, maar mijn tantes van vaderskant weer wel.
Vrijdag zat ik in de trein, op weg naar het ziekenhuis waar mijn moeder ligt. De hele coupé zat vol met mensen die mobiel belden en gebeld werden. Ik kon het niet laten mee te luisteren. Of beter nog, ik kon het niet helpen dat ik meeluisterde, want dat is gans onmogelijk voor iemand als ik. Of ik moet een bouwkoptelefoon opzetten. Of vuvuzelaoorbeschermers inproppen. En een blinddoek voor. Ik moet namelijk alles horen en zien.
Eén van de passagiers nam op met dezelfde zeldzame achternaam als ik heb. Dat is raar, hoor, als je die naam nooit hoort! Het leverde bij mij gewoon een schrikreactie op. Het was maar goed dat ik die ochtend mijn bloeddrukverlagers keurig had geslikt, anders lag ik nu naast mijn moeder.
De hele reis heb ik zitten twijfelen of ik haar zou aanspreken. Maar ik ben een echte bange schijterd (ballegeitje, zei Parapol vroeger altijd) en durfde uiteindelijk echt niet. Stel dat je opgegeten wordt. Of uitgelachen. En dat je dan door de grond zakt, zo bovenop de rails. Dat is ook weer zo naar.
Stel dat ik het wel had gedurfd. Wat zeg je dan?

'Hálloooo. Mag ik even storen?
Uh.... Even een vraagje... Een beetje een vreemde vraag...
Mijn naam is Purperpol, maar eigenlijk heet ik van achteren net als u.
En ik hoorde dat u zo heet, want ik heb uw telefoongesprek over de moeilijkheden op uw werk en die rotvergadering afgeluisterd. Wat een toestanden, zeg, met die leidinggevende van u en dat hoge verzuimpercentage op de afdeling.
Wat leuk dat u vanavond pizza met die collega gaat eten. Vindt u dat ook zo lekker? Nou, dat zit dan vast in de famillie.
Moet u de tussenvoegsels ook altijd zo o-ver-dui-de-lijk uitspreken? Of moet u álles spellen?
En heeft u ook moeite met het rrrrrollend uitspreken van die duidelijke /r/ die bij onze gezamenlijke achternaam zo mooi kan klinken? Ja, ik hoorde al dat u er ook moeite mee hebt... Logopedie?
Wat vindt u eigenlijk van de voornaam van een van mijn neefjes - ja, het is een anagram van de achternaam, grappig hè?
Maarre, mag ik vragen naar de herkomst van uw voorvaderen?

O, wilt u uw shirtje een beetje opzij duwen, dan kan ik meteen even kijken naar de vorm van uw sleutelbeen? Ja, want bij onze tak in de familie heeft iedereen dus een gek bochtje daar. Precies, daar onder mijn vinger. Kijk maar bij mij.

En uw oorlel, zit die vast aan uw hals of hangt ie los?

Ach, uw achternaam verklaart De Neus meteen, zit er maar niet mee, er lopen in Nederland nog 28 van die neuzen rond. 
En hoe vindt u het nu om zo te heten? Levert toch geen trauma op? In mijn tak van de familie niet, hoor. Nee, iedereen is over het algemeen psychisch kerngezond, behalve ik, maar dat had u al begrepen.
Nou, tot ziens, dan maar. De groeten aan uw chef en nog veel plezier met uw naam gewenst....'

Zoiets?