Het was ook een rotfiets, eigenlijk.
Met geld dat we bijna viertien jaar geleden op een bizarre manier en om een zeer tragische reden kregen, togen we naar de fietsenhandel van de Gebroeders Valkenburg. Oude, lieve, schattige, sympathieke mannetjes, zonder veel verstand van moderne fietsen met wel vijf versnellingen.
Met Elias in de draagzak maakte ik de eerste ritjes. Fietskarren bestonden nog niet. Al gauw kwam er een voorzitje op, een windscherm, een stevige standaard en een verlengde bagagedrager om de buggydrager aan te bevestigen. En enorme fietstassen. De fiets bleek een maandagmorgenmodelletje te zijn. De versnelling heeft het nooit, maar dan ook nooit, goed gedaan. De fiets is ettelijke keren door de Gebroeders nagekeken, streng toegesproken, versteld, teruggestuurd naar de Gazellefabriek. Het mocht niet baten. We kregen zelfs het verwijt van die lieve mannetjes er zelf niet goed mee om te gaan.
Toen ik een keer de post uit de brievenbus uit het trappenhuis wilde halen, zette ik de fiets met Elias en al tegen een muur. De fiets viel om en Elias liep een enorm blauw oog op.
Toen Luuk kwam, verhuisde Elias naar het veel ongezelliger achterzitje. Als Luuk niet meefietste, zat Elias nog knus voorop, zijn beentjes in een rare hoek om er toch in te passen. Om alle boodschappen mee te krijgen, kwam er ook nog een fietsmandje aan het stuur.
Op die manier zijn duizenden kilometers verreden. Silvester meestal solo op zijn fijne fiets, ik met buggy, fietstassen, Elias en Luuk. We zijn nooit ver weg geweest. Alles in een straal van hooguit twintig kilometer rond Ede.
Acht jaar geleden kocht ik een nieuwe fiets en werd deze fiets De Boodschappenfiets. Altijd stond ie buiten voor de deur, ritjes tussen huis en station en huis en AH en misschien een kilometer verder. Inmiddels deed alleen de tweede versnelling het nog maar. Duizenden kilo's boodschappen heeft ie vervoerd. Er groeide mos op de megaboodschappentassen.
Toen Silvester een keer achterop bij mij meeliftte naar het station, brak een stukje van de as waar een spaak van het achterwiel in bevestigd was. Een andere fietsenmaker, de Gebroeders zijn met pensioen en/of overleden, boorde een nieuw gat, stak er een langere spaak in en zei: 'Misschien houd ie het nog een maand of wat.' Dat was zes jaar geleden.
Toen ging de linkerrem permanent 'werken'. Met die bult waar we met volle boodschappen óp moeten was dat geen pretje. Na jaren van misplaatste zuinigheid, van wikken, wegen, repareren en uitstellen namen we een kloek besluit: er komt een nieuwe oude boodschappenfiets. En die is er nu. Hij staat voor de deur. Via Marktplaats voor een zacht prijsje gekocht. We gaan er nog jáááren van genieten.
Maar ik heb geen afscheid kunnen nemen van die oude, fijne rotfiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten