Trillerig dagje

Vandaag was ik er weer, in mijn rode brandweerwagentje, maar met keurig aangepast tempo. Maar het was wel een trillerige dag. Elke avond slik ik 0,00000025 gram (klopt toch, Bert? = 0,25 microgram) ‘actieve kalk’ en da’s nodig, want mijn nieren maken het niet meer aan. Ik voel mijn wervelkolom gewoon trillen als ik net uit bed kom of een beetje meer moe dan normaal ben. Dat pilletje lijkt nog niet echt te helpen (geen wonder met die ongelooflijke dosering, denk ik dan met mijn boerenverstand), oppassen dat ik niet krimp (je schijnt 3 centimeter korter te kunnen worden, dan heb ik mijn lengte nog minder mee t.o.v. mijn gewicht…) of fracturen oploop. ’t Schijnt dat veel SLE-patiënten ongemerkt met een wervelfractuur rondlopen, ook vanwege de botontkalkende werking van de medicijnen.
Toen ik in een patiëntenblad las dat 59% van de SLE-patiënten niet (meer) betaald werkt, trilde ik ook. Ik wil absoluut bij die andere 41% blijven horen.
De Polletjes hadden ook een trillerige dag. Ze waren op de hei waar ze met een aantal mariniers in opleiding gezellig mochten meeoefenen en een heuse marinierslunch aangeboden kregen (zachte bolletjes en zo’n zakje sap met onhandig rietje). Dat alles was natuurlijk het Walhalla voor ze, ware het niet dat aan het eind van deze perfecte dag één van De Polletjes zijn camera kwijtraakte. De klojo’s kwamen gewoon op de afgesproken tijd naar huis, terwijl we juist voor dat soort noodtoestanden een heus mobieltje hebben aangeschaft. Thuisgekomen sloegen de emotie (schrik en verdriet) en vermoeidheid toe en kwamen er tranen, trillingen en bevingen los. Na wat chocola en andere snelle suikers zijn ze weer helemaal terug naar de hei gefietst (ter pastorale ondersteuning ging Grote Pol met zijn schaapjes mee) en was de camera gelukkig snel weer gevonden.
Grote Pol was vandaag ook trillerig. Hij heeft het weer eens aan zijn darmen. Maar dat getril gaat snel weer over, gewoon met Norit. We slikken wat af...